120516 ΨΗΦΟΘΗΡΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Γιατί δεν ψηφίζουμε.

Μάλλον δεν καταλάβατε καλά. Εμείς ψηφίζουμε και παραψηφίζουμε, μερικές φορές μάλιστα με φανατισμό. Είμαστε φανατικοί της ψήφου, όχι αυτού που ψηφίζουμε.

Όταν λέω «γιατί δεν ψηφίζουμε», εννοώ για ποια πράγματα δεν μπορούμε να εκφράσουμε τη γνώμη μας ψηφίζοντας, δηλαδή τι δεν τίθεται σε ψηφοφορία, είτε στις γενικές εκλογές, είτε σε δημοψήφισμα.

Μα, θα ρωτήσει κάποιος, υπάρχει κάτι το οποίο είναι υπεράνω ψηφοφορίας. Κάτι που το δεχόμαστε ως θέσφατο και δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς, ούτε καν με τον δημοκρατικό θεσμό της πλειοψηφίας;

Βεβαίως και όχι ένα αλλά πολλά πράγματα.

Είχαμε αναφερθεί και στο παρελθόν σε παρόμοια ζητήματα, τότε που γινόταν πολλή κουβέντα για τις ταυτότητες και ορισμένοι υποστήριζαν πως το θέμα πρέπει να τεθεί σε δημοψήφισμα.

Έτσι, για παράδειγμα, μπορούμε να πούμε ότι δεν τίθενται σε ψηφοφορία ζητήματα που αφορούν δικαιώματα που είτε προστατεύονται από διεθνείς συμβάσεις (όπως τα ανθρώπινα), είτε προβλέπονται από το Σύνταγμα, είτε, απλώς, δεν συμβαδίζουν με την ανθρώπινη ηθική.

Για τις ταυτότητες λέγαμε (το έλεγαν οι ειδικοί σ’ αυτά) ότι δεν μπορείς –ψηφίζοντας- να υποχρεώσεις κάποιον να φανερώνει τις προσωπικές του πεποιθήσεις, τα πιστεύω του, όπως το θρήσκευμα.

Δεν μπορείς να θέτεις σε δημοψήφισμα αν πρέπει τα ελληνικά πανεπιστήμια να δέχονται… (ξέρω ‘γω;) ομοφυλόφιλους ή ακροδεξιούς ή παοκτζήδες ή οτιδήποτε θεωρεί ο καθένας κακό και πιστεύει ότι το παιδί το δικό του δεν πρέπει να έρχεται σε επαφή με «αυτό».

Μέχρι εδώ νομίζω ότι γίναμε κατανοητοί. Διότι υπάρχει και συνέχεια. Κάποιες φορές, για παράδειγμα, δεν έχει κανέναν νόημα να ψηφίζουμε για κάτι, γιατί, απλούστατα, δεν έχει νόημα.

Δεν μπορούμε, ας πούμε, να ψηφίσουμε για το αν η Μακεδονία είναι ελληνική.

Ξέρετε ότι τέτοια «δημοψηφίσματα» γίνονται τακτικά στο διαδίκτυο και μάλιστα καλούμαστε να ψηφίσουμε μαζικά, αφού κάποιοι άλλοι ψηφίζουν για το αντίθετο απ’ ό,τι πιστεύουμε εμείς και κινδυνεύουμε να χάσουμε τις… εκλογές.

Το άλλο πουλάκι:

Αυτό όμως συμβαίνει τακτικά!

Ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι αυτό που συμβαίνει σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ, όπου οι πολίτες καλούνται να αποφασίσουν αν ισχύει η θεωρία του Δαρβίνου, αν δηλαδή ο άνθρωπος εξελίχτηκε από κατώτερα όντα ή αν ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και την Εύα, όπως είμαστε εμείς.

Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά, εμείς όμως δεν ανοίξαμε σήμερα αυτό το θέμα για να αναφερθούμε σε παρόμοιες περιπτώσεις, αλλά για να μιλήσουμε για θέματα που τίθενται σε ψηφοφορία, συχνά όμως χωρίς να το καταλάβουμε ούτε εμείς που καλούμαστε να ψηφίσουμε.

