140930 ΚΡΙΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Όλα μαζί και ταυτοχρόνως!

Λέγαμε χθες για τις διάφορες απόψεις που κυκλοφορούν –ακόμη και τώρα- σχετικά με το τι είναι η κρίση, αν πράγματι υπήρξε ή είναι δημιούργημα και οργανωμένο σχέδιο, πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί και τι να περιμένουμε μετά την Τρόικα και τα μνημόνια.

Κυρίως λέγαμε πως οι διάφορες απόψεις καθορίζουν και την συμπεριφορά εκείνων που τις υιοθετούν, τόσο την πολιτική, όσο και την καθημερινή-κοινωνική, τον τρόπο ζωής τους δηλαδή.

Λέγαμε επίσης πως οι διάφορες απόψεις και οι αντίστοιχες συμπεριφορές δεν υπάρχουν αυτόνομα, σαφώς οριοθετημένες μεταξύ τους, αλλά, συνήθως, συνυπάρχουν στους ίδιους ανθρώπους.

Έτσι κι αυτοί δεν αποτελούν κοινωνικές και πολιτικές ομάδες διαφοροποιημένες μεταξύ τους, αλλά «σύνολα τεμνόμενα».

«Ο τόπος αυτός μπορούσε επί αιώνες να τρέφει τους κατοίκους του», μου έλεγε μια φίλη. «Τι συνέβη και τα τελευταία χρόνια δεν μπορεί να τους προσφέρει τα βασικά. Πώς γίνεται να μην παράγει τουλάχιστον τα απαραίτητα για τους Έλληνες;»

Το πιάσατε το σκεπτικό:

«Υπάρχει πλούτος για όλους, όμως κάποιοι τον κλέβουν και έτσι κάποιοι άλλοι, οι περισσότεροι, στερούνται τα βασικά αγαθά». Το ένα μέρος.

Και το άλλο, «μας έχουν μάθει να παράγουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην μπορούμε να καλύψουμε ούτε τις εθνικές μας ανάγκες».

Ποιο είναι το «κουκούτσι» της θεωρίας, την οποία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ενστερνίζονται διάφορες ομάδες από αυτές που περιγράφαμε χθες; Α, γεια σας. Ότι φταίνε οι άλλοι. Οι οποίοι επέλεξαν ειδικά τη χώρα μας, ένα ασήμαντο μέγεθος στην παγκόσμια οικονομία, προκειμένου να την ξεζουμίσουν για να πλουτίσουν οι ίδιοι.

Επέλεξαν να μετατρέψουν σε «φτηνό εργατικό δυναμικό» τους Έλληνες, που δεν είμαστε ούτε τρία εκατομμύρια εργαζόμενοι κι όχι κάποια άλλη χώρα, όπου θα είχαν δεκάδες εκατομμυρίων φτηνούς εργάτες.

Καταλαβαίνετε την αντίφαση; Εμείς δεν φταίμε ούτε καν στο σημείο ότι επιτρέψαμε, δώσαμε δηλαδή το δικαίωμα στους άλλους να μας εκμεταλλευτούν. Είμαστε απλώς θύματα, που όμως μπορούμε να αλλάξουμε τη μοίρα μας, αν ψηφίσουμε όπως η φίλη που αναφέραμε.

Το άλλο πουλάκι:

«Τι εννοείς να θρέψει τους κατοίκους του;»

Να ένα ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί εύκολα. Να έχουμε όλοι από δυο ή τρία αυτοκίνητα σε κάθε οικογένεια; Να έχουμε όλοι δικό μας σπίτι και εξοχικό; Να πηγαίνουμε όλοι για Χριστούγεννα στην Αράχωβα και για Πάσχα στη Μύκονο και να κάνουμε διακοπές σε εξωτικούς προορισμούς;

Ξέρω, θα μου πείτε «όχι και όλοι». Καταλάβατε όμως πολύ καλά τι εννοώ. Όλοι ζούσαμε πολύ πάνω από τις πραγματικές οικονομικές δυνατότητες τις δικές μας και της χώρας.

Αυτό δεν είναι κακό, αρκεί να ξέρεις όμως πως κάποια στιγμή θα έρθει και ο λογαριασμός. Και να είσαι προετοιμασμένος.

Να ξέρεις πως θα έρθει η μέρα που δεν θα μπορείς να πάρεις δάνειο για να ξεπληρώσεις κάποιο προηγούμενο, πως δεν θα έχεις μια καινούργια πιστωτική κάρτα για να πληρώσεις λογαριασμούς που δημιούργησες με τις προηγούμενες, και πως, όταν θα φτάσει εκείνη η στιγμή, πιθανότατα δεν θα έχουν και οι άλλοι, οι πελάτες σου, το κράτος που σε πληρώνει, κανένας.

Η αδυναμία αυτής της στοιχειώδους πρόβλεψης έρχεται να καλυφθεί με την πασίγνωστη μέθοδο της στρουθοκαμήλου.

Βάζεις το κεφάλι στο χώμα και περιμένεις. Περιμένεις πως θα περάσει η μπόρα και πως, όταν το βγάλεις, θα είναι όλα όπως πριν.

Εν τω μεταξύ σκέφτεσαι. Σκέφτεσαι πως φταίνε οι άλλοι που σου έδιναν δανεικά προκειμένου να σε κάνουν υποχείριό τους. Φταίνε οι άλλοι που σου έδιναν επιδοτήσεις, προκειμένου να διαλύσουν τη γεωργική και τη κτηνοτροφική σου παραγωγή. Φταίνε οι άλλοι που δεν πραγματοποιούσαν αυστηρούς ελέγχους, ώστε τα λεφτά για επενδύσεις να μην γίνονται μέσο πολυετούς διαβίωσης, προκειμένου να μην αναπτυχθεί τίποτε σ’ αυτό τον τόπο…

Δεν είναι λόγια δικά μου. Πρόκειται για την επιχειρηματολογία της φίλης, που την ενστερνίζονται, όπως είπαμε, ένα σωρό άλλοι, οι οποίοι έχουν φτιάξει τη δική τους εικόνα για τον κόσμο. Η οποία, αν δεν συμφωνεί με την πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πού καταλήγουμε;

Υπάρχει μια σειρά στα πράγματα. Αν δεν δεις την πραγματικότητα (ποια κρίση;), αν δεν μπορέσεις να την ερμηνεύσεις (φταίνε μόνο οι άλλοι), δεν πρόκειται ποτέ να δώσεις σωστές λύσεις.

Θα σκιαμαχείς μονίμως, θα φαντάζεσαι εχθρούς εκεί όπου δεν υπάρχουν και συμμάχους που δεν μπορούν να βοηθήσουν ούτε τον εαυτό τους.

Η ζωή όμως τρέχει, δεν σε περιμένει.

Όταν μένεις έξω από τις εξελίξεις, τότε αυτές… εξελίσσονται χωρίς τη δική σου συμβολή, χωρίς καν να σε λαμβάνουν υπόψη τους.

Δυστυχώς, σ’ αυτή την περίπτωση την πληρώνουν οι πλέον ανίσχυροι, εκείνοι τους οποίους υποτίθεται ότι πας να υπερασπιστείς με… το κεφάλι χωμένο στην άμμο.

Κοιτάξτε λίγο την επικαιρότητα. Δείτε ποιες είναι οι πολιτικές εξελίξεις. Δείτε για ποιο λόγο, πάνω σε τι γίνεται η αντιπαράθεση των κομμάτων. Σκεφθείτε πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει ούτε το παραμικρό σημείο επαφής, μια ελάχιστη κοινή συνεννόηση για το πλέον ασήμαντο πράγμα.

Δείτε τι συνέβη σε άλλες χώρες που πέρασαν και περνούν τα δικά μας ζόρια και αναρωτηθείτε για ποιο λόγο εκείνοι τα κατάφερνα με λιγότερα τραύματα και πιο σωστά μοιρασμένη την ζημιά.

Δεν έκαναν τίποτε μαγικό. Εκτός αν το να δεις την πραγματικότητα κατάματα και να προσπαθήσεις να την αντιμετωπίσεις με ομοψυχία είναι πράγματι κάτι μαγικό.

