141024 ΚΡΑΣΑΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Με αφορμή μια γιορτή…

Θα χορτάσουμε κρασί και μουσικές! Από σήμερα μέχρι και το βράδυ της Κυριακής, η πόλη θα είναι βυθισμένη στους ρυθμούς του κρασιού και στις γεύσεις της μουσικής.

Μια πρώτη ευκαιρία να γνωρίσουμε εμείς οι Δραμινοί τα δικά μας κρασιά.

Και όχι μόνο εμείς, αλλά και όσοι επισκέπτες βρεθούν στην πόλη (ξέρω ότι θα έρθουν αρκετοί) ή μπουν στον κόπο να μας επισκεφτούν επί τούτου.

Δεν σχολιάζουμε την οργάνωση, είναι πρώτη φορά και συγχωρούνται τα πάντα. Θα φανεί αν θα μπορέσει αυτή η εκδήλωση να γίνει θεσμός, να αντέξει στον χρόνο.

Τώρα θα μου πείτε κάτι τέτοιο περιμέναμε εμείς οι Δραμινοί για να γνωρίσουμε τα κρασιά της περιοχής μας;

Δεν θα έπρεπε αυτές οι εκδηλώσεις να απευθύνονται κυρίως σε ξένους;

Φαίνεται πως χρειάζεται ακόμη πολύς δρόμος για να μπούμε στο σωστό… δρόμο. Δυστυχώς, η σχέση μας με το κρασί που παράγεται στον τόπο μας δεν είναι αυτή που θα έπρεπε. Μη σας πω ότι τα δραμινά κρασιά είναι αλλού πολύ πιο γνωστά.

Το περασμένο Σαββατόβραδο βρεθήκαμε σε ταβέρνα της Καστοριάς που είχε όλες τις δραμινές ετικέτες. Πόσα δικά μας μαγαζιά το κάνουν;

Ξέρετε όμως πως στο εμπόριο, πάνω κι από τη φιλία, πάνω κι από τo φιλότιμο, υπάρχει το κέρδος.

Ο κάθε καταστηματάρχης έχει πολύ συγκεκριμένο λόγο που ασκεί τη μία ή την άλλη πολιτική κι αυτός o ο λόγος έχει ένα όνομα: κέρδος.

Θα έπρεπε, λοιπόν, να υπάρχει ένα επιπλέον κίνητρο για τις ταβέρνες και τα εστιατόρια της περιοχής, ώστε να έχουν στην κάβα τους τα ντόπια κρασιά. Για να μην πω να έχουν στην κάβα τους μόνο τα ντόπια κρασιά. Ειδικά ο ξένος, ο επισκέπτης, όταν βρίσκεται σε μια καινούρια γι’ αυτόν περιοχή, θέλει να δοκιμάσει κάτι ντόπιο, είτε φαγητό είτε ποτό.

Δυστυχώς, η περιοχή μας, παρόλο που, στο κρασί τουλάχιστον, είναι όχι μόνο πανελληνίως, αλλά παγκοσμίως γνωστή, δεν μπόρεσε να γίνει «γαστριμαργικός προορισμός».

Και γι’ αυτό ευθυνόμαστε όλοι.

Το άλλο πουλάκι:

Φταίει πρώτα η ποιότητα!

Η καλή ποιότητα. Κακά τα ψέματα, ένα καλό κρασί είναι ακριβό κρασί. Άρα, είτε δεν απευθύνεται σε όλους, είτε δεν είναι για όλες τις ώρες.

Και εδώ θα έπρεπε να γίνει κάτι από πλευράς οινοποιείων. Θα μπορούσαν ειδικά για τις ταβέρνες και τα εστιατόρια της πόλης, να διαθέτουν κάποια από τα προϊόντα τους σε πιο οικονομικές συσκευασίες.

Καταλαβαίνω ότι κάτι τέτοιο «ρίχνει» το όνομα ενός οινοποιού που θέλει να κρατήσει ψηλά την ποιότητα και την τιμή του προϊόντος του.

Θα μπορούσε όμως, υπό κατάλληλες συνθήκες, να βάλουν και οι οινοποιοί μας λίγο… «νερό στο κρασί τους», ώστε και καλής ποιότητας κρασί να προσφέρουν και τιμές πιο φιλικές προς τους πελάτες.

