171117 ΕΠΕΤΕΙΑΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πού ήσασταν το 2004;

Όχι στις 13 Αυγούστου στην τελετή έναρξης και στη συνέχεια στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, όχι στις 4 Ιουλίου, όταν σηκώναμε το «Τιμημένο», τέτοια μέρα εννοώ, σαν σήμερα, εσείς πού ήσασταν;

Εμείς ήμασταν εδώ, στη γνωστή φωλίτσα μας και συζητούσαμε για τον καιρό που περνάει δίχως να κοιτάει τη δική μας μελαγχολία. Τότε είχαν περάσει (προσέξτε πώς θα το θέσω) ΜΟΛΙΣ τριάντα ένα χρόνια από την εξέγερση των φοιτητών.

Μας φαινόταν πάρα πολλά και λέγαμε με αφορμή εκείνη τη σκέψη:

«Εκεί Πολυτεχνείο!

Αλήθεια, πόσο μακρινά φαίνονται όλα! Έχετε σκεφτεί ότι απέχουμε από το Πολυτεχνείο όσο απείχε εκείνο από το έτος του ’40;

Όπως “θυμούνταν” τον πόλεμο οι μαθητές και οι φοιτητές του ’73 έτσι φαίνεται και στα σημερινά παιδιά, μακρινό σαν παραμύθι, το Πολυτεχνείο. Οι πολύ μικροί ακούνε γι’ αυτό μόνο από τους παππούδες, ή τις γιαγιάδες, γιατί οι γονείς τους μπορεί να ήταν και αγέννητοι!

Βέβαια, λένε πως ο χρόνος, η απόσταση, δίνουν στα γεγονότα την αληθινή τους διάσταση, μακριά από συναισθηματικές φορτίσεις. Λένε ακόμα πως η μνήμη (ναι, αυτή που καίει άκαυτη βάτος) βοηθάει να ταξιδεύει το νόημά τους στο εκάστοτε παρόν και να φωτίζει το μέλλον.

Λένε… Τα λόγια είναι ωραία και οι επέτειοι μας δίνουν ευκαιρίες να λέμε ακόμη πιο μεγάλα, ακόμη πιο συγκινητικά, πιο παχιά λόγια.

Οι επέτειοι… Που επαναλαμβάνονται ίδιες κι απαράλλακτες κάθε χρόνο με το πρόγραμμα των εκδηλώσεων να αντιγράφεται με νέα χρονολογία και τα πρόσωπα να εναλλάσσονται μεταπηδώντας ο ένας στη θέση του άλλου.

Ομιλία από το Δήμαρχο της πόλης και κατάθεση στεφάνου από όσους το επιθυμούν, αρκεί να το δηλώσουν εγκαίρως στον υπεύθυνο τελετάρχη.

Περάστε κόσμε. Τιμή και Δόξα στα νιάτα του Νοέμβρη.

Ακολουθεί ενός λεπτού σιγή και… “θα κλείσουμε με τον Εθνικό Ύμνο” που είναι και της μόδας φέτος». Είπαμε γιατί ήταν της μόδας. Διότι είχε ακουστεί σε στιγμές εθνικού μεγαλείου, το 2004!

Το άλλο πουλάκι:

Τι έχει αλλάξει από τότε;

Φέτος, διαβάζω στο Πρόγραμμα των Εκδηλώσεων, θα μιλήσουν πιο πολλοί, όλα τα σημαντικά πολιτικά πρόσωπα του τόπου. Στεφάνι θα καταθέσει και πάλι όποιος επιθυμεί (από τους «αναγνωρισμένους συλλόγους» και τα κόμματα, αρκεί να το είχε δηλώσει μέχρι χθες.

Βέβαια, το ενδιαφέρον έχουν πάντοτε οι δηλώσεις οι άλλες, εκείνες που ακολουθούν την τελετή. Ενδιαφέρον για αυτούς που τις κάνουν, όμως εκείνοι νομίζουν ότι μας ενδιαφέρουν κι εμείς. Ακούστε τι λέγαμε πριν από δεκατρία χρόνια:

«Ακολουθούν δηλώσεις. Όσοι κατέθεσαν αλλά κι όσοι δεν κατέθεσαν στεφάνια μπορούν να πουν την άποψή τους στις κάμερες για το νόημα της ημέρας. Όχι, δεν χρειάζεται να το δηλώσουν εγκαίρως! Βλέπετε, η τηλεόραση είναι ακόμη πιο ανοιχτή κι από την τελετή του Πολυτεχνείου.

