120531 ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Επιτροπή ειδικών!

Είναι πολύ παλιά η ρήση που λέει ότι, στην Ελλάδα, άμα θέλεις να χαντακώσεις ένα θέμα, ανάθεσέ το σε μια επιτροπή ειδικών.

Εδώ όμως δεν μιλάμε για ένα οποιοδήποτε θέμα, αλλά για το θέμα των… θεμάτων.

Υπάρχει ένα θέμα με τα θέματα που δεν είναι καθόλου της πλάκας.

Φαίνεται όμως πως της πλάκας είναι οι επιτροπές ειδικών που συγκαλούνται κάθε χρόνο για να το χειριστούν.

Όπως ίσως καταλάβατε, μιλώ για τις εξετάσεις, τις πανελλήνιες, και τα μεγάλα κεφάλια που καλούνται να βάλουν (ή να βγάλουν;) τα θέματα και να παίξουν για λίγο με τα νεύρα χιλιάδων παιδιών και γονέων.

Πώς βγάζουν θέματα;

Μη το ψάχνετε, η απάντηση είναι απλή: στο πόδι!

Βεβαίως, για να μην τους αδικώ, λειτουργούν κι αυτοί υπό μεγάλη πίεση.

Είναι η πίεση που θα ένοιωθε οποιοσδήποτε, αν ήξερε ότι χιλιάδες βλέμματα είναι στραμμένα επάνω του και περιμένουν…

Αλήθεια, τι περιμένουν;

Πώς περιμένουμε όλοι να είναι τα θέματα εξετάσεων με τις οποίες θα επιλεγούν τα παιδιά μας για τα πανεπιστήμια;

Η αλήθεια είναι μία: Περιμένουμε να είναι… στα μέτρα μας!

Και, μπορεί η αλήθεια να είναι μία, εμείς όμως είμαστε πολλοί. Κάθε καρυδιάς καρύδι.

Είμαστε γονείς, φροντιστές, καθηγητές, δημοσιογράφοι και διάφοροι άλλοι περίεργοι.

Είμαστε και μαθητές.

Μαθητές διαβασμένοι και αδιάβαστοι. Προετοιμασμένοι σωστά και χαβαλέδες. Φιλόδοξοι και αδιάφοροι. Μαθητές αγχωμένοι, πιεσμένοι, ψύχραιμοι, τρομοκρατημένοι, αποφασισμένοι και άλλοι έτοιμοι να τα παρατήσουν στην πρώτη δυσκολία.

Το (επιπλέον) κακό είναι ότι όλοι αυτοί έχουν από πίσω τους γονείς, φροντιστές, καθηγητές, δημοσιογράφους και διάφορους άλλους περίεργους. Οι περισσότεροι έχουν ποντάρει πάνω τους λες και είναι άλογα κούρσας.

Άλλος τον εγωισμό του, άλλος το καλό του όνομα, άλλος ακόμα και την αντιπολιτευτική του τακτική.

Το άλλο πουλάκι:

Τι να σου κάνει και η επιτροπή;

Ρητορικό το ερώτημα, διότι η επιτροπή οφείλει να κάνει αυτό ακριβώς για το οποίο πληρώνεται.

Να επιλέξει θέματα που να έχουν όμως κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Είπαμε ότι τα χαρακτηριστικά τα κρίνει ο καθένας από τη δική του οπτική, ωστόσο υπάρχουν και ορισμένα που μπορούν να κριθούν με γενικά κριτήρια και, κυρίως, εκ του αποτελέσματος.

Τι εννοώ;

Όταν βλέπεις ότι έχουν δοθεί τα θέματα στους μαθητές και μετά από μισή ώρα έρχονται μία και δυο και τρεις διευκρινίσεις, τότε κάποιοι δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους.

Όταν για ένα θέμα γίνεται σκοτωμός και προκαλείται εθνικός διάλογος για το πώς έπρεπε να απαντηθεί, τότε κάτι δεν έχει γίνει σωστά, από την πλευρά της επιτροπής.

Γιατί όμως υπάρχουν αυτά τα φαινόμενα; Δυστυχώς η απάντηση έρχεται αβίαστα και είναι ακριβώς αυτή που σας είπαμε στην αρχή. Τα θέματα βγαίνουν στο πόδι.

Υπάρχει κάτι στοιχειώδης, μια τακτική ρουτίνας που πρέπει να τηρεί ο οποιοσδήποτε βάζει θέματα, για οποιεσδήποτε εξετάσεις.

Να μπαίνει στον κόπο να τα απαντήσει πρώτα ο ίδιος.

Το καλύτερο βεβαίως είναι να βάλεις κάποιον άλλο να τα απαντήσει, ώστε να μην πέσεις στην παγίδα να προσπεράσεις τις όποιες ασάφειες, επειδή εσύ ξέρεις ακριβώς τι ζητάς.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ο άλλος δεν είναι μέσα στο μυαλό σου!

Πρέπει να του πεις τι θέλεις. Οι οδηγίες πρέπει να είναι τέτοιες που να μη χρειάζονται παραπέρα διευκρινίσεις. Να μπορεί ο κάθε εξεταζόμενος να καταλαβαίνει ακριβώς τι του ζητείται και όχι κάτι άλλο.

Αν, λοιπόν, γινόταν αυτό το στοιχειώδες, αν μαζί μ’ εκείνους του βάζουν τα θέματα ήταν και μερικοί άλλοι –φοιτητές θέλεις; περσινοί μαθητές θέλεις; κάποιοι τελοσπάντων- που να κάνουν τον κόπο να τα λύσουν, τότε τα πράγματα θα ήταν… με λιγότερα προβλήματα.

Το ξέρω ότι υπάρχει και μια τέτοια, παράλληλη επιτροπή. Οι περίφημοι διορθωτές, οι οποίοι λειτουργούν ακριβώς όπως και οι άλλοι που βάζουν (ή βγάζουν;) τα θέματα. Στο πόδι!

Και, φυσικά, έχει κι αυτή την ίδια αδυναμία με οποιαδήποτε άλλη ελληνική επιτροπή.

Αποτελείται από ειδικούς και μόνο από ειδικούς. Και, ξέρετε ποιο είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα των ειδικών;

Δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους.

Πάρτε κάποιον από αυτούς και πείτε του ότι τα θέματα που επέλεξε (ή ο τρόπος που τα «έλυσε») ήταν προβληματικά, αν αυτό, όπως είπαμε, προκύπτει εκ του αποτελέσματος.

Ξέρετε τι θα ακούσετε;

Ειδικοί, σου λέει ο άλλος.

Υπάρχουν και ειδικοί στις γκάφες!

120530 ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Μήπως τρέφουμε αυταπάτες;

Από το πρωί μέχρι το βράδυ ακούμε για «επαναδιαπραγμάτευση» και έχω την αίσθηση πως τα μυαλά μας πήραν αέρα.

Το πρόβλημα επιδεινώνεται από το γεγονός ότι η διαπραγμάτευση (βάζετε εσείς μπροστά το επανα, που θυμίζει και λίγο επανάσταση) είναι πλέον στο «πρόγραμμα» όλων των κομμάτων.

Τι ακριβώς όμως σημαίνει αυτό;

Ακούγοντάς το εγώ ο αφελής, συμπεραίνω ότι υπάρχει η δυνατότητα να μπει στο τραπέζι εξαρχής όλο το πακέτο και να συζητήσουμε (εμείς και οι δανειστές μας) νέους όρους.

Τους οποίους, εδώ βρίσκεται η φενάκη, θα υποβάλουμε εμείς και θα δεχτούν εκείνοι!

