171129 ΚΑΔΡΑΡΙΣΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Αχ, αυτό το κάδρο!

Για τον πολύ κόσμο, η λέξη κάδρο σημαίνει το πλαίσιο, συνήθως ξύλινο, μέσα στο οποίο τοποθετείται μια φωτογραφία, ένας πίνακας, ένας καθρέφτης ακόμη και ένα κέντημα. Μπορεί να είναι ευτελές ή πολυτελείας, μπορεί να είναι απλό ή φανταχτερό, ανάλογα με το θέμα που περιβάλλει.

Μπορεί να περιλαμβάνει κάποιο πασπαρτού ή να βρίσκεται σε άμεση επαφή με την εικόνα που περικλείει. Σε κάθε περίπτωση, μπορεί να αναδείξει ή να… χαντακώσει μια δημιουργία και εκεί φαίνεται η τέχνη τού «κορνιζά».

Διότι περί τέχνης πρόκειται, αφού η επιλογή και η τοποθέτηση μιας σωστής κορνίζας δεν περιορίζεται μόνο στην επίλυση των τεχνικών ζητημάτων που αυτή περιλαμβάνει. Είπα όμως κορνίζα…

Αυτή είναι η σωστή λέξη για το πλαίσιο για το οποίο συζητάμε. Διότι το «κάδρο» περιλαμβάνει συνήθως το πλαίσιο ΜΑΖΙ με την εικόνα που αυτό περιβάλλει. «Και ένα κάδρο της γιαγιάς, σαν ήταν κόρη», τραγούδησε ο Γιώργος Ζαμπέτας.

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι, όταν χρησιμοποιούμε μεταφορικά τη φράση «μέσα στο κάδρο», εννοούμε εντός ενός περιβάλλοντος ή μιας υπόθεσης, μαζί με άλλα πρόσωπα. Για να γίνει πιο σαφές, θα χρησιμοποιήσω παραδείγματα.

Λέμε ότι «η αντιπολίτευση προσπάθησε να βάλει στο κάδρο των υποκλοπών και τον υπουργό». Που σημαίνει να εμπλέξει και το δικό του όνομα στην υπόθεση, προφανώς για να τον βλάψει πολιτικά.

Άλλοτε πάλι, όταν δεν πρόκειται περί σκανδάλου, αλλά μιας υπόθεσης που εμπεριέχει θετικά στοιχεία για τους εμπλεκόμενους, βλέπουμε την προσπάθεια που γίνεται από το επικοινωνιακό επιτελείο κάποιων πολιτικών να τους τοποθετήσουν στο κάδρο. 

Επειδή όμως σπανίως συμβαίνουν καλά πράγματα (που να αφορούν τους πολιτικούς αυτής της χώρας) το συνηθέστερο είναι να παρακολουθούμε την προσπάθεια των αντιπάλων κάποιου να τον βάλουν στο κάδρο μιας υπόθεσης και των δικών του να τον κρατήσουν έξω από αυτήν.

Αρκετά μιλήσαμε όμως με γενικότητες και αόριστα παραδείγματα, καλό είναι να περάσουμε σε κάτι πιο συγκεκριμένο. Είδατε τι έγινε στη βουλή τη Δευτέρα. Καταλάβατε φαντάζομαι ότι όλη η κουβέντα αφορούσε την προσπάθεια να μπει στο κάδρο και ο πρωθυπουργός.

Το άλλο πουλάκι:

Εκεί είναι η θέση του!

Με συγχωρείτε πολύ, αλλά πιστεύω ότι όχι μόνον ο συγκεκριμένος, αλλά και κάθε πρωθυπουργός βρίσκεται «φύσει και θέσει» εντός κάθε κάδρου που αφορά υπουργούς του. Εκτός, αν έχει γρήγορα αντανακλαστικά.

Δηλαδή υπάρχουν περιπτώσεις που ένας πρωθυπουργός «καθαρίζει» τον υπουργό του αμέσως μόλις φανεί η παραμικρή σκιά γύρω από υποθέσεις που εκείνος χειρίζεται. Το έχουμε δει να γίνεται και… εν πτήσει!

