120528 ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ-1

Το ένα πουλάκι:

«Κάτω τα χέρια από τον ΣΥΡΙΖΑ»!

Τι τους έχει πιάσει όλους;

Αυτό είναι ένα ερώτημα που απασχολεί τα στελέχη και τους φίλους του κόμματος (έτσι θα το λέμε για συντομία) που ανέστειλε –και μεσουρανεί, θα μπορούσαμε να πούμε- στο πολιτικό στερέωμα της χώρας.

Δικαιολογημένη η απορία τους.

Αφού ιδίως μετά τις εκλογές, γινόμαστε όλοι μάρτυρες μιας επίθεσης και ομοβροντίας πυρών που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ από διάφορες κατευθύνσεις.

Εν μέρει αναμενόμενο, εν μέρει αδικαιολόγητο.

Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και ευαισθησία στην εξέταση του φαινομένου, πράγμα που μοιάζουν (να και η δική μας «επίθεση) να μη διαθέτουν τα στελέχη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ.

Ας δούμε όμως πώς είναι η κατάσταση.

Πρώτα πρώτα, ας δώσουμε μια οριστική απάντηση στο ερώτημα των ημερών που είναι «καλά, για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ;»

Όχι!

Το χάλι στο οποίο βρισκόμαστε είναι ευθύνη των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν τον τόπο όλα αυτά τα χρόνια.

Ποιο χάλι; Για να μην μπερδευόμαστε: το ότι είμαστε μια χώρα χρεοκοπημένη.

Αυτό ας το τονίσουμε, γιατί ώρες ώρες φαίνεται να το ξεχνάμε.

Είμαστε μια χώρα χρεοκοπημένη, δηλαδή δεν μπορούμε, με τις δικές μας δυνάμεις, να ανταπεξέλθουμε στις στοιχειώδεις οικονομικές μας υποχρεώσεις.

Και δεν μιλώ για την αποπληρωμή των δανεικών, των τόκων και ό,τι άλλο χρωστάμε στους έξω. Εννοώ πως με τις δικές μας δυνάμεις και στην παρούσα φάση, δεν μπορούμε να πληρώσουμε μισθούς, συντάξεις, έξοδα περίθαλψης, σχολεία και ένα σωρό άλλα.

Στην παρούσα φάση, έτσι;

Όχι σε μελλοντικό χρόνο, με μια άλλου είδους διαχείριση, με την ανάπτυξη που ΘΑ έρθει, όταν ΘΑ αξιοποιήσουμε τον πλούτο που διαθέτει η χώρα, όταν ΘΑ στήσουμε ένα άλλο παραγωγικό μοντέλο, όταν ΘΑ πληρώνουμε όλοι τους φόρους που μας αναλογούν, όταν ΘΑ…

Το άλλο πουλάκι:

Τι σημαίνει χρεοκοπημένη χώρα;

Την απάντηση θα την έχουμε όταν ρίξουμε μια ματιά στο τι συνέβη σε άλλες χώρες που χρεοκόπησαν, όπου οι πολίτες στερήθηκαν τα στοιχειώδη, ο κοινωνικός ιστός διαλύθηκε τελείως και έπαψε να υπάρχει οτιδήποτε από αυτό που εμείς οι νεότεροι ζήσαμε ως οργανωμένο κράτος.

Γι’ αυτή, λοιπόν, την κατάσταση την αποκλειστική ευθύνη έχουν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, με μεγαλύτερο μερίδιο να πέφτει στο πρώτο, αφού στα χέρια του βρέθηκαν οι τύχες του τόπου, για μεγαλύτερο διάστημα.

Οι όποιες ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να εντοπιστούν συνολικά, μαζί με εκείνες όλης της αριστερής αντιπολίτευσης, στον τρόπο με τον οποίο άσκησαν τον θεσμικό τους ρόλο, κυρίως μέσα από μαζικούς φορείς, συνδικαλιστικές οργανώσεις, διεκδικήσεις κ.λπ.

Όταν όμως το καράβι πέφτει σε ξέρα, την ευθύνη έχει εκείνος που κρατούσε το πηδάλιο κι όχι ο μπάρμαν του πλοίου ή ο υπεύθυνος του γκαράζ.

Αφού, λοιπόν, το ξεκαθαρίσαμε αυτό, ας έρθουμε να δούμε τι συνέβη από τη στιγμή που διαπιστώθηκε η χρεοκοπία και μετά.

Τότε υπήρξαν δύο κύριες προτάσεις για την αντιμετώπιση του «προβλήματος». Τις απλουστεύουμε, αλλά εσείς θα καταλάβετε το νόημα.

Η μία έλεγε να αρνηθούμε το χρέος, να μην πληρώσουμε τίποτα και…ο Θεός βοηθός και η άλλη έλεγε να ακολουθήσουμε μια πολιτική συμμαζέματος και…η Τρόικα βοηθός.

Τι από τα δύο κάναμε;

Ούτε το ένα, ούτε το άλλο, ως συνήθως Ούτε το χρέος αρνηθήκαμε, αλλά ούτε το συμμάζεμα που έπρεπε να κάνουμε κάναμε.

Πήγαμε να ακολουθήσουμε τον δεύτερο δρόμο, όμως με τη δική μας νοοτροπία, τη «μαγκιά» μας και, τελικά, χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτό φάνηκε και στις πρόσφατες εκλογές!

Δεν θέλουμε το μνημόνιο, δεν θέλουμε αυτούς που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία (αυτό, ξαναλέω, φαίνεται να το ξεχνάμε), αλλά δεν θέλουμε και να βρεθούμε με ορθάνοιχτα πανιά στο πέλαγος της δραχμής.

Πού φταίει για όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ και γιατί δέχεται τέτοια επίθεση; Θα πούμε την ταπεινή μας γνώμη και το θέμα θα το συζητήσουμε κι άλλες φορές, αφού δεν εξαντλείται σε τόσο λίγη ώρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, οφείλει να διαισθανθεί το βάρος των ευθυνών του, τώρα που ο λαός τον αναδεικνύει σε σοβαρή πολιτική δύναμη και (συν) διαχειριστή της τύχης του.

Πρέπει να εξηγήσει στους πολίτες πώς σκοπεύει να κυβερνήσει μια (δεν θα κουραστούμε να το λέμε) χρεοκοπημένη χώρα.

Να το εξηγήσει με συγκεκριμένο και ξεκάθαρο τρόπο κι όχι αφήνοντας να εννοηθεί ότι «έτσι και αναλάβουμε τη διακυβέρνηση της χώρας, θα επιστρέψουμε στην προμνημονίων κατάσταση».

Το… «ξέρουμε ότι θα υπάρξουν δυσκολίες» δεν λέει τίποτε, ειδικά σε πολίτες που έχουν εξαθλιωθεί από τα μέχρι σήμερα μέτρα.

Πρέπει να γίνει σαφές τι είδους «δυσκολίες» θα είναι αυτές και πώς θα κατανεμηθούν μεταξύ των πολιτών τα μέτρα για το ξεπέρασμά τους.

Κυρίως να μην αφήνεται να αιωρείται η (προεκλογική) εντύπωση πως αρκεί μια αλλαγή στην κυβέρνηση και ο τόπος θα επανέλθει στα «χρυσά χρόνια» της ανεμελιάς.

Θα τα πούμε όμως και πάλι…