171109 ΧΟΥΒΑΡΝΤΑΔΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

«Με τα λεφτά των άλλων»!

Ο τίτλος μάς πάει πίσω στο 1991, όταν έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες η συμπαθητική ταινία του Νόρμαν Τζούισον, στην οποία συγκρούονται δυο άνθρωποι, στην πραγματικότητα δυο διαφορετικοί κόσμοι.

Ο ένας, ο σκληρός, κυνικός και ανελέητος κόσμος της Γουόλ Στριτ, που πίσω από το κάθε τι βλέπει μόνο τη μεγιστοποίηση του κέρδους, εκπροσωπείται από τον Ντάνι ντε Βίτο. Υποτίθεται ότι ο 45χρονος τότε ηθοποιός ενσάρκωνε το νέο που έφτανε να διεκδικήσει τη θέση του.

Απέναντί του, ο Γκρέγκορι Πεκ, 73 ετών τότε, ενσάρκωνε το παλιό, έναν κόσμο αξιών στον οποίο ο άνθρωπος είχε ακόμη προεξάρχουσα θέση. Έναν κόσμο που αρνούνταν να παραδοθεί, τουλάχιστον όχι χωρίς μάχη.

Περιττό να πούμε τι έγινε στο τέλος. Εξάλλου οι ταινίες δεν απεικονίζουν την πραγματικότητα, αλλά αποβλέπουν στην ψυχαγωγία, η οποία περνάει, συνήθως, μέσα από το συναίσθημα. Οπότε…

Η φράση όμως δεν είναι δανεισμένη μόνο από τον τίτλο της συγκεκριμένης ταινίας. Οι περισσότεροι ίσως να την ξέρετε και από το ιστορικό απόφθεγμα της Μάργκαρετ Θάτσερ, με το οποίο σχολίασε τον σοσιαλισμό.

«Το πρόβλημα με τον σοσιαλισμό είναι ότι κάποια στιγμή τελειώνουν τα λεφτά… των άλλων». Απόφθεγμα που η χώρα μας είδε να υλοποιείται πολύ σκληρά, μετά από πολλά χρόνια σοσιαλισμού, αριστερού και δεξιού.

Βέβαια, στη χώρα μας, και να αναφέρει μόνο κάποιος το όνομα της Θάτσερ, ισοδυναμεί με ανοσιούργημα. Μόνο που κανείς από αυτούς που φτύνουν τον κόρφο τους ακούγοντάς το δεν απάντησε…

Για ποιο λόγο οι Βρετανοί τής ανέθεσαν τρεις φορές το τιμόνι της χώρας, την οποία συνέφερε από μια βαθιά οικονομική κρίση και την οδήγησε και πάλι στις πλουσιότερες και ισχυρότερες χώρες του κόσμου.

(Με μια περίοδο, είναι αλήθεια, στα πρώτα χρόνια της θητείας της, κατά την οποία η κρίση χειροτέρεψε και μεγάλα τμήματα του πληθυσμού της χώρας οδηγήθηκαν στην εξαθλίωση. Να τα λέμε και αυτά…)

Και για ποιο λόγο όλοι οι διάδοχοί της, ακόμη και ο «πολύς» και ιδιαίτερα αγαπητός Τόνι Μπλερ, κινήθηκαν στα δικά της βήματα και, στην ουσία, διεύρυναν τη δική της πολιτική στην οικονομία.

Το άλλο πουλάκι:

Με τα λεφτά των άλλων…

Πώς θα σας φαινόταν αν κάποιος γνωστός σας επιδίδονταν σε φιλανθρωπικό έργο, βοηθώντας συμπολίτες που έχουν ανάγκη, με χρήματα όχι δικά του, αλλά που θα συγκέντρωνε από… χορηγούς;

Θεάρεστο έργο, και θα του άξιζαν συγχαρητήρια, κυρίως για την πρωτοβουλία και όχι επειδή διέθετε κάτι δικό του. Τα πραγματικά συγχαρητήρια θα άξιζαν στους δωρητές που θα έβαζαν το χέρι στην τσέπη.

