141013 ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;

Αν κάτι μάθαμε από τη συζήτηση στη Βουλή για την ψήφο εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση είναι πως στη χώρα μας υπάρχουν «μεγάλα συμφέροντα» που κάνουν κουμάντο και κανονίζουν τα πράγματα προς το… συμφέρον τους.

Ξανά!

Διότι αυτό το έχουμε ακούσει από όλες τις αντιπολιτεύσεις (αλλά και από αρκετές κυβερνήσεις) που πέρασαν από τον τόπο στα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Κάθε τόσο βρίσκεται ένα στέλεχος –ενίοτε και ο ίδιος ο αρχηγός- να κάνει τη μεγάλη αποκάλυψη: κάποιοι έχουν τον τρόπο να παρακάμπτουν τον νόμο.

Θυμίζω την κουβέντα στη Βουλή: Τον λόγο έχει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Δραγασάκης: «Πώς δουλεύει σήμερα το σύστημα; Σήμερα, αρκεί ένας ισχυρός επιχειρηματίας, ένας μεγαλοεκδότης, καμιά φορά και μέτριος εκδότης, ένας εφοπλιστής, ένας φίλος του πρωθυπουργού, που μπορεί να πάρει ένα τηλέφωνο και να ακυρωθεί ένας νόμος, να ακυρωθεί ένα πρόστιμο».

Να, λοιπόν, που η ιδέα των «νταβατζήδων», του Κώστα Καραμανλή και του Μπαϊρακτάρη επανέρχεται στο προσκήνιο με κάπως διαφορετική φρασεολογία, στην ουσία όμως με το ίδιο νόημα. Κάποιοι σ’ αυτή τη χώρα έχουν τη δύναμη να επηρεάζουν πρόσωπα και καταστάσεις με εξωθεσμικό τρόπο.

Λέτε;

Ποια είναι η διαφορά στα λόγια που χρησιμοποίησε (πολύ προσεκτικά;) ο κύριος Δραγασάκης; Έβαλε διαφορετικά πράγματα στο ίδιο τσουβάλι. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε, όμως είναι άλλο πράγμα ένας μεγαλοεκδότης κι άλλο ένας φίλος του πρωθυπουργού.

Είναι άλλο να ακυρώνεται ένας νόμος και εντελώς άλλο να ακυρώνεται ένα πρόστιμο.

Πόσοι όμως είναι αυτοί οι περίφημοι «νταβατζήδες»; Είναι πέντε έξι; Πόσοι πολλοί είναι οι μεγαλοεκδότες; Πόσους φίλους μπορεί να έχει ένας πρωθυπουργός; Ο διάλογος στη Βουλή συσκότισε τα πράγματα αντί να τα φωτίσει. Διότι ο υπουργός Επικρατείας Δ. Σταμάτης που «τσίμπησε», κατέφυγε στο γνωστό τέχνασμα και ζήτησε… ονόματα.

Γνωστό, γιατί σ’ αυτό καταφεύγουν όλοι όσοι θέλουν, υποτίθεται, να φέρουν σε δύσκολη θέση τον καταγγέλλοντα, αφού ξέρουν πως ονόματα, έτσι φόρα παρτίδα, δεν δίνονται από κανέναν.

Τέχνασμα διότι διαστρέφει την αρχή που λέει «αν δεν βρεθεί το πτώμα, δεν υπάρχει έγκλημα» και την κάνουν «αν δεν βρεθεί ο δολοφόνος, δεν υπάρχει έγκλημα».

Το άλλο πουλάκι:

Όμως έγκλημα υπάρχει, αυτό το ξέρουμε όλοι.

Αν δώσεις στο Google τη λέξη «νταβατζήδες» θα σου βγάλει ακριβώς 270.000 αποτελέσματα. Άρα υπάρχει και «δολοφόνος», ασχέτως αν δεν κατονομάζεται μέσα στη Βουλή ή στις συζητήσεις που γίνονται δημοσίως. Βεβαίως οι «νταβατζήδες» δεν έχουν τη μορφή που κατέδειξε ο κ. Δραγασάκης, ή τουλάχιστον μόνο αυτή.

Διαβάζοντας κανείς στο διαδίκτυο τα σχετικά «αποτελέσματα», μπορεί να βρει από νταβατζήδες στο ποδόσφαιρο, μέχρι νταβατζήδες στη μουσική βιομηχανία και από νταβατζήδες της ενημέρωσης, μέχρι νταβατζήδες φοιτητοπατέρες.

