Το ένα πουλάκι:
Ποιος είναι ο καλύτερος;
Λένε ότι στο ποδόσφαιρο (όπως και στην πολιτική) δεν νικάει πάντοτε ο καλύτερος.
Καταλαβαίνω ότι αμέσως γεννιούνται δύο απορίες: Ποιοι το λένε και ποιος είναι ο… καλύτερος.
Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο.
Το ποδόσφαιρο είναι το πιο αγαπητό άθλημα στο κόσμο, για πολλούς λόγους. Ειδικοί μελετητές έχουν αναλύσει τους περισσότερους.
Πρώτα πρώτα έχει πολύ απλούς κανονισμούς. Ο καθένας αντιλαμβάνεται αμέσως πώς παίζεται και μπορεί να το παρακολουθήσει χωρίς να χρειάζεται πρώτα να… παρακολουθήσει ειδικά σεμινάρια.
Έπειτα παίζεται πολύ εύκολα, χωρίς να χρειάζεται ειδικές εγκαταστάσεις, όπως άλλα αθλήματα.
Δυο πέτρες για τέρμα, κάτι στρογγυλό που να κυλάει και μερικοί παίκτες που να το κλωτσάνε προς τη σωστή κατεύθυνση.
Όλοι θα θυμούνται στα μαθητικά μας χρόνια τι τεράστιο σουξέ είχαν κάτι πορτοκαλάδες που κυκλοφορούσαν σε ένα σφαιρικό πλαστικό μπουκαλάκι!
Στην αυλή του Γυμνασίου Αρρένων έβλεπες δεκάδες τέτοια μπουκαλάκια, παραγεμισμένα με πευκοβελόνες, να τα κυνηγούν οι πιτσιρικάδες των πρώτων τάξεων αλλά και οι μαντραχαλάδες των τελευταίων.
Τα μπουκαλάκια αυτά είχε βεβαίως κι ένα… ελάττωμα, μια προεξοχή, ένα «τσουτσούνι», για να πίνεις την πορτοκαλάδα.
Αυτό όμως έκανε το παιχνίδι και πιο ενδιαφέρον, αφού η τροχιά της «μπάλας» ήταν εντελώς απρόβλεπτη κι έτσι νικητής δεν αναδεικνύονταν ο πιο ταλαντούχος, ούτε ο πιο τεχνίτης, αλλά ο πιο… (κάτι που τελειώνει σε φάρδος).
Το τρίτο στοιχείο που κάνει το ποδόσφαιρο τόσο δημοφιλές είναι ότι μπορεί να παίξει ο καθένας, χωρίς να χρειάζεται να έχει ιδιαίτερα σωματικά προσόντα, όπως ύψος.
Μάλιστα μερικοί από τους κορυφαίους παίκτες στον κόσμο ήταν και είναι μικρόσωμοι, πράγμα που επιτρέπει τον κάθε πιτσιρικά να ονειρεύεται πως θα φορέσει κι αυτός κάποτε τη φανέλα με τον αριθμό 10 στην πλάτη του.
Το άλλο πουλάκι:
Το ίδιο και στην πολιτική!
Κι εκεί οι κανόνες είναι απλοί, γήπεδο είναι τα πάντα, από το καφενείο μέχρι τη Βουλή, όσο για τα προσόντα των παικτών, κάποιοι υποστηρίζουν πως, όσο λιγότερα διαθέτεις, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχεις να διακριθείς.
Έτσι ο κάθε πολίτης μπορεί ελεύθερα να ονειρεύεται πως κάποια μέρα θα ανέλθει στα ύπατα αξιώματα της χώρας του.
Γιατί, εσείς τι φαντάζεστε; Όλους αυτούς που ξαφνικά εμφανίστηκαν στην πολιτική σκηνή, την κεντρική αλλά και την τοπική, όταν τους ρωτούσαν τι θα γίνεις σαν μεγαλώσεις έλεγαν βουλευτής, αρχηγός κόμματος ή πρωθυπουργός;
Στην πολιτική όμως (όπως και στο ποδόσφαιρο) δεν νικάει πάντοτε ο καλύτερος κι αυτό το υποστηρίζουν συνήθως οι ηττημένοι!
Είπαμε ότι και τα δύο «αθλήματα» είναι απλά:
Παίρνεις τη μπάλα και τη βάζεις στα δίχτυα στο ένα, απευθύνεσαι στους πολίτες και αυτοί σε ψηφίζουν στο άλλο.