Είναι;

Τόσο απλά!

140929 ΑΚΛΟΝΗΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Ακόμη και σήμερα…

Προσπαθώ να διερευνήσω τις διάφορες απόψεις που κυκλοφορούν, είτε από επίσημα χείλη είτε από πουλάκια σαν κι εμάς, και μένω να θαυμάζω πώς, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν κάποιοι που δεν έχουν καταλάβει τίποτε από την κρίση.

Δεν εννοώ από οικονομικής απόψεως.

Εκεί, σίγουρα. Υπάρχουν συμπατριώτες μας που όχι μόνο δεν τους άγγιξε η κρίση, απεναντίας, όλο αυτό το διάστημα βρήκαν ευκαιρίες και έκαναν την καλή.

Είναι αυτό που λέμε κάποιοι έγιναν πλουσιότεροι και κάποιοι άλλοι χάσαμε πολλά. Μόνο που οι πρώτοι κάποιοι είναι ελάχιστοι, σε σχέση με το μέγα πλήθος των υπολοίπων που είμαστε αμέτρητοι.

Να σκεφτείτε ούτε το κράτος με τους τόσους μηχανισμούς του και τα διάφορα μηχανογραφικά του συστήματα μπορεί να μας μετρήσει.

Όχι, λοιπόν, δεν εννοώ αυτούς.

Ούτε και τους άλλους. Εκείνους που συνεχίζουν ανέμελοι όλες τις παλιές καλές τους συνήθειες, να ψάχνουν για «άκρες», να πλασάρουν σωστά τον εαυτό τους ως ένα τίποτα, να τρέχουν πίσω από κόμματα και πολιτικές παρατάξεις, να προσπαθούν να επιβιώσουν όχι χάρη στην (όποια) αξία τους, αλλά παραγκωνίζοντας τους υπόλοιπους.

Δεν εννοώ ακόμη όσους εξακολουθούν να μην ενδιαφέρονται γι’ αυτό που θα λέγαμε υποχρεώσεις προς το κοινωνικό σύνολο.

Να πληρώνουν φόρους, να εργάζονται ευσυνείδητα, να σέβονται το δημόσιο χρήμα, να συμμετέχουν σε ομάδες αλληλεγγύης, να πάψουν να τα περιμένουν όλα από το κράτος και τους άλλους…

Θα σας πω ευθύς αμέσως για ποιους μιλώ.

Για όλους εκείνους που εξακολουθούν να πιστεύουν πως η κρίση είναι ένα κακό όνειρο, μια δυσάρεστη παρένθεση στην μπελ επόκ της ξενοιασιάς, του χαβαλέ και της αστακομακαρονάδας.

Για εκείνους που πιστεύουν πως όταν ανοίξουμε τα μάτια μας θα δούμε και πάλι τα εκκαθαριστικά σημειώματα να αναγράφουν τους αριθμούς του 2008, θα δούμε να επανέρχονται όλα τα κομμένα επιδόματα, τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, ακόμη και εκείνο το κουτσουρεμένο της καλοκαιρινής άδειας.

Το άλλο πουλάκι:

Μην τους βάζεις όλους μαζί.

Υπάρχουν κατηγορίες και σ’ αυτούς.

Κάποιοι, για παράδειγμα, πιστεύουν πως η κρίση ήταν ένα κόλπο, ένα τέχνασμα που στήθηκε με τη στήριξη των διαπλεκόμενων Μέσων, προκειμένου να περάσουν όλα εκείνα τα μέτρα που έφεραν τους πολίτες στη γωνία και έδωσαν το πάνω χέρι στην πλουτοκρατία.

Άλλοι πιστεύουν πως η κρίση, αυτό που ζήσαμε όλοι μας (τρόπος του λέγειν) τόσα χρόνια και εξακολουθούμε να ζούμε δεν είναι παρά το αποτέλεσμα των μνημονίων.

«Τα μνημόνια έφερναν την κρίση και όχι εκείνη τα μνημόνια».

Τέλος, μια μεγάλη ομάδα δέχεται πως η κρίση είναι υπαρκτή, είναι εδώ, μόνο που είναι το αποτέλεσμα ενός καλοστημένου σχεδίου. Σχεδίου ανθελληνικών δυνάμεων, οι οποίες κινούνται από φθόνο προς τη χώρα μας (την ομορφότερη του κόσμου) και τους κατοίκους της (τους πιο έξυπνους του πλανήτη).

Δεν είναι όμως αυτό το πραγματικό τους κίνητρο. Βλέπετε, ακόμη και αυτή η κατηγορία «εχθρών του μνημονίου» ξέρει πως στο βάθος όλα τα κίνητρα είναι οικονομικά. Στήθηκε λοιπόν το ανθελληνικό κόλπο με το μνημόνιο προκειμένου να κλαπεί όλος ο πλούτος της χώρας μας επίγειος, υπόγειος, και υποθαλάσσιος.

Το ερώτημα, λοιπόν, της αρχής παραμένει. Πώς είναι δυνατόν, ακόμη και σήμερα, να  υπάρχουν όλοι αυτοί;

Η απάντηση είναι απλή. Αναζητήσατε τους πολιτικούς, θα έλεγα, παραφράζοντας το γνωστό… αναζητήσατε την γυναίκα (chezchez la femme).

Το πρόβλημα είναι μια συνήθης μορφή βραχυκλώματος.

Επειδή υπάρχουν (υπήρχαν από την αρχή) πολιτικοί που ανήκουν σε κάποια ή κάποιες από αυτές τις κατηγορίες (τα σύνολα είναι τεμνόμενα) η αντιμετώπιση της κρίσης από μέρους τους αναπαράγει και πολλαπλασιάζει, στους απλούς πολίτες, όλους όσους αναφέραμε.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δείτε τώρα που… «φτάνουμε στο τέλος».

Να φύγει, λένε οι πολιτικοί, η Τρόικα και εννοούν ότι αυτή είναι η αιτία που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Όταν πάψει να υφίσταται (άρα και αν δεν είχε εμφανιστεί ποτέ) τα πράγματα θα ήταν για μας πολύ καλύτερα.

Έφτασε, λένε οι πολιτικοί, το τέλος των μνημονίων. Επομένως -αφήνουν να εννοηθεί- όλα μπορούν να αλλάξουν και να γίνουν όπως πριν.

Βλέπετε, στη συντριπτική τους πλειονότητα, ποτέ δεν έκαναν τον κόπο να εξηγήσουν στους πολίτες τι ακριβώς από αυτά που επέβαλε το μνημόνιο ήταν περιττό, τι θα έπρεπε να γίνει διαφορετικά και τι χρειαζόταν και έπρεπε να το υιοθετήσουμε από μόνοι μας, χωρίς τις υποδείξεις κανενός.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα όλου αυτού του χάους;

Ακόμη και σήμερα βαδίζουμε στα τυφλά. Ακόμη και σήμερα δεν ξέρουμε πώς να χειριστούμε την όλη κατάσταση, έτσι ώστε τα βάρη να μοιραστούν δικαιότερα.

Κυρίως όμως πώς να ξαναστήσουμε το όλο σύστημα, ώστε να μπορεί να στέκεται στα πόδια του χωρίς δανεικά δεκανίκια.

Να ρίξουμε δημόσιο (και δανεικό) χρήμα στην αγορά, λένε κάποιοι. Το ίδιο όμως έκανε και ο Κώστας Καραμανλής το 2007.

Εμείς θα το κάνουμε καλύτερα και, κυρίως, με πιο έντιμους διαχειριστές, ισχυρίζονται πάλι. Δεν το έχουμε ξανακούσει; Και για επανίδρυση και για ήθος και για όλα.

Είναι το συνηθισμένο σφάλμα περί αγνών και καθαρών ημετέρων σε αντίθεση με τους διεφθαρμένους αντιπάλους.

Τα είδαμε όλα αυτά. Περισσότερα όμως θα πούμε αύριο.

