170512 ΟΛΙΓΟΤΕΚΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Θέλει λίγο ψάξιμο…

Δεν ξέρω αν έχετε κι εσείς την ίδια γνώμη, εγώ πάντως έχω την εντύπωση ότι το επίπεδο της δημοσιογραφίας στη χώρα μας είναι ιδιαίτερα χαμηλό. Τα δε τελευταία χρόνια, όσο πάει και… χαμηλώνει.

Ειδικά αν πεις να ενημερωθείς από την τηλεόραση, καλύτερα να πάρεις να διαβάσεις τις ανακοινώσεις των γραφείων τύπου κυβέρνησης και αντιπολίτευσης –ανάλογα με το κανάλι που θα επιλέξεις για την ενημέρωσή σου.

Και ναι μεν στα ιδιωτικά κανάλια δεν πρέπει να μας πολυνοιάζει γιατί… ιδιωτικά είναι ό,τι θέλουν κάνουν. Στη δημόσια τηλεόραση όμως, που την πληρώνουμε εμείς, έχουμε μια δημοσιογραφική εκπομπή που ξεκίνησε πολλά υποσχόμενη και… έπιασε πάτο.

Οι δημοσιογράφοι που την παρουσιάζουν (εντάξει, μαζί με τους ρεπόρτερ) είναι μάλλον περισσότεροι από τους τηλεθεατές που την παρακολουθούν. Τέτοια επιτυχία. Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας σήμερα.

Διότι, ακόμη κι αν υποστηρίξει κανείς πως έχουμε αρκετούς σοβαρούς και υπεύθυνους δημοσιογράφους γνώμης, κυρίως στις παραδοσιακές εφημερίδες, νομίζω ότι θα συμφωνήσουμε πως υστερούμε λίγο στο… ψάξιμο.

Βλέπουμε για παράδειγμα να υιοθετούνται και να παρουσιάζονται ασχολίαστες οι απόψεις πολιτικών, ενώ με λίγη παραπάνω έρευνα θα μπορούσαν να αποκαλυφθούν πολλά. Εκτός αν ο στόχος είναι να μη γίνει κανείς δυσάρεστος.

Θα σας δώσω ένα πρόσφατο παράδειγμα. Διαβάζω από τις ανακοινώσεις του πρωθυπουργού για την παιδεία: «Μειώνουμε σταδιακά τον αριθμό των μαθητών ανά τμήμα σε νήπια (σ.σ. δηλ. νηπιαγωγεία) και δημοτικά…»

Ποιοι τον… «μειώνουμε»; Προφανώς η κυβέρνηση! Με ποιο τρόπο όμως; Δημιουργεί περισσότερα τμήματα; Πώς; Κτίζει καινούριες αίθουσες; Διορίζει περισσότερες νηπιαγωγούς και επιπλέον δασκάλους;

Με ποιο τρόπο κατορθώνει κάτι το οποίο ήταν χρόνιο αίτημα των εκπαιδευτικών, το να έχουν δηλαδή λιγότερους μαθητές ανά τάξη; (Το τι ακριβώς σημαίνει αυτό είναι μια άλλη ιστορία -δεν θα μας απασχολήσει σήμερα.)

Το άλλο πουλάκι:

Το είπες, θέλει λίγο ψάξιμο.

Αν κάνεις μερικά κλικ στον υπολογιστή, θα διαπιστώσεις αμέσως ότι δεν είναι η κυβέρνηση αυτή που μειώνει τον αριθμό των μαθητών -γενικά και ανά τμήμα-, αλλά τον «μειώνουμε», πολύ σωστά το είπε ο πρωθυπουργός, όλοι εμείς!

Ναι, ναι, όλοι μαζί, όσοι ζούμε σε αυτή τη χώρα και είμαστε σε… παραγωγική ηλικία. Εμείς μειώνουμε τον αριθμό των μαθητών. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα που θα το δούμε μπροστά μας πολύ έντονο.

Αντί, λοιπόν, να κάθεται η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός και να περηφανεύονται, καλό θα ήταν να δουν τι μπορεί να γίνει, ώστε να ανακοπεί και να αναστραφεί αυτή η τραγική πορεία. Παρακολουθήστε λίγο το σκεπτικό μου και θα καταλάβετε.

