171115 ΠΟΛΥΑΡΙΘΜΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Μας ακούσατε!

Σας είπαμε να πάτε να ψηφίσετε και αμέσως τρέξατε. Μήπως όμως έπρεπε να σας πούμε και τι να ψηφίσετε; Διότι το αποτέλεσμα δεν είναι έτσι ακριβώς όπως το φανταζόμασταν. Θα μου πείτε υπάρχει και ο δεύτερος γύρος…

Δεν ξέρω! Πάντως, από μια πρώτη ανάγνωση, εκείνο που μπορεί να συμπεράνει κανείς είναι ότι μας άκουσαν και ακολούθησαν τη συμβουλή μας κυρίως παλιά μέλη και στελέχη του Πα.Σο.Κ., που έτρεξαν στις κάλπες κατά χιλιάδες. 

Αυτό θεωρήθηκε πολύ θετικό και «νίκη της Δημοκρατίας». Είναι. Βέβαια πολλοί, με μεγάλη χαιρεκακία, προχώρησαν στην ποιοτική ανάλυση των δεδομένων και είδαν ότι στην πλειονότητα ψήφισαν άνθρωποι μεγάλης ηλικίας.

Ως εκ τούτου συμπέραναν ότι αυτοί όλοι εκπροσωπούν το παλιό Πα.Σο.Κ., μάλιστα τόνισαν ότι πολλοί πρέπει να το ψήφισαν και το 1981 ή και παλαιότερα. Ερώτηση: Γιατί αυτό είναι κακό;

Στη Δημοκρατία, το έχουμε πει κι άλλοτε, όλες οι ψήφοι μετράνε το ίδιο. Και του νέου και του γέρου. Και του μορφωμένου και του αμόρφωτου. Και εκείνου που προσπαθεί να ενημερώνεται καθημερινά και του άλλου που δεν ακούει ποτέ ειδήσεις…

Έπειτα, γιατί να κατακρίνουμε τους ψηφοφόρους ανάλογα με το πού ρίχνουν την ψήφο τους; Στους χαιρέκακους από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ να πούμε ότι δεν τους είδαμε να ξινίζουν τα μούτρα τους όταν οι ίδιοι αυτοί ψηφοφόροι του παλιού Πα.Σο.Κ. «στήριζαν» το κόμμα τους.

(Αφήνω δε ασχολίαστο το γεγονός ότι ένα σωρό «ρουφούζια» από το παλιό εκείνο Πα.Σο.Κ. κοσμούν όχι μόνο τα ψηφοδέλτια, αλλά και τα υπουργικά έδρανα στη σημερινή κυβέρνηση. Αυτοί τι είναι; Ανανήψαντες;)

Όσο για την ηλικία, τα είδαμε και τα νέα παιδιά που έστηναν τους χορούς στο Σύνταγμα όταν οι κάλπες έβγαζαν μεγάλη επικράτηση του ΟΧΙ και όταν ο Αλέξης Τσίπρας αγκαλιάζονταν στην εξέδρα με τον Καμμένο.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν βρίσκεται ούτε στην ηλικία, ούτε στην κομματική προέλευση όσων πήγαν την Κυριακή να αποφασίσουν για τον αρχηγό του νέου φορέα. Βρίσκεται στο ότι, για άλλη μια φορά, λειτούργησαν οι κομματικοί μηχανισμοί.

Το άλλο πουλάκι:

Μεγάλο πράγμα το κόμμα!

Από την εποχή του Λένιν ακόμη γνωρίζουμε ότι, χωρίς αυτό, είναι δύσκολο να κυβερνήσεις.

Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα κόμματα, δεξιά κι αριστερά, προσπαθούν να οργανωθούν σε μια… λενινιστική βάση.

Να μην σας πω ότι σ’ αυτή τη βάση είναι οργανωμένοι διάφοροι φορείς, σύλλογοι, ενώσεις φιλάθλων κ.λπ. που έχουν εθνική εμβέλεια, όπως και… τα κατηχητικά, όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θέλει πολλή συζήτηση και θα την κάνουμε άλλη φορά.

