141014 ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Πιαστήκαμε με την ψήφο εμπιστοσύνης…

Και δεν μιλήσαμε καθόλου για τις εξελίξεις στη ΔΗΜΑΡ. Μπορούμε να το κάνουμε τώρα, έχοντας διαβάσει τόσο τις απόψεις του δικού μας Αναστάσιου Πούλιου στα ΧΡΟΝΙΚΑ, όσο και μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση του Δημοσθένη Κούρτοβικ στα ΝΕΑ.

Και οι δύο συμφωνούν σε κάτι. Τα πράγματα, ακόμη και μετά το συνέδριο, δεν είναι τόσο ρόδινα και τόσο αισιόδοξα όσο τα παρουσιάζουν τα κείμενα του ίδιου του κόμματος και κάποιων άλλων στελεχών, τα οποία δίνουν μια εικόνα αισιοδοξίας, αν όχι ενθουσιασμού.

Η Δημοκρατική Αριστερά –θα το πω ωμά- έπαιξε κι έχασε ή, αν προτιμάτε, δεν έπαιξε κι έχασε!

Βέβαια, ούτε το κλίμα, ούτε οι συνθήκες ήταν κατάλληλες για «παιχνίδια» και αυτό είναι ίσως το μόνο ελαφρυντικό που μπορούμε να βρούμε, τόσο για την ηγεσία, όσο και για τη γενική πορεία του κόμματος.

Το πράγμα ξεκίνησε αισιόδοξα, όταν η ΔΗΜΑΡ προσπάθησε, διαχωρίζοντας τη θέση της (αλλά και τα στελέχη της, έχει σημασία) από τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, να δώσει την εικόνα της «άλλης» αριστεράς, ως πρόταση προς τους πολίτες, αλλά και ως επιλογή διεξόδου από τα αδιέξοδα, στα οποία οδηγούσαν οι άλλες δυνάμεις στα δεξιά και στα αριστερά της.

Πολλοί το είδαν θετικά. Είπαν «κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ» και περίμεναν να δουν πώς μεταφράζονταν σε πολιτική πράξη οι διακηρύξεις για μια «λελογισμένη» παρέμβαση στην κρίση και μια υπεύθυνη στάση απέναντι στα προβλήματα που αυτή είχε δημιουργήσει.

Πράγματι, στην αρχή φάνηκαν πολλά αισιόδοξα μηνύματα. Τόσο στον εντοπισμό των αιτίων, όσο και στην απόδοση ευθυνών η ΔΗΜΑΡ πατούσε στη γη, μακριά από λαϊκισμούς και… ψεκασμούς.

Είχε ξεκάθαρη θέση όσον αφορά τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και την παραμονή στην ευρωζώνη και στάθηκε υπεύθυνα κριτική, με θέσεις, απέναντι στους χειρισμούς που επιχειρούνταν, προκειμένου η χώρα να στηριχθεί και να μην πάμε σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.

Στάθηκε με σοβαρότητα και απέναντι στα πρώτα μέτρα. Δεν θέλησε να χαϊδέψει τα αφτιά των αγανακτισμένων, ούτε να ψαρέψει στα θολά νερά των υποσχέσεων χωρίς αντίκρισμα.

Προσπάθησε να πείσει τον κόσμο πως η κρίση είναι σοβαρό και σύνθετο πρόβλημα, που απαιτεί επίπονες και μακροχρόνιες λύσεις.

Το άλλο πουλάκι:

Αυτό ο κόσμος το εκτίμησε.

Ίσως να ήταν ένας κόσμος που δεν είχε εντρυφήσει και τόσο στις θέσεις της Αριστεράς, ίσως να ήταν και πολίτες που προέρχονταν περισσότερο από τον μεσαίο χώρο, που πλησίασαν τη ΔΗΜΑΡ περιμένοντας από αυτήν να βάλει ένα κοινωνικό πρόσημο στα μέτρα που έπεφταν στο κεφάλι τους βεβιασμένα και ανεξέλεγκτα.

