141010 ΔΥΣΠΙΣΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Ψήφο, ναι. Εμπιστοσύνη;

Ολοκληρώνεται σήμερα το βράδυ η συζήτηση στη Βουλή για (με) την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.

«Η ψηφοφορία», όπως λένε και οι κοινοβουλευτικοί συντάκτες, «αναμένεται χωρίς εκπλήξεις».

Ε, και;

Αυτό είναι κάτι που το έχουμε μάθει, έχει μπει στη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας. Επιλέγουμε  ένα σωρό πράγματα, όχι επειδή τα εμπιστευόμαστε, αλλά από ανάγκη, επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά.

«Ψηφίζουμε», όμως δεν εμπιστευόμαστε.

Αυτό δεν έκαναν και οι πολίτες στις εκλογές, όχι μόνο τις τελευταίες εθνικές, αλλά και σε ένα σωρό άλλες εκλογικές αναμετρήσεις;

Ψηφίζουν κάποιον για χίλιους δυο λόγους, εκτός από ότι του έχουν εμπιστοσύνη να διαχειριστεί τα ζητήματα του τόπου.

Δεν είναι άσχετο το γεγονός ότι κάποιοι θέτουν το θέμα εμπιστοσύνης προς τον πολιτικό κόσμο σε εντελώς «ρεαλιστική» βάση:

Εσύ, δηλαδή, αν είχες μια επιχείρηση, θα την εμπιστευόσουν σε κάποιον από αυτούς να την κουμαντάρει; Πώς να τους εμπιστευτείς ένα δήμο, μια περιφέρεια ή τη χώρα ολόκληρη;

Διάβασα κάπου τη διαδικασία που υπάρχει για να πάρει κάποιος τη θέση του Επιτρόπου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπάρχει μια επιτροπή που τον «εξετάζει» και στην οποία δίνει συνέντευξη, απαντώντας σε ένα σωρό ερωτήματα. Πρέπει, λέει, να αποδείξει εκεί ότι και το αντικείμενο κατέχει στην εντέλεια, και όραμα έχει, αλλά και πρακτικές λύσεις διαθέτει για τα τρέχοντα ζητήματα.

Θα μου πείτε τώρα, σ’ αυτή τη διαδικασία διέπρεψε ο Αβραμόπουλος. Ξέρω κι εγώ; Μπορεί να έμαθε καλά το μάθημα, γιατί το να ανέπτυξε δικές του θέσεις και να εντυπωσίασε, όπως λένε, την επιτροπή, δεν του το έχω.

Ακόμη κι έτσι όμως. Εσείς πόσους πολιτικούς γνωρίζετε που μπορούν να μπουν σε μια τέτοια διαδικασία και να απαντήσουν σε συγκεκριμένα ερωτήματα για το αξίωμα το οποίο διεκδικούν.

Συγκεκριμένα είπα, όχι στημένα, όπως γίνεται στα δήθεν ντεμπέιτ.

Το άλλο πουλάκι:

Ψήφο, ναι. Εμπιστοσύνη, όμως;

Όταν έχεις υποχρεωθεί να διαλέγεις για το σπίτι σου όχι το καλύτερο, αλλά το πιο φτηνό, επειδή αυτό αντέχει η τσέπη σου –αν αντέχει κάτι- τότε είσαι εξοικειωμένος με τη διαδικασία.

Ξέρεις, τουλάχιστον, ακόμη να ξεχωρίζεις το καλύτερο. Σε λίγο δεν θα μπορείς ούτε αυτό. Θα πιστεύεις ότι εκείνο που «διάλεξες» είναι το καλύτερο.

Θέλετε κι άλλο παράδειγμα;

Όλοι ξέρουμε ποιοι γιατροί είναι καλοί, είμαστε όμως υποχρεωμένοι να καταφεύγουμε, στους συμβεβλημένους στον ΕΟΠΥΥ ή στο ΠΕΔΥ ή όπως αλλιώς ονομάζεται, προκειμένου να γλιτώσουμε την αμοιβή.

