171113 ΠΑΤΡΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Έχει ευθύνες ο πατέρας;

Στα ξένοιαστα φοιτητικά μας χρόνια, τα πρώτα χρόνια της Αλλαγής, γελάσαμε πολύ με την «περιπέτεια» δύο φίλων, τους οποίους συνέλαβε ένα βράδυ η Αστυνομία και τους μετέφερε σε κάποιο Τμήμα για… εξακρίβωση στοιχείων.

Το παράπτωμά τους ήταν ότι κυκλοφορούσαν αργά τη νύχτα και, σε έλεγχο που τους έγινε, αρνήθηκαν να δώσουν τα στοιχεία τους, παίζοντάς το «σκληροί» στα όργανα της Αστυνομίας. Όχι όμως μόνο αυτό.

Στην πραγματικότητα «προκαλούσε» και το ντύσιμο, καθώς και το (μη) κούρεμά τους, αφού, τα χρόνια εκείνα, το μαλλί και τα ρούχα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν και την τοποθέτηση κάποιου στον αναρχικό χώρο ή σε εκείνον της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Στους χώρους, δηλαδή, από τους οποίους πρέπει να προέρχονταν τα μέλη της «Επαναστατικής Οργάνωσης 17 Νοέμβρη» (για όσους δεν πίστευαν ότι πίσω της βρισκόταν το Πα.Σο.Κ. και ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου).

Θυμίζω ότι μέχρι τότε η δράση της «17Ν» ήταν οι δολοφονίες του Ρίτσαρντ Γουέλς, σταθμάρχη της CIA, του βασανιστή επί χούντας Μάλλιου, και του υποδιοικητή των ΜΑΤ Παντελή Πέτρου, καθώς και του οδηγού του Σωτήρη Σταμούλη.

Οι ιδιότητες και η δράση των θυμάτων, κακά τα ψέματα, έκανε συμπαθή την οργάνωση σε πολλούς Έλληνες που χαίρονταν με το γεγονός ότι κάποιοι «κακοί» δεν μπορούσαν τουλάχιστον να κυκλοφορούν αμέριμνοι και να κοιμούνται ήσυχοι.

Απεναντίας, κάποιοι άλλοι κυκλοφορούσαν μια χαρά και μάλιστα, σε σχετικές συζητήσεις υποστήριζαν πως η «17Ν» δεν αποτελεί τρομοκρατική οργάνωση, αφού οι ίδιοι δεν αισθάνονται καθόλου τρομοκρατημένοι από τη δράση της.

Το ίδιο μάλιστα, έλεγαν, θα έπρεπε να ισχύει και για όλους τους πολίτες που δεν είχαν λόγους να θεωρούν τους εαυτούς τους «στόχους» της οργάνωσης. Εκείνοι που είχαν λόγους να ανησυχούν, ε, ας πρόσεχαν να μην προκαλούσαν.

Μέσα, λοιπόν, στο πλαίσιο των ερευνών (λέμε, τώρα) που πραγματοποιούσε η Αστυνομία ήταν και οι προσαγωγές «υπόπτων», δηλαδή νέων που κυκλοφορούσαν αργά τη νύχτα έξω και μακριά από τους χώρους που σύχναζε τότε το φοιτηταριό.

Οι δυο φίλοι είχαν συλληφθεί κάπου στο Παγκράτι, και δεν έπεισαν τα όργανα ότι «γυρίζουν σπίτι», αφού μάλιστα αρνήθηκαν να πουν και πού ακριβώς μένουν, απαντώντας ότι «αυτό δεν πρέπει να ενδιαφέρει την Αστυνομία». Έτσι βρέθηκαν στο τμήμα.

Το άλλο πουλάκι:

Εκεί έδωσαν τα στοιχεία τους.

Είπαν δηλαδή τα ονόματά τους και ότι είναι φοιτητές, ενώ ο ένας από τους δύο ζήτησε να κάνει το τηλεφώνημα που, σύμφωνα με τον νόμο, δικαιούνταν. Είπε ότι θα πάρει στον πατέρα του και έτσι του δόθηκε η άδεια.

Πράγματι, τηλεφώνησε, μίλησε με τον πατέρα του, του είπε μόνο σε ποιο τμήμα βρίσκεται και το έκλεισε. Οι αστυνομικοί τον κοιτούσαν γεμάτοι απορία, η οποία λύθηκε όταν λίγες στιγμές αργότερα χτύπησε το τηλέφωνο του αξιωματικού υπηρεσίας.

