120523 ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Άρχισαν και οι εξετάσεις.

Για ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, μαθητές, γονείς, καθηγητές, φροντιστές (όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά) είναι μια δύσκολη περίοδος.

Κάποιοι από αυτούς πιστεύουν πως είναι η σημαντικότερη της ζωής τους. Δεν είναι όμως.

Ξέρω πως είναι πολύ δύσκολο να πείσεις ένα παιδί που δίνει εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο πως αυτό το γεγονός δεν είναι και τόσο σημαντικό για το μέλλον του, όσο τουλάχιστον φαντάζει στο ίδιο.

Οι εξετάσεις είναι μια ευκαιρία και μια δοκιμασία. Στη ζωή όμως υπάρχουν και πολλές ευκαιρίες και πολλές δοκιμασίες, τις οποίες μάλιστα ελάχιστα μπορεί να επηρεάσει η παρούσα κι ας μοιάζει τόσο σημαντική.

Ας ρωτήσουν όλους εκείνους που πέρασαν κάποτε στο Πανεπιστήμιο με όνειρα για μια καλύτερη ζωή και τώρα βρίσκονται στο χαμηλότερο σκαλί από άποψη αμοιβών.

Ας ρωτήσουν και τους άλλους, που μπήκαν με όνειρα να σταδιοδρομήσουν ως επιστήμονες, να ασχοληθούν με την έρευνα, να τεθούν στην πρωτοπορία και να ανοίξουν νέους δρόμους στην επιστήμη τους και τώρα παρακαλούν να διοριστούν σε οποιαδήποτε θέση, άσχετη με το πτυχίο που απέκτησαν.

Ας μιλήσουν και με όλους εκείνους που μπήκαν σε μια σχολή, την τελείωσαν με άριστα, συνέχισαν τις σπουδές τους σε ανώτερο επίπεδο, απόκτησαν πολλά πτυχία και πολλές περγαμηνές και ξαφνικά είδαν πως έφτασαν σε μια ηλικία που είναι δύσκολο να κάνουν οικογένεια ή να αλλάξουν ρότα, ξέροντας όμως τώρα πως αυτή που χάραξαν δεν οδηγεί πουθενά.

«Δηλαδή τι μας λες; Να εγκαταλείψουμε κάθε προσπάθεια για είσοδο στο Πανεπιστήμιο και να ασχοληθούμε με κάτι άλλο; Με τι;»

Δεν λέω καθόλου κάτι τέτοιο.

Απεναντίας, πιστεύω πως ένας νέος άνθρωπος πρέπει οπωσδήποτε να περάσει κάποια χρόνια ως φοιτητής, ασχέτως αν θα ακολουθήσει το επάγγελμα των σπουδών του.

Το άλλο πουλάκι:

Αυτό συνέβαινε παλιά!

Τότε που ο φοιτητής εγκατέλειπε έναν ολόκληρο κόσμο και έφευγε μακριά για να ζήσει μόνος του, να ανοίξει τα δικά του φτερά.

Τότε που η επικοινωνία με το σπίτι ήταν σπάνια και οι νέοι αντιμετώπιζαν ολομόναχοι ή με τη βοήθεια συγκατοίκων και φίλων όποια προβλήματα τους τύχαιναν.

Τώρα πάνε αυτά!

Ο κάθε φοιτητής είναι on line συνδεδεμένος με το σπίτι του. Μιλάει με τους γονείς του δυο και τρεις φορές την ημέρα (και άλλες πόσες μιλούν εκείνοι μ’ αυτόν).

Έρχεται στο πατρικό του κάθε Σαββατοκύριακο και φεύγει φορτωμένος με τα φαγητά της επόμενης εβδομάδας, χωρισμένα σε μερίδες (το τυρί κομμένο φέτες) και με γραμμένο στο κάθε τάπερ ποια μέρα πρέπει να φαγωθεί.

Μόλις του συμβεί κάτι τραγικό, στάξει ας πούμε μια βρύση, ο πατέρας θα τρέξει κοντά του να λύσει το πρόβλημα, τις περισσότερες φορές μαζί με τη μητέρα που θα βρει μια ευκαιρία να συμμαζέψει το σπίτι.

Αφήστε το άλλο…

Σήμερα, λέει, οι περισσότεροι μαθητές δηλώνουν πού θέλουν να περάσουν, δηλαδή σε ποια πόλη κι όχι σε ποια σχολή.

Εννοείται ότι η πόλη προτίμησης είναι αυτή της διαμονής των γονιών, οπότε… καταλαβαίνετε.

Η φοιτητική ζωή πάει περίπατο.

Ας θυμηθούμε λίγο οι παλιότεροι πώς περνούσαν οι συμφοιτητές μας που ζούσαν με τους γονείς τους και τι λογής ψέματα σκαρφιζόμασταν προκειμένου να μπορέσουν κάποτε να διανυκτερεύσουν εκτός πατρικού σπιτιού.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας όψεται η κρίση.

Η οποία, βέβαια, δεν έχει μόνο τα αρνητικά της, γιατί, ας μη ξεχνάμε, τη φτώχια οι παλαιότεροι την έλεγαν «ευλογημένη».

Ξέρετε, ας πούμε, πόσα παιδιά εγκατέλειψαν την πολυτέλεια να νοικιάζουν μόνα τους σπίτι και έψαξαν να βρουν συγκάτοικο για να μοιράζονται τα έξοδα;

Αυτό είναι μια πολύ θετική εξέλιξη, γιατί, ας μη ξεχνάμε, η συγκατοίκηση είναι κι αυτή ένα μεγάλο σχολείο.

Όταν όμως η ψείρα βγει στο γιακά, ποιος νοιάζεται για σχολεία, που, κακά τα ψέματα, έχουν και κάποιο ζόρι. Θέλουν να είσαι έτοιμος να μοιραστείς πράγματα, να ανοίξεις τη ζωή σου στον άλλο.

Με πόση νοσταλγία όμως εμείς οι παλαιότεροι δεν θυμόμαστε τις βραδιές που «χίλιοι καλοί χωρούσαν» σ’ ένα σπίτι και κοιμόμασταν όχι μόνο οι συγκάτοικοι αλλά και όποιος άλλος βαριόταν να γυρίσει με τα πόδια (περασμένα μεσάνυχτα, γαρ) στο σπίτι του!

Να, κάτι τέτοια πρέπει να έχουν στο νου τους οι μαθητές που δίνουν εξετάσεις κι όχι αν θα περάσουν στην πρώτη τους προτίμηση ή στη σχολή που (πιστεύουν ότι) θα τους εξασφαλίσει το μέλλον.

Διότι το μέλλον…

Πρώτη προτίμηση!