Άρχισαν, πρώτη φορά τόσο νωρίς, οι εγγραφές για τα παιδιά που θα φοιτήσουν του χρόνου στα νηπιαγωγεία και στην πρώτη τάξη του δημοτικού σχολείου, και η εικόνα είναι δραματική. Δεν υπάρχουν μαθητές!

Βλέπετε, έχουν περάσει τα χρόνια και ήδη έφτασαν σε σχολική ηλικία τα πρώτα… «παιδιά της κρίσης». Δηλαδή όσα γεννήθηκαν μέσα στα δύσκολα χρόνια της ανεργίας και της οικονομικής ανασφάλειας.

Για να καταλάβετε, φέτος θα γραφούν στα νηπιαγωγεία τα παιδιά που γεννήθηκαν το 2013 και το 2012, ενώ την Α΄ Δημοτικού θα φοιτήσουν «πρωτάκια» γεννημένα το 2011. Τα οποία είναι πολύ λίγα, σε σχέση με παλαιότερες χρονιές.

Για να μπορέσετε να παρακολουθήσετε την πορεία, σημειώστε λίγο τις γεννήσεις, κατά τα έτη για τα οποία συζητάμε. Οι αριθμοί είναι στρογγυλοποιημένοι, για την ευκολία της συζήτησης:

Το 2009 γεννήθηκαν περίπου 118.000 παιδιά. Αυτά του χρόνου θα φοιτήσουν στην Γ΄ τάξη του δημοτικού σχολείου. Την επόμενη χρονιά, το 2010, είχαμε 115.000 γεννήσεις, μαθητές σήμερα της Α΄ και του χρόνου της Β΄ τάξης.

Από εκεί και πέρα η μείωση… αυξάνεται δραματικά. Το 2011 γεννήθηκαν περίπου 9.000 λιγότερα παιδιά, δηλαδή το σύνολο των γεννήσεων έπεσε στις 106.000! Τα επόμενα δύο χρόνια έχουμε και πάλι περίπου 6.000 λιγότερες γεννήσεις ανά έτος!

Θέλετε να υπολογίσουμε το σύνολο; Μέσα σε μια εξαετία, τα δημοτικά σχολεία θα έχουν περίπου 30.000 λιγότερους μαθητές! Αυτούς, αν τους κατανείμουμε σε τμήματα, είναι κοντά 1.500 λιγότεροι… δάσκαλοι!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Χώρια οι εκπαιδευτικοί των άλλων ειδικοτήτων.

Ας πω κι εγώ ότι οι αριθμοί είναι στρογγυλοποιημένοι και οι υπολογισμοί κάπως «χονδρικοί», όμως περίπου αυτή είναι η εικόνα στον χώρο της εκπαίδευσης, που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν οι κυβερνήσεις τα επόμενα χρόνια.

Και μάλιστα, όχι μόνο οι κυβερνήσεις, αλλά και το συνδικαλιστικό κίνημα, που εξακολουθεί να ζητά «μαζικούς διορισμούς». Μέσα όμως από την πραγματικότητα των αριθμών μπορούμε να ξαναδούμε πολλά ζητήματα.

Ας πούμε τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού για επέκταση του θεσμού του Ολοήμερου Σχολείου σε 830 ολιγοθέσια σχολεία της χώρας. Ή για υποχρεωτική διετή φοίτηση στα νηπιαγωγεία. Ή για μείωση του αριθμού μαθητών ανά τάξη (δηλαδή ανά τμήμα).

(Αν το δεις σε βάθος χρόνου, οι μαθητές που σήμερα φοιτούν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού είναι λιγότεροι από όσους περνούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Να, λοιπόν, και η «κατάργηση» των πανελλαδικών εξετάσεων.)

Αυτές δηλαδή είναι «λύσεις» που τις επιβάλλει η πραγματικότητα, έτσι όπως την περιγράψαμε με την πορεία του αριθμού των γεννήσεων στη χώρα. Διαφορετικά θα πρέπει να δουν τι θα κάνουν με τις χιλιάδες των εκπαιδευτικών που θα περισσεύουν.

Ας το δουν, λοιπόν, και ας μην μας παραμυθιάζουν με δήθεν… ριζοσπαστικές λύσεις.

 Γεννάτε, γιατί χανόμαστε.