Αυτό, διότι ο κάθε υπουργός έχει (τουλάχιστον) ένα κοινό σημείο με την… γυναίκα του Καίσαρα. Πρέπει όχι μόνον να είναι έντιμος, αλλά να δείχνει και τέτοιος. Η παραμικρή υποψία ότι κάτι δεν πάει καλά θεωρείται πρόβλημα.

Και τότε το σωστό είναι να βγαίνει και να δίνει τις απαραίτητες εξηγήσεις και… να παραιτείται. Μάλιστα, η σωστή σειρά είναι πρώτα να παραιτείται και μετά να δίνει τις εξηγήσεις. Πριν προλάβει, ας πούμε, να τον καλέσει για κάτι τέτοιο η βουλή.

Βεβαίως, αυτά ισχύουν σε κινηματογραφικές ταινίες ή σε χώρες όπου «υπάρχει και φιλότιμο». Ή όπου υπάρχει και μια διαφορετική κουλτούρα. Όπου δηλαδή η ανάληψη των ευθυνών δεν ταυτίζεται υποχρεωτικά με ενοχή.

Στη χώρα μας κανείς δεν τολμά να παραιτηθεί από τη θέση του, διότι αυτό θα ισοδυναμούσε με άμεση παραδοχή της ενοχής του. Ξέρετε όμως κανέναν που να παραδέχεται ότι έκανε, κάποτε, το παραμικρό σφάλμα; Πολιτικό εννοώ.

Στην καλύτερη περίπτωση να διαβάσουμε στα απομνημονεύματά του, ή σε βιογραφίες που κυκλοφορούν μετά τον θάνατό του, ότι «στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν φάνηκα όσο αποφασιστικός έπρεπε». Τρίχες, μετά συγχωρήσεως.

Προχθές μόλις, διαβάσαμε πως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θεωρούσε κάθε έναν από τους ρουσφετολογικούς διορισμούς που έκανε κατά χιλιάδες ως… βοήθεια προς κάποιον που είχε ανάγκη να δουλέψει. Και πάντως πρόσεχε να είναι άξιος και εργατικός!

Κανείς, λοιπόν, δεν παραιτείται, γι’ αυτό και ο εκάστοτε πρωθυπουργός, όταν τον κρατά και μόνο στη θέση του, θεωρώ πως μπαίνει στο κάδρο και μάλιστα σε κεντρικό σημείο. Εκεί ακριβώς όπου εστιάζει ο φακός.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Γιατί το κάνουν;

Θα σας γελάσω. Διότι δεν υπάρχει ένας γενικός κανόνας∙ κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και ως τέτοια πρέπει να εξετάζεται. Γιατί, ας πούμε, ο Αλέξης Τσίπρας κρατάει (αγκαζέ, για τις ανάγκες της φωτογράφισης) τον Καμμένο;

Είναι για σας αρκετός λόγος το ότι αυτή η κυβέρνηση δεν υφίσταται χωρίς τους ΑΝΕΛ; Αν ήταν έτσι, αν ο μόνος λόγος είναι η δεδηλωμένη, τότε μπορούσε να τον αφήσει να εκτίθεται, προσπαθώντας ο ίδιος να παραμείνει εκτός κάδρου.

Όμως αυτός αφήνει να εννοηθεί πως υπάρχουν μεταξύ τους και άλλου είδους… εκλεκτικές συγγένειες. Ας πούμε το γεγονός ότι μια προσφυγή στις κάλπες θα ήταν μοιραία και για τους δύο.

Όπως έχουν τα πράγματα, κανένας από τους δυο δεν έχει ορατό (στις δημοσκοπήσεις, τουλάχιστον) πολιτικό μέλλον. Μέρα με την ημέρα, η αγκαλιά στο Σύνταγμα αποκτά ολοένα και μεγαλύτερο συμβολισμό.

Μαζί θα πάνε ως το τέλος. (Καλά, το να ευαισθητοποιηθεί ο άλλος και να παραιτηθεί δίνοντας μια λύση, ούτε που να το φανταστώ.) Και, όσο είναι μαζί, μπορούν να καθυστερούν αυτό το τέλος κάπως περισσότερο.

Έτσι μόνον εξηγείται…

 Χέρι χέρι…