171124 ΕΠΙΜΟΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Γιατί να κουραστούμε;

Αφού δεν κουράζονται αυτοί, εμείς για ποιο λόγο να το βάλουμε κάτω, που, εδώ που τα λέμε, ένα «κόπι πάστε» έχουμε να κάνουμε; Όσο, λοιπόν, το θέμα επανέρχεται στην επικαιρότητα, θα είμαστε και εμείς εδώ για να (ξανα)λέμε την άποψή μας.

Το ενδιαφέρον είναι ότι επανέρχεται με διάφορες μορφές. Το θέμα. Πώς είπατε; Δεν εξηγήσαμε για ποιο θέμα μιλάμε; Σωστά; Πού να ξέρει ο καθένας τι έχει ο άλλος στο μυαλό του; Μιλάμε για το θέμα των προσφύγων.

Γενικώς. Και ειδικώς, για τη φοίτηση των παιδιών τους στα ελληνικά Σχολεία. Η οποία (δεν) γίνεται με κάποιες αντιδράσεις. Ας πάρουμε όμως το θέμα από την αρχή. Να δείτε που το προσφυγικό θα φουντώσει και, αυτή τη φορά θα έχουμε σοβαρά προβλήματα στη νησιά.

Διότι, από μακριά, είναι εύκολα τα λόγια και οι υποδείξεις προς εκείνους που βιώνουν καθημερινά μια δύσκολη κατάσταση. Είδατε τι έγινε στη Λέσβο; Οι κάτοικοι, ναι οι ίδιοι κάτοικοι που άκουσαν τόσα καλά λόγια για τη στάση τους απέναντι στους πρόσφυγες…

Οι ίδιοι που άνοιξαν την αγκαλιά τους και υποδέχτηκαν όλους τους κατατρεγμένους. Που έδωσαν παράδειγμα ανθρωπιάς σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτοί, λοιπόν, φαίνεται ότι τώρα έχουν φτάσει στο απροχώρητο.

Και εκπέμπουν σήματα αγωνίας, αλλά και αγανάκτησης, για τον τρόπο με τον οποίο το πρόβλημα -διότι, ναι, είναι πρόβλημα- των προσφύγων απειλεί την καθημερινότητά τους, ενώ για άλλους αρμόδιους πέρα βρέχει.

Αυτά εκεί. Εν τω μεταξύ, στην πληγείσα Δυτική Αττική, οι σύλλογοι προσφύγων και μεταναστών δίνουν το καθημερινό παρών στην προσπάθεια να ξανασταθεί η περιοχή στα πόδια της. Τους βλέπουμε χαμογελαστούς να βοηθούν με κάθε τρόπο, κυρίως με προσωπική εργασία, που είναι και το πιο σημαντικό σε τέτοιες περιπτώσεις.

Και ερχόμαστε στα δικά μας, όπου έγινε και πάλι θέμα η αντίδραση (ας πω οι επιφυλάξεις για να είμαι πιο ευγενικός) κάποιων γονέων στη φοίτηση παιδιών προσφύγων σε Σχολεία της περιοχής. Ρωτάω: Είναι αιτιολογημένες οι επιφυλάξεις;

Απαντάω μόνος μου: Σε έναν βαθμό, είναι. Διότι οι γονείς έχουν αφεθεί στο σκοτάδι. Σε έναν άλλο βαθμό, καθόλου. Διότι μιλάμε για το δικαίωμα των παιδιών, όλων των παιδιών, οποιωνδήποτε παιδιών, να πάνε στο Σχολείο.

Το άλλο πουλάκι:

Ας δούμε τον πρώτο βαθμό.

Από την αρχή του σχολικού έτους ξέρουμε ότι κάποια παιδιά θα φοιτήσουν σε τμήματα που θα σχηματιστούν σε Σχολεία δυτικά της πόλης. Από την αρχή. Και έχουν περάσει πάνω από δύο μήνες, πάμε για τον τρίτο.

Τι γίνεται; Γιατί αυτή η καθυστέρηση; Γιατί η σχετική ανακοίνωση δεν βγαίνει όταν όλα είναι έτοιμα και αφήνεται μια κατάσταση εκκρεμής να προκαλεί ανησυχίες και ερωτήματα; Γιατί τα ερωτήματα δεν απαντιούνται από κάποιους υπεύθυνους;

Λάθος χειρισμοί. Ε, τόσο θέλουν ορισμένοι να πάρουν μπρος κι έτσι φτάνουμε στον άλλο βαθμό. Διότι δεν υπάρχει καμιά απολύτως δικαιολογία να αντιδρά κάποιος στη φοίτηση παιδιών στο Σχολείο.

