171114 ΣΑΡΑΝΤΑΠΕΝΤΑΡΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δεν μιλήσαμε για την ουσία!

Είπαμε χθες διάφορα με αφορμή την υποδοχή του… αδειούχου Κουφοντίνα από τον Βούτση υιό, δεν μιλήσαμε όμως γι’ αυτό καθεαυτό το ζήτημα της άδειας. Έχουν ειπωθεί αρκετά˙ πειράζει να προσθέσουμε κι εμείς κάποιες σκέψεις;

Ας ξεκινήσουμε από τον ευεργετικό θεσμό των αδειών σε φυλακισμένους. Είναι σωστό να δίνονται άδειες ή όχι; Πριν δούμε όμως την απάντηση, ας σκεφτούμε λίγο τι ακριβώς είναι και ποιο ρόλο έχουν οι φυλακές.

Για να το κατανοήσουμε, θα πρέπει να… επισκεφθούμε το κανονικό τους όνομα, που είναι «σωφρονιστικά καταστήματα», δηλαδή χώροι όπου κάποιος περιορίζεται προκειμένου να αναλογιστεί τις πράξεις για τις οποίες καταδικάστηκε.

Να σκεφτεί πως έκανε λάθος να παραβεί τους νόμους της χώρας του και να… μεταμεληθεί, να αλλάξει δηλαδή νοοτροπία, ώστε στο εξής να γίνει ένας «χρηστός» πολίτης. Υποτίθεται ότι η φυλακή, επειδή υπάρχει και μόνο, λειτουργεί και αποτρεπτικά για κάποιους που σκέφτονται απλώς να παρανομήσουν.

Όμως αυτό είναι μια άλλη κουβέντα˙ ας την αφήσουμε για την ώρα και ας μιλήσουμε λίγο για την… ιδέα της φυλάκισης. Και γιατί το λέω αυτό. Διότι, εκείνο που περισσότερο βαραίνει σε έναν κατάδικο είναι ο περιορισμός της ελευθερίας του.

Το ότι κλείνει πίσω του μια πόρτα την οποία δεν μπορεί να ανοίξει όποτε θέλει αυτός. Διαφορετικά, αν μιλάμε απλώς για τις συνθήκες κράτησης, τότε υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που ζουν χειρότερα από τους φυλακισμένους.

Σας θυμίζω και το άσμα: Και στη φυλακή ειν’ ωραία, άμα βρεις καλή παρέα. Τρίτη, Πέμπτη μακαρόνια, φάτε μάγκες βγάλτε χρόνια. Και την Κυριακή έχει κρέας, τζάμπα είναι κι ο κουρέας! Ξέρετε πόσοι θα ονειρεύονταν μια τέτοια ζωή, αν δεν ήταν τα «σίδερα»;

Ο περιορισμός, λοιπόν, είναι το θέμα. Γι’ αυτό και έχει τόσο μεγάλη αξία η άδεια που μπορεί να παίρνει ή όχι κάποιος κατάδικος. Γι’ αυτό και θεωρείται ευεργέτημα και απόδειξη μεγαλοψυχίας μιας δημοκρατικής κοινωνίας.

Ακόμη και προς εκείνους που την εχθρεύονται. Που έχουν αποφασίσει να ζήσουν με τους δικούς τους νόμους, περιφρονώντας τους θεσπισμένους από τα όργανα της πολιτείας. Η δημοκρατία, με άλλα λόγια (πρέπει να) είναι πολύ… λαρτζ!

Από τη στιγμή, λοιπόν, που η άδεια στον Κουφοντίνα προβλέπονταν από τον νόμο, πολύ καλά έγινε και δόθηκε. Ακόμη και αν ο νόμος κάνει τα στραβά μάτια και δεν βλέπει ότι το στοιχείο του σωφρονισμού δεν λειτούργησε στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Το άλλο πουλάκι:

Παραβιάστηκε κατάφωρα ο νόμος!

Μη βιάζεστε, ακούστε ολόκληρη τη δήλωση και μετά μιλάτε: «Πέφτουν οι μάσκες λοιπόν. Βλέπουμε ποιοι παρενέβαιναν στη δικαιοσύνη που αρνιόταν το δικαίωμα στην άδεια εδώ και 8 χρόνια, παραβιάζοντας κατάφωρα και συστηματικά τον νόμο, ζητώντας επίμονα μια δήλωση αποκήρυξης».

