171123 ΕΞΩΧΩΡΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Εύκολη απάντηση!

Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια απάντηση – πασπαρτού, που ταιριάζει σε πολλές περιπτώσεις. Και γιατί γίνεται αυτό, παρακαλώ; Διότι αυτή είναι η φύση των ανθρώπων˙ οι άνθρωποι δεν είμαστε καλοί -προσπαθούμε να γίνουμε τέτοιοι.

Και, συνήθως δεν τα καταφέρνουμε. Αν θέλουμε να ρίξουμε κάπου το φταίξιμο γι’ αυτό, θα πρέπει να αναλογιστούμε τα χιλιάδες χρόνια που ζήσαμε σαν αγρίμια, σκοτώνοντας και αρπάζοντας ό,τι μας γυάλιζε…

Έπειτα αρχίσαμε σιγά σιγά να δημιουργούμε πολιτισμό. Δηλαδή κάτι που θα μπορούσε να εξημερώσει κάπως το αγρίμι που υπήρχε μέσα μας. Μην ξεχνάτε ότι σ’ αυτό αποβλέπουν όλοι οι θεσμοί που έχουμε δημιουργήσει.

Από τη νομοθεσία και την εκπαίδευση, μέχρι τη θρησκεία και τον αθλητισμό, όλα έχουν ως στόχο είτε να μας κάνουν (καλύτερους) ανθρώπους, είτε να εκτονώσουν με άλλο τρόπο τη βίαιη παρόρμηση που εξακολουθεί να ζει μέσα μας.

Ο Κόνραντ Λόρεντζ, στο σημαντικό βιβλίο του «Ηθολογία», προσπαθεί να ερμηνεύσει συμπεριφορές των ζώων, ενώ, προς το τέλος κάθε κεφαλαίου, προεκτείνει τα συμπεράσματά του και στην ανθρώπινη κοινωνία.

Εκεί «δείχνει» πως σε πολλές περιπτώσεις έχουμε αντίστοιχες με των ζώων συμπεριφορές, οι οποίες όμως διαφοροποιούνται από το γεγονός ότι έχουμε υποστεί μια… επεξεργασία, μέσω του πολιτισμού και της λογικής που επίσης καθοδηγείται από αυτόν.

Η απάντηση - πασπαρτού, λοιπόν, είναι «επειδή μπορούν» και σκεφθείτε σε πόσα ερωτήματα ταιριάζει. Ερωτήματα που είναι τού τύπου «γιατί ορισμένοι άνθρωποι φέρονται έτσι». Το κάνουν, απλούστατα, επειδή μπορούν.

Και, αν σε εμάς φαίνεται ακατανόητη αυτή τους η συμπεριφορά είναι ίσως επειδή δεν μας δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να πράξουμε το ίδιο. Μάλιστα συχνά κάνουμε κάτι ανάλογο, σε μικρότερη κλίμακα, όμως… αυτό δεν μετράει.

Εμείς είμαστε υπεράνω, επειδή όμως… δεν μπορούμε. Εμείς κατακρίνουμε, γιατί δεν «αξιωθήκαμε» να κάνουμε ό,τι και οι άλλοι. Εμείς μπορεί να κάνουμε ό,τι είναι στα μέτρα μας, όμως αυτό δεν είναι τίποτε μπροστά στα μεγάλα μεγέθη των άλλων.

Ήρθε η ώρα όμως να μην σας κρατάμε άλλο σε αγωνία (λέμε, τώρα) και να θέσουμε το ερώτημα στο οποίο δώσαμε ήδη την απάντηση. Ανορθόδοξη μέθοδος προσέγγισης, είδαμε όμως και τα χαΐρια με την ορθοδοξία.

Το άλλο πουλάκι:

Γιατί τα πάνε στους… Παραδείσους;

Καταλάβατε τι εννοώ. Μιλάω (με μια μεγάλη δόση ζήλειας που στάζει φαρμάκι) για όλους εκείνους που κερδίζουν τεράστια ποσά και τα φυγαδεύουν σε εξωτικούς προορισμούς, όπου καλοπερνάνε μακριά από τα μάτια της εφορίας. Τα ποσά.

Γιατί το κάνουν;

Μα, την απάντηση τη δώσαμε ήδη. Επειδή μπορούν! Και, φυσικά, το προχωρήσαμε παραπέρα. Εμείς, εσείς κι εγώ, τι θα κάναμε στη θέση τους; Για να μην μιλάμε θεωρητικά, ας φέρουμε το ερώτημα στα μέτρα μας.

