171120 ΝΤΡΟΠΙΑΣΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τόσοι νεκροί!

Σκέφτομαι ότι είναι ασέβεια να πεις ακόμη και τον αριθμό. Από τη στιγμή που δεν μπορεί να είναι ακριβής, από τη στιγμή που υπάρχουν ακόμη αγνοούμενοι και, τώρα που συζητάμε, μπορεί να βρεθούν και άλλα πτώματα…

Το να μιλάς για είκοσι και να είναι δεκαεννιά ή είκοσι ένας οι νεκροί, μοιάζει να μην έχει σημασία για σένα, να μην κάνει καμιά διαφορά ένας νεκρός περισσότερο ένας λιγότερο. Δεν είναι έτσι, όμως φοβάμαι πως έτσι μπορεί να εκληφθεί.

Και κανείς να μην αναλαμβάνει την ευθύνη! Ούτε ένας δεν βρέθηκε να πει τόσες ψυχές χάθηκαν, τόσα σπίτια έκλεισαν, είναι ντροπή να παραμένω στη θέση μου και να κάνω πως δεν έχω καμιά ευθύνη.

Οι ίδιοι άνθρωποι που με τόση ευκολία κουνάνε το δάχτυλο, όταν κρίνουν ότι κάποιοι άλλοι πρέπει να απολογηθούν για λάθη ή παραλήψεις. Που ξεσήκωναν τον κόσμο για πολύ μικρότερες καταστροφές και πολύ λιγότερα θύματα.

Σκέφτομαι μόνο τι θα γινόταν αν είχαμε έναν ή δύο νεκρούς στις… Σκουριές, εξαιτίας των έργων που γίνονται εκεί για την εξόρυξη του χρυσού. Πού θα ήταν όλοι αυτοί που σήμερα ψελλίζουν δικαιολογίες για την κλιματική αλλαγή.

Όπως κάποτε ευθύνονταν ο «στρατηγός άνεμος»! Έτσι και τώρα: «Φταίει ο κακός μας ο καιρός», που έλεγε και το σατιρικό τραγουδάκι για τους Ιταλούς, που, κάτω από την τέντα, δεν μπορούσαν να προχωρήσουν ούτε βήμα.

Βγήκε και ο άλλος στην τηλεόραση φορώντας το κίτρινο μπουφάν, λες και δεν προλάβαινε  να αλλάξει -να μακιγιαριστεί φαντάζομαι πρόλαβε- ή, αν ήταν τόσο πιεστική η κατάσταση, δεν μπορούσε να ενημερώσει το κοινό μέσω κάποιου συνεργείου που υπήρχε στην περιοχή.

Το ποιόν όμως των πολιτικών μας φαίνεται από το επίπεδο των ψηφοφόρων στους οποίους απευθύνονται. Διότι, ο συγκεκριμένος κύριος ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Δεν εμφανίστηκε έτσι για σας και για εμένα.

Ξέρει ότι εκείνοι που τον ψηφίζουν έτσι θέλουν να τον δουν στην τηλεόραση. Όπως άλλωστε και ο ίδιος θα έσπευδε να ψηφίσει έναν πολιτικό που θα τον έβλεπε να εμφανίζεται στο γυαλί ΔΗΘΕΝ μόλις κατέφθασε από την «πρώτη γραμμή» και δεν πρόλαβε να βγάλει ούτε το μπουφάν.

Αφήστε που αφήνει να εννοηθεί ότι από μέσα μπορεί να μην είναι και κατάλληλα ντυμένος, ότι μπορεί να σηκώθηκε άρον άρον  από το κρεβάτι, να έριξε πάνω από τις πιτζάμες το μπουφάν που έχει για περίπτωση πλημμύρας, να έβαλε και τις γαλότσες και να ρίχτηκε στη μάχη.

Το άλλο πουλάκι:

Το ρίχνουμε στο καλαμπούρι.