Είναι τα λόγια του υιού Κουφοντίνα, ο οποίος εγκαλεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη για παραβίαση του νόμου˙ τον ενδιαφέρει τον Έκτορα η τήρηση της νομιμότητας, όταν αυτή έχει ευεργετικές συνέπειες για τον πατέρα του.

«Σήμερα δεν έγινε τίποτα άλλο από το πιο απλό και αυτονόητο. Εφαρμόστηκε ο νόμος. Ο ισχύων νόμος. Ο αστικός νόμος», είναι τα λόγια που συμπληρώνουν την ανάρτησή του, απάντηση σε σχετική του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Καλά, και ο… επαναστατικός νόμος; Εκείνος που εφάρμοζε και στον οποίο ακόμη πιστεύει ο πατέρας του και άλλοι ομοϊδεάτες; Από πότε αντάρτες των πόλεων ενδιαφέρονται για την πιστή εφαρμογή των αστικών νόμων;

Είναι απλό, φίλοι μου. Για όσους γνωρίζουν την επαναστατική ιδεολογία, έστω και μόνο από τις προκηρύξεις που έγραφαν ο Κουφοντίνας και οι συν αυτώ, ξέρουν ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν την εντύπωση πως… κοροϊδεύουν το σύστημα.

Πως εκμεταλλεύονται τις «ρωγμές» του, προκειμένου να πετύχουν τον στόχο τους που είναι η ανατροπή του. Αυτό, δηλαδή που εμείς θεωρούμε ένδειξη ανωτερότητας της αστικής δημοκρατίας, ακόμη και προς τους αρνητές της, εκείνοι το θεωρούν αδυναμία.

Αυτό, όπως καταλαβαίνετε, είναι μια πολύ καλή δικαιολογία για να είναι και μέσα στο «σύστημα» και έξω από αυτό. Και να απολαμβάνουν τα καλά του και να το πολεμούν. Διαφορετικά, θα έπρεπε να πάρουν ξεκάθαρη θέση.

Να πουν «εμείς δεν θέλουμε την αστική δημοκρατία και σας χαρίζουμε, σας τρίβουμε για την ακρίβεια στη μούρη, τα όποια ευεργετήματά της. Κρατήστε τα για τους ποινικούς, εμείς είμαστε πολιτικοί κρατούμενοι».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν το λένε!

Διότι, για την αστική δημοκρατία, ισχύει ότι και για τον καπιταλισμό. Πολλοί τον εμίσησαν, τα αγαθά του όμως ελάχιστοι. Ίσως κάποιοι ασκητές ή άλλοι αναχωρητές που επέλεξαν πραγματικά να ζήσουν έξω από το σύστημα.

Αν θέλετε, λοιπόν, τη γνώμη μας, η δημοκρατία καλό θα ήταν να έκανε και κάποιο καψονάκι σ’ αυτούς τους αρνητές της. Να έθετε ως όρο για την δυνατότητα χρήσης άδειας, ή, αργότερα, αποφυλάκισής τους, την αποκήρυξη των πράξεών τους.

Διότι τώρα, εκτός από (τζάμπα) μάγκες, τους κάνει να φαίνονται και έξυπνοι, τουλάχιστον στα μάτια των ομοϊδεατών τους, ή εκείνων που φιλοδοξούν να ακολουθήσουν τα βήματά τους. Είπαμε, ο σωφρονισμός δεν είναι ο πραγματικός στόχος του εγκλεισμού;

Πιθανόν όμως αυτό να ισχύει για καταδίκους του κοινού ποινικού δικαίου και όχι για «ιδεολόγους» όπως τον Κουφοντίνα. Ο οποίος αποφυλακίζεται με το κεφάλι ψηλά και χωρίς κανένα μετρό ασφάλειας επειδή -προσέξτε την αντίφαση- οι άλλοι δεν ασπάζονται την ιδεολογία του!

Διαφορετικά, όλο και θα έτρεμε μήπως κάποιος, που, όπως ο ίδιος, πιστεύει ότι έχουμε δικαίωμα να παίρνουμε τον νόμο στα χέρια μας, του την έχει στημένη με κανένα 45άρι στο χέρι.

Και τότε να δω τι άδεια θα ζητούσε!

 Άδεια μετ’ αποδοχών!