120511 ΕΥΚΑΙΡΙΑΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Ιστορική ευκαιρία!

Κάπως έτσι χαρακτήρισε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας την άκαρπη προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης από δυνάμεις της Αριστεράς.

Ιστορική ευκαιρία που χάθηκε.

Κάποιες σκόρπιες σκέψεις πάνω στο ζήτημα.

Πρώτα πρώτα θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς τον κύριο Τσίπρα πολιτικά αφελή, αν πίστευε πως υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα να συνεργαστούν ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ για το σχηματισμό κυβέρνησης.

Πράγμα που σημαίνει ότι δεν το πίστευε καθόλου, αφού αφελής δεν είναι. Επομένως;

Επομένως «έπαιξε» πάνω σ’ αυτό το ζήτημα,, έκανε μια μπλόφα όπως λέμε, και… του βγήκε.

Ένα μεγάλο μέρος του κόσμου τον ψήφισε και γι’ αυτό το λόγο. Θεώρησε τον ΣΥΡΙΖΑ ως ενωτική δύναμη της Αριστεράς, μια δύναμη υπό την ηγεμονία της οποίας (ηγεμονία, μετά το αποτέλεσμα) θα μπορούσε να σχηματιστεί ακόμη και κυβέρνηση.

Συζητώντας προχθές με κάποιο φίλο του ΣΥΡΙΖΑ, τον άκουσα να κατηγορεί το ΚΚΕ επειδή δεν κάνει βήμα από τις θέσεις του και αρνείται κάθε συνεργασία.

Αμέσως λειτούργησε το «κόλλημα» που έχω με τις αντιφάσεις.

Θα σε ρωτήσω κάτι, του είπα, αλλά θέλω να μου απαντήσεις ειλικρινά και, κυρίως, πολιτικά:

Ποιοι θεωρείς ότι είναι πιο συγγενείς «χώροι»; Το ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ ή ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ;

Κατάλαβε, χαμογέλασε και μου είπε «έχεις δίκιο».

Δεν μπορείς να κατηγορείς κάποιον για το ότι δεν κάνει αυτό που ούτε και εσύ κάνεις, μάλιστα υπό καλύτερες συνθήκες.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό του χειρισμού της διερευνητικής εντολής που έλαβε ο κύριος Τσίπρας είναι ότι πήγαινε να συνομιλήσει για τον (πιθανό, έτσι;) σχηματισμό κυβέρνησης, με το βλέμμα στις επόμενες εκλογές!

Το άλλο πουλάκι:

Γιατί συνάντησε τους «απ’ έξω»!

Ούτε οι Οικολόγοι, ούτε η κυρία Κατσέλη, ούτε ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαθέτουν κοινοβουλευτική ομάδα. Τι να συζητήσει μαζί τους; Τι άλλο από μια προσεχή συνεργασία στις επόμενες εκλογές, που θα γίνουν αν… αποτύχει η απόπειρα συνεργασίας με τα κοινοβουλευτικά κόμματα.

Υπάρχει κι ένα τρίτο σημείο που έχει κι αυτό να κάνει με μια αντίφαση. Δεν μπορείς να κατηγορείς την Τρόικα για τους επαχθείς όρους που έθεσε στη χώρα μας, προκειμένου να μας «βοηθήσει οικονομικά» και την άλλη στιγμή να θέτεις κι εσύ επαχθείς όρους στους αρχηγούς των κομμάτων, προκειμένου να συνεργαστείς μαζί τους.

Το γεγονός είναι ένα, φίλοι μου.

Στη χώρα μας δεν υπάρχει αυτό που λέμε «κουλτούρα συνεργασίας». Ρωτήστε κάποιον δάσκαλο να σας πει τι τεράστιες προσπάθειες καταβάλλονται προκειμένου να μπορέσουν τα παιδιά μας να πραγματοποιήσουν κάποιες ομαδικές εργασίες και να μάθουν να συνεργάζονται.

Αφήστε πάλι το ζήτημα της τακτικής στην πολιτική.

Ο καθένας φροντίζει προεκλογικά να ρίξει όλες τις γέφυρες και όταν έρθει η στιγμή που θα πρέπει να επιχειρηθεί μια συνεργασία στέκονται ο ένας στη μια όχθη κι ένας στην άλλη και κοιτάζονται.

Θυμίζω πως στην προεκλογική περίοδο (και ήταν πολύ μεγάλη αυτή η προεκλογική περίοδος) έπεσαν γιουχαΐσματα, μούντζες και γιαούρτια από τους μεν στους δε.

Το χειρότερο είναι ότι οι ίδιοι μεν αποκαλούσαν τη διακυβέρνηση από τους ίδιους δε «χούντα», με εκείνο το ανιστόρητο «η χούντα δεν τελείωσε το ‘73»!

Άντε μετά να απλώσεις (ειλικρινά) χέρι συνεργασίας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν κατέβηκε κι ο κόσμος στις πλατείες.

Συγκεκριμένα δεν τον κάλεσε ο Αλέξης Τσίπρας, όπως είχε προεκλογικά υποσχεθεί ότι θα έκανε, όταν θα έπαιρνε την διερευνητική εντολή.

Γιατί το ξέχασε; Μήπως επειδή μια αποτυχημένη συγκέντρωση δεν θα έλεγε τίποτε σε κανέναν, ενώ μια «μεγαλειώδης» θα σήμαινε πως και ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να κάνει ειλικρινή βήματα συνεργασίας;

Διότι είναι και αυτή μια ανάγνωση του εκλογικού αποτελέσματος, πέρα από το προφανές «δεν θέλουμε τα μέτρα και εκείνους που τα έφεραν».

Δηλαδή το «δεν μας ενδιαφέρει τι θα κάνετε, κοιτάξτε να τα βρείτε, προκειμένου να κυβερνηθεί η χώρα, όχι από έναν ή δύο, αλλά και πολλούς μαζί».

Αρκετά είπαμε σήμερα, ας κλείσουμε με μια ακόμη παρατήρηση.

Βλέπετε πόσο πολύ και με ποιον τρόπο συζητιέται η αλλαγή εξουσίας στη Γαλλία, αλλά και η γενικότερη αλλαγή «κλίματος» στην Ευρώπη.

Τονίζουν όλοι πως διαμορφώνεται ένα πολύ πιο θετικό κλίμα για τη χώρα μας και πως υπάρχουν πλέον άλλες συνθήκες για μια επαναδιαπραγμάτευση με τους εταίρους.

Οι περισσότεροι όμως ξεχνούν πως όλα αυτά έχουν νόημα για μας επειδή εξακολουθούμε να είμαστε εντός της Ευρώπης!

Δηλαδή, αν επικρατούσαν οι φωνές που πριν από δύο χρόνια έλεγαν «άρνηση των πάντων», τώρα το «κλίμα» δεν θα μας ενδιέφερε, γιατί θα το είχε φάει ο γάιδαρος.

Εμείς, παρόλα αυτά, ελπίζουμε!

Διαβολεύονται!