141027 ΟΧΙ

Το ένα πουλάκι:

Δεν βλέπω ετοιμασίες…

Άλλες φορές, τέτοια μέρα, υπήρχε ένας αναβρασμός, ένας οργανωτικός παροξυσμός, ένας οίστρος ιδεών για πρωτότυπες δράσεις…

Όλα απέβλεπαν σε ένα σκοπό. Τον «πραγματικό» εορτασμό του «ΟΧΙ»!

Ποιος ήταν αυτός;

Μια κακόμοιρη και κιτς προσπάθεια ορισμένων δήθεν αγανακτισμένων να «χαλάσουν τη σούπα» του συστήματος, που ήθελε και θέλει τις εθνικές εορτές να έχουν ένα καθορισμένο τυπικό και κάποιο τελετουργικό μέρος.

Όταν όμως είσαι «αντισυστημικός», πρέπει κάπως να το δείχνεις. Πρωτίστως στον εαυτό σου, προκειμένου να πείσεις τουλάχιστον αυτόν.

Ο τρόπος που ντύνεσαι, ο τρόπος που μιλάς, ο τρόπος που φέρεσαι, όλα πρέπει να κραυγάζουν ότι είσαι τέτοιος.

Όχι τοιούτος, τέτοιος, δηλαδή αντισυστημικός, αντικομφορμιστής, αντί… γενικώς. Όταν μάλιστα όλο και περισσότεροι πολίτες αυτού του τόπου ανακαλύπτουν πως «για όλα φταίει το σύστημα», έχει σημασία κάποιοι να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αντισυστημικού αγώνα. Σημασία, το είπαμε, πρωτίστως για τους ίδιους.

Πώς εκφράζεται ο αγώνας αυτός; Έχουμε μιλήσει κατά καιρούς για τις διάφορες μορφές αγώνα, από το δεν πληρώνω μέχρι  δεν σπουδάζω (και δεν επιτρέπω και σε άλλους να το κάνουν). Την πιο μαχητική μορφή του την είδαμε τέτοιες μέρες, γι’ αυτό κι εμείς το θυμηθήκαμε σήμερα, ως επετειακό.

Γιουχαΐσματα στους επισήμους, γιαούρτια και αβγά σε βουλευτές, το «κεφάλι αριστερά» στους μαθητές, μέχρι προπηλακισμούς και ξυλοδαρμούς είχαμε…

Πάντοτε εκ του ασφαλούς, αφού ποτέ κανείς δεν λογοδοτεί για τέτοιες αντιδράσεις του «λαού» (κανένας θεσμός μόνο ο λαός, είπε ο μεγάλος Αντρέας) τον οποίο λαό αναλαμβάνουν να εκπροσωπήσουν εργολαβικά διάφοροι, κατά καιρούς, εκφραστές της γνήσιας βούλησής του.

Που τη γνωρίζουν μόνο αυτοί!

Εξάλλου, τι είναι λίγη «συμβολική βία», μπροστά στη βία του συστήματος;

Αυτοί μας «κλέβουν τις ζωές μας» κι εμείς ανταποδίδουμε με κανένα γιαουρτάκι, κανένα αβγό, άντε καμιά πέτρα.

Καθαρά άνιση και, ως εκ τούτου, συμβολική η διαμάχη.

Το άλλο πουλάκι:

Πού πήγαν όμως οι αντισυστημικοί;

Μια εύκολη απάντηση είναι «τους απορρόφησε το σύστημα».

Έτσι γίνεται συνήθως, κυρίως όμως με τους νέους. Όταν είσαι δεκαοχτώ, είκοσι χρονών, θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο.

Όταν γίνεις σαράντα βλέπεις ότι πιο βολικό είναι να αλλάξεις εσύ. Και το κάνεις, συχνά, με τον χειρότερο τρόπο.

Αν γυρίσουμε προς τα πίσω το φιλμ της σύντομης μεταδικτατορικής ιστορίας μας, θα παρακολουθήσουμε την πορεία αντίστροφα.

Οι σημερινοί πενηντάρηδες, πολλοί εκ των οποίων αγανακτισμένοι και αντισυστημικοί, έγιναν από τα τριάντα τους μικροαστοί με τα όλα τους.

