141017 ΠΡΟΩΡΟ

Το ένα πουλάκι:

Είναι εφιαλτικό!

Διαβάζω τα αποτελέσματα μιας έρευνας και τρομάζω! Η σεξουαλική ζωή των παιδιών αρχίζει γύρω στα δεκατέσσερα του χρόνια. Όχι των παιδιών, των παιδιών ΜΑΣ.

Μπορείτε να το συνειδητοποιήσετε;

Ποιοι από εμάς που έχουμε παιδί στη Β΄ τάξη του Γυμνασίου πιστεύουμε ότι το παιδί μας έχει αρχίσει κανονικά, κανονικότατα, τη σεξουαλική του ζωή;

Κανείς; Αυτό είναι και το δυστύχημα. Πιστεύουμε ότι δεν πρόκειται αυτό να συμβεί στο δικό μας παιδί (δηλαδή σ’ εμάς) πριν έρθει η «κατάλληλη ώρα».

Ποια είναι η «κατάλληλη ώρα»; Τώρα μου έρχεται να πω «για το δικό μας παιδί, ποτέ», όμως κρατιέμαι.

Και θα πω αυτό που λένε όλα τα παραμύθια: Όταν μεγαλώσει αρκετά, όταν γνωρίσει τον κατάλληλο σύντροφο, όταν δεθεί συναισθηματικά μαζί του, όταν αισθανθεί σιγουριά και ασφάλεια, όταν πιστέψει ότι το θέλει πραγματικά…

Δηλαδή «ποτέ»!

Πιστεύουμε ότι οι έρευνες είναι πάντοτε για τους άλλους, ότι αναφέρονται σε πρόσωπα μακριά από τους οικείους μας, ότι εμείς αποτελούμε εξαίρεση, μέχρι που… έρχεται στο κεφάλι μας.

Και, συνήθως, έρχεται με τον πιο ακατάλληλο τρόπο. Διότι, δεν φαντάζομαι πως παιδιά (γιατί παιδιά είναι) που αρχίζουν να έχουν σεξουαλικές σχέσεις σε τόσο μικρή ηλικία, εκμυστηρεύονται το τι κάνουν στους γονείς τους.

Άρα, όταν θα έρθει η ώρα να το μάθει ο γονιός, θα έχει μπει στη μέση ή καμιά ασθένεια ή καμιά εγκυμοσύνη.

Ας κάνουμε μια στάση εδώ, για να οριοθετήσουμε τη μεγάλη διαφορά που υπάρχει και στην κοινωνία μας:

Άλλο το αγόρι, άλλο το κορίτσι!

Είτε μας αρέσει, είτε όχι, είτε είμαστε «φεμινιστές» είτε φαλλοκράτες, ο διαχωρισμός αυτός ισχύει σε όλους, άρα και σ’ εμάς.

Διότι το υπαγορεύει και η φύση. Στο αγόρι –πώς το έλεγε στις ελληνικές ταινίες;- «η βλάβη δεν είναι ανεπανόρθωτη», εννοώ δεν κινδυνεύει να βρεθεί και με ένα μωρό στην κοιλιά.

Να γίνει γονιός, ναι, όχι όμως να «φορτωθεί και μια εγκυμοσύνη», που, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, είναι πάντοτε ανεπιθύμητη.

Το άλλο πουλάκι:

Πολύ λάου λάου τα λες!

Μη ξεχνάς ότι υπάρχουν και οι περιπτώσεις γονιών (μιλάω κυρίως για πατέρες) που καμαρώνουν όταν οι γιοι τους γίνονται «άντρες». Και όσο πιο νωρίς συμβεί αυτό, τόσο μεγαλύτερο το καμάρι τους.

Ξεχνούν ότι, για να γίνεις «σωστός» άντρας, χρειάζεται και μια σωστή γυναίκα, δηλαδή το κορίτσι ενός άλλου πατέρα.

Εκτός κι αν καταφύγεις (ή σε …καταφύγει ο πατέρας σου) σε κάποια από τις ιέρειες της Αφροδίτης και πληρώσεις για να μάθεις.