Το κόμμα δίνει δύναμη. Όχι μόνο σε εκείνους που το ελέγχουν, αλλά και στα πιο απλά μέλη του. Πέρα από την αίσθηση τού ανήκειν, πέρα από τη θαλπωρή της συντροφικότητας, υπάρχει η ασφάλεια ότι «ποτέ δεν βαδίζεις μόνος».

Έχουμε δει κομματικές παρεμβάσεις να σώζουν κυριολεκτικά ανθρώπους που, αν δεν ανήκαν πουθενά, θα είχαν πολύ κακά ξεμπερδέματα σε υποθέσεις που ενεπλάκησαν. Δεν είναι τυχαίο ότι τα κόμματα, πριν απ’ όλα, ενδιαφέρονται να ελέγξουν τον συνδικαλισμό.

Ας αφήσουμε όμως τους απλούς κομματανθρώπους και ας μιλήσουμε για την ηγεσία των κομμάτων, η οποία, όποτε χρειαστεί, έχει πίσω της έναν ολόκληρο στρατό από πιστούς ακόλουθους.

Αυτό ακριβώς είδαμε και στις εκλογές της Κυριακής. Το Πα.Σο.Κ. κινήθηκε σύσσωμο, σαν ένας άνθρωπος, χάρη όχι τόσο στην ύπαρξη κομματικών μηχανισμών, αλλά περισσότερο στην ιδέα αυτών.

Πολλοί παλιοί ψηφοφόροι, δηλαδή, δεν χρειάστηκε καν να πάρουν γραμμή για το τι θα ψηφίσουν στις εκλογές. Πήγαν και εκτέλεσαν το κομματικό τους καθήκον όπως έχουν μάθει και όπως είχαν συνηθίσει για χρόνια.

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι πολλοί αναλυτές (και του διαδικτύου) χαρακτήρισαν το εκλογικό αποτέλεσμα με μια κλασική φράση, φερμένη από τα παλιά: «Το Πα.Σο.Κ. είναι εδώ»! Αυτό είδαμε όλοι.

Μπορεί, λοιπόν, να παίζουν το ρόλο τους και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μπορεί να παρακινούν κάποιους και οι νέοι τρόποι επικοινωνίας, μπορεί το διαδίκτυο να δίνει στους χρήστες του μια αίσθηση, όμως κάποια πράγματα εξακολουθούν και δουλεύουν με τον παλιό τρόπο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το ερώτημα είναι άλλο.

Μπορούμε να πάμε με αυτόν τον τρόπο στη νέα πολιτική εποχή; Δηλαδή, για να το πω πιο απλά, η πολιτική συμπεριφορά αυτών των ψηφοφόρων ενδυνάμωσε ή αποδυνάμωσε το εγχείρημα δημιουργίας ενός Νέου Φορέα στον χώρο της Κεντροαριστεράς;

Διότι, μπορεί, όπως παραδέχτηκαν όλοι, το στοίχημα της μαζικής συμμετοχής να κερδήθηκε, όμως νομίζω ότι όλοι, όταν μιλούσαν για συμμετοχή, εννοούσαν από έναν ευρύτερο χώρο, που δεν περιορίζεται από τα όρια των υπαρχόντων κομμάτων.

Τουλάχιστον αυτών των οποίων οι αρχηγοί συμμετείχαν ως υποψήφιοι. Αν ήταν όμως να πάνε να ψηφίσουν ΜΟΝΟ τα μέλη και οι φίλο των κομμάτων αυτών (και κάτι τέτοιο φάνηκε ότι έγινε από το αποτέλεσμα) τότε το στοίχημα μάλλον χάνεται.

Ας μην είμαστε όμως απαισιόδοξοι. Ξέρουμε ότι, πέρα από τη συμμετοχή, πολλά θα εξαρτηθούν και από την μετεκλογική συμπεριφορά των υποψηφίων αρχηγών. Τι θα κάνουν; Γιατί θα το κάνουν;

Αυτό περιμένουν να δουν όσοι πιστεύουν πως η ύπαρξη και η πολιτική συγκρότηση ενός «Μεσαίου Χώρου» είναι απαραίτητη, όχι για να βρουν στέγη κάποιοι απογοητευμένοι ή για να ξαναγυρίσουν στο σπίτι τους οι άσωτοι, αλλά γιατί αυτό είναι προς το συμφέρον του τόπου.

 Βλέπουμε…