140926 ΜΕΤΑΓΡΑΦΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

«Εμπρός πίσω»!

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα συνθήματα που άκουσα στη ζωή μου. Το είχε αναφωνήσει ο δήμαρχος του ηρωικού Κολοκοτρωνιτσίου και εκφράζει, σε μεγάλο βαθμό, την πολιτική στάση στη σύγχρονη εποχή.

Εμπρός προς τα πίσω.

Προσοχή. Το σύνθημα και η πορεία που προστάζει δεν έχει καμιά σχέση με το πολύ γνωστό (στους παλιούς Λενινιστές) βιβλίο «Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω» που έκανε θραύση στα τέλη της δεκαετίας του ‘70.

Εδώ μιλάμε για πλήρη αναστροφή. Χαράζουμε μια πορεία, τη βαδίζουμε μέχρι ενός σημείου σταματάμε λίγο να δούμε πού βρισκόμαστε και μετά δίνεται το σύνθημα «εμπρός πίσω». Κάνουμε μεταβολή και επιστρέφουμε από εκεί από όπου ξεκινήσαμε.

Σε μια πιο προχωρημένη εκδοχή του σεναρίου, η πορεία γίνεται χωρίς να έχει προηγηθεί μεταβολή, με βήματα προς τα πίσω, κατά προτίμηση πάνω στα χνάρια που αφήσαμε ερχόμενοι μέχρι εδώ.

Θα σας δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις έκαναν μια τεράστια προσπάθεια να «αποκεντρώσουν» την τριτοβάθμια εκπαίδευση της χώρας. Συγκεκριμένα όχι όλη την τριτοβάθμια, παρά μόνο την τρίτη βαθμίδα. Τις άλλες φροντίζουν κυρίως να τις συγκεντρώσουν.

Η κίνηση έγινε με καθαρά εξωεκπαιδευτικά κριτήρια, όπως άλλωστε αρμόζει στην ιστορία αυτού του τόπου.

Δημιουργήθηκαν πανεπιστήμια, ΤΕΙ, σχολές και τμήματα σε κάθε σχεδόν πόλη της χώρας.

Πρώτος στόχος «η τόνωση της τοπικής οικονομίας». Δεύτερος, αλλά εξίσου σημαντικός, το βόλεμα διάφορων παρατρεχάμενων «πανεπιστημιακών», οι οποίοι βρέθηκαν από το πουθενά να… πρυτανεύουν εκεί όπου θα έπρεπε να το κάνει η κοινή λογική.

Ο κάθε πολιτικός φρόντιζε να ιδρύσει ή να φιλοξενήσει ένα ανώτερο (κατά προτίμηση ανώτατο) εκπαιδευτικό ίδρυμα στον τόπο που κατεβαίνει υποψήφιος, στην εκλογική του περιφέρεια.

Άλλοι τα κατάφερναν, άλλοι –όπως για παράδειγμα οι πολιτικοί της Δράμας- έβλεπαν τους άλλους να τα καταφέρνουν.

Το άλλο πουλάκι:

Η τοπική οικονομία.

Φανταστείτε, ας πούμε, η πόλη μας να είχε (πόσους να πω;) πέντε χιλιάδες φοιτητές.

Πόσο χρήμα θα ερχόταν κάθε μήνα στη Δράμα, πόσα επαγγέλματα θα κινούνταν γύρω από το πανεπιστήμιο και τους φοιτητές, πόσο θα άλλαζε όλη η όψη της αγοράς και της πόλης.

Αφήστε τώρα τη φαντασία και επιστρέψτε στην πραγματικότητα. Όλη αυτή την πορεία που σας περιγράψαμε με λίγα λόγια, έρχεται να την ανακόψει και να την αντιστρέψει ο κύριος Λοβέρδος.

Ο οποίος έχει την φαεινή ιδέα να επιτρέψει τις μεταγραφές σε όλους (ουσιαστικά) τους φοιτητές.

