171008 ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Στήριξη;

Πριν απαντήσουμε, ας δούμε την κατάσταση με όρους «πραγματικής οικονομίας», όπως συνηθίζουμε να λέμε.

Δηλαδή των συνθηκών που επικρατούν εκεί έξω, στη ζούγκλα (που είναι όμως και εφιάλτης) που ονομάζεται ελεύθερη αγορά.

Ποια θα έπρεπε να είναι τα αισθήματα ενός επαγγελματία απέναντι στους πιστούς πελάτες του; Σήμερα, που ο ανταγωνισμός γίνεται ιδιαίτερα σκληρός, που το κάθε ευρώ που μπαίνει στο ταμείο έχει τεράστια αξία, πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζει ένας επαγγελματίας εκείνους που εξακολουθούν να τον τιμούν με την προτίμησή τους;

Προσέξτε τι θα απαντήσετε.

Τόσα χρόνια που γνωριζόμαστε, θα πρέπει να είστε υποψιασμένοι πως κάτι πονηρό κρύβεται πίσω από τις ερωτήσεις.

Ωστόσο, εγώ θα συνεχίσω, κάνοντας το πρόβλημα ακόμη πιο περίπλοκο, βάζοντας έναν επιπλέον συντελεστή.

Πώς θα έπρεπε να αντιμετωπίζει τους πελάτες του ένας επαγγελματίας όταν ξέρει ότι το εμπόρευμά του δεν είναι το καλύτερο της πιάτσας;

Και, όταν ξέρει ότι αυτό το… ξέρουν και οι πελάτες του, ωστόσο συνεχίζουν να ψωνίζουν από το μαγαζί του;

Βλέπετε, σιγά σιγά η κατάσταση αρχίζει να ξεφεύγει από τα στενά όρια της οικονομικής συναλλαγής και να παίρνει άλλες διαστάσεις, οι οποίες είναι αντικείμενο διαφορετικών επιστημών, όπως, ας πούμε, η ψυχανάλυση.

Εκτός εάν…

Εκτός εάν οι συγκεκριμένοι πελάτες, που εξακολουθούν να στηρίζουν το κατάστημα, με τα δεύτερης και τρίτης διαλογής προϊόντα, ξέρουν κάτι που δεν ξέρουμε εμείς οι υπόλοιποι.

Ή θέλουν κάτι, που δεν το ομολογούν ευθέως, περιμένουν όμως την κατάλληλη στιγμή. Το έχουμε δει και σε πολλές ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες. Ο «μουστερής» που επιμένει –ακόμα και σε πείσμα του εμπόρου- κάτι παραπάνω γυρεύει από απλό «αλισβερίσι».

Ήρθε η ώρα όμως να αφήσουμε τα μισόλογα και να πούμε τι είναι αυτό που μας βάζει σε τόσες σκέψεις.

Το λέμε ευθύς αμέσως. Η ανακοίνωση του Μάριο Ντράγκι ότι θα εξακολουθήσει να αγοράζει ελληνικά ομόλογα.

Το άλλο πουλάκι:

Όχι ο ίδιος!

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα εξακολουθήσει να αγοράζει ελληνικά ομόλογα, «προϊόντα» τα οποία, όπως είπαμε και στο παράδειγμά μας, δεν έχουν καμία αξία στην αγορά.

Κι όχι μόνο θα τα αγοράζει, αλλά θα τα δέχεται και ως εγγυήσεις για την παροχή δανείων.

Αυτή όμως είναι μόνο η μισή πραγματικότητα και έτσι επανέρχεται το αρχικό μας ερωτηματικό περί στηρίξεως.

Διότι τα χρήματα που θα δώσει η ΕΚΤ έναντι τίτλων που θεωρούνται «σκουπίδια», δεν θα είναι… εν λευκώ. Ο καλός πελάτες, που συνεχίζει να προτιμά το μαγαζί μας, θέτει και κάποιους όρους.

Τα χρήματα θα δοθούν στην Ελλάδα, εφόσον αυτή βρίσκεται σε κάποιο «πρόγραμμα», δηλαδή κάποιου είδους διαβεβαίωση ότι οι κυβερνήσεις που θα τα διαχειριστούν θα (πώς να το πω;) κάνουν μια προσπάθεια να τα επιστρέψουν κάποια στιγμή πίσω.

Τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια; Ότι όσοι ονειρεύονται πως θα ξανάρθει μια στιγμή που θα μπορούν να σκορπούν το (δανεικό) χρήμα, όπως και όπου τους γουστάρει, ίσως θα χρειαστεί να περιμένουν πολύ ακόμη.

Το «κάποιο πρόγραμμα» σημαίνει «κάποιο μνημόνιο» ή απλώς μνημόνιο, για να μην παίζουμε με τις λέξεις.

Αυτή είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να τη δουν όλοι, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, αφού όλοι, για τον δικό του λόγο ο καθένας, πανηγυρίζουν το τέλος των μνημονίων.

Αν δεν θέλουμε άλλα μνημόνια, πρέπει να στήσουμε μια οικονομία που δεν θα εξαρτάται από δανειστές για να επιβιώσει.

Και μη τρώτε το παραμύθι που λέει «όλοι χρωστάνε», το ξέρουμε καλά πως η δική μας περίπτωση, το δικό μας χρέος, δεν είναι όπως άλλων χωρών.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να σταθούμε στα πόδια μας.

Κοιτάξτε λίγο τι γίνεται με τον τουρισμό, που θεωρείται η «βαριά βιομηχανία» της χώρας. Κατά γενική ομολογία ο αριθμός των τουριστών έχει αυξηθεί θεαματικά, όμως (προς έκπληξη όλων;) τα έσοδα του κράτους από τον τουρισμό μειώθηκαν.

Αυτό, σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου θα είχε ως συνέπεια παραιτήσεις. Ή θα παραιτούνταν οι αρμόδιοι για τις εισπράξεις υπουργοί, λόγω προφανούς αποτυχίας στο βασικό τους έργο, ή θα παραιτούνταν οι υπουργοί Τουρισμού, από πληγωμένο (πολιτικό ή επαγγελματικό –όπως το δείτε) εγωισμό.

Εγώ σας κουβαλάω κόσμο κι εσείς ή τον αφήνετε να φύγει, χωρίς να ξοδέψει εδώ τα χρήματά του, ή αφήνετε αυτά τα χρήματα να τα φάει το σκοτάδι της μαύρης αγοράς.

Και να γίνουν, όπως πολύ συχνά συμβαίνει, με τη σειρά τους, ταξίδια των ανθρώπων που ασχολούνται με τον τουρισμό σε χειμερινούς προορισμούς της Ευρώπης ή σε εξωτικά νησιά που δεν τα πιάνει ο χιονιάς και το ξεροβόρι.

Για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, η κίνηση Ντράγκι, όπως και να τη δούμε, είναι μια στήριξη –στήριξη όμως, όχι φιλανθρωπία. Και αυτό ίσως είναι  προτιμότερο για ανθρώπους που δεν λένε να μπουν σε τάξη αφ εαυτού τους, που δεν λένε να καταλάβουν πως το νοικοκύρεμα είναι μια πράξη –στο τέλος τέλος- δημοκρατική, πως βοηθά τους πλέον ανίσχυρους, τους έντιμους και τους νομοταγείς πολίτες.

Βέβαια, το νοικοκύρεμα πολλοί αγάπησαν, την ανεμελιά, το ξεσάλωμα και την «ελευθερία» όλοι.

Μέχρι τη στιγμή που… έρχεται ο λογαριασμός.

Παίζουμε με βοήθειες!