140916 ΘΕΣΜΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Κι εμείς εδώ είμαστε.

Όχι τίποτε, απλώς δίνουμε το παρών, τώρα που συζητιέται τόσο έντονα το θέμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν ξέρεις καμιά φορά…

Εδώ γίνεται λόγος για τον πρώτο τυχόντα. Όποιον θυμηθεί ο καθένας τον προτείνει και έχει ο Θεός.

Κάποιοι έχουν ξεκαθαρίσει τη θέση τους. Δεν ενδιαφέρονται να… υπηρετήσουν το θεσμό. Δεν τους ταιριάζει ή δεν ταιριάζουν αυτοί σ’ εκείνον.

Άλλοι τον καλοβλέπουν. Σου λέει «γιατί όχι;». Εδώ τόσοι και τόσοι πέρασαν και αποδείχθηκαν και καλοί. Γιατί όχι κι εμείς.

Μη ξεχνάτε πως ένας από τους πιο πετυχημένους Προέδρους, ο Κωστής Στεφανόπουλος, όταν κλήθηκε να αναλάβει τη θέση ήταν ίσως λίγο πιο γνωστός και δημοφιλής από εμάς. Ελάχιστα όμως.

Εξάλλου, έτσι όπως προβλέπονται οι διαδικασίες για την εκλογή Προέδρου, δεν χρειάζεται και να σε θέλουν όλοι, αρκεί να σε ψηφίσει το πρώτο κόμμα που θα προκύψει από τις εθνικές εκλογές, μετά την αποτυχία συγκέντρωσης 180 ψήφων από την παρούσα βουλή, στο πρόσωπο κάποιου υποψηφίου.

Αξίζει όμως να δούμε πώς υπηρετούν τον θεσμό του Προέδρου όλα αυτά τα σενάρια ή κατά πόσο εξυπηρετούν χρησιμοποιώντας το θεσμό άλλα μικροκομματικά συμφέροντα, ενώ συγχρόνως όλοι κόπτονται για το κύρος του.

Θα μου πείτε είναι μικροκομματικό συμφέρον το να προκληθούν εκλογές όσο πιο σύντομα γίνεται, έστω και χρησιμοποιώντας την εκλογή (μη εκλογή) Προέδρου;

Όχι, αν υποθέσουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει πραγματικά ότι η χώρα βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση και πως «η κάθε μέρα (που αργεί να έρθει το κόμμα στην εξουσία) μετράει».

Είναι όμως έτσι;

Μόλις προχθές διαβάσαμε σοβαρή έρευνα η οποία δείχνει ότι οι Έλληνες είμαστε σήμερα πολύ πιο αισιόδοξοι για τα οικονομικά και το μέλλον του τόπου απ’ ό,τι πριν από ένα χρόνο.

Αν αυτό το κλίμα συνεχιστεί (σου λέει ο ΣΥΡΙΖΑ) πού θα φτάσουμε μέχρι να έρθει η ώρα των εκλογών; Θα μας γυρίσουν την πλάτη όχι μόνο τα «κινήματα» -τα οποία πού πήγαν;- αλλά και οι πρόσκαιροι ψηφοφόροι.

Το άλλο πουλάκι:

Εδώ στηρίζεται και ο Σαμαράς!

Τον οποίο μη φανταστείτε ότι τον έχει πιάσει καμιά μεγάλη ευαισθησία για τον θεσμό του Προέδρου. Το πώς θα επανεκλεγεί το κόμμα του και ο ίδιος τον ενδιαφέρει και απλώς χρησιμοποιεί την προεδρική εκλογή για να απομακρύνει το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών.

Έχει κι έναν γερό «σύμμαχο», τον οποίο υπονοεί στις κατά καιρούς δηλώσεις του. Είναι ο φόβος πολλών βουλευτών ότι δεν θα επανεκλεγούν, επομένως, όσο περισσότερο παραμείνει η παρούσα κυβέρνηση, τόσο το καλύτερο γι’ αυτούς.