«Λες και ήταν χθες»!

140926 ΜΕΤΑΓΡΑΦΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

«Εμπρός πίσω»!

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα συνθήματα που άκουσα στη ζωή μου. Το είχε αναφωνήσει ο δήμαρχος του ηρωικού Κολοκοτρωνιτσίου και εκφράζει, σε μεγάλο βαθμό, την πολιτική στάση στη σύγχρονη εποχή.

Εμπρός προς τα πίσω.

Προσοχή. Το σύνθημα και η πορεία που προστάζει δεν έχει καμιά σχέση με το πολύ γνωστό (στους παλιούς Λενινιστές) βιβλίο «Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω» που έκανε θραύση στα τέλη της δεκαετίας του ‘70.

Εδώ μιλάμε για πλήρη αναστροφή. Χαράζουμε μια πορεία, τη βαδίζουμε μέχρι ενός σημείου σταματάμε λίγο να δούμε πού βρισκόμαστε και μετά δίνεται το σύνθημα «εμπρός πίσω». Κάνουμε μεταβολή και επιστρέφουμε από εκεί από όπου ξεκινήσαμε.

Σε μια πιο προχωρημένη εκδοχή του σεναρίου, η πορεία γίνεται χωρίς να έχει προηγηθεί μεταβολή, με βήματα προς τα πίσω, κατά προτίμηση πάνω στα χνάρια που αφήσαμε ερχόμενοι μέχρι εδώ.

Θα σας δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις έκαναν μια τεράστια προσπάθεια να «αποκεντρώσουν» την τριτοβάθμια εκπαίδευση της χώρας. Συγκεκριμένα όχι όλη την τριτοβάθμια, παρά μόνο την τρίτη βαθμίδα. Τις άλλες φροντίζουν κυρίως να τις συγκεντρώσουν.

Η κίνηση έγινε με καθαρά εξωεκπαιδευτικά κριτήρια, όπως άλλωστε αρμόζει στην ιστορία αυτού του τόπου.

Δημιουργήθηκαν πανεπιστήμια, ΤΕΙ, σχολές και τμήματα σε κάθε σχεδόν πόλη της χώρας.

Πρώτος στόχος «η τόνωση της τοπικής οικονομίας». Δεύτερος, αλλά εξίσου σημαντικός, το βόλεμα διάφορων παρατρεχάμενων «πανεπιστημιακών», οι οποίοι βρέθηκαν από το πουθενά να… πρυτανεύουν εκεί όπου θα έπρεπε να το κάνει η κοινή λογική.

Ο κάθε πολιτικός φρόντιζε να ιδρύσει ή να φιλοξενήσει ένα ανώτερο (κατά προτίμηση ανώτατο) εκπαιδευτικό ίδρυμα στον τόπο που κατεβαίνει υποψήφιος, στην εκλογική του περιφέρεια.

Άλλοι τα κατάφερναν, άλλοι –όπως για παράδειγμα οι πολιτικοί της Δράμας- έβλεπαν τους άλλους να τα καταφέρνουν.

Το άλλο πουλάκι:

Η τοπική οικονομία.

Φανταστείτε, ας πούμε, η πόλη μας να είχε (πόσους να πω;) πέντε χιλιάδες φοιτητές.

Πόσο χρήμα θα ερχόταν κάθε μήνα στη Δράμα, πόσα επαγγέλματα θα κινούνταν γύρω από το πανεπιστήμιο και τους φοιτητές, πόσο θα άλλαζε όλη η όψη της αγοράς και της πόλης.

Αφήστε τώρα τη φαντασία και επιστρέψτε στην πραγματικότητα. Όλη αυτή την πορεία που σας περιγράψαμε με λίγα λόγια, έρχεται να την ανακόψει και να την αντιστρέψει ο κύριος Λοβέρδος.

Ο οποίος έχει την φαεινή ιδέα να επιτρέψει τις μεταγραφές σε όλους (ουσιαστικά) τους φοιτητές.

Ας δούμε το θέμα λίγο ψύχραιμα. Είναι σωστό να υπάρχει η δυνατότητα μεταγραφής;

Κανονικά όχι! Σε όποιο πανεπιστήμιο πέρασες σ’ εκείνο να πας να σπουδάσεις. Αν δεν θέλεις να φύγεις από τον τόπο σου δήλωσε μια σχολή από αυτές που υπάρχουν εκεί. Έτσι κι αλλιώς όλες οι σχολές τους ίδιους ακριβώς απόφοιτους βγάζουν. Άνεργους.

Ωραία. Από το παραπάνω σκεπτικό όμως λείπει η κοινωνική ευαισθησία, η οποία πρέπει να διακρίνει κάθε άνθρωπο, ιδιαίτερα αν είναι σοσιαλιστής, όπως ο κύριος Λοβέρδος.

Η κοινωνική αυτή ευαισθησία επιτάσσει να στηρίζονται από την πολιτεία οι ασθενέστεροι οικονομικά, ώστε να υπάρχουν (αν είναι δυνατόν!) ίσες ευκαιρίες.

Μόνο που εδώ εμφανίζεται ένα πρόβλημα, προερχόμενο από μια εγγενή αδυναμία της χώρας μας: Ποιοι είναι οι οικονομικά ασθενέστεροι που θα τύχουν των όποιων ευεργετημάτων; Για να τους βρούμε θα πρέπει να ψάξουμε τα εισοδήματά τους, πράγμα πολύ εύκολο, αν ρίξουμε μια απλή ματιά στις φορολογικές δηλώσεις. Πόσοι όμως στη χώρα μας κάνουν ειλικρινή φορολογική δήλωση; Μόνο όσοι δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έτσι η δικαιοσύνη γίνεται αδικία.

Αν το ψάξετε θα βρείτε εκατοντάδες περιπτώσεις που το μέτρο των μεταγραφών καταλήγει να είναι κοινωνικά άδικο.

Δεν θα σταθούμε σ’ αυτό. Εδώ θα μιλήσουμε μόνο για το ότι γίνεται εκπαιδευτικά αλλά και οικονομικά ανόητο.

Για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι ότι έρχεται να αναιρέσει όλη την προσπάθεια των προηγούμενων χρόνων για οικονομική στήριξη της επαρχίας μέσω των φοιτητών.

Οι περιφερειακές σχολές θα αδειάσουν, όλοι θα μεταγραφούν στα κεντρικά πανεπιστήμια.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι τα πανεπιστήμια αυτά απλούστατα δεν θα μπορέσουν να λειτουργήσουν.

Εκτός αν χρησιμοποιούν για αμφιθέατρα τα κλειστά γυμναστήρια που έχουν κάποιες χιλιάδες θέσεις στις κερκίδες.

Όσο για τα εργαστήρια, όπου ο αριθμός αυτών που μπορούν να παρακολουθήσουν είναι αυστηρά περιορισμένος, θα πρέπει να γίνονται σε βάρδιες όλο το 24ωρο, επτά μέρες της εβδομάδας, 365 μέρες το χρόνο. Και πάλι δεν θα προλάβουν να περάσουν όλοι.

Φανταστείτε να στέκονται οι φοιτητές έξω από τα εργαστήρια, κρατώντας στο χέρι το χαρτάκι με τον αριθμό προτεραιότητας, όπως γίνεται σε κάποιες τράπεζες.

Τι σημασία έχουν όμως όλα αυτά τα πρακτικά ζητήματα, μπροστά στην επίδειξη κοινωνικής ευαισθησίας ενός σοσιαλιστή υπουργού.

Στο κάτω κάτω αυτά είναι ζητήματα που πρέπει να τα λύσουν άλλοι, τα εκτελεστικά όργανα, κι όχι κάποιος που απλώς εκφράζει την πολιτική βούληση και απολαμβάνει την πολιτική ευθύνη.

Δηλαδή τη συλλογή ψήφων!

Όλοι στο κέντρο!

140925 ΑΔΕΣΠΟΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Τα ζώα καταλαβαίνουν.