Άλλοι μιλούν για τους νταβατζήδες των τραπεζών και άλλοι για τους νταβατζήδες δανειστές μας, για τους νταβατζήδες στην υγεία, μέχρι και για τους νταβατζήδες των δημόσιων υπηρεσιών.

Το φαινόμενο, λοιπόν, είναι πολύ διαδεδομένο. Η εφημερίδα ΑΥΓΗ, απαντώντας στον Δ. Σταμάτη που ζήτησε «ονόματα», έγραψε:

«Εκατοντάδες ονόματα υπάρχουν πίσω από τις τροπολογίες φοροαπαλλαγής, καθώς και στις λίστες φοροδιαφυγής. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει αναλάβει την ευθύνη να σπάσει αυτό το απόστημα του κλειστού, διεφθαρμένου συστήματος, εξουσίας. Όχι να βγάλει ονόματα στα μανταλάκια για λόγους εντυπωσιασμού. Αλλά να καταλογίσει ευθύνες και να καθαρίσει την κόπρο του Αυγείου, να αποκαθάρει την κατάσταση, να ξεκινήσει μια πολιτική δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης για την ανασυγκρότηση της χώρας».

Αν παραβλέψουμε το γεγονός ότι δεν υπάρχει (ακόμη) κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, το ερώτημα επιμένει. Τις τροπολογίες φοροαπαλλαγής και τις λίστες φοροδιαφυγής εννοούσε ο Γ. Δραγασάκης στη Βουλή, μιλώντας για ακυρωμένους νόμους και πρόστιμα;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας μη γελιόμαστε!

Στη χώρα που ζούμε (και όχι μόνο σ’ αυτήν) όποιος μπορεί να επηρεάσει τις αποφάσεις προς όφελός του, το κάνει. Σε οποιοδήποτε επίπεδο. Το ζήτημα είναι ποιοι και με ποιους τρόπους μπορούν να επηρεάσουν τις αποφάσεις.

Εδώ υπάρχει πράγματι τεράστια λίστα, αν όμως θέλουμε να μιλήσουμε για διαπλοκή καλά είναι να ψάξουμε πρώτα στον τρόπο χρηματοδότησης των πολιτικών, κομμάτων ή προσώπων.

Πόσοι θέλουν να αλλάξει αυτό; Ποιοι υποστηρίζουν και με ποιον τρόπο τις προσπάθειες που έγιναν κατά καιρούς να βελτιωθεί η κατάσταση;

Θέλετε όμως να πάμε και λίγο παραπέρα; Μόνοι οι ισχυροί του χρήματος έχουν τη δυνατότητα να επηρεάζουν πολιτικές ή δικαστικές αποφάσεις προς όφελός τους;

Υπάρχουν ένα σωρό άλλα «συμφέροντα», που ασκούνται από διάφορες ομάδες πίεσης και απολαμβάνουν ιδιαίτερα προνόμια και ξεχωριστή μεταχείριση, αφήνοντας τους υπόλοιπους να αναρωτιούνται πώς τα καταφέρνουν.

Δείτε τι γίνεται με τους οργανωμένους φιλάθλους, με πολλούς συνδικαλιστικούς φορείς, ακόμη και με την εκκλησία.

Πόσοι από αυτούς «εξαιρούνται» από ρυθμίσεις που αφορούν εμάς, τους κοινούς θνητούς, απλώς και μόνο επειδή μπορούν να πιέσουν για να κερδίσουν για τον εαυτό τους; Πόσοι μιλούν γι’ αυτούς και πόσοι σφυρίζουν αδιάφορα, μη θέλοντας να χάσουν τις ψήφους τους;

Εννοώ πόσοι από τους πολιτικούς τολμούν να καταγγείλουν την λειτουργία τέτοιων ομάδων πίεσης; Το να μιλάς όμως για μεγαλοεκδότες ή ισχυρούς επιχειρηματίες είναι ανέξοδο και, κυρίως, δεν χαλάει την καρδιά κανενός ψηφοφόρου.

Ούτε καν των μεγαλοεκδοτών και των ισχυρών επιχειρηματιών, των οποίων το αφτί δεν ιδρώνει, όσο η δουλειά τους γίνεται όπως τους βολεύει.

Με τα λόγια…

Απάνω τους!