171127 ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Μα, με τον Καμμένο!

Η ερώτηση, η οποία όμως κλείνει όχι με ερωτηματικό, αλλά με θαυμαστικό, θεωρούνταν το απόλυτο επιχείρημα απέναντι στην «πολιτική ΣΥΡΙΖΑ». Την εισέπραττε κάποιος, όποτε πήγαινε να υποστηρίξει σοβαρά την κυβέρνηση της Αριστεράς.

Βλέπετε, υπήρχαν εποχές που, στις παρέες και στις συζητήσεις, βρισκόταν αρκετοί που έβγαιναν με θάρρος και τόλμη να υπερασπιστούν την επιλογή τους να ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Ωραίες μέρες!

Μπορούσαν να επικαλεστούν ένα σωρό επιχειρήματα˙ από το «νέο» που είχε ανάγκη ο τόπος, μέχρι το «ηθικό πλεονέκτημα» που διέθετε το κόμμα της Αριστεράς. Βεβαίως, τα περισσότερα είχαν ακόμη μπροστά ένα μεγάλο «ΘΑ».

Διότι τα επιχειρήματα όσων πίστεψαν στον Αλέξη Τσίπρα και έδωσαν στο κόμμα του την εξουσία ήταν ακόμη επηρεασμένα από το… μεγάλο αφήγημα που εκείνος κατάφερε να δώσει στους ψηφοφόρους.

Ότι για όλα φταίνε τα μνημόνια και, άμα τα στείλουμε από εκεί που ήρθαν, η οικονομία θα πάρει μπρος και ο τόπος θα επιστρέψει με γρήγορα βήματα στις μέρες της καλοπέρασης. Ακόμη ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος.

Εκείνος που μας θέλει να υψώνουμε το ανάστημά μας απέναντι στους ξένους και την ταπεινωτική πολιτική που προσπαθούν να μας επιβάλουν. Που τους θέλει να υποχωρούν άτακτα, έτσι και βρεθεί κάποιος να τους πει «γκόου μπακ».

Το αφήγημα αυτό, το μεγάλο, το τεράστιο, περιελάμβανε ακόμη ένα σωρό άξιους πολιτικούς, καθώς και μια σειρά από ανώτερα μυαλά, με τα οποία θα υλοποιούνταν όλα όσα είχε υποσχεθεί προεκλογικά ο Αλέξης.

Απέναντι σε όλα αυτά, υπήρχε μια σειρά από επιχειρήματα, που μιλούσαν για το πώς λειτουργεί η πραγματική οικονομία, καθώς και για το γεγονός ότι οι πολιτικοί δοκιμάζονται στην πράξη και όχι στις κουβέντες καφενείου.

Τι να σας τα λέω, τα θυμόσαστε σίγουρα κι εσείς. Ήταν αδύνατον να πείσεις τότε εκείνους που, στο πρόσωπο του Βαρουφάκη, έβλεπαν τον άνδρα που θα βάλει τα γυαλιά σε κάθε οικονομολόγο της Ευρώπης.

Ήταν πεπεισμένοι πως ο οικονομολόγος, ο καθηγητής, ο πολιτικός Γιάνης είχε τη λύση στο τσεπάκι του, όπως την είχε επανειλημμένα αναπτύξει στα τραπεζάκια της πλατείας. Και πως, επιπλέον, ως άριστος γνώστης της θεωρίας των παιγνίων, θα… έπαιρνε τα σώβρακα των αντιπάλων.

Το άλλο πουλάκι:

Μα, με τον Καμμένο!

Έριχναν τότε οι άλλοι στην κουβέντα το απόλυτο επιχείρημα. Πίστευαν, βλέπετε, πως ένας πραγματικός Αριστερός θα ντρέπονταν για τη συνεργασία και τη συγκυβέρνηση του κόμματός του με ένα πολιτικό… κατακάθι.

Και όμως! Το επιχείρημα δεν έπιανε. Κανείς βέβαια δεν μπορεί να ξέρει τι ακριβώς αισθάνεται ή πως σκέφτεται και δεν το ομολογεί ένας συνομιλητής του. Ωστόσο, έμοιαζε να μην ιδρώνει το αυτάκι τους.