Από κάποιες πλευρές αφήνεται μάλιστα να εννοηθεί πως οι νέοι αυτοί όροι θα είναι τόσο ευνοϊκοί που για μας, τους απλούς πολίτες, θα είναι σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Δηλαδή, με τη νέα διαπραγμάτευση, θα υπάρξουν μέτρα που θα αγγίξουν κάποιους άλλους, πάντως όχι εμάς, και που θα οδηγήσουν μια χρεοκοπημένη χώρα στο δρόμο της ανάπτυξης και της προόδου, σαν να μη χρεοκόπησε ποτέ.

Ελάτε όμως να σταθούμε λίγο σ’ αυτό το τελευταίο, που αποτελεί και μια θεαματικότατη αντίφαση, κυρίως των κομμάτων πέρα από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία.

Εξηγούμαι:

Έτσι και το όλο ζήτημα είναι απλώς θέμα και αντικείμενο μιας καλής ή κακής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές μας, τότε τα δυο αυτά κόμματα είναι… αθώα του αίματος.

Δηλαδή δεν έχουν καμιά απολύτως ευθύνη για το κατάντημα της χώρας, τη χρεοκοπία, τη στρεβλή ανάπτυξη, την ανοχύρωτη οικονομία μας...

Ευθύνονται μόνο για το ότι δεν διαπραγματεύθηκαν σωστά τους όρους δανεισμού και μνημονίων, του πρώτου το ΠΑΣΟΚ και του δεύτερου οι δύο μαζί.

Το άλλο πουλάκι:

Υπάρχει και συνέχεια.

Διότι, ακόμη και στα χρόνια της κρίσης, οι δυο αυτοί κύριοι (τα κόμματα, ντε) πετούσαν αετό!

Δεν κατέβαλαν την παραμικρή προσπάθεια για μεταρρυθμίσεις και κορόιδευαν εμάς και τους δανειστές με μέτρα του… πόλου.

Πάγωμα κάθε μεταρρύθμισης εννοώ, γιατί σας βλέπω πως αμέσως το μυαλό σας πήγε στο πονηρό.

Έτσι, κοντά στους ξένους που θέλουν το κακό μας, έρχεται ακόμη ένας εχθρός να δικαιολογήσει το χάλι στο οποίο βρεθήκαμε στη χώρα, και είναι… η κακή διαπραγμάτευση.

Και να ελπίδες πως θα τη βγάλουμε στον αφρό.

Τώρα που αλλάζουν οι (κάποιοι) εχθροί της χώρας με ψήφους και τώρα που θα γίνει η διαπραγμάτευση (με το επανα μπροστά) όλα θα είναι όπως πριν.

Ας σοβαρευτούμε όμως!

Για τους ξένους (φίλους και εχθρούς) τα έχουμε πει πολλές φορές. Τώρα με τις αλλαγές στις κυβερνήσεις γίνεται ακόμη πιο σαφές το όλον θέμα.

Δεν υπάρχουν ούτε εχθροί ούτε φίλοι, υπάρχουν κράτη και κυβερνήσεις που υπερασπίζονται συμφέροντα, εντελώς συμπτωματικά πρώτα των δικών τους λαών. Αν αυτά συμπίπτουν και με τα δικά μας, έχει καλώς. Κανείς «φίλος» όμως δεν θα ρισκάρει, ούτε θα θυσιάσει κόπους του δικού του λαού, προκειμένου να βοηθήσει εμάς.

Για παράδειγμα, μέχρι πότε οι χώρες της Ευρωζώνης θα δανείζονται με επιτόκια γύρω στο 6% για να τα δίνουν σ’ εμάς με ένα ισχνό 2,5%; Και πώς θα εξηγούν αυτή τους την «προσφορά» στους πολίτες των χωρών τους, που τυχαίνει να είναι και ψηφοφόροι τους;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Νέο «σχέδιο Μάρσαλ»!

Κάποιοι φαντάζονται ότι η διαπραγμάτευση, αν γινόταν σωστά (όπως αφήνουν να εννοηθεί ότι θα την κάνουν οι ίδιοι) θα επιφέρει για τη χώρα μας ένα νέο «σχέδιο Μάρσαλ».

Διαβάζουμε όμως ότι η βοήθεια εκείνη, που τόσο νοσταλγικά έρχεται στη μνήμη μας, ισοδυναμούσε με το 2,5% του ΑΕΠ της χώρας.

Η βοήθεια που πήραμε ή θα πάρουμε με την κακή διαπραγμάτευση αγγίζει τα 500 δις ευρώ. Το ποσό αυτό αντιστοιχεί στο 250% του σημερινού μας ΑΕΠ!

Τι μπορούμε, λοιπόν, πραγματικά να πετύχουμε με μια διαπραγμάτευση με το επανα μπροστά, χωρίς να αιθεροβατούμε;

Αυτό είναι κάτι που οφείλουν να μας το εξηγήσουν όλα, και το καθένα χωριστά, τα κόμματα που κατεβαίνουν στις επόμενες εκλογές.

Αναλυτικά και συγκεκριμένα.

Να πουν «εγώ στοχεύω να πετύχω τους εξής θετικούς, για τη χώρα και τους πολίτες, όρους». Και να τους απαριθμήσουν.

Δεν βλέπω να το κάνουν όμως. Και σκέφτομαι δυο πιθανούς λόγους.

Ή να ξέρουν καλά τι μας λένε ή να μην ξέρουν τίποτα.

Που είναι, φοβάμαι, το ίδιο!

Επανάσταση και διαπραγμάτευση!

120529 ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Κάτω τα χέρια από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι αλήθεια ότι πάρα πολύς κόσμος στρέφεται πλέον εναντίον του.

Εμάς μη μας συγκαταλέγετε σ’ αυτούς, γιατί, στην περίπτωσή μας δεν ισχύει το «πλέον». Εμείς είμαστε παλιοί!

Θα εξηγήσουμε στη συνέχεια τι εννοούμε.

Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή τα στελέχη και οι φίλοι του, τώρα που όλοι βάλλουν εναντίον του;

Έχουμε ξαναπαντήσει στο ερώτημα, με έμμεσο τρόπο, τώρα ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.

Πρώτα πρώτα πρέπει να διαχωρίσει τα «πυρά» και αυτούς που τα στέλνουν. Ο διαχωρισμός αυτός θα διευκολύνει πολύ την κατάσταση. Υπάρχουν, λοιπόν, διάφοροι που επιτίθενται στον ΣΥΡΙΖΑ με «επιχειρήματα» τού τύπου ποιοι είναι τώρα αυτοί που θέλουν και να κυβερνήσουν.

Μιλούν εναντίον του Αλέξη Τσίπρα, λες και είναι ο μικρός για τα θελήματα. Από πού ξεφύτρωσε, και τι δουλειά κάνει, και το παίζει ομορφόπαιδο, είναι άβγαλτος, είναι κοντός, είναι μελαχρινός…

Ένα σωρό τέτοιες ανοησίες.

Όλους αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τους αγνοήσει επιδεικτικά.

Τονίζουμε λίγο το επιδεικτικά, διότι είναι πολλοί οι φίλοι του που «τσιμπάνε» και μπαίνουν στον κόπο να απαντούν σε τέτοιου είδους κακοήθειες, που δεν έχουν σχέση με την πολιτική.

Υπάρχουν όμως και άλλου είδους επιτιθέμενοι.

Είναι εκπρόσωποι, στελέχη αλλά και φίλοι κομμάτων που βλέπουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τραβάει κόσμο και μπαίνει πολύ δυναμικά στο νέο πολιτικό σκηνικό που σχηματίζεται στη χώρα.

Η δική τους «κριτική» - επίθεση εντοπίζεται στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να έχει ρεαλιστική πρόταση εξόδου από την κρίση, συγκεντρώνει γύρω του όλους τους αγανακτισμένους που έχουν πληγεί από τα μέτρα του μνημονίου.