Ακόμη κι έτσι όμως, σε λίγο θα σκεφτείς έναν από τους παλαιότερους και πιο έγκυρους κανόνες της οικονομίας και θα θελήσεις να τον εφαρμόσεις: Γιατί να πληρώνεις για κάτι που μπορείς να το έχεις τζάμπα;

Κάπως έτσι, λοιπόν, με τη μεσολάβηση βιαστικών πατεράδων ή χωρίς αυτή, τα παιδιά, τα παιδιά ΜΑΣ, ξεκινούν να έχουν ερωτική ζωή, χωρίς να γνωρίζουν την τύφλα τους.

Δεν το λέω εγώ, το λένε οι έρευνες.

Και δεν μιλώ για τη… διαδικασία. Αυτή κουτσά στραβά θα τη μάθεις, είναι άλλωστε στη φύση των θηλαστικών, άσε που όλο και καμιά ταινία θα έχεις δει, πριν φτάσεις στην εφηβεία.

Πολύ πριν φτάσεις στην εφηβεία, διότι η τηλεόραση και το διαδίκτυο «παίζουν» από τα πρώτα χρόνια του δημοτικού.

Μόνο που στις «εκπαιδευτικές» ταινίες σπάνια γίνεται λόγος για τους κινδύνους ή τις δυσάρεστες εκπλήξεις που μπορεί να επιφυλάσσει η ηδονή, όσο καλά και να την προσποιούνται οι πρωταγωνιστές.

Στη ζωή όμως (πάντα) είναι αλλιώς!

Κι έτσι φτάνει το μυστικό και στους γονείς, αν φτάνει, οι οποίοι τρέχουμε κατόπιν εορτής να προλάβουμε το «κακό», αν προφταίνεται.

Πάντως, μια «ανεπανόρθωτη» βλάβη συμβαίνει ούτως ή άλλως στα παιδιά και δεν εννοώ, φυσικά, την εγκυμοσύνη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Από πού αλλού να εκπαιδευτούν;

Διότι ο πρώτος που έπρεπε να λάβει υπόψη τους αυτές τις έρευνες είναι όχι οι γονείς, αλλά η πολιτεία.

Αν τα παιδιά μαθαίνουν μόνα τους δεκατεσσάρων ετών, τότε η πολιτεία, μέσω του Σχολείου, θα πρέπει να τα προλαβαίνει. Άρα, κατεβαίνουμε στο Δημοτικό.

Βεβαίως υπάρχουν ενστάσεις.

Διότι υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν πως ένα μάθημα σεξουαλικής αγωγής δεν είναι τίποτε άλλο παρά μάθημα σεξουαλικής απελευθέρωσης. Ότι «με κάτι τέτοια» τα παιδιά οδηγούνται μια ώρα αρχύτερα στην… πρακτική εφαρμογή όσων μαθαίνουν στο σχολείο.

Δεν είναι όμως έτσι.

«Σχολείο» και «δάσκαλοι», σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ήταν ανέκαθεν οι παρέες και οι φίλοι, που μετέφεραν στους νεοφώτιστους όλα τα στραβά που είχαν μάθει οι ίδιοι από άλλους.

Κανονικό αλληλοδιδακτικό σχολείο, δηλαδή.

Τα τελευταία χρόνια το εποπτικό υλικό αυτού του «Σχολείου» εμπλουτίστηκε αφάνταστα και τη θέση που είχαν τα περιοδικά και οι τράπουλες, ακόμη και παράνομες επισκέψεις στις σκοτεινές αίθουσες κινηματογράφων, πήραν τώρα τα κινητά, τα τάμπλετ και το διαδίκτυο.

Τι μεγαλύτερο κακό να κάνει το Σχολείο και η διαπαιδαγώγηση που θα προσφέρει; Το Σχολείο πρέπει να είναι μπροστά, να λειτουργεί σαν προφυλακτικό κι όχι σαν… χάπι της επόμενης μέρας!

Μαθήματα «ζωής»!