(Κάτι ανάλογο κάνει και η Εκκλησία, καθώς και άλλοι φιλανθρωπικοί φορείς, οι οποίοι, στην ουσία, απλώς διαμεσολαβούν μεταξύ των δωρητών και όσων έχουν ανάγκη, συνήθως όμως εισπράττουν εκείνοι τα «εύγε».)

Ας πάρουμε όμως τώρα μια διαφορετική περίπτωση, εκείνη ενός ανθρώπου ο οποίος βοηθά με τα δικά του χρήματα, δίνοντας από την τσέπη του ό,τι έχει να δώσει στους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους του.

Αυτός, μάλιστα! Μπορούμε να πούμε ότι έχει φιλανθρωπικό έργο και ότι του αξίζουν συγχαρητήρια. Καλό είναι μάλιστα το έργο αυτό να γνωστοποιείται στην κοινωνία για να βρεθούν και μιμητές του.

Φανταστείτε όμως ότι, μόλις πάτε να πείτε σε κάποιον συμπολίτη σας, ας πούμε στον χασάπη της γειτονιάς -μια και το επάγγελμα βρίσκεται αυτές τις μέρες στο επίκεντρο- για την αγαθοεργία του φιλάνθρωπου, σας γυρίζει την πλάτη.

Και, όταν του ζητάτε εξηγήσεις για τη συμπεριφορά του αυτή, μαθαίνετε πως ο ίδιος έχει να λαβαίνει από τον ανοιχτοχέρη συμπολίτη σας τα βερεσέδια για την αγορά κρέατος μηνών! Δεν τον πληρώνει τον άνθρωπο.

Σε λίγο μαθαίνετε πως το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει και με όσους έχουν δούναι λαβείν -δηλαδή μόνο δούναι- για μήνες, μαζί του. Χρωστάει σε όλο τον κόσμο. Από τους προμηθευτές και τους υπαλλήλους του μέχρι τον μάστορα του αυτοκινήτου και τον σπιτονοικοκύρη του!

Τι θα λέγατε τότε; Θα εξακολουθούσατε να έχετε την ίδια γνώμη για τον φιλάνθρωπο συμπολίτη σας; Θα επιθυμούσατε να σταματήσει αμέσως τη φιλανθρωπική του δράση; Και τότε, τι θα γίνονταν όλοι όσοι περίμεναν τη βοήθειά του;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τουλάχιστον να έλεγε την αλήθεια!

Αυτό θα απαιτούσα εγώ. Να παραδέχονταν πως η φιλανθρωπική του δράση δεν ήταν παρά μια ατυχής προσπάθεια αναδιανομής του (τοπικού) εισοδήματος, η οποία εμφάνιζε ψευδώς τον ίδιο ως ευεργέτη των φτωχών.

Αν μάλιστα αποδειχθεί πως κι εκείνοι στους οποίους χρωστάει τα φέρνουν βόλτα ίσα ίσα, και μάλιστα πως, αν τους ξεχρέωνε εγκαίρως, θα μπορούσαν να μεγαλώσουν κάπως τις δουλειές τους, να βοηθήσουν κι αυτοί κάποιους φτωχότερους ή να τους πάρουν στη δούλεψή τους…

Ξέρω, είναι απλουστευμένο και απλοϊκό το παράδειγμά μου, πιστεύω όμως ότι μας βοηθά να καταλάβουμε το «παιχνίδι» της κυβέρνησης με την φιλολαϊκή πολιτική διανομής των πλεονασμάτων σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.

Πλεονασμάτων που στην ουσία δεν υπάρχουν, αλλά προκύπτουν από την άρνηση της κυβέρνησης να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι σε πολίτες. Μιλάμε για δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις και εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους που έχουν λαμβάνειν!

Μάλιστα, αν κάπου το παράδειγμα μπορεί να θεωρηθεί ατυχές είναι στο γεγονός ότι ο φιλάνθρωπος ήρωάς μας δεν προσβλέπει στις ψήφους όσων ευεργετεί. Σε αντίθεση με την κυβέρνηση.

Και η λεπτομέρεια αυτή είναι που προσθέτει ένα στοιχείο… ανεντιμότητας στους χειρισμούς της.

Δηλαδή απάτης!

 Κάνε το καλό…