Επιπλέον τον κατηγορούν ότι δεν έχει συγκεκριμένο σχέδιο για να διαχειριστεί αυτή την ψήφο αγανάκτησης.

Υποστηρίζουν ότι είναι ο κύριος υπεύθυνος που η χώρα ξαναπάει σε εκλογές, από τις οποίες το πιθανότερο είναι να προκύψει μια κατάσταση λίγο πολύ ίδια με την παρούσα.

Το άλλο πουλάκι:

Αυτούς να μη τους αγνοήσει!

Εδώ χρειάζεται να επιστρατεύσει την επιχειρηματολογία του και, κυρίως, να κάνει ξεκάθαρες τις απόψεις και τις προθέσεις του.

Ας βάλει κάτω τα πράγματα κι ας κάνει πιο συγκεκριμένες τις προτάσεις του για έξοδο από την κρίση.

Είναι δύσκολο, αφού -πιθανότατα- αυτές οι απόψεις και οι προτάσεις να μην είναι αποκρυσταλλωμένες ούτε μέσα στο ίδιο το κόμμα.

Ε, αυτό είναι ένα ζήτημα. Δεν μπορεί ο κάθε «εκπρόσωπος» να βγαίνει και να δηλώνει ό,τι σκέφτηκε, ό,τι νομίζεις ή ό,τι θα ήθελε ο ίδιος να γίνει, χωρίς αυτό να είναι και «γραμμή» του κόμματος.

Όσο για το σχηματισμό κυβέρνησης, δεν είναι κακό να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ και να αναλάβει το μερίδιο ευθύνης… που του αναλογεί και τίποτα περισσότερο.

Να εξηγήσει για ποιο λόγο δεν μπήκε σε μια κυβέρνηση (το έχει κάνει αλλά όχι επαρκώς) και κυρίως να γίνει πιο ρεαλιστής στις προτάσεις του για συνεργασίες (με ποιους; κάτω από ποιες συνθήκες;) ώστε και οι ψηφοφόροι του να ξέρουν ότι δεν του δίνουν λευκή επιταγή, αλλά και να μη ζητούν τα ρέστα μετεκλογικά.

Ας τα αφήσουμε όμως όλα αυτά κι ας έρθουμε στο κυρίως θέμα και αυτό είναι η κριτική (επίθεση θέλετε; επίθεση) που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ από ανθρώπους που μοιάζουν να πονούν την υπόθεση της Αριστεράς και να έχουν υψηλές απαιτήσεις από το κόμμα που φιλοδοξεί όχι μόνο να την εκπροσωπήσει, αλλά και να «ηγηθεί», να ηγεμονεύσει σ’ αυτήν, για να μιλήσουμε με την ορολογία του Γκράμσι.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να τους ακούσει.

Δυστυχώς, για την ώρα, φαίνεται να μην το κάνει.

Τι κάνει; Τους «τσουβαλιάζει» μαζί με όλους τους άλλους στο κατεστημένο, στους συντηρητικούς, στους βολεμένους και σε όσους φοβούνται πως με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθούν εκτός παιχνιδιού.

Δεν είναι έτσι!

Οι άνθρωποι αυτοί ασκούν μια σοβαρή κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, εντοπίζοντας πολύ συγκεκριμένες αδυναμίες ή παραστρατήματά» του, που θα μπορούσαν να συνοψισθούν στο εξής:

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα της Αριστεράς, τείνει να υιοθετήσει πολλά από τα χαρακτηριστικά εκείνων που υποτίθεται ότι πάει να πολεμήσει και να εκδιώξει από την κεντρική πολιτική σκηνή.

Αυτό μπορεί να ακούγεται γενικόλογο, όμως, αν παρακολουθήσει κανείς τον διάλογο που γίνεται, θα δει ότι εστιάζεται σε πολύ συγκεκριμένα και ουσιαστικά στοιχεία.

Ξεκινά από το ύφος (που φανερώνει και ήθος) των στελεχών -το οποίο ένας παλιός φίλος του χώρου δεν θα το αναγνώριζε- και φτάνει μέχρι τον λαϊκισμό (υποστήριξη του καθενός που «αγωνίζεται», ακόμη και με παράλογα και αντικοινωνικά αιτήματα).

Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει όχι μόνο να ακούσει αυτή την κριτική, αλλά να την λάβει και σοβαρά υπόψη του.

Δεν είναι δυνατόν να θυσιάζονται αρχές και αξίες δεκαετιών στη λογική του «τώρα είναι η ευκαιρία, παιδιά».

Αν κάποιοι πηγαίνουν κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ επειδή θέλουν ένα άλλο ΠΑΣΟΚ, κάπως καλύτερο, κάπως αριστερότερο, ας τους αφήσει να χτυπήσουν άλλες πόρτες.

Τώρα όμως, γιατί σε λίγο θα είναι πολύ αργά!

Τι να κάνουν!

120528 ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ-1

Το ένα πουλάκι:

«Κάτω τα χέρια από τον ΣΥΡΙΖΑ»!

Τι τους έχει πιάσει όλους;

Αυτό είναι ένα ερώτημα που απασχολεί τα στελέχη και τους φίλους του κόμματος (έτσι θα το λέμε για συντομία) που ανέστειλε –και μεσουρανεί, θα μπορούσαμε να πούμε- στο πολιτικό στερέωμα της χώρας.

Δικαιολογημένη η απορία τους.

Αφού ιδίως μετά τις εκλογές, γινόμαστε όλοι μάρτυρες μιας επίθεσης και ομοβροντίας πυρών που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ από διάφορες κατευθύνσεις.

Εν μέρει αναμενόμενο, εν μέρει αδικαιολόγητο.

Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και ευαισθησία στην εξέταση του φαινομένου, πράγμα που μοιάζουν (να και η δική μας «επίθεση) να μη διαθέτουν τα στελέχη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ.

Ας δούμε όμως πώς είναι η κατάσταση.

Πρώτα πρώτα, ας δώσουμε μια οριστική απάντηση στο ερώτημα των ημερών που είναι «καλά, για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ;»

Όχι!

Το χάλι στο οποίο βρισκόμαστε είναι ευθύνη των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν τον τόπο όλα αυτά τα χρόνια.

Ποιο χάλι; Για να μην μπερδευόμαστε: το ότι είμαστε μια χώρα χρεοκοπημένη.

Αυτό ας το τονίσουμε, γιατί ώρες ώρες φαίνεται να το ξεχνάμε.

Είμαστε μια χώρα χρεοκοπημένη, δηλαδή δεν μπορούμε, με τις δικές μας δυνάμεις, να ανταπεξέλθουμε στις στοιχειώδεις οικονομικές μας υποχρεώσεις.

Και δεν μιλώ για την αποπληρωμή των δανεικών, των τόκων και ό,τι άλλο χρωστάμε στους έξω. Εννοώ πως με τις δικές μας δυνάμεις και στην παρούσα φάση, δεν μπορούμε να πληρώσουμε μισθούς, συντάξεις, έξοδα περίθαλψης, σχολεία και ένα σωρό άλλα.

Στην παρούσα φάση, έτσι;

Όχι σε μελλοντικό χρόνο, με μια άλλου είδους διαχείριση, με την ανάπτυξη που ΘΑ έρθει, όταν ΘΑ αξιοποιήσουμε τον πλούτο που διαθέτει η χώρα, όταν ΘΑ στήσουμε ένα άλλο παραγωγικό μοντέλο, όταν ΘΑ πληρώνουμε όλοι τους φόρους που μας αναλογούν, όταν ΘΑ…

Το άλλο πουλάκι:

Τι σημαίνει χρεοκοπημένη χώρα;

Την απάντηση θα την έχουμε όταν ρίξουμε μια ματιά στο τι συνέβη σε άλλες χώρες που χρεοκόπησαν, όπου οι πολίτες στερήθηκαν τα στοιχειώδη, ο κοινωνικός ιστός διαλύθηκε τελείως και έπαψε να υπάρχει οτιδήποτε από αυτό που εμείς οι νεότεροι ζήσαμε ως οργανωμένο κράτος.