Οι ηττημένοι όμως, που συνήθως δεν καταφέρνουν αυτό το απλό (δείτε, για παράδειγμα τους παίκτες της Μπάγερν), ψάχνουν δικαιολογίες τού τύπου «δεν νικάει πάντοτε ο καλύτερος», λες και καλύτερος είναι άλλος από εκείνον που σπρώχνει τη μπάλα στο πλεχτό.
Το ίδιο και στην πολιτική.
Αν ρωτήσετε τους… χασογκόληδες που μαυρίστηκαν, θα σας που ένα σωρό δικαιολογίες, οι οποίες έχουν έναν κοινό παρονομαστή.
Αυτοί, που, εννοείται, είναι οι καλύτεροι, έχασαν για… χίλιους δυο λόγους, όχι όμως επειδή δεν μπόρεσαν να πείσουν τους ψηφοφόρους.
Και ένα τρίτο πουλάκι:
Αρχίζουν, λοιπόν, οι δικαιολογίες.
Οι οποίες έχουν ένα κοινό γνώρισμα κι αυτές. Ισχύουν πάντοτε για μας και όχι για τους άλλους. Επίσης ισχύουν όταν χάνουμε αλλά ποτέ όταν νικάμε.
Δηλαδή εμείς χάνουμε το γκολ από… ατυχία, ενώ όταν το χάσουν οι αντίπαλοι είναι ο τερματοφύλακάς μας που τους «μάγεψε».
Τα Μέσα, το σύστημα, ο ξένος παράγων κ.λπ. επηρεάζουν την κοινή γνώμη, πολεμούν εμάς και βοηθούν τους αντιπάλους μας. Αυτό ισχύει όσο δεν εκλεγόμαστε.
Μόλις όμως εκλεγούμε, τότε αποφασίζουμε πως δεν ήταν κάτι από αυτά που διαμόρφωσε το εκλογικό αποτέλεσμα, απλώς οι πολίτες κατάλαβαν (επιτέλους) την αξία μας.
Ξέρω τι σκέφτεστε! Η ανάλυσή μας είναι κάπως υπεραπλουστευμένη (και κάπως και υπέρ). Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε, βρίσκονται αρκετοί πίσω από τα κάγκελα για «στημένα» παιχνίδια και νοθεία του πρωταθλήματος.
Υπάρχουν κι αυτά. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι συχνά η πιο απλή και προφανής εξήγηση είναι και η πιο σωστή.
 |
| Κοίτα που χάνουν και οι… Γερμανοί! |
1 σχόλιο:
Η αντιστοιχία που έκανες μεταξύ ποδοσφαίρου και πολιτικής ήταν πολύ σωστή, αλλά ειδικά μεταξύ ελληνικού ποδοσφαίρου και ελληνικής πολιτικής υπάρχουν και δύο ακόμη αντιστοιχίες:
α) στο ελληνικό ποδοσφαίρο δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος αλλά συνήθως ο εκλεκτός της παράγκας. Ομοίως στην ελληνική πολιτική κερδίζει συνήθως αυτός που κλέβει περισσότερα, διορίζει περισσότερους ή ψεύδεται περισσότερο...
β) στο ελληνικό ποδόσφαιρο ο δεύτερος, αυτός που μονίμως (και δικαίως) διαμαρτύρεται για τις αδικίες που υφίσταται, όταν παίζει εναντίον του 3ου ή του 4ου δεν έχει κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιήσει τα ίδια μέσα (κάλπικο πέναλτι, ακύρωση κανονικού γκολ) για τα οποία "διερρήγνυε τα ιμάτιά του" όταν δίνονταν εναντίον του. Ομοίως στην ελληνική πολιτική όταν ο δεύτερος έρχεται στην εξουσία κλέβει το ίδιο, διορίζει το ίδιο, ψεύδεται το ίδιο.
Υπάρχει όμως και μία διαφορά: ενώ στην πολιτική κάτι δείχνει επιτέλους να αλλάζει (προφανώς χάρη στην αντίδραση για τα μέτρα που επέβαλε η τρόικα), στο ποδόσφαιρο καμία τρόικα δε δείχνει διάθεση να επιβάλει αλλαγές. Η ΕΠΟ δείχνει το δρόμο της αντίστασης παραμένοντας το τελευταίο απόρθητο από την τρόικα κάστρο!
Δημοσίευση σχολίου