140902 ΟΡΚΙΣΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Ορκίζομαι;

Είδατε τι μεγάλα προβλήματα ενέσκηψαν με την ορκωμοσία των νέων δημοτικών και περιφερειακών αρχόντων.

Πώς θα ορκιστούν; Σε τι θα οριστούν; Γιατί να ορκιστούν;

Μάλλον, αυτό το τελευταίο δεν το αναρωτήθηκαν πολλοί. Έμειναν στα δύο πρώτα ερωτήματα, τα οποία είναι και περισσότερο πιασάδικα, δηλαδή προσφέρονται για επικοινωνιακά τεχνάσματα.

Κατά τη γνώμη μου, το ερώτημα που θα έπρεπε να απαντήσουμε είναι το τρίτο. Για ποιο λόγο να γίνονται όλοι αυτοί οι θεατρινισμοί; Τι εξυπηρετούν. Τι νόημα έχει η ορκωμοσία και πόσο στ’ αλήθεια δεσμεύει αυτόν που ορκίζεται, οπουδήποτε κι αν ορκίζεται;

Να σας θυμίσω τον λόγο του Ευαγγελίου, ο οποίος μπορεί να έχει ισχύ και βαρύτητα είτε πιστεύει κάποιος, είτε δηλώνει άθεος;

«Έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου. Το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού εστίν». (Ματθ. ε΄37)

Δεν χρειάζεται να ορκιζόμαστε. «Μη ομόσαι όλως». (Ματθ. ε΄ 34).

Αλήθεια, έχετε σκεφτεί καμιά φορά πότε ζητάμε από τον άλλον να ορκιστεί;

Ακριβώς τότε. Όταν υποψιαζόμαστε ότι μας λέει ψέματα.

Τότε του λέμε «ορκίσου» και μάλιστα, αν έχετε παρατηρήσει, αυτός που ζητά από τον άλλο να ορκιστεί είναι και εκείνος που ορίζει σε τι θα τον βάλει να ορκιστεί.

Διαφορετικά μπορεί ο άλλος να πει «να σε θάψω», όπως βλέπουμε να γίνεται στις ταινίες και γελάμε.

Κανονικά, λοιπόν, από τη στιγμή που θα δεχθείς να πάρεις έναν όρκο, θα πρέπει να ορκισθείς σε ό,τι σου ορίσουν κι όχι σε ό,τι σου κάνει κέφι ή ό,τι εξυπηρετεί τις επικοινωνιακές σου ανάγκες.

Βλέπετε, ο άλλος δεν ορκίζεται να είναι πιστός στο Σύνταγμα και τους νόμους αλλά στο να «υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού». (Εντάξει, στο Σύνταγμα κάνει την πάπια, επειδή θέλει να θεωρείται κοινοβουλευτικό κόμμα.)

Τα οποία συμφέροντα γνωρίζει ο ίδιος καλύτερα και από τον λαό, που, φυσικά, είναι ανώριμος και έχει ανάγκη διάφορους καθοδηγητές να του λένε τι να κάνει και πώς να το κάνει.

Το άλλο πουλάκι:

Ανυπακοή!

Μπορεί ο λαός, χωρίς ίσως να το ξέρει και ο ίδιος, να έχει και συμφέροντα αντίθετα στους νόμους, τους οποίους –σημειωτέον- ψηφίζουν οι εκπρόσωποί του.

Ε, τότε, ένας τοπικός άρχοντας που πήρε τον συγκεκριμένο όρκο δεν έχει παρά να αγνοήσει τον νόμο, να τον γράψει στα παλιά του τα παπούτσια και να βγει στο αγωνιστικό κλαρί.

Σκεφθείτε τώρα ότι ο Παναγιώτης Ψωμιάδης –τυχαίο το παράδειγμα- αυτό ακριβώς ισχυρίζεται ότι έκανε.

Και βγάλτε άκρη. Ας επανέλθουμε όμως στους όρκους.