Αυτό πλέον το ξέρουν όλοι. Σε μερικές περιπτώσεις τα ζώα μπορούν να αντιληφθούν πράγματα που για μας τους ανθρώπους περνούν απαρατήρητα. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στα πλέον ευαίσθητα αισθητήρια όργανα που διαθέτουν και τα οποία συλλαμβάνουν πολύ μεγαλύτερο μέρος «δεδομένων» απ’ ό,τι τα δικά μας.

Διότι, εντάξει. Το να μυρίζει κάτι ένας σκύλος, που δεν μπορούμε εμείς, είναι κατανοητό. Στην αντίθετη περίπτωση δεν θα παίρναμε στο κυνήγι κυνηγόσκυλα, θα πέφταμε στα τέσσερα και θα βγάζαμε εμείς τους λαγούς και τα ορτύκια.

Κατανοητό επίσης είναι να μην μπορούμε να ακούσουμε όπως οι γάτες, τους ανεπαίσθητους ήχους που κάνει το ποντικάκι στην αποθήκη. Και είναι φυσικό να μην μπορούμε να δούμε όπως τα αρπακτικά πουλιά που ξεχωρίζουν το θήραμά τους από τεράστια απόσταση, ακόμα και κρυμμένο πίσω από πυκνή βλάστηση ή κάτω από το νερό.

Εξάλλου δεν έχουμε δει ποτέ γάτο με ακουστικά, ούτε πουλί με γυαλιά οράσεως (για του ηλίου δεν παίρνω όρκο) γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα πως η όραση και η ακοή τους λειτουργούν πολύ καλύτερα από τις δικές μας, που  έχουμε ανάγκη από τέτοια βοηθήματα.

Δεν εννοώ όμως αυτό.

Όχι, δεν αναφέρομαι σε ό,τι έχει να κάνει με τις αισθήσεις, τουλάχιστον τις πέντε που ξέρουμε ως σημεία επαφής του οργανισμού μας με τον έξω κόσμο, το περιβάλλον.

Φαίνεται πως τα ζώα έχουν ανεπτυγμένη και την περίφημη έκτη αίσθηση, αυτή που πιάνει μηνύματα τα οποία υποτίθεται πως δεν υπάρχουν.

Όσοι έχουν ασχοληθεί με το ενδιαφέρον θέμα που λέγεται παραψυχολογία (30.000 αποτελέσματα σε 0,29 δευτερόλεπτα στο Google) καταλαβαίνουν πολύ καλά τι εννοώ. Βεβαίως ο όρος περιέχει την ψυχολογία, επομένως την ψυχή, που υποτίθεται ότι απουσιάζει από τα ζώα.

Υποτίθεται, διότι αν γκουγκλάρεις τη φράση «τα ζώα, έχουν ψυχή» θα εντυπωσιαστείς από τα 74.800 αποτελέσματα (σε 0,49 δευτερόλεπτα) που σου δίνει το Google.

Ας μην ασχοληθούμε όμως περισσότερο μ’ αυτό. Γιατί, άμα το ψάξουμε βαθύτερα ίσως σκαλώσουμε σε απόψεις που υποστηρίζουν ακόμη και τη μετεμψύχωση ανθρώπων μέσα σε σώματα ζώων.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι για μας.

Εμείς κάτι άλλο πήγαμε να πούμε και η κουβέντα τράβηξε μακριά.

Υποστήριζε λοιπόν, κάποιος φίλος πως τα ζώα αντιλαμβάνονται ακόμη και τις αλλαγές στην πολιτική!

Έφερε μάλιστα πολύ συγκεκριμένο παράδειγμα για να τεκμηριώσει τη θεωρία του:

«Έχετε προσέξει πόσο έχει αλλάξει όχι μόνο ο αριθμός, αλλά και η συμπεριφορά των αδέσποτων σκύλων, από τότε που άλλαξε η δημοτική αρχή στην πόλη;»

Όχι, δεν το είχαμε προσέξει. Φανταστήκαμε βέβαια ότι ο φίλος θα εννοούσε πως όλα άλλαξαν προς το καλύτερο. Αυτός όμως συνέχισε.

«Δεν παρατηρήσατε ότι ο αριθμός τους αυξήθηκε και η συμπεριφορά τους χειροτέρεψε, έχουν αποθρασυνθεί σε σημείο που έγιναν πολύ επικίνδυνα;»

Όχι, ούτε αυτό το είχαμε παρατηρήσει.

Είναι αλήθεια βέβαια πως, για να «παρατηρήσει» κανείς κάτι τέτοιο χρειάζεται μια σοβαρή έρευνα, μια καταγραφή για να γνωρίζουμε αν ο αριθμός των αδέσποτων σκυλιών έχει αυξηθεί, έχει μειωθεί ή παραμένει σταθερός και μια καταμέτρηση επιθετικών συμπεριφορών που να δείχνει αυξητική τάση.

Δεν αρκεί η απλή εμπειρική παρατήρηση.

Από την άλλη όμως, γιατί να μην έχει αυξηθεί ο αριθμός τους; Τέλος καλοκαιριού είναι, συνήθως τέτοια εποχή πολλοί «φιλόζωοι» εγκαταλείπουν το «παιχνίδι» που πήραν για να περάσει το παιδί τους τις διακοπές.

Η συμπεριφορά όμως; Κι αυτή από εμπειρικές παρατηρήσεις; Πάλι δεν μπορείς να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα.

Βεβαίως, όπου κι αν ανοίξει αυτό το θέμα συζήτησης, σίγουρα θα βρεθούν κάποιοι να σου διηγηθούν ένα προσωπικό τους «άσχημο συναπάντημα» με αδέσποτα σκυλιά.

Από την άλλη όμως, όταν ο καιρός είναι καλός, πολλοί συμπολίτες μας κυκλοφορούν ή αθλούνται με τα πόδια ή το ποδήλατο, οπότε αυξάνονται οι πιθανότητες να πέσουν πάνω σε κάποια σκυλοπαρέα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ο φίλος επέμεινε.

«Δεν είναι αυτό. Εγώ είμαι βέβαιος ότι τα αδέσποτα έχουν αντιληφθεί πως η νέα δημοτική αρχή είναι φιλικά διακείμενη απέναντί τους. Μην αμφιβάλλετε πως έχουν καταλάβει ότι ακόμη και Εντεταλμένη Σύμβουλος έχει οριστεί ειδικά για την προστασία τους.

Ε, από τη στιγμή που κυκλοφόρησε το νέο, δεν είναι απίθανο να το έμαθαν και άλλοι αδέσποτοι σκύλοι και να… μεταδημότευσαν εδώ, όπου το κλίμα τους σηκώνει καλύτερα.

Δεν είναι απίθανο επίσης και το να έχουν αποθρασυνθεί, επειδή ξέρουν ότι, σε περίπτωση διένεξης με ανθρώπους, έχουν κάποιον ισχυρό παράγοντα να τους σταθεί. Τους αδέσποτους σκύλους, έτσι;»

Έτσι!

Τι να κάνουμε; Συμφωνήσαμε. Απ’ ό,τι φάνηκε κάτι παραπάνω ήξερε ο φίλος, γι’ αυτό πήγαμε πάσο.

Ήτανε βλέπετε κι εκείνη η σκυλοπαρέα απέναντι από το καφενείο που κυνηγούσε όποιον περαστικό τολμούσε να εμφανιστεί τριγύρω, που ισχυροποιούσε τα επιχειρήματά του.

Βλέπετε, σε μερικές περιπτώσεις δεν χωράει η λογική, όπως όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια μεγάλη αγέλη αδέσποτων σκυλιών με άγριες διαθέσεις. Τι να κάνεις τότε; Να σκεφτείς λογικά ότι… θα σκεφτούνε λογικά και δεν θα σε πειράξουν;

Είπαμε, τα ζώα αισθάνονται, δεν είπαμε ότι σκέφτονται!

Γαβ!

140924 ΓΕΝΙΚΟ

Το ένα πουλάκι!

Άνισος ο αγώνας!