Συνήθως εκεί οδηγεί η αμηχανία. Όταν δεν ξέρεις ακριβώς τι αισθάνεσαι, όταν η θλίψη δίνει τη θέση της στην οργή και εκείνη την απογοήτευση για το κατάντημα αυτού του τόπου και την ανυπαρξία προοπτικής.

Μια χώρα που έμαθε ή μπορεί να λειτουργεί μόνο υπό Κ. Σ., που λέγαμε και στη Φυσική, όταν ήμασταν μαθητές. Όπου όμως Κανονικές Συνθήκες έχουμε όταν η θερμοκρασία βρίσκεται από 10 μέχρι 25 βαθμούς και δεν βρέχει, ούτε φυσάει δυνατά.

Οτιδήποτε πέρα από αυτά τα όρια θεωρείται επικίνδυνη κατάσταση, θεομηνία, απρόβλεπτο γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφές και να θρηνήσουμε θύματα. Και φυσικά, οι ευθύνες επιρρίπτονται αναλόγως.

Θα μου πείτε σε ποιον να αποδοθούν ευθύνες, όταν το έγκλημα είναι διαχρονικό και οι εμπλεκόμενοι χιλιάδες; Για να το καταλάβετε, θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Ας σκεφτούμε τη χώρα σαν ένα καράβι.

Το οποίο έχει κουσούρια από την κατασκευή του, πείτε ότι γέρνει και ότι πολλά όργανα δεν λειτουργούν όπως θα έπρεπε. Ας δεχτούμε ακόμη ότι δεν διαθέτει όλους τους ναύτες που προβλέπεται και ότι δεν έγιναν κανονικά οι συντηρήσεις και οι επισκευές που χρειάζονταν.

Αυτή τη στιγμή όμως ταξιδεύει και έχει στη γέφυρα καπετάνιο και αξιωματικούς που -προσέξτε- ζήτησαν και πήραν τη διοίκηση του πλοίου, υποσχόμενοι μάλιστα πως θα φροντίσουν να επιδιορθώσουν ό,τι επιδιορθώνεται και να το οδηγήσουν ασφαλές σε καλό λιμάνι.

Αν το καράβι πάρει νερά, αν πέσει σε ξέρα, αν πάρει μεγάλη κλίση και χρειαστεί να παρθούν αποφάσεις, να ληφθούν μέτρα έκτακτης ανάγκης, να τηρηθούν πρωτόκολλα και αυτοί δεν μπορέσουν να κάνουν σωστά τίποτε από όλα αυτά, υπάρχει κάποιος που θα υποστηρίξει σοβαρά ότι δεν έχουν καμιά ευθύνη;

Μπορούν να βγουν, καπετάνιος και αξιωματικοί, στα κανάλια και να πουν δεν ήταν δική μας δουλειά, φταίνε οι προηγούμενοι που δεν μας παρέδωσαν το καράβι στην τρίχα; Στη χειρότερη περίπτωση θα τους πουν αν δεν μπορούσες να κάνεις κάτι ας μην αναλάμβανες!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το έχουμε πει πολλές φορές.

Όλοι όσοι παίρνουν κάποιο επίδομα που λέγεται «ευθύνης», βρίσκονται δηλαδή σε μια αντίστοιχη θέση, είναι και πρέπει να θεωρούνται υπεύθυνοι, όποτε γίνει κάποια στραβή. Μπορεί να φταίνε και άλλοι, όμως από αυτούς θα αναζητηθούν ευθύνες πρωτίστως.

Το χειρότερο μάλιστα είναι όταν προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από άλλους οι οποίοι βρίσκονται σε κατώτερες θέσεις και ελέγχονται από αυτούς. Μα, αν δεν κάνει σωστά τη δουλειά του ο… ναύτης, ο καπετάνιος είναι εκεί για να τον ελέγξει.

Και, ελέγχω δεν σημαίνει τους διατάζω απλώς να κάνουν «ένα βήμα πίσω», για να φανώ καλύτερα στη φωτογραφία.

Για να είμαστε όμως δίκαιοι, υπάρχουν και αλλού ευθύνες, για τις οποίες θα μιλήσουμε αύριο.

 Κάνει νερά!