170505 ΣΥΜΦΩΝΗΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ήταν μια καλή συμφωνία;

Στο ερώτημα αυτό καλούμαστε να πάρουμε θέση και πολλοί το κάνουν, ξεχνώντας πως η «γωνία» υπό την οποία βλέπουμε ένα γεγονός είναι αυτή που καθορίζει τη στάση μας απέναντί του.

Δεν θα σας το πω με δικά μου λόγια. Θα σας διαβάσω ένα μικρό κομμάτι από το σχόλιο του Παντελή Μπουκάλα, γνωστού για τις φιλοκυβερνητικές του θέσεις, στην «Καθημερινή»:

«Για παράδειγμα, και ίνα επιβεβαιωθεί το ρηθέν ότι το δόγμα “όπου φυσάει ο άνεμος” είναι παντοδύναμο στην καθ’ ημάς πολιτική, είναι βέβαιο ότι αν το ίδιο μείγμα μέτρων και αντιμέτρων το ανακοίνωνε κυβέρνηση της Ν.Δ. (ή Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ), ο κ. Τσίπρας θα βρισκόταν αχάραγα στην κάτω πλατεία Συντάγματος».

Βέβαια επισημαίνει ότι τότε και οι… άλλοι θα ήταν από την απέναντι πλευρά: «O δε κ. Μητσοτάκης και η κ. Γεννηματά θα εμφανίζονταν ενθουσιασμένοι με τη διαπραγματευτική επιτυχία τους σε κανάλια που θα τους επαινούσαν».

Τι κάνουμε όμως εμείς οι πολίτες και με ποιο εργαλείο μεταφράζουμε τα δεδομένα της συμφωνίας; «Αν οι πολιτικοί χάνονται στη μετάφραση του μηνύματος περί ολοκλήρωσης της αξιολόγησης, […], οι πληττόμενοι πολίτες έχουν λυμένο το μεταφραστικό:

Δεν θα μετέφραζαν ποτέ ως “μεταρρύθμιση” τη μείωση του αφορολογήτου στα 5.681 ευρώ, επειδή απλώς δεν πιστεύουν ότι η “επιδρομή” είναι συνώνυμο της “μεταρρύθμισης”», λέει, παίρνοντας ξεκάθαρη θέση ο γνωστός δημοσιογράφος.

Στο ερώτημα, λοιπόν, αν η συμφωνία ήταν μια καλή τέτοια ή όχι, η απάντηση που πρέπει να δώσουμε πετάει τη μπάλα λίγο έξω από το γήπεδο: Ήταν μια… συμφωνία!

Αυτό δεν ζητούσαν όλοι; Αυτό δεν καλούσαν την κυβέρνηση να κάνει, να κλείσει όπως όπως τις διαπραγματεύσεις, για να περάσουμε στην επόμενη «πίστα»; Ε, αυτό ακριβώς έγινε.

Θα μου πείτε υπάρχουν κάποια δεδομένα που δεν πρέπει να παραβλέψουμε. Ότι το «όπως όπως» το λέγανε πριν από αρκετούς μήνες, ώστε να αποφευχθούν (τουλάχιστον) οι συνέπειες αυτού του αργού και μακριού… συρσίματος.

Τώρα είναι αργά (αγάπη μου γλυκιά), που λέει και το λαϊκό άσμα. Όμως, συμφωνία έχουμε. Και το καλοκαίρι μπαίνει για τα καλά στη χώρα, οπότε, τι άλλο θέλουμε;

Το άλλο πουλάκι:

Θέλουμε κάποιες απαντήσεις.

Αστειεύομαι, ξέρω ότι στα ερωτήματα που θα θέσω δεν υπάρχει απάντηση, τουλάχιστον επί του παρόντος. Ίσως οι ιστορικοί του μέλλοντος…

Ξεκινώ, λοιπόν και ρωτάω: Τι στο καλό διαπραγματεύονταν τόσους μήνες; Δηλαδή, πόσο χειρότερη θα ήταν η συμφωνία, αν πηγαίναμε και υπογράφαμε χωρίς να… ματώσει μύτη;

Αυτό, όπως καταλαβαίνετε, για να απαντηθεί, χρειαζόμαστε μια τεκμηριωμένη έρευνα, στην οποία θα καταγράφονται οι θέσεις των δύο ομάδων κατά την έναρξη της διαπραγμάτευσης, καθώς και τα ενδιάμεσα στάδια.

