171102 ΕΞΕΧΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δεν είναι χιούμορ!

Μακάρι να ήταν και ας εμπεριείχε και στοιχεία ρατσισμού, όπως εκείνη η συνηθισμένη πρακτική στην ελληνική επαρχία (και όχι μόνον εκεί) να καλούν στην παρέα κάποιον με νοητική στέρηση, για να «κάνουν πλάκα».

Πρακτική που τη γνωρίσαμε και στον Στρατό, καθώς εκεί είναι και το… περιβάλλον που συντελεί (ωραία δικαιολογία!) στο να εκδηλώσουν οι φαντάροι τα πιο βάρβαρα ένστικτά τους απέναντι σε «συναδέλφους» με προβλήματα.

Οι «πλάκες» και οι «καζούρες» λαμβάνουν εκεί ενίοτε διαστάσεις γνήσιων βασανιστηρίων, όπως συμβαίνει κάθε φορά που κάποιος άξεστος αποκτά εξουσία, έστω και αυτή την ασήμαντη του «παλιού», ή μπορεί να κρύβεται μέσα στο πλήθος ομοίων του.

Την βλέπουμε όμως και καθημερινά στην τηλεόραση, όταν σε εκπομπές «ταλέντων» προσκαλούνται άνθρωποι για τους οποίους μόνο το ΕΣΡ ή ο εισαγγελέας δεν αντιλαμβάνονται ότι πάσχουν νοητικά ή/και ψυχικά.

Και εκεί τους κάνουν «πλάκα». Για να διασκεδάσουν οι τηλεθεατές και να τα οικονομήσουν οι παρουσιαστές και τα κανάλια. Και να είναι όλοι ευχαριστημένοι με την ποιότητα του προγράμματος και το ήθος που αυτό αποπνέει.

Ποιο είναι το κοινό γνώρισμα ή το χαρακτηριστικό στοιχείο που έχουν αυτές οι «πλάκες»; Εδώ σας θέλω! Το έχετε σκεφτεί ποτέ; Θα σας πω πώς το βλέπω εγώ. Οι περισσότερες εκκινούν από την ιδέα που έχει το θύμα για τον εαυτό του.

Αν πιστεύει ότι είναι καλός ποδοσφαιριστής, ότι έχει επιτυχία στις γυναίκες, ότι διαθέτει καλή φωνή ή υποκριτικό ταλέντο, η καζούρα χτίζεται γύρω από αυτό το γνώρισμα. Και, συνήθως, περιλαμβάνει την αναγόρευση του θύματος σε «αστέρι» του είδους στο οποίο αυτό διακρίνεται.

Αφού προηγουμένως του ζητηθεί (ή το υποχρεώσουν διά της βίας) να κάνει επίδειξη των δυνατοτήτων του και να ξεδιπλώσει, παρουσία του «φανατικού» του κοινού, τις αρετές και τα χαρίσματα που διαθέτει.

(Θυμίζω πως μια ιστορική τέτοια συμπεριφορά του όχλου και των στρατιωτών ήταν η ανακήρυξη του Ιησού σε «Βασιλέα των Ιουδαίων», με όλο το σχετικό «τελετουργικό» που περιελάμβανε χλαμύδα, σκήπτρο και στέμμα.) 

Το άλλο πουλάκι:

Όμως, δεν είναι χιούμορ!

Δεν μπορεί κοτζάμ καθηγητές Πανεπιστημίου να φέρονται με τέτοιο τρόπο. Να καλούν δηλαδή κάποιον που δεν έχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί την καζούρα που του κάνουν και να τον τιμούν.

Φανταστείτε στη δική σας παρέα, εκεί που συζητάτε και σχολιάζετε πολιτικές προσωπικότητες, να πει κάποιος ξαφνικά ότι «ο Καμμένος διακρίνεται για τον σεβασμό του στο κοινοβουλευτικό πολίτευμα».

Ποια θα ήταν η αντίδραση της συντροφιάς; Αν το θεωρούσατε ως προσπάθεια να αστειευτεί, θα του λέγατε ότι το αστείο του είναι σαχλό. Αν πιστεύατε ότι το λέει σοβαρά, το πιο πιθανό είναι να σταματούσατε την κουβέντα μαζί του.