Ας δούμε το θέμα λίγο ψύχραιμα. Είναι σωστό να υπάρχει η δυνατότητα μεταγραφής;

Κανονικά όχι! Σε όποιο πανεπιστήμιο πέρασες σ’ εκείνο να πας να σπουδάσεις. Αν δεν θέλεις να φύγεις από τον τόπο σου δήλωσε μια σχολή από αυτές που υπάρχουν εκεί. Έτσι κι αλλιώς όλες οι σχολές τους ίδιους ακριβώς απόφοιτους βγάζουν. Άνεργους.

Ωραία. Από το παραπάνω σκεπτικό όμως λείπει η κοινωνική ευαισθησία, η οποία πρέπει να διακρίνει κάθε άνθρωπο, ιδιαίτερα αν είναι σοσιαλιστής, όπως ο κύριος Λοβέρδος.

Η κοινωνική αυτή ευαισθησία επιτάσσει να στηρίζονται από την πολιτεία οι ασθενέστεροι οικονομικά, ώστε να υπάρχουν (αν είναι δυνατόν!) ίσες ευκαιρίες.

Μόνο που εδώ εμφανίζεται ένα πρόβλημα, προερχόμενο από μια εγγενή αδυναμία της χώρας μας: Ποιοι είναι οι οικονομικά ασθενέστεροι που θα τύχουν των όποιων ευεργετημάτων; Για να τους βρούμε θα πρέπει να ψάξουμε τα εισοδήματά τους, πράγμα πολύ εύκολο, αν ρίξουμε μια απλή ματιά στις φορολογικές δηλώσεις. Πόσοι όμως στη χώρα μας κάνουν ειλικρινή φορολογική δήλωση; Μόνο όσοι δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έτσι η δικαιοσύνη γίνεται αδικία.

Αν το ψάξετε θα βρείτε εκατοντάδες περιπτώσεις που το μέτρο των μεταγραφών καταλήγει να είναι κοινωνικά άδικο.

Δεν θα σταθούμε σ’ αυτό. Εδώ θα μιλήσουμε μόνο για το ότι γίνεται εκπαιδευτικά αλλά και οικονομικά ανόητο.

Για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι ότι έρχεται να αναιρέσει όλη την προσπάθεια των προηγούμενων χρόνων για οικονομική στήριξη της επαρχίας μέσω των φοιτητών.

Οι περιφερειακές σχολές θα αδειάσουν, όλοι θα μεταγραφούν στα κεντρικά πανεπιστήμια.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι τα πανεπιστήμια αυτά απλούστατα δεν θα μπορέσουν να λειτουργήσουν.

Εκτός αν χρησιμοποιούν για αμφιθέατρα τα κλειστά γυμναστήρια που έχουν κάποιες χιλιάδες θέσεις στις κερκίδες.

Όσο για τα εργαστήρια, όπου ο αριθμός αυτών που μπορούν να παρακολουθήσουν είναι αυστηρά περιορισμένος, θα πρέπει να γίνονται σε βάρδιες όλο το 24ωρο, επτά μέρες της εβδομάδας, 365 μέρες το χρόνο. Και πάλι δεν θα προλάβουν να περάσουν όλοι.

Φανταστείτε να στέκονται οι φοιτητές έξω από τα εργαστήρια, κρατώντας στο χέρι το χαρτάκι με τον αριθμό προτεραιότητας, όπως γίνεται σε κάποιες τράπεζες.

Τι σημασία έχουν όμως όλα αυτά τα πρακτικά ζητήματα, μπροστά στην επίδειξη κοινωνικής ευαισθησίας ενός σοσιαλιστή υπουργού.

Στο κάτω κάτω αυτά είναι ζητήματα που πρέπει να τα λύσουν άλλοι, τα εκτελεστικά όργανα, κι όχι κάποιος που απλώς εκφράζει την πολιτική βούληση και απολαμβάνει την πολιτική ευθύνη.

Δηλαδή τη συλλογή ψήφων!

Όλοι στο κέντρο!