Σπίτια, αυτοκίνητα, εξοχικά, (τις περισσότερες φορές αυθαίρετα ή αδήλωτα στην εφορία) τραπεζικοί λογαριασμοί εδώ και στην αλλοδαπή, δάνεια για εξοτικές διακοπές, το παιδί στο ιδιωτικό σχολείο και στα ακριβά ιδιαίτερα…

Περιγράφω κάτι που δεν γνωρίζετε;

Κι αν πάμε λίγο παραπίσω, θα τους συναντήσουμε στις φοιτητικές παρατάξεις τής αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής, να μάχονται στις συνελεύσεις για το δίκαιο του εργάτη στη Νικαράγουα, στις Φιλιππίνες ή στην Πολωνία.

Να οργανώνουν πορείες, να διανέμουν «υλικό», να χτυπιούνται στις διαδηλώσεις, να αγωνίζονται για έναν κόσμο που τον απαιτούσαν «εκεί και τότε». Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που πολλοί από αυτούς, αφού πέρασαν μέσα από τις τάξεις του σοσιαλιστικού ΠαΣοΚ, της φιλελεύθερης Νέας Δημοκρατίας, σήμερα θυμήθηκαν τις καταβολές τους κι έγιναν αντισυστημικοί.

Εντός, πάντοτε, του συστήματος.

Διότι, καλά είναι τα άκρα και οι αντίστοιχες εκδηλώσεις, όταν είσαι ένα «γκρουπούσκουλο» ή κάποιο κομμα(τάκι) του 2%-4%. Όταν όμως φιλοδοξείς να κυβερνήσεις μια χώρα το πράγμα σοβαρεύει και οι αντιδράσεις γίνονται αντίστοιχα σοβαρές, έστω και χωρίς γραβάτα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πού πήγαν οι αντισυστημικοί;

Η δύσκολη απάντηση είναι… ερώτηση: Ποιοι αντισυστημικοί;

Μην τρελαθούμε κιόλας, κατά το κοινώς λεγόμενο. Πόσο αντισυστημικός μπορεί να είσαι όταν έχεις ως αιχμή του δόρατος τον Λαζόπουλο;

Έχεις είπα; Ανέχεσαι έπρεπε να πω.

Αφήστε που «απέναντι στο σύστημα» είναι πλέον και η Γιάννα, η «κυρία 2004», η οποία είδε κι αυτή το φως το αληθινό, πιθανότατα έλαβε και πνεύμα επουράνιο.

Τέλος πάντων. Φαίνεται πως για τον καλό αντισυστημικό έχει και το σύστημα τις αρετές του, αρκεί να τις γνωρίζεις και να τις κάνεις να λειτουργούν υπέρ σου.

Θυμίζω, για τους παλιούς αριστερούς, πως από οι συστημικοί είναι σε θέση να μας πουλήσουν και το σκοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουμε.

Εντάξει, το παράφρασα λίγο, εξάλλου παραφρασμένο το απέδιδαν και στον Λένιν οι πάλαι ποτέ οπαδοί του, αφού ποτέ δεν βρέθηκε κάτι τέτοιο στο έργο του.

Το σύστημα των παρελάσεων, λοιπόν, για να επανέλθουμε στην αυριανή επέτειο, είναι πολύ καλό όταν το παιδί σου κάνει παρέλαση. Είναι δε άριστο, όταν βρίσκεται στη σημαία και αναθεματίζεις όταν κάποιος, ας πούμε ο καιρός, το εμποδίζει να παρελάσει.

Το σύστημα αυτό είναι επίσης πολύ καλό, και χρήσιμο, όταν βρίσκεσαι στους επισήμους, έστω και χωρίς γραβάτα. (Μη ξεχνιόμαστε κιόλας).

Όταν όμως είσαι στην… απ’ έξω, το σύστημα των παρελάσεων είναι απλώς μια καλή ευκαιρία να δείξεις πόσο αντισυστημικός είσαι.

Διότι, μη ξεχνάμε, τι θα ήταν οι αντισυστημικοί χωρίς το σύστημα; Μια τρύπα στο νερό θα ήταν. Έτσι καταλήγουμε στο τελικό μας συμπέρασμα: Η μεγαλύτερη προσφορά του συστήματος είναι ότι παράγει αντισυστημικούς.

Αν με εννοείτε.

Χρόνια Πολλά!

Αντί… γενικώς!