Γι’ αυτή, λοιπόν, την κατάσταση την αποκλειστική ευθύνη έχουν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, με μεγαλύτερο μερίδιο να πέφτει στο πρώτο, αφού στα χέρια του βρέθηκαν οι τύχες του τόπου, για μεγαλύτερο διάστημα.

Οι όποιες ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να εντοπιστούν συνολικά, μαζί με εκείνες όλης της αριστερής αντιπολίτευσης, στον τρόπο με τον οποίο άσκησαν τον θεσμικό τους ρόλο, κυρίως μέσα από μαζικούς φορείς, συνδικαλιστικές οργανώσεις, διεκδικήσεις κ.λπ.

Όταν όμως το καράβι πέφτει σε ξέρα, την ευθύνη έχει εκείνος που κρατούσε το πηδάλιο κι όχι ο μπάρμαν του πλοίου ή ο υπεύθυνος του γκαράζ.

Αφού, λοιπόν, το ξεκαθαρίσαμε αυτό, ας έρθουμε να δούμε τι συνέβη από τη στιγμή που διαπιστώθηκε η χρεοκοπία και μετά.

Τότε υπήρξαν δύο κύριες προτάσεις για την αντιμετώπιση του «προβλήματος». Τις απλουστεύουμε, αλλά εσείς θα καταλάβετε το νόημα.

Η μία έλεγε να αρνηθούμε το χρέος, να μην πληρώσουμε τίποτα και…ο Θεός βοηθός και η άλλη έλεγε να ακολουθήσουμε μια πολιτική συμμαζέματος και…η Τρόικα βοηθός.

Τι από τα δύο κάναμε;

Ούτε το ένα, ούτε το άλλο, ως συνήθως Ούτε το χρέος αρνηθήκαμε, αλλά ούτε το συμμάζεμα που έπρεπε να κάνουμε κάναμε.

Πήγαμε να ακολουθήσουμε τον δεύτερο δρόμο, όμως με τη δική μας νοοτροπία, τη «μαγκιά» μας και, τελικά, χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτό φάνηκε και στις πρόσφατες εκλογές!

Δεν θέλουμε το μνημόνιο, δεν θέλουμε αυτούς που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία (αυτό, ξαναλέω, φαίνεται να το ξεχνάμε), αλλά δεν θέλουμε και να βρεθούμε με ορθάνοιχτα πανιά στο πέλαγος της δραχμής.

Πού φταίει για όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ και γιατί δέχεται τέτοια επίθεση; Θα πούμε την ταπεινή μας γνώμη και το θέμα θα το συζητήσουμε κι άλλες φορές, αφού δεν εξαντλείται σε τόσο λίγη ώρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, οφείλει να διαισθανθεί το βάρος των ευθυνών του, τώρα που ο λαός τον αναδεικνύει σε σοβαρή πολιτική δύναμη και (συν) διαχειριστή της τύχης του.

Πρέπει να εξηγήσει στους πολίτες πώς σκοπεύει να κυβερνήσει μια (δεν θα κουραστούμε να το λέμε) χρεοκοπημένη χώρα.

Να το εξηγήσει με συγκεκριμένο και ξεκάθαρο τρόπο κι όχι αφήνοντας να εννοηθεί ότι «έτσι και αναλάβουμε τη διακυβέρνηση της χώρας, θα επιστρέψουμε στην προμνημονίων κατάσταση».

Το… «ξέρουμε ότι θα υπάρξουν δυσκολίες» δεν λέει τίποτε, ειδικά σε πολίτες που έχουν εξαθλιωθεί από τα μέχρι σήμερα μέτρα.

Πρέπει να γίνει σαφές τι είδους «δυσκολίες» θα είναι αυτές και πώς θα κατανεμηθούν μεταξύ των πολιτών τα μέτρα για το ξεπέρασμά τους.

Κυρίως να μην αφήνεται να αιωρείται η (προεκλογική) εντύπωση πως αρκεί μια αλλαγή στην κυβέρνηση και ο τόπος θα επανέλθει στα «χρυσά χρόνια» της ανεμελιάς.

Θα τα πούμε όμως και πάλι…

120525 ΛΙΣΤΡΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Εκλογές με λίστα.

Χρόνια έχουμε να δούμε τέτοιο καλό!

Οι νεότεροι ούτε που θα το θυμούνται. Ίσως θα πρέπει να τους εξηγήσουμε τι ακριβώς σημαίνει αυτό.

Ιδιαίτερα αυτή τη φορά, που υπάρχει μια ερμαφρόδιτη κατάσταση, αφού η λίστα…  προέκυψε από τις προηγούμενες εκλογές.

Λίστα σημαίνει ότι οι υποψήφιοι βουλευτές σε κάθε νομό ορίζονται από τον αρχηγό του κόμματος.

Καλά, έτσι δεν συμβαίνει πάντοτε;

Ναι, αλλά υπάρχει μια σημαντικότατη διαφορά. Οι υποψήφιοι δεν μπαίνουν στο ψηφοδέλτιο με αλφαβητική σειρά, ώστε να τους βρίσκει ο ψηφοφόρος και να τους … σταυρώνει.

Δεν σταυρώνεται κανείς. Η σειρά των υποψηφίων είναι σειρά… προτίμησης του αρχηγού, ο οποίος έχει αποφασίσει ποιος θα είναι πρώτος, ποιος δεύτερος κ.λπ.

Αν το κόμμα εκλέξει έναν βουλευτή τότε εκλέγεται η… πρώτη προτίμηση του αρχηγού. Αν εκλέξει δύο τότε οι δύο πρώτες κατά σειρά προτιμήσεις.

Αυτό, όπως καταλαβαίνετε, δημιουργεί διαφορετικά κίνητρα στους υποψήφιους, προκειμένου να “τρέξουν” για την εκλογική επιτυχία του κόμματος.

Εξαρτάται, βεβαίως, και από το κόμμα, καθώς, σε κάθε νομό, το κάθε κόμμα “πολεμάει” να εκλέξει διαφορετικό αριθμό βουλευτών.

Εμείς θα επικεντρωθούμε στο δικό μας νομό, που μας ενδιαφέρει και περισσότερο.

Θυμίζουμε ότι ο νομός μας εκλέγει τρεις βουλευτές. Από την προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση προέκυψαν από ένας για τα κόμματα της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων.

Τι θα γίνει όμως τώρα;

Το άλλο πουλάκι;

Ας μιλήσουμε πρώτα για τις λίστες.

Θεωρούμε πως οι υποψήφιοι θα τοποθετηθούν στη λίστα, ανάλογα με τη θέση στην οποία κατατάχθηκαν με την ψήφο των δραμινών πολιτών.

Προσοχή! Αυτό δεν είναι δεσμευτικό για τον αρχηγό του κάθε κόμματος, ο οποίος, για δικούς του λόγους, μπορεί να κάνει όποια “ανατροπή” επιθυμεί.

Ειδικά τώρα, που γίνονται διάφορες μετακινήσεις υποψηφίων σε άλλα κόμματα, είναι προφανές ότι σε πολλά ψηφοδέλτια η σειρά θα αλλάξει.

Ας δούμε όμως ένα παράδειγμα για να καταλάβουμε πως μπορούν να προκύψουν διάφορες ανακατατάξεις.