Να τι περίμενε ο κόσμος, αυτός ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του. Να αποτελέσει η ΔΗΜΑΡ την εμπροσθοφυλακή που θα αγωνίζεται με συνέπεια για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις απαραίτητες για τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας, που όμως θα είχαν και ένα χαρακτήρα «αριστερό», δηλαδή θα φρόντιζαν για τη δίκαιη κατανομή των βαρών, την υποστήριξη των ασθενέστερων και των πλέον ευπαθών ομάδων.

Πράγματα, δηλαδή, που, όπως επισημαίνει και ο Δημοσθένης Κούρτοβικ, υπαγορεύονται ακόμα κι από αυτό που θεωρούμε πολιτική ορθότητα. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος «αριστερός», ούτε να τοποθετεί τον εαυτό του εκεί, προκειμένου να παραδεχτεί την αναγκαιότητα τέτοιας μορφής μέτρων και λύσεων.

Δυστυχώς η ΔΗΜΑΡ φάνηκε ανέτοιμη να επωμιστεί το (πραγματικά μεγάλο) μέρος της ευθύνης που πήγε να αναλάβει.

Μέσα από τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση τής δόθηκε η ευκαιρία να λειτουργήσει όχι υποδειγματικά, αλλά παραδειγματικά, να δείξει στην πράξη πως μπορούν να εφαρμοστούν κάποιες από τις θέσεις και τις διακηρύξεις της.

Και απέτυχε.

Απέτυχε τόσο στον τρόπο με τον οποίο συμμετείχε (ή δεν συμμετείχε) στη λήψη αποφάσεων, όσο και στον τρόπο με τον οποίο τα δικά της στελέχη χειρίστηκαν θέματα για τα οποία ανέλαβαν την ευθύνη.

Η πράξη έδειξε πως η ΔΗΜΑΡ δεν ήταν η δύναμη ευθύνης την οποία εμπιστεύτηκαν οι πολίτες.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έτσι της γύρισαν την πλάτη!

Για να γίνει ακόμη μια φορά πράξη η σοφή λαϊκή κουβέντα «όπου φτώχια, εκεί γκρίνια» και να αρχίσουν οι τριγμοί μέσα στο κόμμα, με διαγραφές, αποχωρήσεις στελεχών και μια έντονη συζήτηση για το πρόσωπο και τις ευθύνες του αρχηγού.

Θέματα που φαίνεται πως θα λύνονταν στο 3^ο Συνέδριο του κόμματος.

Δεν λύθηκαν.

Επιτρέψτε μου την παρατήρηση. Δεν λύθηκαν διότι το συνέδριο δεν έγινε για να λυθούν, ούτε από οργανωτικής άποψης, ούτε από άποψης διαδικασιών.

Το συνέδριο έγινε για να «κουκουλωθούν» τα προβλήματα, για να βρεθεί τρόπος να συνεχίσουν κάποιοι να υπάρχουν πολιτικά –οι ίδιοι, όχι οι ιδέες και οι θέσεις της ανανεωτικής αριστεράς.

Ό,τι κι αν σημαίνει για τον καθένα αυτό το «ανανεωτική».

Να σας πω κάτι με κάθε ειλικρίνεια; Αν πραγματικά σ’ ενδιαφέρουν οι ιδέες σου, δεν σε νοιάζει ακόμη κι αν αυτές υλοποιηθούν χωρίς εσένα. Αν όμως σ’ ενδιαφέρει να διασωθείς πολιτικά ο ίδιος –ως άτομο και ως χώρος- τότε σπεύδεις στο πρώτο καταφύγιο που θα σου δώσει κάποια ελπίδα σωτηρίας, ξεχνώντας απ’ έξω τις ιδέες.

«Άνθρωποι και κόμματα να υπάρχουν, ιδεολογίες σού φτιάχνουμε όσες θέλεις», φαίνεται να λέει η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ.

Όμως αυτό δεν ακούγεται λίγο… παλαιοκομμουνιστικό;

Τι είχαμε, τι χάσαμε;