140904 ΑΝΑΣΚΑΜΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Τίποτε, τελοσπάντων;

Δεν υπάρχει ούτε ένα πράγμα σ’ αυτόν τον τόπο απέναντι στο οποίο να σταθούμε ψύχραιμοι, να φερθούμε φυσιολογικά, να συμπεριφερθούμε σαν πολιτισμένοι άνθρωποι και, κυρίως, να το δούμε βάζοντας μπροστά τη λογική;

Για κάθε τι, για το παραμικρό γεγονός, γινόμαστε, μαλλιά κουβάρια, χάνουμε την ουσία, μαλώνουμε χωρίς λόγο, το μεγαλοποιούμε δίνοντας εξωπραγματικές διαστάσεις, του αλλάζουμε τα φώτα και πάλι δεν είμαστε ευχαριστημένοι.

Ίσως καταλάβατε ότι θέλω να σχολιάσω την ανακάλυψη του μακεδονικού τάφου στην Αμφίπολη.

Ίσως πάλι όχι, αφού η ίδια εισαγωγή θα μπορούσε να αφορά από τον ΕΝΦΙΑ μέχρι τις μετεγγραφές των φοιτητών.

Είπαμε, για κάθε θέμα οι αντιδράσεις είναι περίπου οι ίδιες.

Ας έρθουμε όμως, ή μάλλον ας πάμε στην Αμφίπολη.

Θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον πολύπαθο δρόμο, που, για να τον περάσεις με ασφάλεια, θα πρέπει να διαθέτεις το κατάλληλο όχημα.

Ξέρετε, πριν από πολλά πολλά χρόνια, το έγκυρο περιοδικό «4 τροχοί» είχε κάνει μια έρευνα, προκειμένου να βρει ποιο όχημα είναι το πλέον ενδεδειγμένο να κινείται με ασφάλεια, σταθερότητα και άνεση, κυρίως όμως χωρίς να καταστρέφεται σε χρόνο ρεκόρ, στους ελληνικούς δρόμους.

Έβαλαν οι συντάκτες του περιοδικού κάτω όλα τα δεδομένα, ανάλυσαν όλες τις παραμέτρους και τις συνθήκες που επικρατούν στο ελληνικό οδικό δίκτυο και κατέληξαν ομόφωνα στο πόρισμα: το στρατιωτικό άρμα!

Ναι, έναν τανκ!

Μόνο μ’ αυτό μπορεί να είναι βέβαιος ο οδηγός ότι θα ξεπερνούσε όλες τις παγίδες που κρύβουν οι δρόμοι μας και, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο δρόμος Δράμας-Αμφίπολης, παρά τις κάποιες βελτιώσεις που υπέστη φέτος το καλοκαίρι, εκεί στο τελείωμά του.

Φανταστείτε να τον διασχίζει κάποιος, ας πούμε προχθές το βράδυ με εκείνη τη μπόρα!

Πιαστήκαμε όμως με τον δρόμο και δεν φτάσαμε ακόμη στην Αμφίπολη.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι άσχετο.

Διότι, μέσα στις τόσες ανοησίες που ακούστηκαν αυτές τις μέρες είναι και πως «επιτέλους, θα γίνει και ο δρόμος»!

Λες και οι επισκέπτες του «τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου» θα πηγαίνουν στην Αμφίπολη από… το Τελωνείο Εξοχής, μέσω Δράμας.

Ας έρθουμε όμως και στον τάφο, στον οποίο δεν κατόρθωσαν να μπουν ακόμη οι Αρχαιολόγοι, αν και πολύ φοβάμαι ότι θα τους στείλουν εκεί πριν την ώρα τους, όλοι αυτοί που ασκούν πιέσεις για κάποιο «θετικό αποτέλεσμα».

Το πιάσατε το υπονοούμενο.

Διότι, απ’ ό,τι φαίνεται, η ανασκαφή άρχισε να προχωρά περίπου με την παγκοσμίως γνωστή «μέθοδο των τυμβωρύχων», προκειμένου να μάθουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα τι υπάρχει στο εσωτερικό της τούμπας.