Τι κάνουμε με τα χρήματα που κερδίζουμε; Τα εμφανίζουμε όλα και πληρώνουμε στο κράτος ακριβώς το ποσό που αναλογεί; Κάποιοι μπορεί να το κάνουν κι αυτό. Ξέρετε ποιοι; Όσοι δεν μπορούν να το αποφύγουν!

Όλοι οι υπόλοιποι προσπαθούν να κρύψουν μέρος από τα εισοδήματά τους και μάλιστα δεν αισθάνονται καμιά ενοχή γι’ αυτό. Ίσως κάποιον φόβο, ενοχή όμως σε καμιά περίπτωση. ιδίως τα τελευταία χρόνια.

Ιδίως, γιατί τώρα έχουν και ένα… αριθμητικό επιχείρημα: «Αν τα δηλώσω όλα, δεν μου μένει τίποτε για να ζήσω». Το ίδιο επιχείρημα βέβαια, αντιστραμμένο, ακούγεται και από κυβερνητικά χείλη.

Εμείς, λένε, βάζουμε υψηλούς φόρους, γιατί κανένας δεν δηλώνει όλα τα χρήματα που κερδίζει. Έτσι, παρ’ όλο όλοι που κρύβουν ένα μέρος, εκείνο που φορολογείται να αποδίδει τελικά τόσα που να φτάνουν για τις στοιχειώδεις ανάγκες του κράτους.

Βέβαια, «τι είναι αυτά που δεν δηλώνουμε εμείς, μπροστά στα εκατομμύρια που έχουν φυγαδεύσει οι άλλοι σε φορολογικούς παραδείσους;» Και, για του λόγου το ακριβές, να οι λίστες με ονόματα, να και οι φωτογραφίες των… ενόχων.

Διαβάζοντας όμως και βλέποντας, διαπίστωσα πως πολλοί από αυτούς δεν έχουν καν τις επιχειρηματικές δραστηριότητές τους στην Ελλάδα. Μπορεί να τους ξέρουμε εδώ εξαιτίας μιας ομάδας ή ενός καναλιού που… χρησιμοποιούν, όμως ο κύριος όγκος των επιχειρήσεών τους βρίσκεται εκτός.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δηλαδή, καλά κάνουν;

Όχι βέβαια˙ έτσι το λέω. Όμως να ξέρουμε κι εμείς τι ζητάμε και με ποιους τα βάζουμε. Διότι, όπως σωστά ειπώθηκε, οι φορολογικοί παράδεισοι είναι το αντίστοιχο του κινήματος «δεν πληρώνω» σε… πιο πλούσιο.

Πολύ πιο πλούσιο. Και εμείς δικαιούμαστε να μιλάμε, διότι ούτε τους «δεν πληρώνω» υποστηρίζαμε, ούτε, φυσικά όσους έλεγαν πως είναι κοροϊδία να πληρώνουμε φόρους, από τη στιγμή που δεν βλέπουμε να γίνονται έργα.

Το έλεγαν, πριν έρθει στα πράγματα η πρώτη και δεύτερη φορά Αριστερά, με ολίγη Ακροδεξιά, επειδή πίστευαν ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί ποτέ. Να όμως που έγινε –«προσκυνώ τη χάρη σου, Λαέ μου».

Τώρα έχουμε τους άλλους που λένε «να πληρώνω εγώ φόρους για να προσλαμβάνουν αυτοί τους… Καρανίκες;» Και έτσι, εμείς που πιστεύουμε ότι όλοι πρέπει να πληρώνετε αυτό που σας αναλογεί είμαστε πάντοτε ριγμένοι.

Για να αφήσουμε την πλάκα. Το θέμα των «παραδείσων» είναι πολύ σοβαρό και δεν έχει νόημα να το συζητά μια χώρα μόνη της, παρά μόνο για εκτόνωση ή για όξυνση -αναλόγως- των πολιτικών παθών.

Ας κάνουν, λοιπόν, αυτά που μπορούν και ας προσπαθήσουν να συνεννοηθούν με τις άλλες χώρες για τα υπόλοιπα.

Ας μας αφήσουν όμως στον πόνο μας!

 Βγάλτε τις σκούφιες σας να τους χτυπήσουμε.