171121 ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Προτεραιότητες…

Είναι κατανοητό ότι δεν μπορείς να κυνηγάς πάντοτε την επικαιρότητα. Όταν, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ένας φίλος, μέσα σε 24 μόλις ώρες, οι νεκροί από τις πλημμύρες, «συναγωνίζονται» τον Καραμέρο με το αδιάβροχο, τους Ρουβίκωνες που μπούκαραν στο Υπουργείο Άμυνας και τη γυναίκα που τραυματίστηκε σοβαρά από φωτοβολίδα…

Είναι φυσικό να κάνεις επιλογές. Δεν μπορείς να ασχολείσαι με όλα ταυτοχρόνως, ούτε να δίνεις σε όλα την ίδια βαρύτητα. Εμείς είπαμε να πιάσουμε το πιο σοβαρό και να το δούμε κάπως αναλυτικά.

Το ίδιο έκαναν και άλλοι. Μόνο που η δική τους επιλογή ήταν πολύ διαφορετική και, φυσικά, μπορούμε να την κρίνουμε. Διότι, μια επιλογή, από μόνη της είναι αξιολόγηση, δείχνει τι θεωρείς σημαντικό.

Ενώ, λοιπόν είπαμε ότι θα μιλήσουμε σήμερα για τις ευθύνες που υπάρχουν και αλλού, θα κάνουμε εμβόλιμα κάτι άλλο. Θα δούμε πώς αντιμετώπισε το θέμα μια πλευρά του τύπου, η φιλοκυβερνητική, ρίχνοντας μια ματιά στον πιο σοβαρό εκπρόσωπό της, την ΑΥΓΗ της Κυριακής.

Το κύριο άρθρο της ήταν για «το μεγάλο κόλπο», με την φοροαποφυγή στους φορολογικούς παραδείσους. Σημαντικό θέμα, δεν λέω, δεν θα παθαίναμε και τίποτε όμως αν μαθαίναμε για τα μυστικά των φοροφυγάδων λίγες μέρες αργότερα.

Κατά τα άλλα, ένα κείμενο του Π. Σκουρλέτη για τις δεσμεύσεις σχετικά με τα πλεονάσματα και πώς πρέπει να επανασχεδιαστούν (μιλάει και για 9.000 προσλήψεις στους δήμους), ενώ ο Θ. Δρίτσας υποστηρίζει ότι το κοινωνικό μέρισμα είναι υποχρέωση της κυβέρνησης και όχι παροχή.

Η μόνη αναφορά για τη «Δυτική Αττική» είναι πως τα μέτρα πρέπει να παρθούν «χωρίς καθυστερήσεις και γραφειοκρατικές αγκυλώσεις». Έτσι απλά! Σαν να μη συνέβη κάτι σημαντικό, σαν να μην χάθηκαν ζωές σε απίστευτο αριθμό για καιρό ειρήνης.

Μπορείς όμως να ψάξεις στις μέσα σελίδες, όπου, πράγματι, υπάρχουν αρκετά κείμενα και απόψεις για το θέμα. Μάλιστα σε ένα γίνεται και λόγος για νεκρούς και αναζητούνται «Λασπωμένες ευθύνες». Διαχρονικά. Μόνο που η αναζήτηση σταματά κάπου στο 2011.

Στα άλλα κείμενα ούτε λέξη για θύματα, παρ’ όλο που η προσέγγιση γίνεται με επιστημονικό τρόπο. Δεν έχει νόημα να σας αναφέρουμε τους αρθρογράφους και τους σχολιαστές. Θα σας δώσουμε όμως κάποια παραδείγματα.

Το άλλο πουλάκι:

Διαβάζω:

«Δεν είναι η πρώτη και δυστυχώς δεν θα είναι ούτε η τελευταία τραγωδία. Ούτε φταίνε οι αμαρτίες μας γι’ αυτόν τον μίνι κατακλυσμό. Η ύβρις της ανθρώπινης αλαζονείας και η απληστία του σύγχρονου τρόπου ζωής είναι πάντα οι μεγάλοι ένοχοι, ενώ οι αθώοι πάντα θυσιάζονται.

Το ανθρώπινο είδος επιβιώνει πάνω στη Γη αντιμαχόμενο τους φυσικούς νόμους. Μέχρι πρόσφατα λογαριάζαμε ως τριτοκοσμικές τις εικόνες τέτοιων φυσικών φαινομένων. Τώρα τις βλέπουμε παντού, χειμώνα - καλοκαίρι.

