140922 ΠΛΑΣΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Τι μας λέει η είδηση;

Σας έχουμε πει πολλές φορές πως θέλει ιδιαίτερη προσοχή ο τρόπος με τον οποίο «διαβάζουμε» μια είδηση.

Θα μου πείτε, ε, αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος κάποιου σχολιαστή. Να «διαβάζει» τις ειδήσεις έτσι όπως ίσως δεν μπορούν κάποιοι άλλοι.

Θα συμφωνούσα, αλλά θα συμπλήρωνα «και όχι μόνο». Για τον απλούστατο λόγο ότι ένας σχολιαστής δεν προλαβαίνει να ασχολείται με όλη την επικαιρότητα, δεν μπορεί να σχολιάζει τα πάντα.

Τι μπορεί όμως να κάνει;

Μπορεί να ασκεί και έναν «παιδαγωγικό» ρόλο. Να δείχνει δηλαδή στους φίλους που τον παρακολουθούν πώς μπορούν από μόνοι τους να βλέπουν τις ειδήσεις με μάτι διερευνητικό. Να ανακαλύπτουν, όπως λέμε, την είδηση, πίσω από την είδηση.

Έτσι που, σιγά σιγά να… χειραφετηθούν και να διαβάζουν ή να ακούν τα σχόλια των άλλων μόνο ως διαφορετικές απόψεις, αφού θα έχουν μάθει να διαμορφώνουν τη δική τους άποψη για τα πράγματα, χωρίς τη βοήθεια κανενός.

Προσέξτε!

Μη φανταστεί κανείς ότι καβαλήσαμε κανένα καλάμι και μιλάμε για τη δική μας στήλη και τα σχόλια που κάνουμε από αυτήν. Προς Θεού!

Εμείς εδώ, το έχουμε πει πολλές φορές, απλώς συζητάμε μαζί σας την επικαιρότητα. Προσπαθούμε να το κάνουμε ψύχραιμα, χωρίς οξύτητες, με σεβασμό στη διαφορετική άποψη και, αν είναι δυνατόν, με μια δόση χιούμορ.

Αυτό έχουμε μάθει από τους δασκάλους μας (μικρούς μα και μεγάλους μας –που λέει και ο Νιόνιος) και, αν θέλετε, αυτό είναι ένα αντίδωρο στην προσφορά τους, αλλά και ένας τρόπος σεβασμού της μνήμης εκείνων που δεν βρίσκονται πια μαζί μας.

Είπαμε όμως για είδηση, είπαμε για δασκάλους, ας έρθουμε, επιτέλους, στο θέμα μας:

«Εντοπίστηκε “μαϊμού” δάσκαλος με πλαστό πτυχίο», γράφουν οι εφημερίδες και τα διάφορα σάιτ.

Το πρώτο στοιχείο στο οποίο πρέπει να σταθούμε είναι το «εντοπίστηκε». Θα μπορούσε και να μην είχε εντοπιστεί, αφού είχε προσληφθεί ως (σαν) δάσκαλος εδώ και εννιά χρόνια και κανείς δεν τον πήρε είδηση.

Υποτίθεται ότι τα πτυχία, ειδικά όσων έδωσαν ΑΣΕΠ, ελέγχονται, ώστε να μη συμβαίνουν τέτοια… μαϊμουτζιλίκια, όμως εδώ είναι Ελλάδα.

Το άλλο πουλάκι:

Πλαστό πτυχίο!

Πόσο εύκολο είναι να κάνει κάποιος ένα πλαστό πτυχίο;

Προσέξτε, τα πτυχία δεν είναι όπως οι ταυτότητες και τα διαβατήρια, τα οποία βρίσκεις ό,τι ώρα θέλεις, αφού  υπάρχουν κυκλώματα παραγωγής σχετικών εγγράφων.

Πτυχίο μπορεί να «φτιάξεις» και μόνος σου, στον υπολογιστή σου, αρκεί όμως ένα μέιλ από τους ενδιαφερόμενους προς το πανεπιστήμιο από το οποίο το «πήρες» και θα γίνει αμέσως γνωστό, αν ήσουν πράγματι απόφοιτος ή όχι.