Ας υποθέσουμε ότι ένα κόμμα εξέλεξε σε κάποιο νομό τον βουλευτή Α, ενώ δεύτερος ήρθε ο Β, τρίτος ο Γ και τέταρτος ο Δ!

Την επομένη των εκλογών, ο Β και ο Γ, βγαίνουν και κάνουν δηλώσεις για το εκλογικό αποτέλεσμα.

Ευχαριστούν τους πολίτες που τους τίμησαν με την ψήφο τους συγχρόνως όμως καταγγέλλουν τον κομματικό μηχανισμό και το ίδιο το κόμμα που έπαιξαν “βρώμικα παιχνίδια” και υποστήριξαν ανοιχτά τον Α, πολεμώντας τον Β και τον Γ με αποτέλεσμα να εκλεγεί αυτός και εκείνοι να “μαυριστούν”.

Τι θα γίνει τώρα που θα πρέπει να τους τοποθετήσει ο αρχηγός στη λίστα; Θα λάβει υπόψη του μόνο τις προτιμήσεις των ψηφοφόρων ή και τις δηλώσεις των υποψηφίων κατά του κόμματός τους;

Καθόλου περίεργο, λοιπόν, να κρατήσει στην πρώτη θέση τον Α, να περάσει στη δεύτερη τον Δ ή και κάποιον άλλο που δεν ήταν υποψήφιος την προηγούμενη φορά. Ομοίως να πράξει και για την τρίτη και την τέταρτη θέση.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πόσοι θα είναι οι υποψήφιοι;

Το πολύ τρεις, επειδή τόσοι εκλέγονται στο νομό Δράμας ή και περισσότεροι;

Περισσότεροι, επειδή υπάρχει η περίπτωση της “αναπλήρωσης”.

Ελάτε όμως να δούμε ένα ενδιαφέρον σκηνικό που δημιουργείται στο ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας στο νομό μας.

Θυμίζουμε ότι έχει εκλέξει έναν βουλευτή, τον κύριο Κυριαζίδη, ενώ δεύτερος ήταν ο Θωμάς Μαργαρίτης, με τρίτο τον Μαργαρίτη Τζίμα.

Ο Θωμάς έχει καλέσει σε πανστρατιά τον κόσμο της Νέας  Δημοκρατίας. Κινητοποιείται, τρέχει νυχθημερόν, κάνει δηλώσεις στα Μέσα, προσπαθεί να ανεβάσει τα ποσοστά του κόμματος στη Δράμα.

Γιατί, άραγε;

Μα, φυσικά, επειδή αυτή είναι η μόνη ελπίδα για να εκλεγεί βουλευτής ο ίδιος: Να βγάλει η Νέα Δημοκρατία στη Δράμα και δεύτερη έδρα.

Τώρα θα σας θέσω ορισμένα ερωτήματα, πείτε τα ρητορικά, εσείς όμως απαντήστε από μέσα σας και, αν θέλετε, μας λέτε στα κρυφά κι εμάς την απάντηση.

Είναι σίγουρος ο Θωμάς ότι θα βρίσκεται στη δεύτερη θέση λίστας του ψηφοδελτίου κι ότι δεν θα γίνει καμιά ανατροπή της τελευταίας στιγμής;

Μήπως η τόση του κινητοποίηση αποβλέπει στο να προκαταλάβει και κάποια τέτοια σκέψη του αρχηγού;

Τέλος, αν θα είναι αυτός στη δεύτερη θέση, ποιος στοιχηματίζει για το τι θα ψηφίσει ο Τζίμας σ’ αυτές τις εκλογές;

Είπαμε. Από μέσα σας!

Σταυρό στη… λίστα

!

020524 ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Υπάρχουν και άλλες εξετάσεις.

Είναι αυτές που γράφουν οι μαθητές των Γυμνασίων και των πρώτων τάξεων του Λυκείου, προκειμένου να…

Προκειμένου τι;

Έχουμε ξαναπεί ότι οι εξετάσεις αυτές, εκτός από άχρηστες, με τον τρόπο που γίνονται, αποτελούν ντροπή του εκπαιδευτικού μας συστήματος.

Σκεφθείτε ότι, για περισσότερο από ένα μήνα, οι μαθητές αυτοί θα πηγαίνουν στο σχολείο δυο φορές την εβδομάδα, άντε τρεις, για να εξεταστούν γραπτώς σε όσα διδάχτηκαν όλο το χρόνο.

Τις υπόλοιπες μέρες υποτίθεται ότι κάθονται στο σπίτι τους και διαβάζουν, προετοιμάζονται για τη μία ώρα που θα πάνε να απαντήσουν σε μερικές ερωτήσεις.

Όταν λέμε μία ώρα, μη φανταστείτε…

Τόσο γράφουν οι πολύ λεπτολόγοι και όσοι είναι ανασφαλείς και «ψειρίζουν» το γραπτό τους πριν το δώσουν.

Εκείνοι που τα ξέρουν καλά, αλλά και οι άλλοι που δεν ξέρουν τίποτα, δίνουν την κόλλα τους στο δεκάλεπτο, τόσο περίπου κάνουν να απαντήσουν στις ερωτήσεις οι πρώτοι και να γράψουν το όνομά τους οι δεύτεροι.

Είπαμε πριν ότι εξετάζονται σε όσα διδάχθηκαν όλο το χρόνο, αυτό όμως είναι μεγάλο ψέμα!

Από κάτι μισόλογα, έτσι και το ψάξεις λίγο βλέπεις ότι ο «μπασμένος» μαθητής έχει να διαβάσει καμιά δεκαριά σελίδες.

Ποιος είναι ο «μπασμένος»; Αυτός που ξέρει την ύλη που έχουν δώσει από κοινού όλοι οι καθηγητές που διδάσκουν το μάθημα και που έχει μια επικοινωνία με τους μεγαλύτερους, ώστε να πληροφορείται τις «αδυναμίες» του κάθε καθηγητή.

Ακόμη όμως και οι μαθητές να μην είναι «μπασμένοι», είναι οι φροντιστές που παρακολουθούν τις προτιμήσεις των καθηγητών και τα θέματα που αυτοί συνηθίζουν να βάζουν κι έτσι μπορούν να σου πουν τα SOS, ώστε να διαβάσεις καναδυό ώρες και να γράψεις άριστα!

Το άλλο πουλάκι:

Δεν μιλάμε για τα ιδιαίτερα!

Εκεί να δείτε πόσο ενημερωμένος είναι ο καθηγητής που «βοηθάει» το παιδί στο σπίτι, για τις προτιμήσεις των συναδέλφων του, αν δεν είναι και ο ίδιος μέσα σ’ εκείνους που θα επιλέξουν τα θέματα.

Όλο αυτό, λοιπόν, είναι κομμάτι, το σημαντικότερο κομμάτι, του εκπαιδευτικού συστήματος μιας χώρας που θέλει να λέγεται ευρωπαϊκή και να παραμένει στο ευρώ, παρά την (και) οικονομική χρεοκοπία της.

Ας έρθουμε όμως στα ερωτήματα:

Γιατί δεν διαμαρτύρεται κανείς γι’ αυτή τη γελοιωδέστατη κατάσταση;

Γονείς, μαθητές, καθηγητές, φροντιστές (όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά) κανείς δεν ενοχλείται από αυτή την κοροϊδία, ώστε να ζητήσει την αλλαγή της;

Και δεν είναι μόνο αυτό.

Για να έχετε μια πλήρη εικόνα, βάλτε επιπλέον ότι, μετά το Πάσχα, τα σχολεία ουσιαστικά δεν λειτουργούν, αφού με τις ευλογίες του υπουργείου Παιδείας, οι μαθητές «πραγματοποιούν» τις απουσίες που… δικαιούνται και δεν πατούν στο σχολείο.

