140929 ΑΚΛΟΝΗΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Ακόμη και σήμερα…

Προσπαθώ να διερευνήσω τις διάφορες απόψεις που κυκλοφορούν, είτε από επίσημα χείλη είτε από πουλάκια σαν κι εμάς, και μένω να θαυμάζω πώς, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν κάποιοι που δεν έχουν καταλάβει τίποτε από την κρίση.

Δεν εννοώ από οικονομικής απόψεως.

Εκεί, σίγουρα. Υπάρχουν συμπατριώτες μας που όχι μόνο δεν τους άγγιξε η κρίση, απεναντίας, όλο αυτό το διάστημα βρήκαν ευκαιρίες και έκαναν την καλή.

Είναι αυτό που λέμε κάποιοι έγιναν πλουσιότεροι και κάποιοι άλλοι χάσαμε πολλά. Μόνο που οι πρώτοι κάποιοι είναι ελάχιστοι, σε σχέση με το μέγα πλήθος των υπολοίπων που είμαστε αμέτρητοι.

Να σκεφτείτε ούτε το κράτος με τους τόσους μηχανισμούς του και τα διάφορα μηχανογραφικά του συστήματα μπορεί να μας μετρήσει.

Όχι, λοιπόν, δεν εννοώ αυτούς.

Ούτε και τους άλλους. Εκείνους που συνεχίζουν ανέμελοι όλες τις παλιές καλές τους συνήθειες, να ψάχνουν για «άκρες», να πλασάρουν σωστά τον εαυτό τους ως ένα τίποτα, να τρέχουν πίσω από κόμματα και πολιτικές παρατάξεις, να προσπαθούν να επιβιώσουν όχι χάρη στην (όποια) αξία τους, αλλά παραγκωνίζοντας τους υπόλοιπους.

Δεν εννοώ ακόμη όσους εξακολουθούν να μην ενδιαφέρονται γι’ αυτό που θα λέγαμε υποχρεώσεις προς το κοινωνικό σύνολο.

Να πληρώνουν φόρους, να εργάζονται ευσυνείδητα, να σέβονται το δημόσιο χρήμα, να συμμετέχουν σε ομάδες αλληλεγγύης, να πάψουν να τα περιμένουν όλα από το κράτος και τους άλλους…

Θα σας πω ευθύς αμέσως για ποιους μιλώ.

Για όλους εκείνους που εξακολουθούν να πιστεύουν πως η κρίση είναι ένα κακό όνειρο, μια δυσάρεστη παρένθεση στην μπελ επόκ της ξενοιασιάς, του χαβαλέ και της αστακομακαρονάδας.

Για εκείνους που πιστεύουν πως όταν ανοίξουμε τα μάτια μας θα δούμε και πάλι τα εκκαθαριστικά σημειώματα να αναγράφουν τους αριθμούς του 2008, θα δούμε να επανέρχονται όλα τα κομμένα επιδόματα, τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, ακόμη και εκείνο το κουτσουρεμένο της καλοκαιρινής άδειας.

Το άλλο πουλάκι:

Μην τους βάζεις όλους μαζί.

Υπάρχουν κατηγορίες και σ’ αυτούς.

Κάποιοι, για παράδειγμα, πιστεύουν πως η κρίση ήταν ένα κόλπο, ένα τέχνασμα που στήθηκε με τη στήριξη των διαπλεκόμενων Μέσων, προκειμένου να περάσουν όλα εκείνα τα μέτρα που έφεραν τους πολίτες στη γωνία και έδωσαν το πάνω χέρι στην πλουτοκρατία.

Άλλοι πιστεύουν πως η κρίση, αυτό που ζήσαμε όλοι μας (τρόπος του λέγειν) τόσα χρόνια και εξακολουθούμε να ζούμε δεν είναι παρά το αποτέλεσμα των μνημονίων.

«Τα μνημόνια έφερναν την κρίση και όχι εκείνη τα μνημόνια».

Τέλος, μια μεγάλη ομάδα δέχεται πως η κρίση είναι υπαρκτή, είναι εδώ, μόνο που είναι το αποτέλεσμα ενός καλοστημένου σχεδίου. Σχεδίου ανθελληνικών δυνάμεων, οι οποίες κινούνται από φθόνο προς τη χώρα μας (την ομορφότερη του κόσμου) και τους κατοίκους της (τους πιο έξυπνους του πλανήτη).

Δεν είναι όμως αυτό το πραγματικό τους κίνητρο. Βλέπετε, ακόμη και αυτή η κατηγορία «εχθρών του μνημονίου» ξέρει πως στο βάθος όλα τα κίνητρα είναι οικονομικά. Στήθηκε λοιπόν το ανθελληνικό κόλπο με το μνημόνιο προκειμένου να κλαπεί όλος ο πλούτος της χώρας μας επίγειος, υπόγειος, και υποθαλάσσιος.

Το ερώτημα, λοιπόν, της αρχής παραμένει. Πώς είναι δυνατόν, ακόμη και σήμερα, να  υπάρχουν όλοι αυτοί;

Η απάντηση είναι απλή. Αναζητήσατε τους πολιτικούς, θα έλεγα, παραφράζοντας το γνωστό… αναζητήσατε την γυναίκα (chezchez la femme).

Το πρόβλημα είναι μια συνήθης μορφή βραχυκλώματος.

Επειδή υπάρχουν (υπήρχαν από την αρχή) πολιτικοί που ανήκουν σε κάποια ή κάποιες από αυτές τις κατηγορίες (τα σύνολα είναι τεμνόμενα) η αντιμετώπιση της κρίσης από μέρους τους αναπαράγει και πολλαπλασιάζει, στους απλούς πολίτες, όλους όσους αναφέραμε.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δείτε τώρα που… «φτάνουμε στο τέλος».

Να φύγει, λένε οι πολιτικοί, η Τρόικα και εννοούν ότι αυτή είναι η αιτία που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Όταν πάψει να υφίσταται (άρα και αν δεν είχε εμφανιστεί ποτέ) τα πράγματα θα ήταν για μας πολύ καλύτερα.

Έφτασε, λένε οι πολιτικοί, το τέλος των μνημονίων. Επομένως -αφήνουν να εννοηθεί- όλα μπορούν να αλλάξουν και να γίνουν όπως πριν.

Βλέπετε, στη συντριπτική τους πλειονότητα, ποτέ δεν έκαναν τον κόπο να εξηγήσουν στους πολίτες τι ακριβώς από αυτά που επέβαλε το μνημόνιο ήταν περιττό, τι θα έπρεπε να γίνει διαφορετικά και τι χρειαζόταν και έπρεπε να το υιοθετήσουμε από μόνοι μας, χωρίς τις υποδείξεις κανενός.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα όλου αυτού του χάους;

Ακόμη και σήμερα βαδίζουμε στα τυφλά. Ακόμη και σήμερα δεν ξέρουμε πώς να χειριστούμε την όλη κατάσταση, έτσι ώστε τα βάρη να μοιραστούν δικαιότερα.

Κυρίως όμως πώς να ξαναστήσουμε το όλο σύστημα, ώστε να μπορεί να στέκεται στα πόδια του χωρίς δανεικά δεκανίκια.

Να ρίξουμε δημόσιο (και δανεικό) χρήμα στην αγορά, λένε κάποιοι. Το ίδιο όμως έκανε και ο Κώστας Καραμανλής το 2007.

Εμείς θα το κάνουμε καλύτερα και, κυρίως, με πιο έντιμους διαχειριστές, ισχυρίζονται πάλι. Δεν το έχουμε ξανακούσει; Και για επανίδρυση και για ήθος και για όλα.

Είναι το συνηθισμένο σφάλμα περί αγνών και καθαρών ημετέρων σε αντίθεση με τους διεφθαρμένους αντιπάλους.

Τα είδαμε όλα αυτά. Περισσότερα όμως θα πούμε αύριο.

«Λες και ήταν χθες»!