170502 ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Λες και ήταν χθες!

Η Πρωτομαγιά τού 2015 έπεσε Παρασκευή, που σημαίνει τριήμερο (τουλάχιστον), όπως και φέτος. Ένα άλλο κοινό σημείο ήταν πως τις μέρες εκείνες περιμέναμε επίσης να κλείσει μια διαπραγμάτευση με τους θεσμούς –«περήφανη» εκείνη, αλλά δεν το σχολιάζω.

Γυρίσαμε, λοιπόν λίγο πίσω το ρολόι του χρόνου και θυμηθήκαμε τι συζητούσαμε εκείνες τις μέρες. Σας το θυμίζουμε κι εσάς, κάνοντας ένα πρωτομαγιάτικο παιχνίδι. Κρατάμε κάτι από τα παλιά και παρεμβάλλουμε μερικά καινούρια.

Εσείς δεν έχετε παρά να μαντέψετε τι είναι από πότε.  Και να σκεφτείτε μαζί μας πού, σε όλα όσα ζούμε, μπορεί να εντοπίσει κάποιος μερικές κραυγαλέες αντιφάσεις. Ή μήπως… διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος; Τι είναι κρίση, τι ευημερία και τι το ενδιάμεσό τους;

Ερωτήματα τα οποία τέθηκαν επιτακτικά, με αφορμή την έξοδο του Πάσχα, αλλά και την Πρωτομαγιά και πιο συγκεκριμένα το τριήμερο αυτής. Σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως το γεγονός ότι «άδειασε η Αθήνα», ότι «δημιουργήθηκε μποτιλιάρισμα σε όλες τις εξόδους» ή ότι «για να βρεις καρέκλα σε εξοχική ταβέρνα, έπρεπε να είχες κλείσει από μέρες».

Από τη μια υπάρχουν όλοι εκείνοι –μεταξύ των οποίων και ο Πρωθυπουργός της χώρας- που, με βάση τη συγκεκριμένη εικόνα, αναρωτήθηκαν: «Είναι αυτή μια χώρα σε κρίση;»

Υπήρξε όμως και η άλλη άποψη. Αυτή υποστήριξε πως δεν μπορείς να κρίνεις την οικονομική κατάσταση μιας χώρας, από τη συμπεριφορά ενός τμήματος των πολιτών της. Εν πάση περιπτώσει, σε μια χώρα δέκα εκατομμυρίων, είναι λογικό να υπάρχουν και αρκετές χιλιάδες που μπορούν να πάνε κάπου για τριήμερο.

Πού βρίσκεται το δίκιο; Όπως συνήθως, κάπου στη μέση. Πρώτα πρώτα να ξεκαθαρίσουμε κάτι στο οποίο όλοι θα συμφωνήσουν. Άλλο μια χρεοκοπημένη χώρα κι άλλο η οικονομική πραγματικότητα των κατοίκων της.

Αυτό δεν περιμέναμε την πρωτομαγιά για να μας το μάθει. Μόνο τα δισεκατομμύρια των καταθέσεων που «έφυγαν» από τις τράπεζες όλο αυτό το διάστημα να σκεφτείς, καταλήγεις σε ασφαλές συμπέρασμα.

Το άλλο πουλάκι:

Μιλάμε για μέρες του 2015, έτσι;

Πριν ακόμη ο περήφανος διαπραγματευτής κλείσει τις τράπεζες και επιβληθούν τα κάπιταλ κοντρόλς. Τότε είχαμε ακόμη πρόσφατες τις καταγγελίες τής πολύ νεαρής κυβέρνησης για «ανθρωπιστική κρίση», που όμως ξεχάστηκαν την επομένη των εκλογών.

Εμείς φωνάζαμε ανέκαθεν ότι κακώς χρησιμοποιήθηκε αυτός ο όρος, παρ’ όλο που, σύμφωνα τους δείκτες και τις μετρήσεις, υπήρχαν και υπάρχουν πάρα πολλοί -μιλάνε για εκατομμύρια- που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχιας.

Επιτρέψτε μου όμως να σας θυμίσω ότι αυτό είναι κάτι σχετικό. Διότι το όριο της φτώχιας τοποθετείται στο «60% του μέσου εισοδήματος της χώρας».