Οι τάξεις ερημώνουν, μαθήματα δεν γίνονται –τι μάθημα να γίνει, όταν απουσιάζουν όλοι- ο καιρός είναι ωραίος, η φύση προκλητική και όλοι βρίσκονται σε μια μακάρια αδιαφορία, ονειρευόμενοι τις θερινές διακοπές που έρχονται.

Πού είναι, λοιπόν, οι συνδικαλιστές να κάνουν μια απεργία, πού είναι οι μαθητές να κάνουν μια κατάληψη, οι γονείς να διαμαρτυρηθούν που ένα μεγάλο μέρος της σχολικής χρονιάς πάει στο βρόντο;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιος ενδιαφέρεται;

Κανείς, είναι η απάντηση.

Μια απάντηση που μας δίνει όμως να καταλάβουμε καλά πόσο υποκριτικές είναι κάτι «κινητοποιήσεις» που γίνονται από όλους τους εμπλεκόμενους, όταν ψάχνουν, εκεί πριν από τα Χριστούγεννα, να βρουν μια αφορμή για να τα βάλουν με το Υπουργείο, την κυβέρνηση, το σύστημα, όλους όσοι συνωμοτούν για να κρατήσουν τα παιδιά μας αμόρφωτα.

Φανταστείτε πόσα θα κέρδιζαν όμως τα παιδιά μας, αν όλη αυτή η περίοδος δεν έμενε ανεκμετάλλευτη, αλλά αξιοποιούνταν, προκειμένου να γίνουν πράγματι επαναλήψεις εντός του σχολείου, να ανατεθούν ουσιαστικές εργασίες στους μαθητές, να πραγματοποιηθούν –γιατί όχι;- εκπαιδευτικές επισκέψεις, να διεξαχθούν μαθητικοί «αγώνες» στην Ιστορία, τη Φυσική, τη Γλώσσα, τα Μαθηματικά…

Χίλια δυο πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν, πράγματα όμως που θέλουν δουλειά, οργάνωση, μεράκι, διάθεση και, κυρίως, αγάπη για το σχολείο, τη μάθηση, τη γνώση.

Πού να τα βρεις όλα αυτά;

Εμάς μας ενδιαφέρει να μπουν τα παιδιά στο Πανεπιστήμιο. Τα υπόλοιπα θα τα μάθουν μετά. Θα ενημερώνονται καθημερινά από τα δελτία ειδήσεων και το διαδίκτυο, αν όχι από τις εκπομπές της μεσημβρινής ζώνης.

Το Σχολείο είναι μια δυσάρεστη «διαδικασία» που πρέπει να την περάσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα και πιο ανώδυνα.

Γι’ αυτό, «ζήτω οι εξετάσεις»!

Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια!

120523 ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Άρχισαν και οι εξετάσεις.

Για ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, μαθητές, γονείς, καθηγητές, φροντιστές (όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά) είναι μια δύσκολη περίοδος.

Κάποιοι από αυτούς πιστεύουν πως είναι η σημαντικότερη της ζωής τους. Δεν είναι όμως.

Ξέρω πως είναι πολύ δύσκολο να πείσεις ένα παιδί που δίνει εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο πως αυτό το γεγονός δεν είναι και τόσο σημαντικό για το μέλλον του, όσο τουλάχιστον φαντάζει στο ίδιο.

Οι εξετάσεις είναι μια ευκαιρία και μια δοκιμασία. Στη ζωή όμως υπάρχουν και πολλές ευκαιρίες και πολλές δοκιμασίες, τις οποίες μάλιστα ελάχιστα μπορεί να επηρεάσει η παρούσα κι ας μοιάζει τόσο σημαντική.

Ας ρωτήσουν όλους εκείνους που πέρασαν κάποτε στο Πανεπιστήμιο με όνειρα για μια καλύτερη ζωή και τώρα βρίσκονται στο χαμηλότερο σκαλί από άποψη αμοιβών.

Ας ρωτήσουν και τους άλλους, που μπήκαν με όνειρα να σταδιοδρομήσουν ως επιστήμονες, να ασχοληθούν με την έρευνα, να τεθούν στην πρωτοπορία και να ανοίξουν νέους δρόμους στην επιστήμη τους και τώρα παρακαλούν να διοριστούν σε οποιαδήποτε θέση, άσχετη με το πτυχίο που απέκτησαν.

Ας μιλήσουν και με όλους εκείνους που μπήκαν σε μια σχολή, την τελείωσαν με άριστα, συνέχισαν τις σπουδές τους σε ανώτερο επίπεδο, απόκτησαν πολλά πτυχία και πολλές περγαμηνές και ξαφνικά είδαν πως έφτασαν σε μια ηλικία που είναι δύσκολο να κάνουν οικογένεια ή να αλλάξουν ρότα, ξέροντας όμως τώρα πως αυτή που χάραξαν δεν οδηγεί πουθενά.

«Δηλαδή τι μας λες; Να εγκαταλείψουμε κάθε προσπάθεια για είσοδο στο Πανεπιστήμιο και να ασχοληθούμε με κάτι άλλο; Με τι;»

Δεν λέω καθόλου κάτι τέτοιο.

Απεναντίας, πιστεύω πως ένας νέος άνθρωπος πρέπει οπωσδήποτε να περάσει κάποια χρόνια ως φοιτητής, ασχέτως αν θα ακολουθήσει το επάγγελμα των σπουδών του.

Το άλλο πουλάκι:

Αυτό συνέβαινε παλιά!

Τότε που ο φοιτητής εγκατέλειπε έναν ολόκληρο κόσμο και έφευγε μακριά για να ζήσει μόνος του, να ανοίξει τα δικά του φτερά.

Τότε που η επικοινωνία με το σπίτι ήταν σπάνια και οι νέοι αντιμετώπιζαν ολομόναχοι ή με τη βοήθεια συγκατοίκων και φίλων όποια προβλήματα τους τύχαιναν.

Τώρα πάνε αυτά!

Ο κάθε φοιτητής είναι on line συνδεδεμένος με το σπίτι του. Μιλάει με τους γονείς του δυο και τρεις φορές την ημέρα (και άλλες πόσες μιλούν εκείνοι μ’ αυτόν).

Έρχεται στο πατρικό του κάθε Σαββατοκύριακο και φεύγει φορτωμένος με τα φαγητά της επόμενης εβδομάδας, χωρισμένα σε μερίδες (το τυρί κομμένο φέτες) και με γραμμένο στο κάθε τάπερ ποια μέρα πρέπει να φαγωθεί.

Μόλις του συμβεί κάτι τραγικό, στάξει ας πούμε μια βρύση, ο πατέρας θα τρέξει κοντά του να λύσει το πρόβλημα, τις περισσότερες φορές μαζί με τη μητέρα που θα βρει μια ευκαιρία να συμμαζέψει το σπίτι.

Αφήστε το άλλο…

Σήμερα, λέει, οι περισσότεροι μαθητές δηλώνουν πού θέλουν να περάσουν, δηλαδή σε ποια πόλη κι όχι σε ποια σχολή.

Εννοείται ότι η πόλη προτίμησης είναι αυτή της διαμονής των γονιών, οπότε… καταλαβαίνετε.

Η φοιτητική ζωή πάει περίπατο.

Ας θυμηθούμε λίγο οι παλιότεροι πώς περνούσαν οι συμφοιτητές μας που ζούσαν με τους γονείς τους και τι λογής ψέματα σκαρφιζόμασταν προκειμένου να μπορέσουν κάποτε να διανυκτερεύσουν εκτός πατρικού σπιτιού.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας όψεται η κρίση.