Και, ως εκ τούτου, άδικος. Για να μη σας πω ότι δεν υπάρχει καν αγώνας, ότι οι «αντίπαλοι» δεν βρίσκονται στο ίδιο γήπεδο και η όποια σύγκριση της δυναμικής και των ικανοτήτων τους είναι χωρίς νόημα.

Θα σας πω για ποιον αγώνα μιλάω. Διάβασα προχθές μια έρευνα (ο Θεός να την κάνει) που δείχνει ότι οι μαθητές των ιδιωτικών Γενικών Λυκείων της χώρας έγραψαν στις πανελλαδικές εξετάσεις καλύτερα από εκείνους των δημόσιων Γενικών Λυκείων.

Αυτό δεν πειράζει.

Δεν με καταλάβατε. Δεν εννοώ ότι δεν πειράζει που έγραψαν καλύτερα, εννοώ δεν πειράζει που δημοσιεύτηκε αυτή η έρευνα (ο Θεός να την κάνει) και αναφέρει το συγκεκριμένο συμπέρασμα, αφού, στην χειρότερη περίπτωση μας λέει κάτι που όλοι το ξέρουμε.

Πώς το ξέρουμε; Από πείρα. Χωρίς να χρειαστούμε καν στοιχεία.

Ο μόνος που φαίνεται να μην έχει αντίστοιχη πείρα είναι εκπαιδευτικός συντάκτης (συντάκτης για εκπαιδευτικά θέματα, δηλαδή) της έγκυρης «Καθημερινής», ο κύριος Απόστολος Λακασάς.

Ο οποίος θα έπρεπε, λόγω του αντικειμένου του, να έχει την μεγαλύτερη πείρα από όλους μας.

Λέγαμε όμως πως δεν πειράζει που δημοσιεύτηκε μια τέτοια έρευνα (ο Θεός να την κάνει) πειράζει μόνο που κάτω από τον τίτλο υπήρχε ο υπότιτλος - σχόλιο (αφού ήταν από κάτω, υπότιτλος θα ήταν, τι άλλο): Η «απόδοση» του εκπαιδευτικού συστήματος.

Έτσι. Με την απόδοση σε εισαγωγικά, για να μην καταλαβαίνουμε τι ακριβώς εννοεί ο ποιητής.

Ποιος ήταν όμως ο τίτλος (που βρισκόταν πάνω από τον υπότιτλο); «Για… 12 έγραψαν στις πανελλαδικές τα δημόσια λύκεια».

Επί λέξει. Με αποσιωπητικά πριν από το δώδεκα κι ένα τεράστιο υπονοούμενο να αιωρείται.

Για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε, πάρτε και βάλτε πάνω πάνω τον τίτλο με μεγάλα γράμματα, από κάτω (πού αλλού;) τον υπότιτλο, ανασυνθέστε την εικόνα και πάμε.

Ο κύριος Λακασάς, αφού μας πληροφορεί πως ο μέσος όρος της βαθμολογίας των ιδιωτικών Λυκείων (των μαθητών τους, δηλαδή, που έδωσαν πανελλαδικές εξετάσεις) ήταν τρεις μονάδες πάνω από εκείνων των δημόσιων, θέτει μερικά καυτά ερωτήματα.

Το άλλο πουλάκι:

Τι φταίει;

Διαβάζω: «Τι φταίει για τη μετριότητα του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος;»

Εννοεί φυσικά του δημόσιου σχολείου. Πριν προλάβουμε να απαντήσουμε δίνει μόνος του την απάντηση:

«Η χαμηλή οργάνωση των δημόσιων σχολείων, η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία πολλών εκ των εκπαιδευτικών και ένα σύστημα απολύτως εξεταστικοκεντρικό για τους μαθητές».

Ας δούμε λίγο, φίλοι μου, το σκεπτικό του έμπειρου δημοσιογράφου.

Τι σημαίνει «χαμηλή οργάνωση»; Τίποτα το σαφές, οπότε μπορούμε να το αφήσουμε στην άκρη. Το «εξεταστικοκεντρικό σύστημα» το οποίο επίσης –κατά τον κύριο Λακασά- ευθύνεται, είναι ακριβώς το ίδιο, αν όχι χειρότερο, και στα ιδιωτικά σχολεία.

Οπότε, εκείνο που κάνει τη διαφορά, σύμφωνα με τον συντάκτη, είναι η «δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία πολλών εκ των εκπαιδευτικών».

Θα μπορούσε κανείς να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει. Εξάλλου, υπάρχει και εκείνο το «πολλών» -δηλαδή όχι όλων, όμως πόσων ακριβώς;- που μας δίνει τη δυνατότητα να το συζητήσουμε το θέμα.

Όχι όμως τώρα, όχι με αφορμή τη σύγκριση των βαθμών που έγραψαν οι μαθητές δημόσιων και ιδιωτικών Λυκείων.

Τέτοια σύγκριση, όπως είπαμε στην αρχή, δεν μπορεί να υπάρξει, και, αυτό το ξέρει όποιος έχει παρακολουθήσει έστω και μια ώρα διδασκαλία «κοινωνιολογία της εκπαίδευσης», για να μην πω ότι και η σκέτη πείρα φτάνει και περισσεύει.

Τα δημόσια σχολεία και τα ιδιωτικά δεν έχουν –προσέξτε τι θα πω- «ίδιας ποιότητας μαθητές».

Όχι ότι τα μεν έχουν εξυπνότερους ή εργατικότερους από τα δε. Απλώς οι μαθητές των σχολείων δεν φτάνουν σ’ αυτά έχοντας «τα ίδια εφόδια» από το σπίτι τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν μιλάμε μόνο για λεφτά.

Δεν μιλάμε για την δυνατότητα των γονιών να στέλνουν τα παιδιά τους στα καλύτερα φροντιστήρια ή στα πιο ακριβά ιδιαίτερα, που και αυτό –όπως γνωρίζουμε όλοι καλά- παίζει καθοριστικό ρόλο στην επίδοση του μαθητή.

Μιλάμε για το «μορφωτικό κεφάλαιο» το οποίο οι κοινωνιολόγοι της εκπαίδευσης μας λένε ότι παίζει τον σημαντικότερο ρόλο στην πορεία ενός παιδιού μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα.

Αυτό σίγουρα είναι μεγαλύτερο στα παιδιά που οι οικογένειές τους τα στέλνουν στα ιδιωτικά σχολεία.

Εδώ όμως υπάρχει κι ένα ακόμη στατιστικό σφάλμα που αλλοιώνει την έρευνα: Διότι μαθητές με υψηλό μορφωτικό κεφάλαιο υπάρχουν και στα δημόσια σχολεία. Σ’ αυτά όμως φοιτούν και όλοι οι άλλοι, οι οποίοι δεν γίνονται καν δεκτοί στα ιδιωτικά σχολεία, και είναι πολλοί. Τόσο πολλοί που ρίχνουν τον μέσο όρο. 

Φοιτούν μαθητές που προέρχονται από «φτωχές» σε μορφωτικό κεφάλαιο οικογένειες, παιδιά μεταναστών, παιδιά «στα όρια του εκπαιδευτικού συστήματος, μια μέσα και μια έξω από το Σχολείο, παιδιά που ακόμη κι αν έχουν τα δίδακτρα, δεν γίνονται δεκτά στα ιδιωτικά Λύκεια, ακριβώς επειδή «ρίχνουν το επίπεδο».

Μια καλή έρευνα, ας πούμε, θα μπορούσε να λάβει υπόψη της μόνο μαθητές από οικογένειες του ίδιου κοινωνικού, οικονομικού και μορφωτικού επιπέδου δημόσιων και ιδιωτικών λυκείων και να συγκρίνει τις επιδόσεις τους στις εξετάσεις.

Τότε, να είστε σίγουροι, τα αποτελέσματα θα ήταν πολύ διαφορετικά.

Ποιος όμως θα κάνει τόσο σοβαρή έρευνα;

Και για ποιο λόγο;

Άκροι όροι!

140923 ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Αν ήμουν στη θέση τους…

Δεν είναι λίγες οι φορές που ξεκινάμε την αγόρευσή μας και την επιχειρηματολογία μας με αυτή τη φράση.