Άντε, το πολύ πολύ να του έλεγε κάποιος ότι το να σέβεται ένας πολιτικός άντρας (λέμε, τώρα) το κοινοβουλευτικό πολίτευμα είναι αυτονόητο, άρα δεν αποτελεί προσόν. Επομένως δεν αξίζει να το επικαλούμαστε.

Τι θα απαντούσατε όμως αν σας έλεγε ότι αυτό ακριβώς επικαλέστηκαν οι καθηγητές από το ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, προκειμένου να αιτιολογήσουν την επιλογή και τη βράβευση του κυρίου Καμμένου;

Του ανθρώπου που ορισμένες ατάκες του στο κοινοβούλιο έχουν μείνει κλασικά δείγματα επίδειξης ψευτομαγκιάς, αγοραίας συμπεριφοράς και αλήτικης φρασεολογίας, η οποία μπορεί να παραπέμπει σε… λιμάνι, ποτέ όμως σε κοινοβούλιο;

Ναι! Κάλεσαν και τίμησαν -ποιον;- τον Καμμένο, ως «εξέχουσα προσωπικότητα». Και προκειμένου να μην μπερδευτεί κανείς από το «εξέχουσα», διευκρίνισαν ότι εννοούν «από εκείνες που μπορούν να γίνουν ηγέτες και να δώσουν προοπτική στη χώρα».

Είμαι βέβαιος πως, σε αντίθεση με άλλα «ταλέντα», ούτε ο ίδιος ο Καμμένος πιστεύει για τον εαυτό του κάτι τέτοιο. Και όμως, οι καθηγητάδες εκεί στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης του το πέταξαν έτσι, χωρίς ντροπή, κατάμουτρα!

Τι είναι όμως αυτό που κάνει μορφωμένους, κατά τεκμήριο, ανθρώπους να φέρονται σαν τους τελευταίους φαντάρους που «σπάνε πλάκα» με τον μειωμένης αντίληψης συνάδελφό τους;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτοί ξέρουν!

Η ιστορική φράση που παραπέμπει στους «29 κατασκευαστές πλυντηρίων» μάς διαβεβαιώνει ότι οι αξιότιμοι καθηγητές δεν κάνουν τίποτε τυχαία. Όπως κάθε τους κίνηση, και η συγκεκριμένη κάπου αποβλέπει.

Αυτό μας εξήγησε φίλος ο οποίος είχε την τύχη να… εκτεθεί στην κρίση πανεπιστημιακών, προκειμένου να αξιολογηθεί για Σχολικός Σύμβουλος. Και διαπίστωσε ότι «καθηγητές πανεπιστημίου δέχονται να εμπλακούν σε παιχνίδια και να βαθμολογήσουν υποψηφίους σύμφωνα με υποδείξεις άλλων»!

Το μυστικό, λοιπόν, στο ερώτημα είναι η πανάρχαια πρακτική τού «δούναι – λαβείν». Ακούστε μόνο αυτό το μικρό απόσπασμα από την ομιλία του πρύτανη κατά την τελετή βράβευσης του κυρίου Καμμένου και θα καταλάβετε:

«Ο Πάνος Καμμένος έχει αποδείξει μέχρι τώρα έμπρακτα, μέσα από τους αγώνες που έχει κάνει για τη διαφάνεια, για την πρόοδο σε θέματα εθνικά, σε θέματα ορθοδοξίας, ότι γνωρίζει…»

Τι θα φανταζόσασταν ότι μπορεί να ακολουθεί μετά από αυτή την ασυνάρτητη εισαγωγή; Τι μπορεί να γνωρίζει κάποιος που αγωνίζεται για τη διαφάνεια σε θέματα ορθοδοξίας;  Ακούστε και θαυμάστε:

«Γνωρίζει να στηρίζει ιστορικά ιδρύματα. Και νομίζω ότι αυτό το πράγμα είναι ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος ο οποίος είναι καθαρός και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να προσφέρει στην κοινωνία…»

Το πιάσατε; Δεν μένει τώρα παρά να περιμένουμε να δούμε το είδος του… στηρίγματος.

 Ταλεντάρα!