Το ζήτημα είναι να γίνει αυτή η διασταύρωση, να βρεθεί κάποιος να κάνει αυτή την απλή διαδικασία.

Να μια δουλειά, ας πούμε, για τόσους και τόσους υπαλλήλους οι οποίοι είναι χωρίς αντικείμενο, πηγαίνουν στο γραφείο και, αν τους πεις να γράφουν σε κάποιο ημερολόγιο τι ακριβώς έκαναν κάθε μέρα, στο τέλος του έτους θα σου παραδώσουν λευκό χαρτί.

Δεν το λέω εγώ, το λένε ακόμα και οι αντιπολιτεύσεις, ακόμα και τα συνδικαλιστικά όργανα που υποστηρίζουν ότι χρειάζονται αναδιαρθρώσεις και μετατάξεις στο δημόσιο –όχι πάντως απολύσεις- προκειμένου να γίνει πιο αποδοτικό.

Ας επανέλθουμε όμως στον «μαϊμού δάσκαλο» και ας αναρωτηθούμε. Πόσο καλά έκανε τη δουλειά του;

Εδώ σίγουρα χρειάζεται κάποιο ρεπορτάζ, να μιλήσουν οι μαθητές του και οι γονείς τους, οι προϊστάμενοι και οι σχολικοί σύμβουλοι, ακόμη και οι συνάδελφοί του, προκειμένου να μας δώσουν την εικόνα ενός δασκάλου χωρίς πτυχίο.

Απ’ ό,τι φαίνεται όμως, για να ασκεί τόσα χρόνια τα καθήκοντά του, μάλλον δεν ήταν περίπτωση που «βγάζει μάτι», πιθανότατα να ήταν και ένας «καλός δάσκαλος» -είπαμε αυτό θα το έδειχνε ένα σωστό ρεπορτάζ.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Επομένως;

Είναι λογικό να αναρωτηθεί κάποιος «τι χρειάζονται τα πτυχία;»

Όταν κάποιος μπορεί να (θα χρησιμοποιήσω μια μετριοπαθή έκφραση) να στέκεται μέσα στην τάξη, χωρίς πτυχίο δασκάλου, ενώ από την άλλη υπάρχουν πτυχιούχοι που δεν το καταφέρνουν, μήπως υπάρχει κάποιο σφάλμα στο όλο σύστημα;

Νομίζω όμως ότι πρέπει να σταθούμε και σε ένα άλλο αξιοσημείωτο, με αφορμή την είδηση. Ξέρετε πόσοι διδάσκουν σήμερα στα σχολεία, χωρίς… πτυχίο δασκάλου; Εννοώ χωρίς να έχουν παρακολουθήσει μαθήματα παιδαγωγικής, ψυχολογίας, διδακτικών μοντέλων, ειδικής διδακτικής και ό,τι άλλο κρίνεται απαραίτητο για να κάνεις μάθημα σε παιδάκια.

Μουσικοί, θεατρολόγοι, πληροφορικάριοι, ακόμη και καθηγητές ξένων γλωσσών, αγγλικής, γαλλικής ή γερμανικής φιλολογίας, διδάσκουν χωρίς –όπως συχνά ομολογούν και οι ίδιοι- να έχουν όλα τα απαραίτητα εφόδια παιδαγωγικής και διδακτικής, για να το κάνουν σωστά.

Τι αποδεικνύουν όλα αυτά;

Μήπως το γεγονός ότι η διδασκαλία είναι μια εύκολη «δουλειά» που μπορεί να την κάνει οποιοσδήποτε, αρκεί να μπει μέσα σε μια αίθουσα και… θα μάθει μπάνιο κολυμπώντας στα βαθιά;

Ή μήπως ότι οι απαιτήσεις που έχουμε –ως κοινωνία και ως πολιτεία- αλλά και ο έλεγχος που ασκείται είναι σε τέτοιο επίπεδο, που να μας επιτρέπουν να κάνουμε απαράδεκτες υποθέσεις όπως η προηγούμενη;

Είδατε τι μας κάνει να σκεφτόμαστε μια «μαϊμού»;

Μπάτε… μαϊμούδες!