120514 ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Ξαφνικά, τρόμαξαν όλοι!

Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο για τη χώρα μας να…πέφτουμε από τα σύννεφα. Πολύ συχνά μαθαίνουμε ή ανακαλύπτουμε κάτι που (υποτίθεται ότι) ούτε το φανταζόμασταν ότι υπήρχε.

Το παράδοξο είναι ότι αυτό το κάτι όχι μόνο υπήρχε, αλλά βρισκόταν δίπλα μας, στην ίδια πόλη, στην ίδια γειτονιά, μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Επομένως δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν το βλέπαμε. Το βλέπαμε, γνωρίζαμε την ύπαρξή του, απλώς δεν δίναμε σημασία.

Μέχρι που έρχεται η στιγμή της πτώσης από τα σύννεφα και τότε αρχίζει η… φιλολογία.

Μέσα από αυτήν οδηγούμαστε στο άλλο άκρο, μεγεθύνουμε γεγονότα, δραματοποιούμε καταστάσεις, φοβόμαστε πως το φαινόμενο θα γενικευθεί και θα μας πάρει όλους η μπάλα…

Αυτή η γενική αρχή βρίσκει εφαρμογή και στην περίπτωση που εξετάζουμε σήμερα.

Ξαφνικά όλοι τρόμαξαν με την «εμφάνιση» της Χρυσής Αυγής.

Η λέξη επίτηδες αμφίσημη, διότι εκείνο που μας τρόμαξε ήταν και η μεγάλη εκλογική εμφάνιση της οργάνωσης, αλλά και η εμφάνιση (το ντύσιμο, το κούρεμα, τα «αξεσουάρ», η συμπεριφορά…) πολλών μελών της και, πλέον, βουλευτών της χώρας.

Έτσι, τόσο η τηλεόραση όσο και το διαδίκτυο γέμισαν με «αφιερώματα» στη Χρυσή Αυγή, με παρουσιάσεις των μελών της, με κείμενα και φωτογραφίες από τη δράση της οργάνωσης, με «ειδικούς» που προσπαθούν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο της ξαφνικής ανόδου της στις εκλογές.

Τα ερωτήματα βροχή:

Ποιοι είναι αυτοί  οι άνθρωποι; Γιατί είναι έτσι; Τι ακριβώς πιστεύουν;

Είναι αλήθεια όσα τους καταλογίζουν;

Αλλά και άλλου είδους:

Ποιοι τους ψήφισαν; Γιατί τόσοι πολλοί ψηφοφόροι προτίμησαν αυτούς; Τι είναι αυτό που σπρώχνει μια κοινωνία στα άκρα; Υπάρχουν ευθύνες για την «έκρηξη» του φαινομένου;

Το άλλο πουλάκι:

Εμείς σας τα είπαμε.

Και μάλιστα σας τα είπαμε πριν από τις εκλογές, με εκείνη την «πολιτική δυσφήμηση» που επιχειρήσαμε, την Παρασκευή  4 Μαΐου.

Δεν ξέρουμε αν έπιασε τόπο η προσπάθειά μας, αφού θέλουμε να πιστεύουμε ότι εσείς που μας παρακολουθείτε τόσα χρόνια δεν έχετε ανάγκη από ενημέρωση περί του τι είναι Χρυσή Αυγή.

Ποτέ μην είσαι βέβαιος!

Γι’ αυτό το ξανασυζητάμε το θέμα. Και, κυρίως, για να επανέλθουμε σε μια άποψη που υποστηρίξαμε τότε και η οποία ακούγεται και από άλλες σοβαρότατες φωνές.

Μπορείτε, λοιπόν, να ξαναδιαβάσετε το κείμενο «120505 ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΤΙΚΟ».

Ακούστε όμως τι διαβάσαμε κι εμείς στην Καθημερινή, γραμμένο από τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Νίκο Μαραντζίδη, την Κυριακή των εκλογών:

«Η σημερινή συγκυρία απενοχοποιεί στη συνείδηση ενός σημαντικού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας τον δεξιό ολοκληρωτισμό. Η ρητορική περί νέας κατοχής συμβάλλει στο να έλθει στο προσκήνιο ένας δεξιός εξτρεμισμός, που αν και αποτελεί απειλή για τους δημοκρατικούς θεσμούς δεν δείχνει να τρομάζει ένα τμήμα των Ελλήνων».

Προεκλογικό κι αυτό έτσι;

Γιατί, σήμερα, δείχνει να τους τρομάζει, ακόμα κι αυτούς που τον ψήφισαν.

Ποιοι όμως και γιατί καλλιέργησαν τη ρητορική περί «νέας κατοχής»; Ποιοι είναι αυτοί που φώναζαν (φωνάζουν;) για «χούντα»;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Συνεχίζει ο καθηγητής.

«Είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό και υποκριτικό, δυνάμεις που είτε από αφέλεια και επιπολαιότητα είτε από ιδεολογία, καλλιέργησαν συστηματικά τη βίαιη ρητορική και την εξεγερσιακή ανομική κουλτούρα έναντι της συνταγματικής νομιμότητας, να προσποιούνται σήμερα τους έκπληκτους και τους θυμωμένους για την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Στην πραγματικότητα, συνέβαλαν όλο αυτό το διάστημα στην αποσύνθεση της δημοκρατικής νομιμότητας».

Και συνεχίζει:

«Καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις είχαν, βέβαια, οι «Αγανακτισμένοι». Μέσα στις συγκεντρώσεις τους, ο αντικοινοβουλευτισμός ως καθημερινή μικροπρακτική (μούντζες, επιθέσεις εναντίον βουλευτών κ.α.) απέκτησε την αρχική νομιμοποίηση και προβολή που αναζητούσε. Μέσα από την όσμωση ακροδεξιών, λαϊκιστών και ακροαριστερών, διαμορφώθηκε μια νέα πολιτική ταυτότητα: του αγανακτισμένου νεοέλληνα. Πρόκειται για ένα «φαιοκόκκινο» αμάλγαμα αξιών και συμπεριφορών, συχνά αντιφατικών μεταξύ τους, που έχουν ένα κοινό γνώρισμα: την περιφρόνηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας».

Θέλει, φίλοι μου, πολλή συζήτηση το πράγμα.

Η λογική (και η συνακόλουθη πρακτική) τού «δεν υπακούω σε νόμους ψηφισμένους από τη Βουλή, επειδή τους θεωρώ… όπως τους θεωρώ» καλλιεργεί μια κουλτούρα και μια ηθική.

Ας θυμηθούμε λίγο το τι «εισέπραξαν» από τους «αγανακτισμένους» και της δικής μας πλατείας, όχι μόνο κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι, αλλά και πολίτες με αποδεδειγμένη την δημοκρατική τους ευαισθησία, μόνο και μόνο επειδή τόλμησαν να εκφέρουν μια διαφορετική άποψη.

Τα άκρα, λέει ο κύριος Μαραντζίδης, γίνονται επικίνδυνα επειδή μπορούν να αλληλοτροφοδοτούνται μέσω της έντασης και του λαϊκισμού!

Ας λέει;

Όπως στρώσαμε!