141015 ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Εγώ θα το έλεγα επένδυση.

Η αστυνομία προτιμά να το λέει απάτη, όμως ποτέ δεν συμφωνούσαμε σε όλα με την αστυνομία. Πόσο μάλλον που εδώ δεν μιλάμε μόνο για την εγχώρια, αλλά και για εκείνη της Γερμανίας.

Τι εμπιστοσύνη να έχεις σε γερμανούς αστυνομικούς;

Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.

«Κατηγορούνται για απάτη σε βάρος 360.000 ατόμων» λέει η είδηση. Ευτυχώς που είναι έτσι διατυπωμένη. Αν, για παράδειγμα έλεγε αντί ατόμων «πολιτών», εμένα ο νους μου θα πήγαινε κατευθείαν σε πολιτικούς που εξαπάτησαν τους ψηφοφόρους τους.

Βλέπετε μόνο οι πολιτικοί έχουν το χάρισμα να εξαπατούν, με μιας, εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών και να τους παίρνουν ό,τι πολυτιμότερο έχουν. Την ψήφο τους.

Εδώ όμως δεν μιλάμε για τέτοια περίπτωση. Οι συγκεκριμένοι «δύο Έλληνες της Γερμανίας» πήραν το δεύτερο πολυτιμότερο αγαθό ενός ανθρώπου, τα χρήματα.

Πώς όμως κατάφεραν να εξαπατήσουν τόσους πολλούς οι δυο αυτοί Έλληνες της Γερμανίας;

Πώς είπατε; Γιατί δεν λέω ονόματα; Θα σας πω. Ο ένας, ο 44χρονος, λέγεται Ζ .Δ. και έχει διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας, όπου και συνελήφθη. Ο άλλος, ο Μ. Γ. βρίσκεται κρατούμενος σε φυλακή του Ντίσελντορφ από τα τέλη Μαρτίου.

Γιατί δυσανασχετείτε; Ό,τι λέει το ρεπορτάζ σάς λέω. Είπαμε, αν η απάτη δεν ήταν οικονομική, αλλά εκλογική, θα είχαμε όχι μόνο ονόματα, αλλά και φωτογραφίες, καθώς και ιλουστρασιόν φυλλάδια με πλήρη βιογραφικά των απατεώνων. Δυστυχώς, σε περιπτώσεις οικονομικών εγκλημάτων (όχι «φτηνών», εγκλημάτων με αντικείμενο το χρήμα εννοώ), ονόματα δεν δίνονται.

Μη τυχόν κι έχει γίνει κανένα λάθος (από την αστυνομία της Γερμανίας, διότι η δική μας δεν κάνει λάθη) και εκθέσουμε άδικα ανθρώπους, υπεράνω πάσης υποψίας. Και άντε να μαζέψεις μετά τις άδικες κατηγορίες.

Λέγαμε όμως για τον τρόπο, για το πώς κατάφεραν ο Ζ .Δ. και ο Μ .Γ. να εξαπατήσουν τόσο κόσμο.

Πρώτα πρώτα να πούμε ότι είχαν και νομική υποστήριξη (λείπει ο Μάρτης;) από δικηγόρο αυστριακής καταγωγής, ο οποίος φυγοδικεί.

Το σύστημα ήταν απλό, αλλά πολύπλοκο. Πώς γίνεται αυτό; Γίνεται. Απλό στη σύλληψή του, πολύπλοκο στην οργάνωσή του και στον τρόπο κάλυψης που παρείχε στους εμπνευστές του.

Το  άλλο πουλάκι:

Φταίνε όμως και τα μνημόνια.

Α, να λέμε τα πράγματα σωστά κι όχι όπως μας αρέσει. Και μάλιστα φταίνε όχι γιατί είναι όπως οι γκόμενες (που φταίνε για όλα), αλλά γιατί αυτά οδήγησαν τον Ζ .Δ. να μεταναστεύσει στη Γερμανία, όπου και έμπλεξα με τον Μ. Γ. «Ήθελα να έχω τη δυνατότητα να δουλέψω εκεί, επειδή τα πράγματα στην Ελλάδα δεν πήγαιναν καλά», δήλωσε ο ψυχολόγος στο επάγγελμα Ζ .Δ.

Όπερ έδει δείξαι!

Ας έρθουμε, όμως στην κομπίνα.