Είναι η λογική τού κρατάμε τα σίγουρα και μετά βλέπουμε. Έτσι κι αλλιώς, αν είναι να επανεκλεγούμε, αυτό μπορεί να συμβεί και το 2016, οπότε θα έχουμε και άλλα τέσσερα χρόνια μπροστά μας να… προσφέρουμε στον τόπο.

Ξέρω τι θα μου πείτε. Καλά, και το συμφέρον της χώρας, το οποίο, ως γνωστόν, ταυτίζεται με το συμφέρον της παράταξης;

Ε, εδώ έρχονται κάτι δημοσκοπήσεις όπως αυτή που αναφέραμε πριν, οι οποίες βοηθούν τις συνειδήσεις κάτι τέτοιων βουλευτών να διώχνουν τις τύψεις που ίσως τους ενοχλούν, από το γεγονός ότι σκέφτονται πρωταρχικά την τσέπη τους.

Αφού και ο λαός δεν θέλει εκλογές κι αφού τα πράγματα πηγαίνουν προς το καλύτερο…

Στο σημείο αυτό όμως ας αφήσουμε τους βουλευτές κι ας ασχοληθούμε με τις ηγεσίες των κομμάτων, προκειμένου να εντοπίσουμε μια ενδιαφέρουσα αντίφαση στις κατηγορίες που εκτοξεύουν ο ένας στον άλλο.

Ποιες κατηγορίες; Ότι δεν ενδιαφέρονται για τον ύψιστο θεσμό του ανώτατου αξιώματος της χώρας.

Ο ένας διακήρυξε πως δεν πρόκειται να ψηφίσει κανέναν, ακόμη κι αν οι αντίπαλοι προτείνουν μέλος του κόμματός του, «ακόμα και τον Θεό τον ίδιο», όπως δήλωσε κάποιο στέλεχος.

Αυτές οι δηλώσεις και η πολιτική συμπεριφορά που τις ακολουθεί, υποτίθεται ότι υπονομεύουν τον θεσμό.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι κάνει όμως η άλλη πλευρά;

Προσπαθεί να βρει και να προτείνει για το αξίωμα κάποιον, οποιονδήποτε, που να μπορεί να συγκεντρώσει 180 ψήφους και να εκλεγεί. Προσοχή, το μυστικό δεν βρίσκεται στο «κάποιον», αλλά στον «οποιονδήποτε».

Αν δηλαδή μιλούσαμε για μια προσωπικότητα αναγνωρισμένη και καταξιωμένη, τέτοια πού να την ήθελαν πολλοί για Πρόεδρο, τότε απλώς θα γινόταν αυτό που λέει και το πνεύμα του Συντάγματος. Ο Πρόεδρος να εκφράζει μια μεγάλη πλειοψηφία.

Εδώ όμως ψάχνουν όχι για κάποιον που να θέλουν και οι υπόλοιποι (κάποιοι από τους υπόλοιπους) βουλευτές να τον ψηφίσουν, αλλά για κάποιον που να μην μπορούν να αρνηθούν να τον ψηφίσουν.

Έχει διαφορά; Τεράστια.

Η πλειοψηφία δηλαδή είναι πιθανόν να προτείνει κάποιον που, υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα τον ψήφιζε ούτε η ίδια, τώρα όμως τον χρησιμοποιεί προκειμένου να μαζέψει και να αθροίσει τις ψήφους άλλων κομμάτων, έτσι ώστε να συμπληρωθεί το μαγικό 180.

Αυτό κι αν είναι υπονόμευση του θεσμού.

Έτσι, λοιπόν, το σκεφτήκαμε κι εμείς από εδώ, το σκεφτήκαμε από εκεί και είπαμε να… κάνουμε αισθητή την παρουσία μας –ποτέ δεν ξέρεις.

Εξάλλου, καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή!

Γιατί αυτοί και όχι εμείς;