Κι αυτό γιατί;

Εγώ δεν κατάλαβα, πείτε όμως εσείς τι καταλάβατε, να σας πω μπράβο.

Το μόνο βέβαιο μέχρι στιγμής είναι ότι πρόκειται για έναν πρωτοφανή σε μέγεθος τάφο.

Αυτό όμως δεν είναι σημερινό. Το γνωρίζαμε από τότε που αποκαλύφθηκε η περίμετρός του.

Τι άλλαξε τώρα;

Μα, το επισκέφθηκε ο πρωθυπουργός.

Δεν θέλω να μπαίνω κι εγώ στο ίδιο λούκι και να κάνω σενάρια, υποθέτω όμως ότι οι αρχαιολόγοι ζήτησαν από την πολιτεία αυξημένα μέτρα φύλαξης του χώρου, αφού το πράγμα «βγάζει μάτι» ότι δεν είναι κάτι που το ανακαλύπτεις κάθε μέρα.

Ε, τώρα, αυτό έγινε η αφορμή για την επίσκεψη κοτζάμ πρωθυπουργού και την επί τόπου ενημέρωσή του από τους ανασκαφείς.

Και ξεκίνησε το δράμα.

Με δεδομένη τη γνωστή ευαισθησία του κυρίου Σαμαρά σε θέματα ελληνικότητας της Μακεδονίας, αυτό που όλοι αμέσως «υποθέσαμε με βεβαιότητα» είναι πως στον τάφο υπάρχει κάτι που δεν μας το λένε.

Το ξέρουν αλλά μας το κρατάνε κρυφό.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Σαν τι δηλαδή;

Κάτι, που, μόλις το βγάλουμε στο φως, θα πάμε και θα το τρίψουμε στα μούτρα των γειτόνων μας, αφού θα είναι η απόλυτη απόδειξη πως η Μακεδονία είναι μία και ελληνική.

Κι αυτό δεν υπάρχει κανείς αρμοδιότερος να το κάνει από τον κύριο Σαμαρά.

Εξ ου και η πρόσκληση στην ανασκαφή με την λεπτομερή ενημέρωση, προκειμένου να προετοιμαστεί κατάλληλα, ώστε, με την πρώτη αχτίδα φωτός που θα πέσει μέσα στον τάφο, να γίνουν οι απαραίτητοι χειρισμοί… εξωτερικής πολιτικής.

Από εκεί και πέρα αρχίζουν κάθε λογής όνειρα, αφού ο καθένας έχει δικαίωμα σ’ αυτά.

Από τους κατοίκους των γειτονικών χωριών που περιμένουν ότι θα γίνουν κάτι σαν Αρχαία Ολυμπία, μέχρι τους τοπικούς άρχοντες –νέους και παλιούς- που σχεδιάζουν το δικό τους (πολιτικό) κέρδος από την υπόθεση.

Χάθηκε το μέτρο, όπως ίσως ήταν αναμενόμενο, αφού, όπως είπαμε στην αρχή, αυτός είναι ο πατροπαράδοτος τρόπος αντιμετώπισης κάθε κατάστασης, πόσω μάλλον μιας ανακάλυψης που επιτρέπει τη φαντασία να καλπάζει.

Τα Μέσα, φυσικά, έπαιξαν το ρόλο τους. Το διαδίκτυο επίσης, όπου μπορείς να διαβάσεις τα πιο τρελά σενάρια, από ανθρώπους που γνωρίζουν τα πράγματα όσο καλά μπορεί αν τα γνωρίσει κανείς από δυο φωτογραφίες και λίγα πλάνα τηλεοπτικά.

Κι έτσι, ο καθένας, αντί να περιμένει να ολοκληρωθεί η ανασκαφή, να εκτιμηθούν τα ευρήματα, να βγουν τα επιστημονικά συμπεράσματα και να γίνουν, όπως προβλέπεται, οι σχετικές ανακοινώσεις… ξέρει!

Κι εμείς ξέρουμε, εδώ που τα λέμε, όμως δεν πρόκειται να φανερώσουμε τίποτε.

Η ζωή εν τάφω!