Πού; Στις ταβέρνες, στις καφετέριες, γενικώς όπου αράζουμε με την παρέα μας και αναλύουμε το κοινωνικοπολιτικό και το αθλητικό γίγνεσθαι.

Δεν επιλέγουμε τη θέση του πρώτου τυχόντα!

Συνήθως επιλέγουμε εκείνη του πρωθυπουργού ή κάποιου υπουργού τού οποίου το αντικείμενο βρίσκεται για κάποιο λόγο στην επικαιρότητα.

Μπορούμε ακόμη να πάρουμε τη θέση κάποιου σπουδαίου επιστήμονα – αρχαιολόγου, για παράδειγμα, στις μέρες μας- και οπωσδήποτε του προπονητή ομάδας ποδοσφαίρου ή μπάσκετ.

Συχνά γινόμαστε ανώτατοι δικαστές για να καταδικάσουμε ή να αθωώσουμε κατά περίπτωση.

Άλλοτε πάλι δεν διστάζουμε να περάσουμε και αυτά τα σύνορα, για να υποδυθούμε τον ρόλο ακόμη και του πλανητάρχη, έστω… για μια μέρα.

Όλα αυτά προκειμένου να υλοποιήσουμε το δικό μας όραμα για τον κόσμο, να αλλάζουμε τα δεδομένα, να γίνουμε το παράδειγμα για τους άλλους, να μείνουμε στην ιστορία με τις αποφάσεις και τη στάση μας.

Με λίγα λόγια ζητάμε την εξουσία για να κάνουμε ό,τι οι άλλοι δεν τολμούν ή δεν τους κόβει (συνήθως συνδυασμός των δύο) να κάνουν.

Μετά τα παραπάνω, το δικό μου «δικαίωμα στο όνειρο» φαντάζει πολύ ταπεινό, αφού θα σας μιλήσω τοποθετώντας τον εαυτό μου όχι σε κάποια αξιοζήλευτη θέση, αλλά σε εκείνη ενός δημάρχου, ο οποίος όμως προέρχεται από τον πολιτικό χώρο της αντιπολίτευσης.

Ενός «συριζαίου» δημάρχου.

Τι θα έκανα, λοιπόν, αν βρισκόμουν σε μια τέτοια θέση;

Πρώτα πρώτα θα κοίταζα να την εκμεταλλευτώ προς όφελος του κόμματος μου.

«Σιγά το πράγμα», θα μου πείτε. «Αυτό το κάνουν όλοι οι εκλεγμένοι, από οποιοδήποτε κόμμα κι αν προέρχονται».

Θα συμφωνήσω, με την παρατήρηση –αν μου επιτρέπετε- ότι πρώτα κοιτάζουν το προσωπικό τους συμφέρον, το θέμα της επανεκλογής τους, και δι’ αυτού το συμφέρον της παράταξης, μέσα από το οποίο, φυσικά, αγωνίζονται για το γενικότερο συμφέρον του τόπου.

Το άλλο πουλάκι:

Μπλέξαμε τα… συμφέροντά μας.

Ας το κάνουμε λίγο πιο σαφές και λίγο πιο επίκαιρο. Θυμόσαστε για ποιο θέμα μιλούσαμε χθες; Πολύ ωραία. Για τα πλαστά πτυχία με τα οποία κάποιοι διορίστηκαν στο δημόσιο, όπως ο δάσκαλος από την Καβάλα.

Υπάρχουν και άλλοι. Πόσοι; Δεν θα το μάθουμε ποτέ, αν δεν γίνει, έστω και τώρα, ένας έλεγχος.

Ο οποίος έλεγχος, εκτός από τον εντοπισμό περιπτώσεων που εκμεταλλεύτηκαν τη χαλαρότητα και τρούπωσαν στο δημόσιο, θα έχει και μια άλλη ευεργετική λειτουργία.

Θα λειτουργήσει –πιθανότατα- αποτρεπτικά για παρόμοιες περιπτώσεις στο μέλλον και θα δώσει το μήνυμα ότι δεν είμαστε ξέφραγο αμπέλι, όπου ο καθένας μπορεί να μπει και να τρυγήσει τα αγαθά του δημοσίου, χωρίς τον παραμικρό φόβο.

Συγχρόνως όμως θα δείξει και κάτι άλλο και σ’ αυτό το σημείο (φώτα παρακαλώ) μπαίνουν οι δήμαρχοι και η περιφερειάρχης της αντιπολίτευσης. Θα δείξει ότι οι προηγούμενοι, δηλαδή τα δύο κόμματα που διαχειρίστηκαν την εξουσία, έκαναν όχι μόνο τα στραβά μάτια, αλλά και πλάτες σε δικούς τους υπαλλήλους, οι οποίοι διορίστηκαν χωρίς τα απαραίτητα προσόντα. Ίσως και με πλαστά πιστοποιητικά.

Να γιατί αν ήμασταν στη θέση κάποιου τέτοιου αιρετού άρχοντα, όχι μόνο δεν θα αρνιόμασταν οποιουδήποτε σχετικό έλεγχο, αντιθέτως θα τον επιδιώκαμε με δική μας πρωτοβουλία.

Τι λέτε κι εσείς; Αυτό δεν είναι το σωστό;

Όταν παραλαμβάνεις μια διαχείριση, το πρώτο που κάνεις είναι ένας ενδελεχής έλεγχος, προκειμένου να ξέρεις τι ακριβώς παραλαμβάνεις και αν όλα βρίσκονται στη θέση, τους και σύμφωνα με τον νόμο.

Πολύ περισσότερο όταν τις μέρες της παράδοσης –παραλαβής βλέπουν το φως της δημοσιότητας περιπτώσεις που κάνουν όλο τον κόσμο περισσότερο καχύποπτο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχει κι άλλος λόγος.

Όταν εσύ, χρόνια τώρα, κατηγορείς τα κόμματα και τις κυβερνήσεις που πέρασαν από τον τόπο για εκβιαστικές συναλλαγές με τους πολίτες, για σκανδαλώδεις προσλήψεις ημετέρων, για ρουσφέτια και εξαγορά ψήφου, δεν θα πρέπει, τώρα που σου δίνεται η δυνατότητα, να επιθυμείς την αποκάλυψη τέτοιων περιπτώσεων;

Τι δηλαδή; Πόσα χρόνια τους κατηγορούσες (δικαίως, δε λέω) ότι έβαζαν από τα παράθυρα τα δικά τους παιδιά και τώρα δηλώνεις ότι «ως νέα αρχή εμπιστεύεσαι όλους τους εργαζόμενους» και καθαρίζεις;

Κάτι δεν πάει καλά εδώ.

Μου μυρίζει λαϊκισμός ή κάνω λάθος; Πώς δηλαδή εμπιστεύεσαι όλους τους εργαζόμενους και ζητάς να μην απολυθεί κανείς «στο πλαίσιο μνημονιακών πολιτικών», όταν εσύ ο ίδιος έλεγες μέχρι χθες ότι πολλοί πήραν θέσεις άλλων που άξιζαν και είχαν περισσότερα προσόντα, όχι όμως μπάρμπα στην Κορώνη;

Είπαμε να είσαι κατά του μνημονίου, να είσαι και με τους εργαζόμενους, με ποιους όμως; Με όλους; Και μ’ αυτούς που μπήκαν με πλαστά πτυχία; Και μ’ εκείνους που διορίστηκαν εις βάρος άλλων;

Τελικά, φίλοι μου, δεν μπορώ να διακρίνω ποιο είναι το χειρότερο:

Το να μην καταλαβαίνεις πως όταν λες «να μην πληρώσει κανείς», «να μην ελεγχθεί κανείς», «να μην απολυθεί κανείς» στην ουσία στηρίζεις τα λαμόγια;

Ή το να το καταλαβαίνεις πως έτσι είναι, αλλά να κάνεις το κορόιδο μέχρι να σε ψηφίζουν;

Όχι στους ελέγχους ντόπινγκ!

