140923 ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Αν ήμουν στη θέση τους…

Δεν είναι λίγες οι φορές που ξεκινάμε την αγόρευσή μας και την επιχειρηματολογία μας με αυτή τη φράση.

Πού; Στις ταβέρνες, στις καφετέριες, γενικώς όπου αράζουμε με την παρέα μας και αναλύουμε το κοινωνικοπολιτικό και το αθλητικό γίγνεσθαι.

Δεν επιλέγουμε τη θέση του πρώτου τυχόντα!

Συνήθως επιλέγουμε εκείνη του πρωθυπουργού ή κάποιου υπουργού τού οποίου το αντικείμενο βρίσκεται για κάποιο λόγο στην επικαιρότητα.

Μπορούμε ακόμη να πάρουμε τη θέση κάποιου σπουδαίου επιστήμονα – αρχαιολόγου, για παράδειγμα, στις μέρες μας- και οπωσδήποτε του προπονητή ομάδας ποδοσφαίρου ή μπάσκετ.

Συχνά γινόμαστε ανώτατοι δικαστές για να καταδικάσουμε ή να αθωώσουμε κατά περίπτωση.

Άλλοτε πάλι δεν διστάζουμε να περάσουμε και αυτά τα σύνορα, για να υποδυθούμε τον ρόλο ακόμη και του πλανητάρχη, έστω… για μια μέρα.

Όλα αυτά προκειμένου να υλοποιήσουμε το δικό μας όραμα για τον κόσμο, να αλλάζουμε τα δεδομένα, να γίνουμε το παράδειγμα για τους άλλους, να μείνουμε στην ιστορία με τις αποφάσεις και τη στάση μας.

Με λίγα λόγια ζητάμε την εξουσία για να κάνουμε ό,τι οι άλλοι δεν τολμούν ή δεν τους κόβει (συνήθως συνδυασμός των δύο) να κάνουν.

Μετά τα παραπάνω, το δικό μου «δικαίωμα στο όνειρο» φαντάζει πολύ ταπεινό, αφού θα σας μιλήσω τοποθετώντας τον εαυτό μου όχι σε κάποια αξιοζήλευτη θέση, αλλά σε εκείνη ενός δημάρχου, ο οποίος όμως προέρχεται από τον πολιτικό χώρο της αντιπολίτευσης.

Ενός «συριζαίου» δημάρχου.

Τι θα έκανα, λοιπόν, αν βρισκόμουν σε μια τέτοια θέση;

Πρώτα πρώτα θα κοίταζα να την εκμεταλλευτώ προς όφελος του κόμματος μου.

«Σιγά το πράγμα», θα μου πείτε. «Αυτό το κάνουν όλοι οι εκλεγμένοι, από οποιοδήποτε κόμμα κι αν προέρχονται».

Θα συμφωνήσω, με την παρατήρηση –αν μου επιτρέπετε- ότι πρώτα κοιτάζουν το προσωπικό τους συμφέρον, το θέμα της επανεκλογής τους, και δι’ αυτού το συμφέρον της παράταξης, μέσα από το οποίο, φυσικά, αγωνίζονται για το γενικότερο συμφέρον του τόπου.

Το άλλο πουλάκι:

Μπλέξαμε τα… συμφέροντά μας.

Ας το κάνουμε λίγο πιο σαφές και λίγο πιο επίκαιρο. Θυμόσαστε για ποιο θέμα μιλούσαμε χθες; Πολύ ωραία. Για τα πλαστά πτυχία με τα οποία κάποιοι διορίστηκαν στο δημόσιο, όπως ο δάσκαλος από την Καβάλα.

Υπάρχουν και άλλοι. Πόσοι; Δεν θα το μάθουμε ποτέ, αν δεν γίνει, έστω και τώρα, ένας έλεγχος.

Ο οποίος έλεγχος, εκτός από τον εντοπισμό περιπτώσεων που εκμεταλλεύτηκαν τη χαλαρότητα και τρούπωσαν στο δημόσιο, θα έχει και μια άλλη ευεργετική λειτουργία.