Η οποία, βέβαια, δεν έχει μόνο τα αρνητικά της, γιατί, ας μη ξεχνάμε, τη φτώχια οι παλαιότεροι την έλεγαν «ευλογημένη».

Ξέρετε, ας πούμε, πόσα παιδιά εγκατέλειψαν την πολυτέλεια να νοικιάζουν μόνα τους σπίτι και έψαξαν να βρουν συγκάτοικο για να μοιράζονται τα έξοδα;

Αυτό είναι μια πολύ θετική εξέλιξη, γιατί, ας μη ξεχνάμε, η συγκατοίκηση είναι κι αυτή ένα μεγάλο σχολείο.

Όταν όμως η ψείρα βγει στο γιακά, ποιος νοιάζεται για σχολεία, που, κακά τα ψέματα, έχουν και κάποιο ζόρι. Θέλουν να είσαι έτοιμος να μοιραστείς πράγματα, να ανοίξεις τη ζωή σου στον άλλο.

Με πόση νοσταλγία όμως εμείς οι παλαιότεροι δεν θυμόμαστε τις βραδιές που «χίλιοι καλοί χωρούσαν» σ’ ένα σπίτι και κοιμόμασταν όχι μόνο οι συγκάτοικοι αλλά και όποιος άλλος βαριόταν να γυρίσει με τα πόδια (περασμένα μεσάνυχτα, γαρ) στο σπίτι του!

Να, κάτι τέτοια πρέπει να έχουν στο νου τους οι μαθητές που δίνουν εξετάσεις κι όχι αν θα περάσουν στην πρώτη τους προτίμηση ή στη σχολή που (πιστεύουν ότι) θα τους εξασφαλίσει το μέλλον.

Διότι το μέλλον…

Πρώτη προτίμηση!

120522 ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Βαίνομε προς εκλογάς!

Ο λύκος στην αντάρα χαίρεται κι εμείς είμαστε πολύ στα πάνω μας που θα έχουμε άλλον ένα μήνα να σχολιάσουμε τα εκλογικά μας πράγματα. Τουλάχιστον ένα μήνα! Διότι τίποτε δεν δείχνει πως αυτή τη φορά θα προκύψει κυβέρνηση.

Εκλογές, τότε, και πάλι, μέχρι ο ελληνικός λαός να διορθώσει την ψήφο του και να δώσει σε ένα κόμμα την αυτοδυναμία.

Έχουν ενδιαφέρον οι δημοσιοποιήσεις που ξεκίνησαν ήδη. Κρατείστε στο μυαλό σας τα ποσοστά που δίνουν τώρα, για να τα συγκρίνουμε με αυτά που θα προκύψουν από την κάλπη.

Έτσι, θα ξέρουμε ποιος εκμεταλλεύτηκε σωστά την προεκλογική περίοδο και ποιος έβαλε τα χεράκια του κι έβγαλε τα ματάκια του.

Τι συμβαίνει, λοιπόν, αυτή τη στιγμή; Ας πάρουμε την πιο λογικοφανή εκδοχή:

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περάσει στην πρώτη θέση, πάνω από 20% ενώ ακολουθεί από κοντά η Νέα Δημοκρατία με ελαφρώς αυξημένο το ποσοστό της, αφού φαίνεται να «μαζεύει» τον κεντροδεξιό (και όχι μόνο) χώρο.

Ελαφρώς ανεβασμένο φαίνεται και το ΠΑΣΟΚ και είναι αυτές οι τρεις πολιτικές δυνάμεις που «κερδίζουν» κάτι περισσότερο από τις προηγούμενες εκλογές.

Από κοντά και η άλλη ξεκάθαρα «ευρωπαϊκή» δύναμη, η Δημοκρατική Αριστερά, που σταθεροποιεί το ποσοστό της.

Όλοι οι υπόλοιποι «χάνουν», δηλαδή φαίνεται να παίρνουν μικρότερα ποσοστά από εκείνα που «έπιασαν» στις εκλογές της 6^ης Μαΐου.

Αυτά όμως, ξανά λέμε, είναι τα ποσοστά της εκκίνησης της προεκλογικής περιόδου. Η συνέχεια θα δείξει πού θα κινηθεί ο καθένας.

Το άλλο πουλάκι:

Υπάρχει και το «μπόνους»!

Αν δηλαδή δεν αλλάξει κάτι δραματικά, φαίνεται πως, αυτή τη φορά το μπόνους των 50 βουλευτών θα το καρπωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ που (όπως όλα δείχνουν, μέχρι στιγμής) θα καταλάβει την πρώτη θέση.

Εδώ, καταλαβαίνετε ότι τίθεται ένα θέμα.

Έγκυρες πληροφορίες της στήλης κάνουν λόγο για άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει χρήση αυτού του πλεονεκτήματος.

Ο λόγος είναι απλός: «Δεν μπορούμε να εκμεταλλευτούμε έναν νόμο τον οποίο επανειλημμένως έχουμε καταγγείλει ως άδικο και αντισυνταγματικό», έλεγαν στα 3πουλάκια στελέχη του κόμματος.

«Θέλουμε να είμαστε συνεπείς με την ιστορία και τους αγώνες μας», υποστήριζαν κάποιοι άλλοι. «Δεν μπορούμε να κάνουμε τώρα εμείς κάτι για το οποίο κατηγορούσαμε άλλα κόμματα».

Ωστόσο…

Ωστόσο αν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία πέσουν οι ίδιοι στον λάκκο που άνοιξαν για τους άλλους, κανείς δεν τους φταίει!

Όπως έστρωσαν, ας κοιμηθούν.

Εξάλλου, για να μπορέσεις να αλλάξεις κάτι που θεωρείς στραβό, θα πρέπει πρώτα να κυβερνήσεις.

Ας κάνει, λοιπόν, αυτή τη φορά χρήση του μπόνους και ο ΣΥΡΙΖΑ και μετά… βλέπουμε.

Εδώ θα είμαστε κι αν ο λαός εξακολουθεί να επιθυμεί την αλλαγή αυτού του εκλογικού νόμου τερατουργήματος, εμείς είμαστε οι πρώτοι που θα τον αλλάξουμε.

Τα τελευταία είναι λόγια που ακούστηκαν από εκπροσώπους συγκεκριμένης συνιστώσας, οι οποίοι συμπλήρωσαν:

«Λέτε να μην ήξερε ο Στάλιν τι έλεγε, όταν υποστήριζε ότι οι καπιταλιστές θα μας πουλήσουν το σχοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουμε»;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχουν κι άλλες «πληροφορίες»!

Έχουνε φτάσει στα αφτιά μας συγκεκριμένες προτάσεις από βουλευτές που μπήκαν για πρώτη φορά στη Βουλή.

Ακούγεται ότι θα ορκιστούν και θα πληρωθούν ένα ολόκληρο μηνιάτικο και αυτό δεν το σηκώνει η συνείδησή τους.

Εξάλλου, αυτοί έλαβαν την ψήφο και την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού ακριβώς επειδή επαγγέλθηκαν έναν διαφορετικό τρόπο λειτουργίας και πολιτικής συμπεριφοράς.

Έτσι τώρα θέλουν να κάνουν πράξη τις προεκλογικές τους υποσχέσεις και σκέφτονται σοβαρά να αρνηθούν αυτό τον μισθό, αφού στην πραγματικότητα δεν θα έχουμε εργασθεί για την απόκτησή του.

Υπάρχει όμως ένα θέμα: Δεν μπορούν να συμφωνήσουν πού θα τον διαθέσουν, αφού υπάρχουν πολλές διαφορετικές προτάσεις.