Εκείνος, μόλις άκουσε ποιος ήταν στην άλλη μεριά της γραμμής, σηκώθηκε όρθιος και χτύπησε προσοχή. Μετά από δυο τρία «μάλιστα» και «αμέσως» που είπε, κατέβασε κατακόκκινος και κάθιδρος το τηλέφωνο και έδωσε διαταγή στους κατωτέρους του.

«Πάρτε ένα περιπολικό και συνοδέψτε τα παιδιά στα σπίτια τους». Και στον ένα από τους δυο νεαρούς που είχε τηλεφωνήσει: «Γιατί, βρε αγόρι μου, δεν μας είπες αμέσως ότι είσαι ο γιος του…» Ας μην φανερώσουμε ονόματα, δεν έχει σημασία.

Ο πατέρας ήταν ανώτατος αξιωματικός της Αστυνομίας. Και ο γιος, μαζί με τον φίλο του, καλοπέρασαν εκείνο το βράδυ, κάνοντας ένα καλό «καψόνι» στους «μπάτσους» που ανέλαβαν να τους πάνε στα σπίτια τους.

Τους γύρισαν τη μισή Αθήνα, σταματώντας άλλοτε για να αγοράσουν τσιγάρα, άλλοτε για να πάρουν κάτι να φάνε και άλλοτε για να ξυπνήσουν κάποιους γνωστούς τους που κοιμόταν. Έπειτα έκαναν βόλτες με το περιπολικό λέγοντας πως δεν θυμούνται ακριβώς που μένουν…

Να μην τα πολυλογούμε, είχαν να διηγούνται την άλλη μέρα στην παρέα τους πώς έσπασαν πλάκα με τους «ψαρωμένους» αστυνομικούς που τους υπηρετούσαν όλη τη νύχτα λες και ήταν ορντίναντσες τους.

Γιατί όμως σας τα είπαμε όλα αυτά; Α, ναι. Με αφορμή την ένθερμη υποδοχή που επιφύλαξε ο υιός Βούτσης στον αμετανόητο (περιέχει το «ανόητο, όμως δεν είναι αυτό το θέμα) Κουφοντίνα, καθώς εκείνος έβγαινε από τη φυλακή με 24ωρη άδεια.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έχει ευθύνες ο πατέρας;

Όχι, βέβαια!

Όμως ο πατέρας, επειδή ακριβώς έχει αυτή την ιδιότητα και δεν μπορεί να σταθεί αμερόληπτος και αντικειμενικός απέναντι στο παιδί του (και στους φίλους του παιδιού) δεν μπορεί να κατέχει κάποιες θέσεις.

Θυμηθείτε ότι ο Βούτσης πατέρας διετέλεσε και υπουργός Εσωτερικών, δηλαδή «πολιτικός προϊστάμενος εκείνων με τους οποίους ο γιος του έπαιζε πιστολιές και τον συνέλαβαν με κίνδυνο της ζωής τους, πριν συνεχίσει το θεάρεστο έργο του», όπως πολύ σωστά σχολίασε κάποιος στο διαδίκτυο.

«Δεν εγκρίνω, αλλά σέβομαι τις επιλογές του γιου μου», είχε δηλώσει παλιότερα ο πατέρας. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά, όταν βρίσκεται σε θέση, όπως και ο ανώτατος αξιωματικός στην αθώα ιστορία μας, να… υποστηρίξει, αν χρειαστεί, τις επιλογές αυτές;

Θυμίζω ότι, με εντολή του Βούτση πατέρα, οι… Ρουβίκωνες που είχαν μπουκάρει στη Βουλή αφέθηκαν ελεύθεροι, ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η προσαγωγή τους. Θα μου πείτε «σιγά το θέμα».

Συμφωνώ, είναι ενδεικτικό όμως μιας στάσης απέναντι στους θεσμούς, αλλά και ενός… σεβασμού στις επιλογές εκείνων που τους αμφισβητούν. Μπορεί κανείς να την έχει, όχι όμως και ταυτόχρονα να υπηρετεί τους θεσμούς αυτούς.

 Πατέρα, κάτσε φρόνιμα…