100430 ΜΑΓΙΑΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Εργατική Πρωτομαγιά!

Είχαμε υποσχεθεί πως δεν θα ξαναμιλήσουμε για τα οικονομικά μας πράγματα και, όπως είδατε, προσπαθούμε να το τηρήσουμε, παρά τους πειρασμούς που δεχόμαστε, ειδικά μετά την… πρόσκληση προς το Δ.Ν.Τ.

Εμείς θα μιλήσουμε γενικά και αόριστα – φιλοσοφική συζήτηση που λένε – με αφορμή και την αυριανή μέρα.

Η εργατική Πρωτομαγιά!

Από τότε που θυμάμαι, η μέρα αυτή εορταζόταν με εκδρομές ανά τα εξοχάς, με ψησταριές και σούβλες, με στεφάνια και τραγούδια.

Υπήρχαν βέβαια και κάποιοι οι οποίοι επέμεναν πως «δεν είναι αργία, είναι απεργία» όμως χαρακτηρίζονταν με συνοπτικές διαδικασίες ως γραφικοί και τελείωνε εκεί το θέμα.

Κάποιοι προσπαθούσαν να τα συνδυάσουν και τα δυο.

Έκαναν την υποχρέωσή τους με ένα πέρασμα από το Εργατικό Κέντρο ή το χώρο συγκέντρωσης και μετά πήγαιναν να γιορτάσουν την άνοιξη και τη φύση, δηλαδή να πλακωθούν στο φαΐ και το πιοτό, όπως όλος ο κόσμος.

Το θεωρούσαν καθήκον τους.

Ίσως ήταν κατάλοιπο από παλαιότερες ημέρες δόξας του εργατικού κινήματος, ίσως ακόμη ήταν κι ένας φόρος τιμής που αισθάνονταν προς όλους εκείνους που έβαλαν τα στήθη τους μπροστά, σε πολύ δύσκολους καιρούς, για να αποκτηθούν τα περίφημα δικαιώματα των εργαζομένων.

Και ερχόμαστε στην ουσία.

Τα δικαιώματα αυτά, από ένα σημείο και πέρα, άρχισαν να αποκτούν μια μεταφυσική χροιά και να ακολουθούν μια πορεία αντίστοιχη με εκείνη που απέκτησε η ιερή αγελάδα του καπιταλισμού, η ανάπτυξη.

Θεωρήθηκε δηλαδή αυτονόητο από όλους πως συνεχώς θα διευρύνονται, θα βαθαίνουν και θα πλαταίνουν μέχρι να φτάσουν (να το πω;) τα αντίστοιχα των εργαζομένων στις χώρες όπου οι ίδιοι είχαν την εξουσία.

Τα τελευταία μάλιστα χρόνια, μέσα στο γενικό ενθουσιασμό, φτάσαμε να μιλάμε για εβδομάδα τεσσάρων ημερών, για τριαντάωρο και πάει λέγοντας.

Το άλλο πουλάκι:

Ύστερα ήρθε η κρίση! Όχι η δική μας, η γενική!

Η ιερή αγελάδα της ανάπτυξης ασθένησε σοβαρά κι όλοι σκέφτηκαν πως ίσως είναι αδύνατον να αυξάνεται συνεχώς για δύο λόγους.

Πρώτον γιατί θα εξαφάνιζε όλο το πράσινο του πλανήτη και δεύτερον γιατί ίσως έτσι να είναι η φύση του πράγματος.

Ωστόσο οι πιστοί της επέμειναν.

Άρχισαν να την ταΐζουν με… εργατικά δικαιώματα. Και τότε οι εργαζόμενοι κατάλαβαν πως αυτά που θεωρούσαν κεκτημένα και εσαεί διευρυνόμενα δεν ήταν ακριβώς έτσι.

Η εβδομάδα μπορούσε πράγματι να γίνει τεσσάρων ή και τριών ημερών, αλλά με αντίστοιχες αποδοχές.

Το τριαντάωρο ή και το εικοσάωρο εισήχθησαν ως εναλλακτική λύση στις απολύσεις.

Άδειες και επιδόματα ψαλιδίστηκαν, μεροκάματα χάθηκαν, ωράρια ελαστικοποιήθηκαν, προνόμια ξεχάστηκαν…

Γύρισε ο κόσμος απάνω κάτω, αφού τίποτε από εκείνα που θεωρούσαν δεδομένα δεν είναι πλέον έτσι.

Ας έρθουμε όμως στα δικά μας.

Μέχρι πέρσι τέτοια μέρα μπορούσαμε ξένοιαστοι να απολαμβάνουμε την Μαγιάτικη Φύση και να γιορτάζουμε την Εργατική Πρωτομαγιά με τραγούδια και χαρές.

Πιστεύαμε ότι όλα τα παραπάνω αφορούσαν κάποιους άλλους και κατηγορούσαμε ως μάντεις κακών εκείνους που έβλεπαν ότι το πράγμα θα φτάσει κι εδώ.

Εκείνους που έλεγαν πως ο κόσμος της εργασίας πρέπει να είναι έτοιμος για μάχες.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιες μάχες;

Η μάχη χάθηκε πριν καν ανοίξει ρουθούνι.

Από τη στιγμή που πειστήκαμε ότι όλα όσα συμβαίνουν είναι μονόδρομος…

Από τη στιγμή, ακόμη περισσότερο, που ο κόσμος της εργασίας αποδέχθηκε ότι για την κρίση είναι υπεύθυνος ο ίδιος…

Τι να βγει να φωνάξει αύριο;

ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ; Αφού δεν το πιστεύει!

Αφού από παντού τον δείχνουν με το δάχτυλο και του φωνάζουν πως αυτός φταίει.

Φταίει επειδή δεν δουλεύει όσο πρέπει. Φταίει επειδή δεν δέχεται να πληρώνει περισσότερα για την ίδια εργασία αλλά να του δίνουν αποδείξεις. Φταίει επειδή έδωσε φακελάκι στο γιατρό που εγχείρισε τον πατέρα του. Φταίει επειδή έστειλε το παιδί του στο ιδιαίτερο προκειμένου να περάσει στο πανεπιστήμιο. Φταίει…

Φταίει!

Να σας πω εγώ πού φταίει. Φταίει που δεν κατάλαβε πως ο κόσμος αυτός δεν είναι πλασμένος το ίδιο για όλους.

Φταίει που φαντάστηκε πως μπορεί κι αυτός να ζήσει τη ζωή των άλλων, αυτή που του έδειχναν στις τηλεοράσεις ή που διαφήμιζαν οι τράπεζες – δανειστές.

Φταίει που πίστεψε πως κερδίζω σημαίνει μου χαρίζουν, πως ψηφίζω σημαίνει χαρίζομαι, πως ατομική ευθύνη σημαίνει ατομισμός, πως εκπροσώπηση σημαίνει ανάθεση, πως συμμετοχή, αγώνας, πολιτική είναι θέματα που αφορούν άλλους…

Καλή Πρωτομαγιά!

Μες του Μαγιού τις μυρωδιές…