Ε, να δείτε που σε λίγο θα κυκλοφορούν φήμες για τους καλύτερους γιατρούς και οι σχετικές λίστες θα περιλαμβάνουν μόνο εκείνους που δέχονται ασθενείς χωρίς αμοιβή.

Ας μην ξεχνάμε πως, ανέκαθεν, για ένα πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου, το φτηνότερο ήταν το καλύτερο. Κι αν πεις για το τζάμπα…

Έτσι κάνουμε τις επιλογές μας.

Όπως έλεγε και μια κομμώτρια –η ρήση της έμεινε παροιμιώδης στην παρέα- «διακόσια ευρώ για έναν ύπνο, δεν τα δίνω».

Σχολίαζε η καημένη τις τιμές που έχουν κάποια ακριβά ξενοδοχεία και δεν τις θεωρούσε… του γούστου της.

Έτσι και οι πολιτικοί. Μπορεί να μην είναι του γούστου μας είναι όμως της τσέπης μας κι αυτό το θεωρώ κατάντημα.

Να είσαι υποχρεωμένος να ψηφίσεις κάτι με το οποίο διαφωνείς, μόνο και μόνο επειδή δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο, τίποτε αξιόπιστο.

Μην πάτε μακριά. Δεν βλέπεις τη συζήτηση που γίνεται για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας;

Δεν τους ενδιαφέρει ποιος είναι άξιος και κατάλληλος για τη θέση, παρά κοιτάζουν να βρουν κάποιον που θα τον ψήφιζαν και οι άλλοι.

Μόνον οι άλλοι, γιατί αυτοί θα τον ψηφίσουν έτσι κι αλλιώς. Κατάντημα!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ψήφος ναι, χωρίς καμιά εμπιστοσύνη.

Δυστυχώς, ο τόπος πρέπει να κυβερνηθεί. Φαίνεται ότι ένα κριτήριο το οποίο λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους οι πολίτες είναι η σταθερότητα.

Δυστυχώς, αυτή δεν θεωρείται δεδομένη, με όποιον κι αν βρίσκεται στην κυβέρνηση. Οι πολίτες φοβούνται.

Δυστυχώς, φαίνεται πως προτιμούν την σταθερότητα, ακόμη και χάνοντας ένα σωρό «κεκτημένα», ακόμη και βλέποντας πως το μόνο σταθερό είναι η πορεία προς μια χειροτέρευση της κατάστασης.

Αυτό, παρ’ όλο που θεωρούμαστε (και είμαστε) λαός «κουμαρτζήδων», που ρισκάρουμε για να κερδίσουμε.

Φαίνεται πως η «άλλη λύση» δεν μπορεί να κερδίσει ούτε την εμπιστοσύνη του… ρίσκου. Ψήφος ναι, εμπιστοσύνη όχι, άρα ούτε και ψήφος, αφού, αν είναι να το ρίχνουμε από ανάγκη το κάνουμε προς εκείνους που εξασφαλίζουν κάποια σταθερότητα.

Έστω… κατηφορική.

Κάπου εδώ βρισκόμαστε, φίλοι μου.

Παρακολουθήσατε, όσοι παρακολουθήσατε, την αντιπαράθεση, από κάθε πλευράς, καμαρώσατε και το επίπεδο της πολιτικής ηγεσίας του τόπου και τώρα περιμένετε την ψήφο εμπιστοσύνης.

Και μετά; Από αύριο αρχίζει η αναμέτρηση με τα πραγματικά προβλήματα της χώρας. Πότε θα γίνουν εκλογές; Ποιος θα προκύψει για Πρόεδρος; Τι «γαλλικά» αντάλλαξαν οι πολιτικοί μας στο φέισμπουκ; Ποιος θα διαγραφεί και ποιος θα προχωρήσει σε άλλο κόμμα; Τι δήλωσε πάλι ο Άδωνις; Τι γίνεται με τις δίκες της Χρυσής Αυγής; Ποια θα είναι η επόμενη συνάντηση του Τσίπρα; Και πάει λέγοντας… 

Πώς να μην έχεις εμπιστοσύνη;

Πίτσος - Εμπιστοσύνη!