170529 ΒΙΑΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Εμείς τα λέγαμε…

Διότι, όπως έχουμε ξαναπεί, δεν είμαστε χθεσινοί. Χθεσινά είναι τα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εκείνων που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά ανάμεσα στη δολοφονική επίθεση σε έναν πρώην πρωθυπουργό και σε ένα εργατικό ατύχημα.

Τη διαφορά όχι στην αξία της ζωής -εννοείται ότι δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες ζωές- αλλά στον συμβολισμό που μεταφέρει κάθε γεγονός. Αυτό το καταλαβαίνουν πρώτοι απ’ όλους οι ίδιοι οι τρομοκράτες.

Γι’ αυτό και επιτέθηκαν σε ένα πρώην πρωθυπουργό και όχι σε κάποιον κατώτερο υπάλληλο του «συστήματος», το οποίο -τρομάρα τους- πολεμούν. Υπάρχει διαφορά.

Δεν είναι το ίδιο ένα «τρελό» λεωφορείο που ξέφυγε από την πορεία του και έπεσε σε εκείνους που περίμεναν στη στάση, με την επίθεση ενός τρελού οδηγού σε ανυποψίαστους πεζούς που κάνουν βόλτα σε μια πόλη.

Δεν είναι όμως όλα τα σχόλια αυτού του είδους –ευτυχώς. Διαβάζω λοιπόν κάποιο και σας το μεταφέρω, γιατί μερικά πράγματα αξίζει να διαδίδονται, διαφορετικά θα μας πνίξουν οι ανοησίες, πολύ πιο επικίνδυνες όταν συνοδεύονται από μίσος:

«Τα γεγονότα δεν τα μετράμε με ζυγαριά τις ζωές, αλλά με βάση το συμβολικό τους φορτίο, το πολιτικό και κοινωνικό τους συμφραζόμενο, τη σημασία τους σε ένα δεδομένο κοινωνικό παρόν, σημασία που πολλές φορές την δίνει η ίδια η πρόθεση των συμμετεχόντων.

Όλοι καταλαβαίνουν την ιδιάζουσα σημασία που έχει η τρομοκρατική επίθεση εναντίον ενός πρωθυπουργού σε μια δημοκρατία. Και γι’ αυτό θλίβομαι: γιατί ενώ το καταλαβαίνουν, το παρασιωπούν προσχηματικά και επιχειρούν να θολώσουν τα νερά μιας συζήτησης που θα έπρεπε να είναι καθαρή.

Ενώ καταγγέλλουν ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις χρησιμοποιούνται ως εργαλεία “για να χτιστεί κλίμα”, “για να επιβληθούν συναινέσεις” και πολλά άλλα (πράγματα που έχουν γίνει, δεν λέω ότι τα βγάζουν από το μυαλό τους), στο τέλος εργαλειοποιούν αυτοί οι ίδιοι την τρομοκρατική επίθεση.

Υπεκφεύγοντας με αυτά τα λανθανόντως συμψηφιστικά, αρνούνται να την καταδικάσουν και να την καταγγείλουν για την χυδαία αντικοινωνικότητά της. Το κάνουν γιατί νομίζουν ότι έτσι δεν είναι “με τους Άλλους, με τους κακούς”, νομίζουν ότι έτσι περιχαρακώνουν τον εαυτό τους και τον κρατάνε αμόλυντο από οποιαδήποτε σχέση με τους “μνημονιακούς”.

Στην πραγματικότητα, απλώς χάνουν το δάσος αγκαλιάζοντας λυσσασμένα το δέντρο. Στην πραγματικότητα αποστρέφουν το βλέμμα από το δημοκρατικό πολίτευμα ως συνθήκη κοινωνίας. Και χωρίς να υπάρχει τίποτα για να βάλουμε στη θέση του εκτός από το χάος. Γι’ αυτό θλίβομαι».

Το άλλο πουλάκι:

Καλά τα λέει ο σχολιαστής.

Δείτε όμως τι λέγαμε κι εμείς στις αρχές -Ιανουάριος- του 2013:

«Είπαμε ακόμη πως μια κοινωνία δεν ξυπνά ξαφνικά ένα πρωί και αποφασίζει να υιοθετήσει τη βία ως τρόπο λύσης των διαφορών ή διεκδίκησης αιτημάτων.