Θα λειτουργήσει –πιθανότατα- αποτρεπτικά για παρόμοιες περιπτώσεις στο μέλλον και θα δώσει το μήνυμα ότι δεν είμαστε ξέφραγο αμπέλι, όπου ο καθένας μπορεί να μπει και να τρυγήσει τα αγαθά του δημοσίου, χωρίς τον παραμικρό φόβο.

Συγχρόνως όμως θα δείξει και κάτι άλλο και σ’ αυτό το σημείο (φώτα παρακαλώ) μπαίνουν οι δήμαρχοι και η περιφερειάρχης της αντιπολίτευσης. Θα δείξει ότι οι προηγούμενοι, δηλαδή τα δύο κόμματα που διαχειρίστηκαν την εξουσία, έκαναν όχι μόνο τα στραβά μάτια, αλλά και πλάτες σε δικούς τους υπαλλήλους, οι οποίοι διορίστηκαν χωρίς τα απαραίτητα προσόντα. Ίσως και με πλαστά πιστοποιητικά.

Να γιατί αν ήμασταν στη θέση κάποιου τέτοιου αιρετού άρχοντα, όχι μόνο δεν θα αρνιόμασταν οποιουδήποτε σχετικό έλεγχο, αντιθέτως θα τον επιδιώκαμε με δική μας πρωτοβουλία.

Τι λέτε κι εσείς; Αυτό δεν είναι το σωστό;

Όταν παραλαμβάνεις μια διαχείριση, το πρώτο που κάνεις είναι ένας ενδελεχής έλεγχος, προκειμένου να ξέρεις τι ακριβώς παραλαμβάνεις και αν όλα βρίσκονται στη θέση, τους και σύμφωνα με τον νόμο.

Πολύ περισσότερο όταν τις μέρες της παράδοσης –παραλαβής βλέπουν το φως της δημοσιότητας περιπτώσεις που κάνουν όλο τον κόσμο περισσότερο καχύποπτο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχει κι άλλος λόγος.

Όταν εσύ, χρόνια τώρα, κατηγορείς τα κόμματα και τις κυβερνήσεις που πέρασαν από τον τόπο για εκβιαστικές συναλλαγές με τους πολίτες, για σκανδαλώδεις προσλήψεις ημετέρων, για ρουσφέτια και εξαγορά ψήφου, δεν θα πρέπει, τώρα που σου δίνεται η δυνατότητα, να επιθυμείς την αποκάλυψη τέτοιων περιπτώσεων;

Τι δηλαδή; Πόσα χρόνια τους κατηγορούσες (δικαίως, δε λέω) ότι έβαζαν από τα παράθυρα τα δικά τους παιδιά και τώρα δηλώνεις ότι «ως νέα αρχή εμπιστεύεσαι όλους τους εργαζόμενους» και καθαρίζεις;

Κάτι δεν πάει καλά εδώ.

Μου μυρίζει λαϊκισμός ή κάνω λάθος; Πώς δηλαδή εμπιστεύεσαι όλους τους εργαζόμενους και ζητάς να μην απολυθεί κανείς «στο πλαίσιο μνημονιακών πολιτικών», όταν εσύ ο ίδιος έλεγες μέχρι χθες ότι πολλοί πήραν θέσεις άλλων που άξιζαν και είχαν περισσότερα προσόντα, όχι όμως μπάρμπα στην Κορώνη;

Είπαμε να είσαι κατά του μνημονίου, να είσαι και με τους εργαζόμενους, με ποιους όμως; Με όλους; Και μ’ αυτούς που μπήκαν με πλαστά πτυχία; Και μ’ εκείνους που διορίστηκαν εις βάρος άλλων;

Τελικά, φίλοι μου, δεν μπορώ να διακρίνω ποιο είναι το χειρότερο:

Το να μην καταλαβαίνεις πως όταν λες «να μην πληρώσει κανείς», «να μην ελεγχθεί κανείς», «να μην απολυθεί κανείς» στην ουσία στηρίζεις τα λαμόγια;

Ή το να το καταλαβαίνεις πως έτσι είναι, αλλά να κάνεις το κορόιδο μέχρι να σε ψηφίζουν;

Όχι στους ελέγχους ντόπινγκ!