Ακόμη και αν στο Σχολείο εκείνο φοιτούν τα δικά του παιδιά. Δυστυχώς όμως, έγινε και αυτό. Και, επιτρέψτε μας να γνωρίζουμε πως οι (είπαμε, δικαιολογημένοι ως ένα βαθμό) λόγοι ανησυχίας δεν είναι ακριβώς εκείνοι που προβάλλονται.

Θα σταθώ μόνο σε μια «δικαιολογία»:  Ότι τα παιδιά αυτά «έχουν υποστεί ακούσια τις επιπτώσεις της βίαιης ωρίμανσης που επιφέρει η αγριότητα του πολέμου, με αποτέλεσμα να έχουν αναπτύξει πολύ διαφορετικές αντιδράσεις σε ερεθίσματα του περιβάλλοντος που διαβιούν, σε σχέση με τα ανυποψίαστα για τα όρια της ανθρώπινης αγριότητας παιδιά του γηγενούς πληθυσμού».

Παραβλέπω το ιντελέκτσουαλ ύφος που φανερώνει άνθρωπο που ξέρει πολλά για το θέμα -αλλά τα χρησιμοποιεί όπως τον βολεύουν- και έρχομαι στην ευκολία τού «κόπι πάστε». Πέρσι τέτοιον καιρό λέγαμε για το θέμα μεταφέροντας έναν φανταστικό διάλογο:

-Ναι, αλλά αυτά έχουν βιώσει τον τρόμο και τη βία του πολέμου, πράγματα που τα δικά μας παιδιά τα ξέρουν μόνο από τα βιντεοπαιχνίδια. Ποιος μας λέει ότι δεν θα μεταφέρουν αυτή τη βία και μέσα στο Σχολείο;

-Γιατί, είχαμε καμιά τέτοια ένδειξη από τα παιδάκια της Σερβίας που είχαμε φιλοξενήσει πριν από χρόνια, τα οποία εκείνα κι αν είχαν παραστάσεις από βομβαρδισμούς και σφαγές;

-Όχι, αλλά το ίδιο είναι;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Καταλάβατε; Ρωτούσαμε.

«Πάει το επιχείρημα του πολέμου, το οποίο προσπαθούσε να κρύψει πίσω του κάτι άλλο, προφανώς το θρήσκευμα των παιδιών. Το ίδιο εύκολα μπορεί να καταρριφθεί και το “επιχείρημα” πως κάποιοι από τους γονείς των παιδιών αυτών είναι βίαιοι και αυτό ίσως το μετέδωσαν στα παιδιά τους.

-Τα Σχολεία μας δέχονται χωρίς καμιά απολύτως διάκριση, και πολύ καλά κάνουν, παιδιά ηρωινομανών, παιδιά γονέων που ασκούν βία επάνω τους, παιδιά δολοφόνων… Γιατί θα πρέπει να φοβόμαστε και να αρνούμαστε τη φοίτηση ειδικά στα παιδιά των προσφύγων;

Η απάντηση δίνεται έμμεσα, αλλά συχνά και άμεσα από τους συνομιλητές μας και εδώ εδράζει η άρνησή τους να δεχτούν τα παιδιά: Αυτοί έχουν έναν άλλο πολιτισμό, επεκτατικό, που θα επιβληθεί στον δικό μας (εννοείται τον ελληνοχριστιανικό) και θα τον εξαφανίσει.

Ακόμη όμως κι αν κάτι από όλα αυτά είχε μια δόση αλήθειας, αυτό τι έχει να κάνει με τα παιδιά και το δικαίωμά τους να φοιτήσουν σε κάποιο κανονικό Σχολείο; Και, εν τέλει, πόσο κινδυνεύουν τα Ελληνόπουλα ενός ολόκληρου Σχολείου να χάσουν την ταυτότητά τους, αν συνυπάρξουν με μερικά παιδιά μεταναστών;

Μήπως το πιο πιθανό δεν είναι να συμβεί το αντίθετο, όπως το είδαμε να συμβαίνει με τόσα αλλοδαπά παιδάκια που, μπαίνοντας στα Σχολεία μας… ελληνοποιήθηκαν;»

Ας μη χρειαστεί να δώσουμε συνέχεια στο θέμα.

 Δικαιολογίες να θέλετε…