Υπάρχει, λέγαμε, μια μακροχρόνια διαδικασία που οδηγεί τους ανθρώπους πρώτα να σκεφτούν τη βία ως λύση και μετά να οδηγηθούν σ’ αυτήν. Σ’ αυτή τη διαδικασία συμμετέχουν πολλοί. Η οικογένεια, το σχολείο, ο “αθλητισμός”, η “πολιτική”…

Ας μου επιτραπεί να πω πως εξέχουσα θέση σ’ αυτή τη λίστα έχει μια εσφαλμένη θεώρηση της αριστερής ιδεολογίας, η οποία -κακά τα ψέματα- ηγεμονεύει, εδώ και χρόνια, στον τόπο.

Για να γίνω πιο σαφής, η αριστερή ιδεολογία ηγεμονεύει εδώ και χρόνια. Η εσφαλμένη θεώρησή της πήρε το πάνω χέρι περισσότερο τις τελευταίες δεκαετίες.

[…]

Πού φτάσαμε, λοιπόν; Φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα και απορούμε.

Και αναρωτιόμαστε αν ο άνεργος έχει το δικαίωμα να απαντήσει με βία στη βία της ανεργίας. Αν ο εργαζόμενος μπορεί να αντικρούσει βίαια τη βίαιη απώλεια των κεκτημένων του.

Αν ο πολίτης νομιμοποιείται να αντιστέκεται στη βίαιη υποβάθμιση της ζωής του με την ανυπακοή στους νόμους. Σήμερα όμως θα έπρεπε να ήμασταν πιο σοφοί. Σήμερα θα έπρεπε να ξέρουμε…

Να ξέρουμε πως η καταφυγή στη βία και την ανομία οδηγεί πάντοτε σε επικίνδυνα μονοπάτια και καλλιεργεί το έδαφος για άλλου είδους σενάρια, τα οποία όλοι απεύχονται και καταδικάζουν.

Έπρεπε να ξέρουμε πως η βία και η ανομία εξυπηρετούν καλύτερα το σύστημα το οποίο (υποτίθεται ότι) πάνε να πολεμήσουν.

Έπρεπε να ξέρουμε και να αξιοποιούμε τους τρόπους που μια δημοκρατία έχει στη διάθεσή της για να λύνει τις διαφορές και να εξομαλύνει τις αντιθέσεις.

Δυστυχώς όμως, η κουλτούρα της βίας, καλλιεργημένη -ας το ξαναπούμε- από το σπίτι, το σχολείο, το γήπεδο, το συνδικάτο, το κόμμα, οδηγεί την κοινωνία σε επικίνδυνες λύσεις, είτε πρόκειται για τη διεκδίκηση μιας θέσης στο πάρκινγκ, είτε για τη διεκδίκηση της “σωτηρίας” της ομάδας, είτε για τη διεκδίκηση δικαιωμάτων και συνθηκών εργασίας που εξανεμίζονται».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Φταίει μόνο η κουλτούρα της βίας;

Όχι, φυσικά. Διαβάζοντας τα σχόλια για την τρομοκρατική επίθεση εναντίον ενός πρώην πρωθυπουργού καταλαβαίνεις, και θλίβεσαι αφάνταστα, πως φταίει και η απουσία στοιχειώδους δυνατότητας να δούμε την πραγματικότητα.

Όταν σου λένε τόσοι πολλοί σχολιαστές -ακόμη και σήμερα, ύστερα από τόσα χρόνια- ότι για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα φταίει ο Λουκάς Παπαδήμος, τότε σηκώνεις τα χέρια και λες πως αυτός ο τόπος δεν έχει καμιά ελπίδα.

Το πιο τραγικό όμως είναι πως, πέρα από το «φταίει», η χαρά τους για το χτύπημα δείχνει ότι δεν έχουν καταλάβει σε τι πολίτευμα ζούμε ή, έστω, με ποιο τρόπο μπορούν να διορθωθούν τα στραβά αυτού του πολιτεύματος.

Δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας.

 Συνδυασμός. Δηλαδή… κομπίνα!