140922 ΠΛΑΣΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Τι μας λέει η είδηση;

Σας έχουμε πει πολλές φορές πως θέλει ιδιαίτερη προσοχή ο τρόπος με τον οποίο «διαβάζουμε» μια είδηση.

Θα μου πείτε, ε, αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος κάποιου σχολιαστή. Να «διαβάζει» τις ειδήσεις έτσι όπως ίσως δεν μπορούν κάποιοι άλλοι.

Θα συμφωνούσα, αλλά θα συμπλήρωνα «και όχι μόνο». Για τον απλούστατο λόγο ότι ένας σχολιαστής δεν προλαβαίνει να ασχολείται με όλη την επικαιρότητα, δεν μπορεί να σχολιάζει τα πάντα.

Τι μπορεί όμως να κάνει;

Μπορεί να ασκεί και έναν «παιδαγωγικό» ρόλο. Να δείχνει δηλαδή στους φίλους που τον παρακολουθούν πώς μπορούν από μόνοι τους να βλέπουν τις ειδήσεις με μάτι διερευνητικό. Να ανακαλύπτουν, όπως λέμε, την είδηση, πίσω από την είδηση.

Έτσι που, σιγά σιγά να… χειραφετηθούν και να διαβάζουν ή να ακούν τα σχόλια των άλλων μόνο ως διαφορετικές απόψεις, αφού θα έχουν μάθει να διαμορφώνουν τη δική τους άποψη για τα πράγματα, χωρίς τη βοήθεια κανενός.

Προσέξτε!

Μη φανταστεί κανείς ότι καβαλήσαμε κανένα καλάμι και μιλάμε για τη δική μας στήλη και τα σχόλια που κάνουμε από αυτήν. Προς Θεού!

Εμείς εδώ, το έχουμε πει πολλές φορές, απλώς συζητάμε μαζί σας την επικαιρότητα. Προσπαθούμε να το κάνουμε ψύχραιμα, χωρίς οξύτητες, με σεβασμό στη διαφορετική άποψη και, αν είναι δυνατόν, με μια δόση χιούμορ.

Αυτό έχουμε μάθει από τους δασκάλους μας (μικρούς μα και μεγάλους μας –που λέει και ο Νιόνιος) και, αν θέλετε, αυτό είναι ένα αντίδωρο στην προσφορά τους, αλλά και ένας τρόπος σεβασμού της μνήμης εκείνων που δεν βρίσκονται πια μαζί μας.

Είπαμε όμως για είδηση, είπαμε για δασκάλους, ας έρθουμε, επιτέλους, στο θέμα μας:

«Εντοπίστηκε “μαϊμού” δάσκαλος με πλαστό πτυχίο», γράφουν οι εφημερίδες και τα διάφορα σάιτ.

Το πρώτο στοιχείο στο οποίο πρέπει να σταθούμε είναι το «εντοπίστηκε». Θα μπορούσε και να μην είχε εντοπιστεί, αφού είχε προσληφθεί ως (σαν) δάσκαλος εδώ και εννιά χρόνια και κανείς δεν τον πήρε είδηση.

Υποτίθεται ότι τα πτυχία, ειδικά όσων έδωσαν ΑΣΕΠ, ελέγχονται, ώστε να μη συμβαίνουν τέτοια… μαϊμουτζιλίκια, όμως εδώ είναι Ελλάδα.

Το άλλο πουλάκι:

Πλαστό πτυχίο!

Πόσο εύκολο είναι να κάνει κάποιος ένα πλαστό πτυχίο;

Προσέξτε, τα πτυχία δεν είναι όπως οι ταυτότητες και τα διαβατήρια, τα οποία βρίσκεις ό,τι ώρα θέλεις, αφού  υπάρχουν κυκλώματα παραγωγής σχετικών εγγράφων.

Πτυχίο μπορεί να «φτιάξεις» και μόνος σου, στον υπολογιστή σου, αρκεί όμως ένα μέιλ από τους ενδιαφερόμενους προς το πανεπιστήμιο από το οποίο το «πήρες» και θα γίνει αμέσως γνωστό, αν ήσουν πράγματι απόφοιτος ή όχι.

Το ζήτημα είναι να γίνει αυτή η διασταύρωση, να βρεθεί κάποιος να κάνει αυτή την απλή διαδικασία.

Να μια δουλειά, ας πούμε, για τόσους και τόσους υπαλλήλους οι οποίοι είναι χωρίς αντικείμενο, πηγαίνουν στο γραφείο και, αν τους πεις να γράφουν σε κάποιο ημερολόγιο τι ακριβώς έκαναν κάθε μέρα, στο τέλος του έτους θα σου παραδώσουν λευκό χαρτί.

Δεν το λέω εγώ, το λένε ακόμα και οι αντιπολιτεύσεις, ακόμα και τα συνδικαλιστικά όργανα που υποστηρίζουν ότι χρειάζονται αναδιαρθρώσεις και μετατάξεις στο δημόσιο –όχι πάντως απολύσεις- προκειμένου να γίνει πιο αποδοτικό.

Ας επανέλθουμε όμως στον «μαϊμού δάσκαλο» και ας αναρωτηθούμε. Πόσο καλά έκανε τη δουλειά του;

Εδώ σίγουρα χρειάζεται κάποιο ρεπορτάζ, να μιλήσουν οι μαθητές του και οι γονείς τους, οι προϊστάμενοι και οι σχολικοί σύμβουλοι, ακόμη και οι συνάδελφοί του, προκειμένου να μας δώσουν την εικόνα ενός δασκάλου χωρίς πτυχίο.

Απ’ ό,τι φαίνεται όμως, για να ασκεί τόσα χρόνια τα καθήκοντά του, μάλλον δεν ήταν περίπτωση που «βγάζει μάτι», πιθανότατα να ήταν και ένας «καλός δάσκαλος» -είπαμε αυτό θα το έδειχνε ένα σωστό ρεπορτάζ.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Επομένως;

Είναι λογικό να αναρωτηθεί κάποιος «τι χρειάζονται τα πτυχία;»

Όταν κάποιος μπορεί να (θα χρησιμοποιήσω μια μετριοπαθή έκφραση) να στέκεται μέσα στην τάξη, χωρίς πτυχίο δασκάλου, ενώ από την άλλη υπάρχουν πτυχιούχοι που δεν το καταφέρνουν, μήπως υπάρχει κάποιο σφάλμα στο όλο σύστημα;

Νομίζω όμως ότι πρέπει να σταθούμε και σε ένα άλλο αξιοσημείωτο, με αφορμή την είδηση. Ξέρετε πόσοι διδάσκουν σήμερα στα σχολεία, χωρίς… πτυχίο δασκάλου; Εννοώ χωρίς να έχουν παρακολουθήσει μαθήματα παιδαγωγικής, ψυχολογίας, διδακτικών μοντέλων, ειδικής διδακτικής και ό,τι άλλο κρίνεται απαραίτητο για να κάνεις μάθημα σε παιδάκια.

Μουσικοί, θεατρολόγοι, πληροφορικάριοι, ακόμη και καθηγητές ξένων γλωσσών, αγγλικής, γαλλικής ή γερμανικής φιλολογίας, διδάσκουν χωρίς –όπως συχνά ομολογούν και οι ίδιοι- να έχουν όλα τα απαραίτητα εφόδια παιδαγωγικής και διδακτικής, για να το κάνουν σωστά.

Τι αποδεικνύουν όλα αυτά;

Μήπως το γεγονός ότι η διδασκαλία είναι μια εύκολη «δουλειά» που μπορεί να την κάνει οποιοσδήποτε, αρκεί να μπει μέσα σε μια αίθουσα και… θα μάθει μπάνιο κολυμπώντας στα βαθιά;

Ή μήπως ότι οι απαιτήσεις που έχουμε –ως κοινωνία και ως πολιτεία- αλλά και ο έλεγχος που ασκείται είναι σε τέτοιο επίπεδο, που να μας επιτρέπουν να κάνουμε απαράδεκτες υποθέσεις όπως η προηγούμενη;

Είδατε τι μας κάνει να σκεφτόμαστε μια «μαϊμού»;

Μπάτε… μαϊμούδες!

140919 ΚΟΠΑΝΙΣΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Πανελλήνιο ρεκόρ!

Μέχρι στιγμής, έτσι;

Διότι τα ρεκόρ υπάρχουν για να καταρρίπτονται και να είστε σίγουροι πως το ίδιο θα συμβεί και με το συγκεκριμένο πανελλήνιο ρεκόρ, που δεν αποκλείεται να αποτελεί και παγκόσμιο.

Υπάρχουν κάποιες ιδιαιτερότητες που αξίζει να τις επισημάνουμε.

Η πρώτη είναι πως, ενώ τα ρεκόρ καταρρίπτονται στο μέλλον, αυτό μπορεί να καταρριφθεί από επίδοση που σημειώθηκε στο παρελθόν!

Η άλλη ιδιαιτερότητα, αυτή με τον παγκόσμιο χαρακτήρα της επίδοσης, σκοντάφτει στο γεγονός ότι δεν γνωρίζουμε ποιες άλλες περιπτώσεις θα αποκαλυφθούν στο μέλλον, οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε παρά για «προσωρινό παγκόσμιο ρεκόρ».

Πώς είπατε; Δεν ανέφερα ακόμη το άθλημα για το οποίο μιλάμε;

Παράληψις! Μιλάμε για το ελληνικότατο άθλημα της απουσίας από την εργασία -εννοείται χωρίς άδεια.

Άθλημα στο οποίο έχουν σημειωθεί αξιοζήλευτες επιδόσεις και ένα απίστευτο, όπως είπαμε, ρεκόρ.

Εδώ θα κάνω μια παρένθεση.

Κάποτε συζητούσαμε για μια συγκριτική στατιστική έρευνα, η οποία υποστήριζε ότι οι Έλληνες υπάλληλοι δεν απουσιάζουν από την εργασία του περισσότερο από συναδέλφους τους άλλων χωρών. Ίσως μάλιστα να απουσιάζουν και λιγότερο.

Σχολιάζοντας αυτή την έρευνα, είπαμε ότι, όπως όλες οι επίσημες έρευνες, στηρίζονται στα στοιχεία που δίνουν οι ίδιες οι υπηρεσίες. Αυτές όμως καταγράφουν μόνο τις επίσημες άδειες.

Σε άλλες χώρες είναι αδιανόητο να λείψει υπάλληλος έστω και ένα τέταρτο, χωρίς να πάρει έγγραφη άδεια από τον προϊστάμενό του.

Θέλετε από ευσυνειδησία, θέλετε από ευθυνοφοβία, κανείς προϊστάμενος δεν δίνει προφορική άδεια στον υπάλληλο να «πεταχτεί για μια δουλίτσα του». Πόσω μάλλον να φύγει ο υπάλληλος χωρίς καν να ενημερώσει!

Εδώ όμως αυτό είναι μια πάγια τακτική που εφαρμόζεται κατά κόρον, ως κανόνας. Πώς να συγκρίνεις επομένως τις άδειες που παίρνουν οι έλληνες υπάλληλοι με εκείνες των ευρωπαίων συναδέλφων τους.

Το άλλο πουλάκι:

Ακούσαμε τα εξ αμάξης!

Κάποιοι φίλοι της στήλης θεώρησαν ότι θίγουμε το κύρος και την υπόληψη των δημοσίων υπαλλήλων και μας επιτέθηκαν με βρισιές –όπως συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια σ’ αυτές τις περιπτώσεις.

Δεν πειράζει. Έρχονται τώρα τα γεγονότα και οι επιδόσεις των πρωταθλητών τού είδους, για να μας δικαιώσουν.

Σημειώστε: 558 ημέρες, 703 ημέρες, 944 και, παρακαλώ χειροκρότημα, 1005 ημέρες!

Υπήρχε λοιπόν υπάλληλος ο οποίος δεν πήγε στην εργασία του, αδικαιολόγητα (για τους άλλους, ο ίδιος είχε ωραιότατη δικαιολογία), 558 ημέρες, κατά τα έτη 2012 και 2013, επειδή μετακόμισε στο εξωτερικό!

Αξιοσημείωτη είναι η περίπτωση εκείνου με το ασημένιο μετάλλιο, ο οποίος βελτίωνε συνεχώς τις επιδόσεις του: 101 ημέρες το 2006, 252 ημέρες το 2007, 565 ημέρες από το 2008 ως το 2011, συνολικά 944 ημέρες.

Βλέπετε, αν ο αθλητής γυμνάζεται συστηματικά…

Το ρεκόρ όμως, όπως είπαμε είναι 1005 ημέρες και το σημείωσε υπάλληλος κατά τα έτη 2010 έως 2013, εν μέσω κρίσης, μνημονίων και τρόικας, αν με εννοείτε.

Τώρα τι λέτε, φίλοι μου; Ήταν αυτά τα ρεκόρ μέσα στη στατιστική που έδειχνε πόσες άδειες παίρνουν οι έλληνες υπάλληλοι;

Σκεφθείτε, αν κάποιοι άνθρωποι μπορούν να απουσιάζουν από την εργασία τους τόσες πολλές ημέρες χωρίς άδεια, τι γίνεται με άλλους που απλώς «τυχαίνει» να λείψουν κάποιες μέρες το χρόνο, λόγω «σοβαρής προσωπικής ή οικογενειακής υπόθεσής τους».

Κάτι που δεν χρειάζεται ιδιαίτερη έρευνα για να το διαπιστώσει οποιοσδήποτε πολίτης έχει επαφή με υπηρεσίες του δημοσίου.

Αφήστε που το δείχνουν και κάποιες άτυπες έρευνες, που μας λένε, ας πούμε, πόσα αυτοκίνητα φεύγουν για το Πάσχα τη Μεγάλη Εβδομάδα και πόσα επιστρέφουν πίσω πριν του Θωμά!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας επανέλθουμε στους ρέρκορμεν.

Τώρα, λέει, τους διώχνουν από την υπηρεσία, μαζί με άλλους που καταχράστηκαν τεράστια ποσά ή προσεληφθήσαν με πτυχία που πήραν από… τον εαυτό τους.

Το ερώτημα είναι, γιατί τώρα;

Όπως είδατε από τα παραδείγματα, κάποιοι απουσίαζαν αδικαιολόγητα επί χρόνια και έπρεπε να φτάσει το 2014 για να τιμωρηθούν, φαντάζομαι, κάτω από τις ασφυκτικές πιέσεις των δανειστών μας για απολύσεις στο δημόσιο.

Όλα αυτά τα χρόνια τι γινόταν; Ποιος τους κάλυπτε; Από πού έβρισκαν το θράσος να την κοπανάνε, χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες;

Θυμήθηκα τώρα την ιστορία που είχε πει κάποτε ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, όταν ήταν υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Τζαννετάκη:

Είχε δεχτεί, είπε, αφόρητες πιέσεις να προσλάβει στο υπουργείο του μια κυρία, «ατυχήσασα». Με τα πολλά και μετά από αρκετό καιρό, ενέδωσε και υπέγραψε την πρόσληψή της.

Σε λίγο καιρό όμως πήγε ο τμηματάρχης και του παραπονέθηκε ότι η «ατυχήσασα» δεν εμφανίζεται καθόλου στη θέση της, απουσιάζει συνεχώς.

Ο υπουργός την κάλεσε και της ζήτησε το λόγο για τον οποίο δεν πηγαίνει στη δουλειά της.

Ξέρετε τι του απάντησε;

«Κύριε Κωνσταντόπουλε, εμείς έναν διορισμό ζητήσαμε. Αν θέλαμε εργασία, βρίσκαμε και αλλού με πολύ καλύτερες μάλιστα αποδοχές».

Ευτυχώς, δεν είχε περάσει το διάστημα για τη μονιμοποίησή της και απολύθηκε, συμπλήρωνε την ιστορία ο υπουργός.

Και, αν θέλουμε, τον πιστεύουμε.

Καμιά άδεια δεν είναι ντροπή!