Το ένα πουλάκι:
Στο όνομα του λαού!
Δεν είναι λίγοι αυτοί που μιλούν στο όνομα του λαού και, ειδικά αυτές τις μέρες που είχαμε μια πρόσφατη ετυμηγορία, μοιάζει να έχουν όλοι δικαίωμα να το κάνουν.
Το φαινόμενο όμως δεν έχει να κάνει μόνο με τις εκλογές και τους πολιτικούς, παρόλο που αυτοί είναι οι πρωταθλητές και δύσκολα τους βάζει κανείς κάτω.
Υπάρχουν όμως και άλλοι πολλοί, μεταξύ των οποίων μπορούμε να εντάξουμε και όλους όσοι μιλούν δημοσίως, δηλαδή τον κάθε πολίτη που λέει τη γνώμη του.
Ας αρχίσουμε όμως από τους δημοσιογράφους.
«Μα, κύριε, τάδε, οι τηλεθεατές θέλουν να μάθουν…»
Πού ξέρει τι θέλουν να μάθουν οι τηλεθεατές; Τους ρώτησε κανείς; Ακόμη κι αν βλέπουμε πως οι δημοσιογράφοι έχουν μπροστά τους έναν υπολογιστή, όπου (υποτίθεται πως) καταφθάσουν τα ερωτήματα τηλεθεατών, αυτά είναι απλώς… τηλεθεατών και όχι των τηλεθεατών!
Κι όμως. Ο δημοσιογράφος ρωτάει αυτό που θέλει ο ίδιος και, προκειμένου να δώσει βαρύτητα στο ερώτημά του, μας λέει πως είναι ερώτημα που «καίει» τους τηλεθεατές, την κοινή γνώμη, τον λαό…
Τώρα, το ποιο είναι ακριβώς το κριτήριο με το οποίο επιλέγει την ερώτησή του είναι άλλη, πολύ μεγάλη κουβέντα, εσείς όμως κρατήστε στο νου σας τη λέξη τηλεθέαση, για όταν την κάνουμε.
Εκτός από τους δημοσιογράφους, στο όνομα του λαού μιλούν και οι πολιτικοί, οι οποίοι, στο σημείο αυτό, δεν διαχωρίζονται σε εκλεγμένους ή μη.
Σου λέει δηλαδή ο άλλος «η βούληση του λαού» και πιθανότατα και (μέσα στο μυαλό του) να αντλεί αυτό το δικαίωμα από το γεγονός ότι κάποιοι πολίτες τον τίμησαν με την ψήφο τους και εκλέχτηκε.
Έλα όμως που ίδια και απαράλλαχτα μιλάει, και εκείνος που μαυρίστηκε, δεν πήρε παρά ελάχιστες ψήφους και εν πάση περιπτώσει δεν εκλέχτηκε!
Το άλλο πουλάκι:
Αυτοί προέρχονται από τον λαό!
Υποτίθεται πως βρίσκονται σε καθημερινή και συνεχή επαφή μαζί του, πιάνουν το σφυγμό του, γνωρίζουν τα προβλήματά του, ξέρουν τι τον απασχολεί…
Τρίχες κατσαρές (με συγχωρείτε για την έκφραση)!
Το είπαμε και άλλη φορά, με ευκαιρία την επαφή του κάθε πολιτικού με την καθημερινότητα.
Όταν δεν έχεις στηθεί ποτέ στην ουρά, όταν δεν έχεις ψάξει ποτέ για παρκάρισμα, όταν δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ μέσο μαζικής μεταφοράς, πόσο κοντά στα προβλήματα του λαού μπορεί να είσαι;
(Όπως είδατε στάθηκα στα απλά καθημερινά «προβλήματα» κι όχι σε σοβαρότερα, όπως το να ψάχνεις εργασία, να μην έχεις χρήματα για περίθαλψη, να σε διώχνουν από το σπίτι σου γιατί δεν έχεις να το πληρώσεις…)
Όλα αυτά όμως δεν εμποδίζουν τους πολιτικούς να λένε την προσωπική (την κομματική ακούστε εσείς) τους άποψη και να την επενδύουν με το κύρος της «λαϊκής» άποψης.
Εκεί δε που έχουν ξεφύγει (κατά την έκφραση της μόδας) εντελώς, είναι στο να ερμηνεύουν τη λαϊκή βούληση με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα, βλέποντας το ποτήρι άλλοτε μισογεμάτο, άλλοτε μισοάδειο, όχι με την έννοια της αισιοδοξίας αλλά τού τι τους συμφέρει.
«Ο λαός καταδικάζει» την πολιτική εκείνων που έλαβαν χαμηλά ποσοστά, όχι όμως των άλλων που έλαβαν ακόμη χαμηλότερα.
Και, φυσικά, όταν οι… καταδικασμένοι έπαιρναν τεράστια ποσοστά, πάλι ήταν «καταδικασμένοι στη συνείδηση του λαού».
Και ένα τρίτο πουλάκι:
Τι θέλει ο λαός;
Είδατε; Παραλίγο να πέσουμε κι εμείς στην παγίδα.
Διότι, ακόμη κι αν δηλώνεις «εν οίδα ότι ουδέν οίδα», πάλι φαίνεται σαν να ερμηνεύεις τη λαϊκή βούληση, με αρνητικό τρόπο, αρνούμενος δηλαδή να δεχτείς την ερμηνεία των άλλων.
Γιατί ΔΕΝ είναι έτσι; Άρα είναι κάπως αλλιώς!
Ποιος, τελικά, θα μας πει τι θέλει αυτός ο έρμος ο λαός, δηλαδή όλοι μαζί και ο καθένας μας ξεχωριστά;
Απάντηση δεν υπάρχει.
Το μόνο που μπορεί να φανεί σοβαρό είναι το να διαθέτει κανείς σταθερά κριτήρια αξιολόγησης, δηλαδή να μην τα αλλάξει κάθε φορά ανάλογα με την κουβέντα.
Αν επιθυμεί να τα αλλάξει, να το κάνει πριν από το εκλογικό αποτέλεσμα και από το να ισχύει για μετά.
Θυμόσαστε που σας το λέγαμε προεκλογικά; Ας δηλώσει ο καθένας τι θα σημαίνει γι’ αυτόν το άλφα ή το βήτα εκλογικό αποτέλεσμα, για να μην μπορούν μετά να γίνονται κωλοτούμπες.
Αυτά όλα έχει νόημα να τα ξανασυζητάμε τώρα, γιατί σε λίγο θα τα βρούμε πάλι μπροστά μας.
Δεν το λέμε εμείς, ο λαός το λέει.
Χα!
 |
| Φωνή λαού! |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου