140915 ΦΕΣΤΙΒΑΛΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Όπως η αγάπη!

Θυμόσαστε τον στίχο του συγχωρεμένου του Μανώλη Ρασούλη; «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η αγάπη μένει».

Παρένθεση. Τώρα θυμήθηκα και τον ομώνυμο δίσκο, ως αντικείμενο εννοώ, κι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να τον ανακαλέσουμε στη μνήμη μας, αφού μας έρχεται από το μακρινό 1981.

Μια φωτογραφία, λοξά τοποθετημένη στο «κάδρο», που δείχνει το κτήριο της Βουλής και μπροστά τους δημιουργούς του δίσκου να συνομιλούν κρατώντας θήκες με μουσικά όργανα, τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον Μανώλη Ρασούλη και τον Δημήτρη Κοντογιάννη.

Κάτω από τον τίτλο του δίσκου «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει» γράφει: με τον Δημήτρη Κοντογιάνη / και τη Γλυκερία σ’ ένα τραγούδι / συμμετέχει φιλικά ο Γιώργος Νταλάρας.

Έτσι όπως είναι χωρισμένη η φράση σε μπερδεύει λίγο και δεν ξέρεις αν η Γλυκερία είναι σε ένα τραγούδι ή απλώς συνοδεύει τον Δημήτρη Κοντογιάννη και ο Γιώργος Νταλάρας συμμετέχει φιλικά σε ένα τραγούδι!

Ποια είναι η ουσία;

Το τραγούδι αυτό «του Νταλάρα» είναι ο τίτλος του δίσκου και το μόνο που έγινε πραγματικά μεγάλη επιτυχία. Τα υπόλοιπα παρέμειναν στην αφάνεια, εκτός ίσως από το «Άιντε μάτια μου γλυκά» που το έκανε αργότερα γνωστό η Γλυκερία από τις ζωντανές (λάιβ) εκτελέσεις της.

Ποιο είναι το (ηθικό) δίδαγμα αυτής της ιστορίας;

Ότι κάποιοι κάνουν τη δουλειά και κάποιοι άλλοι εκμεταλλεύονται τις καταστάσεις κάνοντας σωστές επιλογές ή απλώς ευρισκόμενοι την κατάλληλη στιγμή στην κατάλληλη θέση.

Άσχετο; Καθόλου, αν σας πω από πού ξεκίνησε η σημερινή μας κουβέντα. Ήθελα να σχολιάσω (και να πανηγυρίσω) την έναρξη του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους.

Το Φεστιβάλ (μας) λοιπόν, είναι όπως η αγάπη. Οι (τοπικές) κυβερνήσεις πέφτουνε, οι δήμαρχοι έρχονται και παρέρχονται όμως εκείνο μένει.

Και αυτό αν θέλετε είναι ένα από τα κριτήρια μέτρησης της αξίας ενός θεσμού… Όταν καταφέρνει να καθιερωθεί και συνεχίζει την πορεία του, χωρίς να επηρεάζεται από τις αλλαγές των «υπευθύνων» - η λέξη σε εισαγωγικά.

Το άλλο πουλάκι:

Θυμόσαστε;

Τον Νοέμβριο του 1978, όταν πραγματοποιήθηκε το 1^ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας, δήμαρχος της πόλης ήταν ο Αναστάσιος Μακρής, ο οποίος μόλις είχε εκλεγεί για δεύτερη θητεία νικώντας στην επαναληπτική αναμέτρηση τον αντίπαλό του Γιάννη Περβανίδη.

Έκτοτε, οι πιστοί φίλοι και οι τακτικοί επισκέπτες του φεστιβάλ γνώρισαν αρκετούς δημάρχους. Τον Σωκράτη (έτσι, χωρίς επίθετο), τον Τζίμα, τον Μαργαρίτη (όχι τον προηγούμενο αυτός, είναι άλλος, μην τους συγχέετε), τον Χαρακίδη και τώρα τον Μαμσάκο.

Κοντά σ’ αυτούς ένα σωρό άλλοι, αντιδήμαρχοι, σύμβουλοι, ειδικοί συνεργάτες που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ήρθαν σε επαφή με το φεστιβάλ, άφησαν κι αυτοί ένα «ίχνος», μικρότερο ή μεγαλύτερο, στην ιστορία του θεσμού.

Οι περισσότεροι το έκαναν από καθήκον κι από ανάγκη, περισσότερο ίσως από την  ανάγκη να προβληθούν, παρά από καθήκον.

Πόσοι από αυτούς αγάπησαν πραγματικά τον κινηματογράφο και το φεστιβάλ; Πόσοι το παρακολούθησαν με ενδιαφέρον, στάθηκαν κοντά του πριν εκλεγούν και μετά τη λήξη της θητείας τους;

Αν κρατάτε αρχείο, πάρτε να διαβάσετε τα μηνύματα των δημάρχων που, χρόνια τώρα, λένε -λίγο πολύ- τα ίδια. Για την αξία του θεσμού, για τη σημασία του για τη πόλη η οποία τον έχει αγκαλιάσει κ.λπ., κ.λπ.

Τα ίδια όμως λέμε κι εμείς, χρόνια τώρα. Πως το φεστιβάλ χρειάζεται κατάλληλους χώρους για την πραγματοποίησή του, πως, παρόλο τον εμπλουτισμό του με προφεστιβαλικές και παράλληλες εκδηλώσεις, δεν κατόρθωσε ποτέ να γίνει η γιορτή της πόλης, το κέντρο ενδιαφέροντος των Δραμινών.

Πως το φεστιβάλ εξακολουθεί -δυστυχώς- να παραμένει μια «εισαγόμενη» γιορτή, που αφορά κυρίως (αν δεν φοβόμουν μη γίνω ακραίος, θα έλεγα αποκλειστικά) τους επισκέπτες και τους καλεσμένους του.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτό ενέχει έναν κίνδυνο.

Όταν μια πόλη δεν αποτελεί παρά τον χώρο φιλοξενίας ενός θεσμού, τότε είναι πολύ εύκολο αυτός ο χώρος να αντικατασταθεί από κάποιον άλλο, ο οποίος μάλιστα θα έχει καλύτερες προδιαγραφές και θα προσφέρει καλύτερες λύσεις σε θέματα μετακίνησης, διαμονής, λειτουργίας κ.λπ.

Ένα αποκεντρωμένο φεστιβάλ δεν μπορεί να αποτελεί αυταξία απλώς ως τέτοιο. Υπάρχουν (και να είστε βέβαιοι πως, όταν έρθει η ώρα, θα βρεθούν) πολλοί προσφερόμενοι… χώροι αποκέντρωσης, εξάλλου η αποκέντρωση έχει νόημα όταν πληροί δύο σημαντικές προϋποθέσεις.

Πρώτα πρώτα πρέπει να παρέχει στον θεσμό πράγματα που δεν τα βρίσκει στο «κέντρο», έστω κι αν αυτά είναι οι τα μικρά μεγέθη, το φυσικό περιβάλλον, οι διαφορετικοί ρυθμοί, οι πιο φιλόξενοι και ζεστοί άνθρωποι...

Προσοχή, όλα αυτά, που η πόλη μας τα διαθέτει πλουσιοπάροχα, όπως τουλάχιστον δηλώνουν οι επισκέπτες τού φεστιβάλ, μπορούν μόνο ως ένα σημείο να καλύψουν την απουσία των απαραίτητων υποδομών, σε καμιά περίπτωση να τις αντικαταστήσουν.

Θα πρέπει όμως επιπλέον, ο τόπος που το φιλοξενεί να αποκτήσει ισχυρότατους θεσμούς μ’ αυτό, πέρα από εκείνον της παράδοσης, δηλαδή του γεγονότος ότι εκεί ξεκίνησε και εκεί λαμβάνει χώρα, χρόνια τώρα.

Όπως λένε και οι αθλητικογράφοι «οι παραδόσεις είναι για να σπάνε» και μπορεί πολύ εύκολα να συμβεί αυτό, αν βρεθεί κάποιος καλύτερος, δηλαδή πιο καταφερτζής και μάλιστα σε… καλύτερη μέρα.

Εκείνοι που δεν σπάζουν εύκολα είναι οι ουσιαστικοί δεσμοί.

Μπορούμε να δημιουργήσουμε τέτοιους;

Καλή αρχή!