Ποιος μας διαβεβαιώνει ότι ο όρκος δεσμεύει αυτόν που τον δίνει; Μήπως οι χολιγουντιανές ταινίες με δικαστικές ιστορίες, όπου ο συνήγορος υπενθυμίζει στον μάρτυρα «μη ξεχνάτε ότι τελείται υπό όρκο» και εκείνος συγκινείται και λέει την αλήθεια;

Ξέρετε πόσες φορές έχει ορκιστεί ο Τσοχατζόπουλος – τυχαίο, επίσης, το παράδειγμα- και ο καθένα δημόσιος λειτουργός που άπλωσε το χέρι του στο μέλι; Έχετε ακούσει για τον «όρκο του Ιπποκράτη» που δίνουν όλοι οι γιατροί; Έχετε πάει μάρτυρας σε δίκη;

Γιατί λοιπόν, εξακολουθούμε να επιμένουμε σ’ αυτή τη διαδικασία που μόνο προβλήματα δημιουργεί και προσφέρεται αποκλειστικά για δημόσιο θέαμα; Μήπως ακριβώς γι’ αυτό; Μήπως επειδή η πολιτική ζωή πλέον –τι λέω; ολόκληρη η ζωή- κινείται γύρω από το φαίνεσθαι;

Είναι κρίμα όμως να υποβάλλουμε τόσους πολλούς ανθρώπους, επιστήμονες που παίρνουν το πτυχίο τους, δημόσιου υπάλληλους που αναλαμβάνουν υπηρεσία, στρατιώτες που πιάνουν το όπλο, πολιτικούς που αναλαμβάνουν καθήκοντα και ένα σωρό άλλους σε μια διαδικασία χωρίς νόημα που, αν το καλοσκεφτείτε, τους προσβάλλει κιόλας.

Διότι, είπαμε. Ζητάμε να ορκιστεί κάποιος που δεν του έχουμε εμπιστοσύνη, που υποψιαζόμαστε ότι μπορεί να μην είναι ειλικρινής απέναντί μας, που φοβόμαστε ότι θα την κάνει την κουτσουκέλα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Σε ό,τι έχουμε ιερό!

Όσοι διαβάζατε μικροί τον ΜΠΛΕΚ, θα θυμόσαστε πόσο συχνά «ακούγονταν» οι φράσεις «μα το ελάφι χωρίς κέρατα», «μα την αρκούδα», «μα το γένι του παππού μου», «μα τα άστρα»…

Αποτελούσαν όμως όχι εκφράσεις όρκου, αλλά εκδηλώσεις θαυμασμού, έκπληξης, οργής, φόβου…

Σήμερα βλέπουμε αιρετούς άρχοντες να ορκίζονται όπου… τους φωτίσει ο Θεός, ο καθένας με ένα δικό του κείμενο, με δικά του συμφραζόμενα και άλλα τόσα υπονοούμενα, έτσι που ακόμη κι ένας υποστηρικτής αυτής της διαδικασίας να αντιλαμβάνεται ότι είναι πλέον χωρίς νόημα.

Ένα αίτημα, λοιπόν, «προοδευτικό» (έτσι όπως κατάντησε ο όρος, τι να πεις χωρίς να σε παρεξηγήσουν;) θα ήταν η κατάργηση αυτού του τελετουργικού.

Ασφαλώς και θα πρέπει να υπάρχει μια διαδικασία επίσημη, μια γιορτή για την ανάληψη των καθηκόντων των δημόσιων λειτουργών, αλλά και όλων όσοι σήμερα μπαίνουν στη διαδικασία να ορκιστούν.

Μια γιορτή! Αυτή είναι η ιδέα. Είτε παίρνεις το πτυχίο σου, είτε αναλαμβάνεις δήμαρχος, μπορείς να το κάνεις στο πλαίσιο μιας σεμνής γιορτής, χωρίς περιττές φαμφάρες και χωρίς περιττά έξοδα.

Χωρίς όμως και να ορκίζεσαι.

Ας το σκεφτούν το αίτημα όσοι «προοδευτικοί» (είπαμε για τον όρο και τη χρήση του) «αντιτίθεται» στον θρησκευτικό όρκο και ας προσπαθήσουν να προτείνουν κάτι άλλο ως τελετουργικό μύησης στη νέα φάση της κοινωνικής ή πολιτικής ζωής που τώρα ξεκινάει με την ορκωμοσία.

Κάτι που, τουλάχιστον, να μην μπορεί να τους ρίξει αργότερα τη ρετσινιά του επίορκου!

Όρκοι εραστών… της πολιτικής!