Δηλαδή τι περισσότερο ήταν οι απαιτήσεις των δανειστών (για τις δικές μας φανταζόμαστε) και με ποιες τακτικές και ποια ανταλλάγματα κατάφερε η ελληνική πλευρά να φέρει τα «μέτρα» στα σημερινά… μέτρα.

Τι ζητούσαν, ας πούμε, εκείνοι για το αφορολόγητο και τις περικοπές των συντάξεων; Προφανώς κάτι πολύ χειρότερο από αυτά στα οποία τελικά συμφωνήσαμε.

Με ποιο τρόπο, λοιπόν, με ποια ανταλλάγματα και με τι είδους υποσχέσεις για το μέλλον καταφέραμε εμείς να τους φέρουμε… στα μέτρα μας -ωραίο δεν ακούγεται;- και να κλείσει η συμφωνία;

Βέβαια, αν κάποια μέρα αποκαλυφθούν όλα αυτά, υπάρχει κίνδυνος να πέσουμε, για άλλη μια φορά, από τα σύννεφα. Διότι φοβάμαι πως τότε θα μάθουμε ότι η «σκληρή διαπραγμάτευση» δεν ήταν παρά ένα απλό ροκάνισμα του χρόνου.

Ένα τέχνασμα δηλαδή, προκειμένου να κυλίσει ο χρόνος και να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι η διαπραγμάτευση ήταν ακριβώς τέτοια που θέλαμε να παρουσιάσουμε. Σκληρή.

Πώς καταλήγω σ’ αυτό το συμπέρασμα; Περίπου αυθαίρετα. Θα μπορούσα να πω απλώς βασιζόμενος στον χαρακτήρα που έχει επιδείξει η δική μας διαπραγματευτική ομάδα. 

Στην κατάλληλη προετοιμασία, τις οργανωτικές της ικανότητες και το ταλέντο να διαχειρίζεται κρίσιμες καταστάσεις που επέδειξε σε ένα σωρό άλλες περιπτώσεις. Γιατί τώρα να κάνει την έκπληξη;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν είναι όμως μόνο αυτό.

Να είστε βέβαιοι ότι, αν υπήρχε η δυνατότητα να μας πουν από πού ξεκίνησε η διαπραγμάτευση και με ποιο τρόπο κατόρθωσαν να τη φέρουν στο σημείο της συμφωνίας, θα το είχαν κάνει ήδη.

Το μόνο που έχουμε ακούσει από όλη την ιστορία είναι τα περίφημα «αντίμετρα», για τα οποία όμως επιτρέψτε μας να κρατάμε μικρό καλάθι, κάτι που νομίζω κάνουν ακόμη και οι ίδιοι οι διαπραγματευτές.

Άρα μπορούμε να έχουμε βάσιμες υποψίες πως ο λόγος για τον οποίο η διαπραγμάτευση κράτησε όσο κράτησε ήταν επειδή έπρεπε να βρεθεί το κατάλληλο περιτύλιγμα –το περιεχόμενο ήταν δεδομένο.

Μάλιστα, για την περίπτωση της κυβέρνησης έπρεπε να υπάρχουν δύο, για να μην πω τρία περιτυλίγματα. Ένα με το οποίο η συμφωνία θα σερβίρονταν στην κοινωνία και ένα με το οποίο θα παρουσιάζονταν στο εσωκομματικό ακροατήριο.

Το τρίτο περιτύλιγμα θα έπρεπε να είναι τέτοιο που να δικαιολογεί μια ακόμη κωλοτούμπα σε τύπους σαν τον κύριο Καμμένο, ο οποίος έχει τονίσει επανειλημμένως σε χίλιες δυο ευκαιρίες ότι…

Τα ξέρετε, τι να τα λέμε; «Πάνω από το πτώμα μου»… και «μόνο πεθαμένος»… και άλλα τέτοια ηρωικά και πένθιμα.

Εμείς όμως καταλάβαμε τώρα πια. Μόνο πεθαμένο θα τον πάρουν πάνω από την καρέκλα του.

Εκτός και αν αποφασίσει διαφορετικά ο λαός.

 Τα μιλήσαμε τα συμφωνήσαμε!