Κανείς δεν εξαιρείται. Ο πλανήτης διεκδικεί την υπεροχή του εξαπολύοντας τραγωδίες παντού. Από τους φτωχομαχαλάδες της Ινδίας μέχρι τις βίλες της Φλόριντα. Προφανώς η δυστυχία είναι σε διαφορετικά μεγέθη, όμως κανείς δεν μένει στο απυρόβλητο και τέτοιες τραγωδίες είναι πλέον αναμενόμενες σε όποιο σημείο του πλανήτη κι αν κατοικούμε».

Σε άλλο άρθρο: «Η διαλεκτική του νερού σημαίνει ότι πλημμυρικό φαινόμενο δεν υπάρχει κάτω από μια ορισμένη ποσότητα νερού - επομένως μια συστηματική δημιουργία φραγμάτων στον περιαστικό χώρο (όπως αυτά που υπάρχουν στον Υμηττό, στην Πεντέλη, στο Πάνειο κ.ά. από τη Δασική Υπηρεσία) θα μπορούσε να αποτρέψει τη σώρευση μιας κρίσιμης “πλημμυροφόρας” μάζας.

Σημαντική όμως θα ήταν και η ανάλυση του επιφανειακού εδάφους (δαπεδοτοπίο) στον αστικό χώρο, όπου είναι χαρακτηριστική η διαφορά στην απορροή των νερών μεταξύ υπερδομημένων και ανοιχτών περιοχών:

Κάθε τετραγωνικό δομημένου χώρου και ασφάλτου συνιστά μείωση της “απορροφητικής ικανότητας” του εδάφους και κάτι τέτοιο θα έπρεπε να ισοφαρίζεται από άλλες επεμβάσεις στον μείζονα χώρο.

“Η πόλη είναι κατάσχεση της φύσης από τον άνθρωπο” - έλεγε ο Λε Κορμπυζιέ. Τα καταπατημένα ρέματα είναι κάτι παραπάνω - ως κατάσχεση κρίσιμου αστικού χώρου! Κι αυτό τουλάχιστον θα έπρεπε να κάνει την εξουσία πιο διαλλακτική με τις συλλογικότητες που ασχολούνται με την προστασία τους».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ένα άλλο κείμενο μας πάει πολύ πίσω.

Μιλάει για το 1853 και το βιβλίο «Ο βασιλεύς των ορέων», όπου  Γάλλος συγγραφέας Εδμόνδος Αμπού αναφέρει: «Οι Έλληνες απέφευγαν να χαράξουν δρόμους, σε κάθε περίπτωση που το νερό είχε την καλοσύνη να αναλάβει αυτό το έργο.

Σε τούτη τη χώρα, όπου ο άνθρωπος ελάχιστα αντιτίθεται στη δουλειά που κάνει η φύση, οι χείμαρροι είναι δρόμοι βασιλικοί, τα ρυάκια δρόμοι επαρχιακοί και τα χαντάκια δρόμοι κοινοτικοί. Οι καταιγίδες έχουν αναλάβει το έργο των μηχανικών που κατασκευάζουν γέφυρες και η βροχή συντηρεί, χωρίς έλεγχο, τους δρόμους μεγάλης και μικρής κυκλοφορίας».

Τέλος κάποιος κάνει λόγο και για… πραγματικές ευθύνες:

«Μα να που τα στόματα ανοίγουν μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής. Ανοίγουν και με ευκολία ρίχνουν το ανάθεμα, και όλα τα αδρανή υλικά του πολιτικού προσωπικού της Μεταπολίτευσης καταγγέλλουν την κυβέρνηση για αδράνεια.

“Παραιτηθείτε” η επωδός των πρώην προς τους νυν. “Παραιτηθείτε” μέχρι την επόμενη “θεομηνία”, μέχρι την επόμενη “εκδίκηση της φύσης”. Τότε που οι νυν θα έχουν γίνει πρώην και θα ζητούν την παραίτηση των νυν. Αλλά μην το ψάχνεις.

Μην το ψάχνεις, γιατί αν το ψάξεις οι μισοί φταίχτες κατοικούν στα νεκροταφεία, και πού να τρέχεις τώρα να τους βρεις, και οι άλλοι μισοί φτύνουν στον κόρφο τους που δεν έσκασε το ρέμα επί των ημερών τους. Οπότε ας την πούμε θεομηνία και καθαρίσαμε».

Και την είπανε!

 Λίγο λίγο, ρε παιδιά!