140930 ΚΡΙΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Όλα μαζί και ταυτοχρόνως!

Λέγαμε χθες για τις διάφορες απόψεις που κυκλοφορούν –ακόμη και τώρα- σχετικά με το τι είναι η κρίση, αν πράγματι υπήρξε ή είναι δημιούργημα και οργανωμένο σχέδιο, πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί και τι να περιμένουμε μετά την Τρόικα και τα μνημόνια.

Κυρίως λέγαμε πως οι διάφορες απόψεις καθορίζουν και την συμπεριφορά εκείνων που τις υιοθετούν, τόσο την πολιτική, όσο και την καθημερινή-κοινωνική, τον τρόπο ζωής τους δηλαδή.

Λέγαμε επίσης πως οι διάφορες απόψεις και οι αντίστοιχες συμπεριφορές δεν υπάρχουν αυτόνομα, σαφώς οριοθετημένες μεταξύ τους, αλλά, συνήθως, συνυπάρχουν στους ίδιους ανθρώπους.

Έτσι κι αυτοί δεν αποτελούν κοινωνικές και πολιτικές ομάδες διαφοροποιημένες μεταξύ τους, αλλά «σύνολα τεμνόμενα».

«Ο τόπος αυτός μπορούσε επί αιώνες να τρέφει τους κατοίκους του», μου έλεγε μια φίλη. «Τι συνέβη και τα τελευταία χρόνια δεν μπορεί να τους προσφέρει τα βασικά. Πώς γίνεται να μην παράγει τουλάχιστον τα απαραίτητα για τους Έλληνες;»

Το πιάσατε το σκεπτικό:

«Υπάρχει πλούτος για όλους, όμως κάποιοι τον κλέβουν και έτσι κάποιοι άλλοι, οι περισσότεροι, στερούνται τα βασικά αγαθά». Το ένα μέρος.

Και το άλλο, «μας έχουν μάθει να παράγουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην μπορούμε να καλύψουμε ούτε τις εθνικές μας ανάγκες».

Ποιο είναι το «κουκούτσι» της θεωρίας, την οποία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ενστερνίζονται διάφορες ομάδες από αυτές που περιγράφαμε χθες; Α, γεια σας. Ότι φταίνε οι άλλοι. Οι οποίοι επέλεξαν ειδικά τη χώρα μας, ένα ασήμαντο μέγεθος στην παγκόσμια οικονομία, προκειμένου να την ξεζουμίσουν για να πλουτίσουν οι ίδιοι.

Επέλεξαν να μετατρέψουν σε «φτηνό εργατικό δυναμικό» τους Έλληνες, που δεν είμαστε ούτε τρία εκατομμύρια εργαζόμενοι κι όχι κάποια άλλη χώρα, όπου θα είχαν δεκάδες εκατομμυρίων φτηνούς εργάτες.

Καταλαβαίνετε την αντίφαση; Εμείς δεν φταίμε ούτε καν στο σημείο ότι επιτρέψαμε, δώσαμε δηλαδή το δικαίωμα στους άλλους να μας εκμεταλλευτούν. Είμαστε απλώς θύματα, που όμως μπορούμε να αλλάξουμε τη μοίρα μας, αν ψηφίσουμε όπως η φίλη που αναφέραμε.

Το άλλο πουλάκι:

«Τι εννοείς να θρέψει τους κατοίκους του;»

Να ένα ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί εύκολα. Να έχουμε όλοι από δυο ή τρία αυτοκίνητα σε κάθε οικογένεια; Να έχουμε όλοι δικό μας σπίτι και εξοχικό; Να πηγαίνουμε όλοι για Χριστούγεννα στην Αράχωβα και για Πάσχα στη Μύκονο και να κάνουμε διακοπές σε εξωτικούς προορισμούς;

Ξέρω, θα μου πείτε «όχι και όλοι». Καταλάβατε όμως πολύ καλά τι εννοώ. Όλοι ζούσαμε πολύ πάνω από τις πραγματικές οικονομικές δυνατότητες τις δικές μας και της χώρας.

Αυτό δεν είναι κακό, αρκεί να ξέρεις όμως πως κάποια στιγμή θα έρθει και ο λογαριασμός. Και να είσαι προετοιμασμένος.