Άλλοι λεν τα χρήματα να δοθούν υπέρ «πίστεως και πατρίδος», άλλοι να αξιοποιηθούν για την αποπληρωμή ενός μέρους του χρέους, άλλοι να δοθούν ως βοήθεια σε πολύτεκνες οικογένειες, άλλοι στις οικογένειες θυμάτων που υπηρετούσαν στην ελληνική αστυνομία και άλλοι στα κόμματα με τα οποία εκλέχτηκαν βουλευτές για τον νέο προεκλογικό αγώνα.

Αν δεν υπάρξει ομοφωνία μάλλον ο καθένας θα κρατήσει το μισθό του για να τον αξιοποιήσει όπως νομίζει!

Χα!

Πλάκα θα ‘χει…

120521 ΝΙΚΗΦΟΡΟ

Το ένα πουλάκι:

Ποιος είναι ο καλύτερος;

Λένε ότι στο ποδόσφαιρο (όπως και στην πολιτική) δεν νικάει πάντοτε ο καλύτερος.

Καταλαβαίνω ότι αμέσως γεννιούνται δύο απορίες: Ποιοι το λένε και ποιος είναι ο… καλύτερος.

Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο.

Το ποδόσφαιρο είναι το πιο αγαπητό άθλημα στο κόσμο, για πολλούς λόγους. Ειδικοί μελετητές έχουν αναλύσει τους περισσότερους.

Πρώτα πρώτα έχει πολύ απλούς κανονισμούς. Ο καθένας αντιλαμβάνεται αμέσως πώς παίζεται και μπορεί να το παρακολουθήσει χωρίς να χρειάζεται πρώτα να… παρακολουθήσει ειδικά σεμινάρια.

Έπειτα παίζεται πολύ εύκολα, χωρίς να χρειάζεται ειδικές εγκαταστάσεις, όπως άλλα αθλήματα.

Δυο πέτρες για τέρμα, κάτι στρογγυλό που να κυλάει και μερικοί παίκτες που να το κλωτσάνε προς τη σωστή κατεύθυνση.

Όλοι θα θυμούνται στα μαθητικά μας χρόνια τι τεράστιο σουξέ είχαν κάτι πορτοκαλάδες που κυκλοφορούσαν σε ένα σφαιρικό πλαστικό μπουκαλάκι!

Στην αυλή του Γυμνασίου Αρρένων έβλεπες δεκάδες τέτοια μπουκαλάκια, παραγεμισμένα με πευκοβελόνες, να τα κυνηγούν οι πιτσιρικάδες των πρώτων τάξεων αλλά και οι μαντραχαλάδες των τελευταίων.

Τα μπουκαλάκια αυτά είχε βεβαίως κι ένα… ελάττωμα, μια προεξοχή, ένα «τσουτσούνι», για να πίνεις την πορτοκαλάδα.

Αυτό όμως έκανε το παιχνίδι και πιο ενδιαφέρον, αφού η τροχιά της «μπάλας» ήταν εντελώς απρόβλεπτη κι έτσι νικητής δεν αναδεικνύονταν ο πιο ταλαντούχος, ούτε ο πιο τεχνίτης, αλλά ο πιο… (κάτι που τελειώνει σε φάρδος).

Το τρίτο στοιχείο που κάνει το ποδόσφαιρο τόσο δημοφιλές είναι ότι μπορεί να παίξει ο καθένας, χωρίς να χρειάζεται να έχει ιδιαίτερα σωματικά προσόντα, όπως ύψος.

Μάλιστα μερικοί από τους κορυφαίους παίκτες στον κόσμο ήταν και είναι μικρόσωμοι, πράγμα που επιτρέπει τον κάθε πιτσιρικά να ονειρεύεται πως θα φορέσει κι αυτός κάποτε τη φανέλα με τον αριθμό 10 στην πλάτη του.

Το άλλο πουλάκι:

Το ίδιο και στην πολιτική!

Κι εκεί οι κανόνες είναι απλοί, γήπεδο είναι τα πάντα, από το καφενείο μέχρι τη Βουλή, όσο για τα προσόντα των παικτών, κάποιοι υποστηρίζουν πως, όσο λιγότερα διαθέτεις, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχεις να διακριθείς.

Έτσι ο κάθε πολίτης μπορεί ελεύθερα να ονειρεύεται πως κάποια μέρα θα ανέλθει στα ύπατα αξιώματα της χώρας του.

Γιατί, εσείς τι φαντάζεστε; Όλους αυτούς που ξαφνικά εμφανίστηκαν στην πολιτική σκηνή, την κεντρική αλλά και την τοπική, όταν τους ρωτούσαν τι θα γίνεις σαν μεγαλώσεις έλεγαν βουλευτής, αρχηγός κόμματος ή πρωθυπουργός;

Στην πολιτική όμως (όπως και στο ποδόσφαιρο) δεν νικάει πάντοτε ο καλύτερος κι αυτό το υποστηρίζουν συνήθως οι ηττημένοι!

Είπαμε ότι και τα δύο «αθλήματα» είναι απλά:

Παίρνεις τη μπάλα και τη βάζεις στα δίχτυα στο ένα, απευθύνεσαι στους πολίτες και αυτοί σε ψηφίζουν στο άλλο.

Οι ηττημένοι όμως, που συνήθως δεν καταφέρνουν αυτό το απλό (δείτε, για παράδειγμα τους παίκτες της Μπάγερν), ψάχνουν δικαιολογίες τού τύπου «δεν νικάει πάντοτε ο καλύτερος», λες και καλύτερος είναι άλλος από εκείνον που σπρώχνει τη μπάλα στο πλεχτό.

Το ίδιο και στην πολιτική.

Αν ρωτήσετε τους… χασογκόληδες που μαυρίστηκαν, θα σας που ένα σωρό δικαιολογίες, οι οποίες έχουν έναν κοινό παρονομαστή.

Αυτοί, που, εννοείται, είναι οι καλύτεροι, έχασαν για… χίλιους δυο λόγους, όχι όμως επειδή δεν μπόρεσαν να πείσουν τους ψηφοφόρους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αρχίζουν, λοιπόν, οι δικαιολογίες.

Οι οποίες έχουν ένα κοινό γνώρισμα κι αυτές. Ισχύουν πάντοτε για μας και όχι για τους άλλους. Επίσης ισχύουν όταν χάνουμε αλλά ποτέ όταν νικάμε.

Δηλαδή εμείς χάνουμε το γκολ από… ατυχία, ενώ όταν το χάσουν οι αντίπαλοι είναι ο τερματοφύλακάς μας που τους «μάγεψε».

Τα Μέσα, το σύστημα, ο ξένος παράγων κ.λπ. επηρεάζουν την κοινή γνώμη, πολεμούν εμάς και βοηθούν τους αντιπάλους μας. Αυτό ισχύει όσο δεν εκλεγόμαστε.

Μόλις όμως εκλεγούμε, τότε αποφασίζουμε πως δεν ήταν κάτι από αυτά που διαμόρφωσε το εκλογικό αποτέλεσμα, απλώς οι πολίτες κατάλαβαν (επιτέλους) την αξία μας.

Ξέρω τι σκέφτεστε! Η ανάλυσή μας είναι κάπως υπεραπλουστευμένη (και κάπως και υπέρ). Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε, βρίσκονται αρκετοί πίσω από τα κάγκελα για «στημένα» παιχνίδια και νοθεία του πρωταθλήματος.

Υπάρχουν κι αυτά. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι συχνά η πιο απλή και προφανής εξήγηση είναι και η πιο σωστή.

Δηλαδή ότι οι άλλοι ήταν καλύτεροι και, πάντως, πιο αποτελεσματικοί!

Κοίτα που χάνουν και οι… Γερμανοί!