Βλέπετε, ο Καμμένος τότε ήταν ο πολιτικός αρχηγός που δεν είχε ψηφίσει μνημόνια (ούτε θα το έκανε ποτέ, παρά μόνο νεκρός). Ήταν ακόμη εκείνος που τράβηξε πολύ ψηλά τον αμανέ τού «όχι».

Κυρίως όμως ήταν ο πολιτικός μάγκας που τα έριχνε στους αντιπάλους, τους κοινούς αντιπάλους των μνημονίων και του «ναι», τα έριχνε μάλιστα με τρόπο που και άλλοι θα ήθελαν, αλλά δεν τολμούσαν.

Έτσι τον έβλεπαν πολλοί από τους εταίρους του. Και είμαι βέβαιος ότι καμάρωναν που, με εκφράσεις τού τύπου «στα τέσσερα εσείς», μετέφερε στη βουλή ένα άρωμα γνήσιας… αγοράς, λαϊκής, παιδιά της οποίας ήταν και οι ίδιοι.

Ο καιρός όμως έχει και γυρίσματα. Και ήρθαν οι μέρες που τα περήφανα «όχι» στα οποία καλούσε τους ψηφοφόρους έγιναν «ναι», με τους όρους που υπέβαλλαν οι Ευρωπαίοι να γίνονται αποδεκτοί, και ο μάγκας Καμμένος το κατάπιε.

Ήρθαν και εκείνες που με σιγανή και τρεμάμενη (από τη συγκίνηση; από ντροπή;) φωνή δήλωνε «ναι σε όλα» τα μνημόνια, καθώς και σε κάθε άλλο μέτρο θα εξασφάλιζε την παραμονή του στη υπουργική καρέκλα.

Την ίδια στιγμή που «άδειαζε» τους κυβερνητικούς εταίρους του, όποτε προσπαθούσαν να περάσουν κάποιον νόμο σχετικό με ανθρώπινα δικαιώματα, ή με μειονότητες, και τους άφηνε να στηρίζονται στην ψήφο των αντιπάλων.

Έτσι, με όλα αυτά και με πολλά άλλα, το παλιό εκείνο επιχείρημα άρχισε να αποκτά σιγά σιγά την ισχύ που προσπαθούσαν να του δώσουν όσοι το χρησιμοποιούσαν από την αρχή.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μα, με τον Καμμένο!

Και τώρα, εκείνοι που ντρέπονται πια να υποστηρίξουν την επιλογή τους να εμπιστευτούν τη χώρα στα χέρια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αρχίζουν να καταλαβαίνουν και να παραδέχονται, έστω και με τη σιωπή τους, ποιον υποστήριζαν.

Τώρα αρχίζουν να βλέπουν πόσο καιροσκόπος ήταν, πόσο πρόθυμος να κάνει όλα εκείνα για τα οποία κατηγορούσε τους άλλους, μόνο και μόνο για την καρέκλα. Τώρα βλέπουν πως το να συνεχίσει κανείς να τον υπερασπίζεται μοιάζει με το να ταυτίζεται μαζί του.

Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτό δεν το βλέπουν μόνο οι (παραπλανημένοι) ψηφοφόροι του Αλέξη, αλλά και πολλά από τα στελέχη του κόμματός του. Καταλαβαίνουν πόσο χαμηλά τους έχει παρασύρει η τακτική να τρέχουν κάθε φορά να υπερασπίζονται τα καμώματα του εταίρου τους.

Γι’ αυτό και η σημερινή συζήτηση στη βουλή μπορεί να αποδειχθεί σημαντική. Να δούμε πόσοι και με ποιο τρόπο θα εκφράσουν αυτό το «ως εδώ», καθώς και τι στάση θα κρατήσει ο πρωθυπουργός.

Όσο για εμάς, θα συνεχίσουμε να θεωρούμε ως ένα από τα ισχυρότερα επιχειρήματα απέναντι σε όσους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να λέγονται Αριστεροί το παλιό αναπάντητο ερώτημα:

Μα, με τον Καμμένο!

 Να δείτε που στο τέλος 

θα τον κατηγορούν κιόλας!