Να ξέρεις πως θα έρθει η μέρα που δεν θα μπορείς να πάρεις δάνειο για να ξεπληρώσεις κάποιο προηγούμενο, πως δεν θα έχεις μια καινούργια πιστωτική κάρτα για να πληρώσεις λογαριασμούς που δημιούργησες με τις προηγούμενες, και πως, όταν θα φτάσει εκείνη η στιγμή, πιθανότατα δεν θα έχουν και οι άλλοι, οι πελάτες σου, το κράτος που σε πληρώνει, κανένας.

Η αδυναμία αυτής της στοιχειώδους πρόβλεψης έρχεται να καλυφθεί με την πασίγνωστη μέθοδο της στρουθοκαμήλου.

Βάζεις το κεφάλι στο χώμα και περιμένεις. Περιμένεις πως θα περάσει η μπόρα και πως, όταν το βγάλεις, θα είναι όλα όπως πριν.

Εν τω μεταξύ σκέφτεσαι. Σκέφτεσαι πως φταίνε οι άλλοι που σου έδιναν δανεικά προκειμένου να σε κάνουν υποχείριό τους. Φταίνε οι άλλοι που σου έδιναν επιδοτήσεις, προκειμένου να διαλύσουν τη γεωργική και τη κτηνοτροφική σου παραγωγή. Φταίνε οι άλλοι που δεν πραγματοποιούσαν αυστηρούς ελέγχους, ώστε τα λεφτά για επενδύσεις να μην γίνονται μέσο πολυετούς διαβίωσης, προκειμένου να μην αναπτυχθεί τίποτε σ’ αυτό τον τόπο…

Δεν είναι λόγια δικά μου. Πρόκειται για την επιχειρηματολογία της φίλης, που την ενστερνίζονται, όπως είπαμε, ένα σωρό άλλοι, οι οποίοι έχουν φτιάξει τη δική τους εικόνα για τον κόσμο. Η οποία, αν δεν συμφωνεί με την πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πού καταλήγουμε;

Υπάρχει μια σειρά στα πράγματα. Αν δεν δεις την πραγματικότητα (ποια κρίση;), αν δεν μπορέσεις να την ερμηνεύσεις (φταίνε μόνο οι άλλοι), δεν πρόκειται ποτέ να δώσεις σωστές λύσεις.

Θα σκιαμαχείς μονίμως, θα φαντάζεσαι εχθρούς εκεί όπου δεν υπάρχουν και συμμάχους που δεν μπορούν να βοηθήσουν ούτε τον εαυτό τους.

Η ζωή όμως τρέχει, δεν σε περιμένει.

Όταν μένεις έξω από τις εξελίξεις, τότε αυτές… εξελίσσονται χωρίς τη δική σου συμβολή, χωρίς καν να σε λαμβάνουν υπόψη τους.

Δυστυχώς, σ’ αυτή την περίπτωση την πληρώνουν οι πλέον ανίσχυροι, εκείνοι τους οποίους υποτίθεται ότι πας να υπερασπιστείς με… το κεφάλι χωμένο στην άμμο.

Κοιτάξτε λίγο την επικαιρότητα. Δείτε ποιες είναι οι πολιτικές εξελίξεις. Δείτε για ποιο λόγο, πάνω σε τι γίνεται η αντιπαράθεση των κομμάτων. Σκεφθείτε πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει ούτε το παραμικρό σημείο επαφής, μια ελάχιστη κοινή συνεννόηση για το πλέον ασήμαντο πράγμα.

Δείτε τι συνέβη σε άλλες χώρες που πέρασαν και περνούν τα δικά μας ζόρια και αναρωτηθείτε για ποιο λόγο εκείνοι τα κατάφερνα με λιγότερα τραύματα και πιο σωστά μοιρασμένη την ζημιά.

Δεν έκαναν τίποτε μαγικό. Εκτός αν το να δεις την πραγματικότητα κατάματα και να προσπαθήσεις να την αντιμετωπίσεις με ομοψυχία είναι πράγματι κάτι μαγικό.

Είναι;

Τόσο απλά!