Έτσι, οι ταβέρνες και τα εστιατόρια θα μπορούσαν να έχουν στην κάβα τους (προσέξτε τι θα πω) χύμα–επώνυμο κρασί, σε τιμή δελεαστική για τον πελάτη, τέτοια που θα τον κάνει να το προτιμήσει, αλλά και να το ευχαριστηθεί.

Ας έρθω όμως και στην ευθύνη των καταστηματαρχών. Για να την αντιληφθείτε σε όλο της το μέγεθος, θα σας παρουσιάσω έναν αληθινό διάλογο που έγινε σε ταβέρνα της πόλης, σχετικά με την τιμή του κρασιού.

Ρωτάει ο πελάτης τον ταβερνιάρη (ρητορικά) και απαντά ο ίδιος:

Αν παραγγείλω ρετσίνα πόσο θα κερδίσεις εσύ στο λίτρο; Δύο ευρώ; Τρία; Περίπου τόσο. Αν παραγγείλω κρασί, γιατί πρέπει να κερδίσεις 15 ευρώ; Γιατί με υποχρεώνεις κι εμένα να πιω κάτι προφανώς κατώτερης ποιότητας και εσύ να κερδίσεις πολύ λιγότερα;

Και συνεχίζει:

Αν οι ταβέρνες διέθεταν μια σωστή κάβα, με όλες τις προδιαγραφές που απαιτεί κάτι τέτοιο, αν προσέφεραν με μεγάλη ποικιλία από ετικέτες, έτη παραγωγής και παλαίωσης, αν είχαν και κάποιον ειδικό, έναν σομελιέ που μπορούσε να προτείνει το κατάλληλο κρασί, τότε θα δικαιολογούνταν οποιαδήποτε μεγάλη τιμή.

Όμως οι ταβέρνες αγοράζουν τα κρασιά τους από το σούπερ μάρκετ, όπως όλοι μας. Τα αποθηκεύουν στην κουζίνα, δίπλα στα σκόρδα, τα κρεμμύδια και όλες τις μυρωδιές από τα τηγάνια, τα σερβίρουν σε απαράδεκτες συνθήκες και ζητούν να τα πληρώσουμε χρυσάφι.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ο ταβερνιάρης κατάλαβε και συμφώνησε!

Όταν όμως ήρθε ο λογαριασμός, χρέωσε στους δυο φίλους ένα μπουκάλι δραμινό κρασί 25 ευρώ! (Τιμή αγοράς στο ράφι του σούπερ μάρκετ 10 ευρώ!). Τότε κατάλαβαν κι εκείνοι πως η κατάσταση με την πολιτική γύρω από το κρασί είναι δύσκολο να βελτιωθεί, όσο υπάρχουν ταβερνιάρηδες που έχουν τη νοοτροπία «παραγγέλνεις καλό κρασί, άρα είσαι πλούσιος, άρα σου τα παίρνω».

Για να μην πω και το άλλο.

Σε όλα τα πολιτισμένα μέρη του κόσμου, το κρασί στα εστιατόρια σερβίρεται και σε ποτήρι.

Αυτό, εδώ, συμβαίνει μόνο σε κάποια μπαρ, που σου χρεώνουν το ποτήρι για μπουκάλι!

Έτσι όμως δεν πάμε μπροστά, παιδιά.

Όσες γιορτές και να κάνουμε, όσο κι αν καλέσουμε τον κόσμο να δοκιμάσει και να εκτιμήσει, η νοοτροπία μας δεν πρόκειται να αλλάξει και το κρασί θα το θεωρούμε πάντοτε είδος πολυτελείας κι όχι ένα απαραίτητο συνοδευτικό στο καθημερινό μας πιάτο.

Αντ’ αυτού θα έχουμε κάτι χύμα τσίπουρα, από «έναν καλό παραγωγό που το κάνει για τον εαυτό του και δίνει μόνο σ’ εμά»ς, ρετσίνες και μπύρες, άντε και κανέναν «σπιτικό» κρασί, ίδιας ποιότητας και προέλευσης με το τσίπουρο.

Κρίμα!

Στην υγεία των κορόιδων!