Τελετή! Αρχίζουν λοιπόν οι συγκρίσεις ανάμεσα στο τότε και στο σήμερα, η σταθερότητα του πολιτεύματος, ο καθημερινός αγώνας για δημοκρατία, οι νέοι που τους έλεγαν αλήτες… Κάποιοι αποτολμούν επικίνδυνες αναγωγές.

“Τι θα γινόταν σήμερα αν…;” ή άλλες συγκρίσεις του τύπου “Είναι η σημερινή νεολαία αντάξια…;” Όχι, δεν είναι. Δεν είναι γιατί, απλούστατα, μιλάμε για δυο διαφορετικές εποχές. Ακόμη κι αν σήμερα μπορεί να καμαρώνει κάποιος για τους νέους που βρίσκονται πρωτοπόροι στους αγώνες κατά του πολέμου, κατά της παγκοσμιοποίησης (με ό,τι κι αν σημαίνει για τον καθένα αυτό).

Δυο διαφορετικές εποχές. Γιατί η γενιά εκείνη “είχε πίσω της τη λάμψη του ‘60”. Αρκεί να σκεφτούμε μόνο τι κοσμογονία συνέβαινε στο χώρο της τέχνης. Στη μουσική, στο θέατρο, στην ποίηση, στον κινηματογράφο, στα εικαστικά…

Η σημερινή νεολαία αντίστοιχα έχει πίσω της τη “Λάμψη” του ’90. Που οι επόμενες γενιές θα τη θυμούνται ως δεκαετία του χρηματιστηρίου».

Σκεφθείτε, φίλοι μου, τι θα μπορούσε να πει κανένας σήμερα. Που, στους νέους του 2004 έχουν προστεθεί και εκείνοι των δεκατριών χρόνων που πέρασαν. Που έχουμε περάσει τόσα και τόσα με την κρίση και που μας κυβερνούν άνθρωποι για τους οποίους το Πολυτεχνείο έλεγε πολλά.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ή έτσι νόμιζαν!

Θα παραφράσω τώρα λίγο –ελάχιστα- τα όσα λέγαμε το 2004 για να σας μιλήσω για το σήμερα. Αναρωτιόμασταν -ρητορικά- αν φταίνε οι νέοι για όσα έχουν… πίσω τους. Διότι για το παρελθόν δεν είναι υπεύθυνοι οι ίδιοι αλλά η προηγούμενη από αυτούς γενιά.

Αυτοί, λοιπόν, που μας οδήγησαν εδώ που είμαστε σήμερα είναι η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου. Όχι μόνο όσοι κατέλαβαν κυβερνητικές θέσεις, αλλά όλοι μαζί, ως «γενιά» που έπεσε με τα μούτρα στον εύκολο πλουτισμό.

Ναι, είναι αυτοί που μεγάλωσαν με Χατζιδάκι και Θεοδωράκη, που πριν κοιμηθούν διάβαζαν Σεφέρη και Ελύτη, που στριμώχνονταν στο «Υπόγειο του Κουν» και ξεχύνονταν στα μεγάλα συλλαλητήρια και στους κοινωνικούς αγώνες.

Για να στραφούν στη χειρότερη μορφή ατομισμού που είδε ποτέ αυτή η χώρα. Αυτόν της καλοπέρασης και της επίδειξης, της ζωής δίχως αύριο (το σήμερα είναι το αύριό τους και… δεν υπάρχει) για τον τόπο, αλλά και για τα ίδια τους τα παιδιά.

Σήμερα βέβαια ήρθε στο προσκήνιο και άλλα αστέρια, οι βλαστοί της «Δρακογρενιάς». Σας διαβάζω μόνο ένα απόσπασμα από το μήνυμα για το Πολυτεχνείο που έστειλε ΠΡΟΣΕΞΤΕ διορισμένο στέλεχος της κυβέρνησης. Διαβάστε το πολλές φορές, μπας και βγάλετε άκρη:

«Το καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας, που οδήγησε την Ελλάδα στη ζοφερή επταετία της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας, σήμερα επισωρεύει στις πλάτες του λαού νέα μεγάλα δεινά. Τα τελευταία χρόνια διανύουμε και πάλι κρίσιμες στιγμές  και ο ελληνικός λαός καλείται ο ίδιος πια να επαναπροσδιορίσει τις έννοιες “δημοκρατία” και “ελευθερία”. Απαιτείται αγώνας!»

Πώς είπατε;

 Η ζωή μας κύκλους κάνει!