Τι εννοώ όταν λέω δεν το καταλαβαίνουμε;

Εννοώ ότι μπορεί να μην τίθεται ως πρόταση προς ψήφιση, ως κάτι στο οποίο μπορούμε να πούμε ναι ή όχι, αλλά να εξάγεται έμμεσα (εμμέσως) από το όλο διακύβευμα των εκλογών.

Δείτε λίγο το πώς πολώθηκε η κατάσταση στις πρόσφατες εκλογές και πώς χωρίστηκαν τα κόμματα σε μνημονιακά και αντιμνημονιακά.

Ψηφίζοντας κανείς κάποιο από αυτό, έμοιαζε να έπαιρνε θέση στο ερώτημα θέσεις ή όχι το μνημόνιο.

Μάλιστα, ορισμένοι πολίτες εξέλαβαν το ερώτημα έτσι σκέτο, χωρίς καν να υπεισέλθουν σε πιο εξειδικευμένες αναλύσεις τού τύπου ποιο μνημόνιο, με τι είδους όρους κ.λπ.

Εδώ, λοιπόν, τίθεται ένα άλλο ερώτημα, μια απορία:

Είναι δυνατόν να θέλει κανείς το μνημόνιο; Είναι δυνατόν να υπάρχει πολίτης που θέλει να χάνονται θέσεις εργασίας, να απολύονται υπάλληλοι, να μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, να κόβονται επιδόματα, να γίνονται περικοπές στην υγεία, στην έσεια…

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κανείς, φυσικά!

Τότε, γιατί υπάρχουν τόσοι που ψήφισαν «μνημονιακά» κόμματα;

Κανονικά οι επιλογές θα έπρεπε να γίνονται μόνο μεταξύ των αντιμνημονιακών, δηλαδή οι ψηφοφόροι να εξέλεγαν κάποιο από τα τόσα κόμματα που κατέβηκαν στις εκλογές με σημαία το όχι στο μνημόνιο.

Η απάντηση είναι απλή, φίλοι μου, παρά το ότι το θέμα είναι εξαιρετικά περίπλοκο.

Όσοι ψήφισαν Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, άντε κα Δημοκρατική Αριστερά (για να περιοριστώ στα κόμματα που μπήκαν στη Βουλή) δεν είναι καθόλου υπέρ των μειώσεων, των περικοπών και όλης αυτής της «λαίλαπας», όπως αποκαλείται.

Απλούστατα πιστεύουν ότι, σύμφωνα με όσα λέγαμε στην αρχή, κάποια πράγματα δεν έχει νόημα να τίθενται σε ψηφοφορία.

Σκεφθείτε το ανάποδο! Μπορούμε να ψηφίζουμε, κατά κλάδο ή και ατομικά, πόσο μισθό πρέπει να παίρνουμε;

Γιατί όχι;

Κάτι τέτοιο δεν κάνεις όταν λες δεν θέλω να μειωθεί ο μισθός μου;

Εκείνο που μπορεί να γίνει είναι κάτι άλλο.

Επειδή ακριβώς η «πίτα» δεν έχει άπειρο μέγεθος, μπορείς να διεκδικήσεις μεγαλύτερο κομμάτι της, έχοντας όμως συναίσθηση ότι αυτό σημαίνει μικρότερο για άλλους. Αυτό ονομάζεται «ταξική πάλη».

Βεβαίως υπάρχει και ο τρόπος να μεγαλώσει η «πίτα» (χωρίς ποτέ να γίνει άπειρη) για όλους, ώστε όλοι να παίρνουμε κάτι παραπάνω, χωρίς ποτέ να είμαστε ευχαριστημένοι. Αυτό όμως που πρέπει να πούμε πώς θα γίνει (και μετά να το εφαρμόσουμε) και είναι ό,τι ονομάζουμε «οικονομική πολιτική».

Φυσικά ένας τρόπος είναι να δανειστούμε (πώς; με τι όρους; πώς θα το ξεπληρώσουμε;) από την πίτα του γείτονα, αν υπάρχει γείτονας να μας δανείσει.

Γι’ αυτά (μπορούμε να) ψηφίζουμε, όχι για το αν είμαστε υπέρ ή κατά του μνημονίου!

Ψηφίζω, άρα υπάρχω (πολιτικά)!