Που σημαίνει ότι υπάρχουν ευρωπαϊκές χώρες όπου οι κάτοικοί τους που ζουν στο όριο της φτώχιας επιβιώνουν με λιγότερα από 250 ευρώ το μήνα, ενώ άλλες όπου οι φτωχοί ζουν με περισσότερα από 900 ευρώ.

Αφήστε που το «μέσο εισόδημα» βγαίνει με βάση τις φορολογικές δηλώσεις, οπότε καλύτερα να μη συζητάμε για το πού ακριβώς βρίσκεται αυτό στη χώρα μας.

Τώρα όμως θα την πω και την κακία μου. Με τόσους άνεργους και κατατρεγμένους, δεν θα έπρεπε να βρίσκονται στις συγκεντρώσεις της Πρωτομαγιάς κάπως περισσότεροι από τους λίγους μετρημένους που πήγαν;

Υπάρχουν, λοιπόν, πάρα πολλοί φτωχοί και στη χώρα μας, όπως και πάρα πολλοί σε μεγάλη ανάγκη, ούτε ανθρωπιστική κρίση όμως έχουμε, ούτε έχουμε επιστρέψει, λόγω των μνημονίων, στην κατοχή, όπως ισχυρίζονται πολλοί.

Ή, όπως, απολογητικά, σχολίασαν κάποιοι, «και στις πιο φτωχές περιόδους, οι άνθρωποι γλεντούσαν και έβγαιναν στις εξοχές με την πρώτη ευκαιρία».

Είναι όμως άλλο πράγμα να πηγαίνουν για Πρωτομαγιά καβάλα όλοι μαζί στην καρότσα ενός φορτηγού, όπως βλέπουμε στις παλιές ταινίες, κι άλλο να μπλοκάρουν οι δρόμοι από τα ΙΧ ή να μην βρίσκεις τραπέζι σε κάποιοι από τα χιλιάδες μαγαζιά.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Γιατί σας τα λέμε όλα αυτά;

Προφανώς όχι για να διαφωνήσουμε μεταξύ μας για το βάθος της κρίσης και τις επιπτώσεις των μνημονίων στο βιοτικό μας επίπεδο. Αυτό το ξέρει ο καθένας μόνος του. Αλλά για να θυμηθούμε ότι όλη αυτή η ιστορία των τότε και των σημερινών διαπραγματεύσεων ξεκίνησε από την προσπάθειά μας να αποφύγουμε το… τρισκατάρατο «μέιλ Χαρδούβελη»!

Μάλιστα η περήφανη διαπραγμάτευση εστιαζόταν, τις μέρες εκείνες, σε λεπτομέρειες όπως «καμιά εικοσαριά ευρώ στις επικουρικές συντάξεις, μαζί με την αύξηση του ΦΠΑ σε κάποια νησιά και την οριστική παύση της κοροϊδίας να συνταξιοδοτούμαστε σε προκλητικές ηλικίες».

Αυτά, τουλάχιστον, μας έλεγαν τότε. Σήμερα μιλούν για το κατοστάρικο της σύνταξης του παππού, που, αντί να πηγαίνει σε χαρτζιλίκι στον άνεργο εγγονό, θα μπορούσε να γίνεται κίνητρο για την καταπολέμηση της ανεργίας. Η περηφάνια κοστίζει.

Ίσως σκεφτούμε πως, αντί για το κατοστάρικο του παππού μπορούμε όλοι να στερηθούμε ένα τριήμερο -που θα έλεγε και ο Πρωθυπουργός, εντυπωσιασμένος από το πλήθος των εκδρομέων.

Διότι, αφού φάγαμε το γάιδαρο, θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά να μην τα στυλώσουμε στην ουρά, με δεδομένο ότι υπάρχει τρόπος να αντέξουμε κι αυτές τις επιπλέον θυσίες, αν τις επωμισθούν εκείνοι που είχαν για το τριήμερο. Εμείς πάντως δεν το κουνήσαμε από εδώ.

Στο κάτω κάτω, ένα τριήμερο μπορούν να το στερηθούν όλοι, αν είναι να πάρουμε συνολικά μια μεγάλη οικονομική ανάσα, η οποία θα βοηθήσει κυρίως εκείνους που έχουν μεγάλη ανάγκη.

Διότι, άμα έχεις λεφτά, τριήμερα βρίσκεις όσα θέλεις!

 Τριήμερα υπάρχουν, λεφτά δεν υπάρχουν!