141001 ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Λέτε να τους ξαναζητήσουμε;

Πιθανότατα, λέω εγώ.

Όταν ο Σουηδός ψυχίατρος και εγκληματολόγος Nils Bejerot έδινε τον ορισμό τού «Συνδρόμου της Στοκχόλμης», φαντάζομαι πως δεν θα είχε υπόψη του την πιθανή εφαρμογή σε ολόκληρα κράτη.

Για όσους δεν γνωρίζουν τον όρο να σας θυμίσω λίγο την υπόθεση. Στις 23 Αυγούστου του 1973, πραγματοποιήθηκε μια ένοπλη ληστεία στην τράπεζα Sveriges Kreditbank. Οι δυο ληστές κράτησαν ως όμηρους τέσσερις Σουηδούς, κλεισμένους στο χρηματοκιβώτιο, επί έξι ημέρες.

Οι αιχμάλωτοι παρουσίασαν μια παράξενη έλξη προς τους απαγωγείς τους και έναν φόβο προς τους συγγενείς και την αστυνομία που προσπαθούσαν να τους απελευθερώσουν.

Στο τέλος κάποιοι κατέθεσαν υπερασπίζοντάς τους, ενώ άλλοι συγκέντρωσαν και χρήματα για τη νομική υπεράσπιση των απαγωγέων τους.

Αυτή η ψυχολογική κατάσταση, η οποία έκτοτε παρατηρήθηκε και σε άλλες περιπτώσεις, ονομάστηκε Σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Δεν ξέρω αν ισχύει σε περιπτώσεις κρατών, μην εκπλαγείτε πάντως, αν θα δείτε εμείς –ως χώρα εννοώ- να νοσταλγούμε κάποτε τις μέρες της Τρόικας και του Μνημονίου.

Μην το γελάτε. Πρώτα πρώτα ας ξεκαθαρίσουμε ένα ζήτημα μια και καλή. Ακόμα κι εκείνοι που πίστευαν πως «είναι κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια», στη Ρωσία  ή στην Κίνα, στη Βενεζουέλα ή στην Κούβα, στο Ταμτούμ ή δεν ξέρω πού αλλού, έχουν πειστεί πλέον πως, αν θέλεις βοήθεια (αν, έτσι; -δεν είναι υποχρεωτικό) μόνο στην Τρόικα μπορείς να καταφύγεις.

Βεβαίως υπήρχαν και υπάρχουν και εκείνοι που υποστηρίζουν μια «λύση τύπου Αργεντινής», με μονομερή διαγραφή του χρέους, με επιστροφή στη δραχμή, με εξορκισμό του ΔΝΤ και εκδίωξη των Γερμανών μέχρι την «κόκκινη μηλιά».

Έξω από την Ε.Ε., έξω από το ΝΑΤΟ, έξω από όλα, μια πορεία δηλαδή μοναχική και υπερήφανη, όπως την αξιοζήλευτη εκείνη της Αλβανίας του Μπερίσα.

Εντάξει, αυτοί δεν πρόκειται ποτέ να χτυπηθούν από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης, το πολύ πολύ να τους βαρέσει το Σύνδρομο… Τιράνων-Πεκίνου, αυτό που τα παλιά καλά χρόνια χτυπούσε όλους τους αληθινούς επαναστάτες, όμως όλοι οι υπόλοιποι δεν είμαστε απολύτως προστατευμένοι.

Το άλλο πουλάκι:

Σταθείτε πρώτα να τους διώξουμε.

Να «τελειώνουμε», δηλαδή με τους δανειστές, -φράση της εποχής κι αυτή- διότι τότε θα φανεί αν πραγματικά τους θέλουμε πίσω ή όχι.

Αφήστε, ας πούμε, να ανοιχτούμε με δικά μας πανιά στο απέραντο πέλαγος των «αγορών» και να αναζητήσουμε εκεί τα κεφάλαια που μέχρι στιγμής μας εξασφαλίζει η Τρόικα και μετά βλέπουμε.

Εδώ τίθεται το πρώτο ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσει ο πολιτικός κόσμος της χώρας, κυβέρνηση και αντιπολίτευση. (Η αξιωματική, διότι οι άλλες, ως γνωστόν, μπορούν να λένε ό,τι θέλουν, χωρίς το παραμικρό κόστος, όπως, δυστυχώς, κάποιοι φαντάζονται ότι μπορεί να κάνει και η σημερινή αξιωματική, χθες μια από τις άλλες.)

Πώς θα καλυφθεί (και κυρίως ποιοι ακριβώς θα την πληρώσουν) η διαφορά που θα προκύψει ανάμεσα στα επιτόκια με τα οποία δανειζόμαστε τώρα και εκείνα με τα οποία θα μας δανείσουν οι επάρατες «αγορές»;

Να μας πουν συγκεκριμένα, με αριθμούς και ποσοστά, όχι να μας απαντήσουν με εξυπνάδες τού τύπου η διαφορά θα καλυφθεί από την ανάσα που θα πάρει η αγορά.

Πάμε παρακάτω;

Καλώς ή κακώς, υπό την πίεση της Τρόικας η χώρα προχώρησε σε κάποιες μεταρρυθμίσεις. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι, επί της ουσίας, έγινε μια τρύπα στο νερό, αφού το πρωί ψηφίζονταν κάποιοι νόμοι και το βράδυ ακυρώνονταν με προεδρικά διατάγματα. Ας μην τους πιστέψουμε κι ας δεχτούμε πως κάτι έγινε.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πότε θα κάνουμε ταμείο;

Πότε θα καθίσουμε να δούμε τι από αυτά χρειαζόταν πραγματικά η χώρα, τι μας πήγε μπροστά και τι χειροτέρεψε την κατάστασή μας; Πότε θα αποφασίσουμε τι πρέπει να κρατήσουμε και να το προχωρήσουμε και τι πρέπει να πετάξουμε ως άχρηστο, όταν δεν θα υπάρχει ο ασφυκτικός έλεγχος της Τρόικας;

Μη δηλαδή μαζί με τα απόνερα πετάξουμε και το μωρό, όπως λένε οι Αγγλοσάξονες.

Και μετά φτάσουμε στη δυσάρεστη θέση να ψάχνουμε πάλι για βοήθεια και να ξαναρχίζουμε τα ίδια από την αρχή.

Μα, αν είναι να κάνουμε τα ίδια και να τους ζητάμε να επιστρέψουν, τότε γιατί να τους «διώξουμε»;

Το ερώτημα δεν έχει νόημα. Είναι ανόητο.

Διότι ο κάθε άνθρωπος, η κάθε χώρα, πρέπει να μπορούν να σταθούν μόνοι στα πόδια τους. Πρέπει να αποφασίζουν για το μέλλον τους, χωρίς τη βοήθεια άλλων, ακόμη κι αν οι αποφάσεις αυτές οδηγούν στην καταστροφή τους.

Προσέξτε, δεν είμαστε εναντίον οποιασδήποτε βοήθειας. Να είναι όμως βοήθεια, όχι να τα περιμένεις όλα από τους άλλους. Όσο αυτή διαρκεί, μπορείς να κάνεις ό,τι χρειάζεται για να αναλάβεις τις δυνάμεις σου, να προετοιμάζεσαι κατάλληλα για τη στιγμή που θα μείνει μόνος, να προβλέπεις το μέλλον και να διδάσκεσαι από το παρελθόν, ώστε να μην ξανακάνεις τα ίδια λάθη και ξαναβρεθείς στην ίδια κατάσταση…

Εμείς τι από όλα αυτά κάνουμε; Άλλοι ετοιμάζονται να ξαναρχίσουν το πάρτι, άλλοι ετοιμάζονται να βγάλουν τα λεφτά τους έξω, όμως κανείς δεν φαίνεται να σκέφτεται σοβαρά το μέλλον του τόπου.

Σύνδρομα έχουμε, συνδρομή θέλουμε!