Οι δύο φίλοι έστησαν μια εταιρεία η οποία φαινόταν ότι παρείχε υπηρεσίες για τυχερά παιχνίδια μέσω τηλεφώνου. Υπάλληλοι τηλεφωνικών κέντρων τηλεφωνούσαν στα κορόιδα, συγνώμη, στους «πελάτες», και τους καλούσαν να εγγραφούν κάπου όπου θα έχουν πρόσβαση σε 200 τυχερά παιχνίδια. Άλλο που δεν ήθελαν αυτοί…

Άλλοτε πάλι τους έλεγαν ότι είναι ανάμεσα στους τυχερούς που θα κέρδιζαν πλούσια δώρα: αυτοκίνητα, μετρητά, ταξίδια…

Έτσι οι «πελάτες», δηλαδή τα κορόιδα, πείθονταν να στείλουν τη συνδρομή τους για κάποιους μήνες, ακόμη κι αν το μόνο που ήθελαν ήταν να απεμπλακούν από την όλη υπόθεση.

Προσέξτε, τώρα. Αυτό ήταν το πρώτο επίπεδο της κομπίνας. Διότι από πίσω υπήρχε ένα δαιδαλώδες σύστημα από εταιρείες επί εταιρειών, με τέτοιο τρόπο που ήταν αδύνατον να εντοπιστούν οι ιδιοκτήτες, άρα και οι ένοχοι της απάτης. Αδύνατον; Όχι ακριβώς, αφού εντοπίστηκαν.

Μια υπηρεσία παροχής τυχερών παιχνιδιών, δυο τηλεφωνικά κέντρα σε διαφορετικές πόλεις, τρεις εταιρείες τεχνικής υποστήριξης και καμιά 50αριά άλλες που μάζευαν τις συνδρομές.

Σκεφθείτε εταιρεία HELLAS, ιδιοκτήτρια της οποίας είναι η εταιρεία Calamata A.Ε. με έδρα το Λιχτενστάιν, ιδιοκτήτρια της οποίας είναι μια εταιρεία με έδρα τον Παναμά, στην οποία δικαιούχοι είναι οι δύο Έλληνες.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να ήταν μόνο αυτά;

Άλλες εταιρείες, όπως μία καλλυντικών στην Αθήνα και μια «πρωτοποριακή» εταιρεία ενοικίασης αυτοκινήτων, ήταν μέρη του δικτύου για την αποκάλυψη του οποίου εργάστηκαν με… γερμανική συνέπεια δεκάδες αστυνομικοί και πραγματογνώμονες, σχηματίζοντας εκατοντάδες φακέλους με στοιχεία και πίνακες.

Αποτέλεσμα; 36 εκατ. ευρώ «κέρδη» ενώ τα θύματα ξεπερνούσαν τις 360 χιλιάδες! Το θαυμαστικό δεν πάει εκεί που φαντάζεστε. Απλώς θέλει να μας πει… σιγά το πράγμα!

Διότι, αν κάνεις τη διαίρεση, θα δεις πως το κάθε «θύμα» έβαλε περίπου 100 ευρώ σε μια επιχείρηση που έδωσε δουλειά σε τόσους ανθρώπους, αφού οι δυο «επενδυτές» που συνελήφθησαν είχαν στη δούλεψή τους πολύ προσωπικό.

Επομένως, υπό άλλες συνθήκες, το όλο εγχείρημα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «εταιρεία λαϊκής βάσης» και να δέχεται επαίνους κι όχι διώξεις.

Ας όψεται όμως η κακιά η τύχη…

Τώρα, θα αναρωτιέστε γιατί σας είπαμε όλη αυτή την ιστορία. Αν αφήσουμε τον προφανή λόγο (κάτι πρέπει να σας λέμε κάθε μέρα), πιστεύουμε πως τέτοιες ιστορίες θα έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία. Όχι μόνο για τον λόγο ότι ανάλογες απάτες κυκλοφορούν χιλιάδες με πιο νομιμοφανή χαρακτήρα, στην ουσία όμως απάτες με πατέντα.

Αλλά και για να δείχνουμε στα παιδιά μας πως κανείς καλός δεν χάνεται, αρκεί να χρησιμοποιεί σωστά τα προσόντα που κι όχι εις βάρος άλλων. Εσείς τι λέτε, ο Ζ .Δ. και ο Μ. Γ. όποια δουλειά και να έκαναν δεν θα έβγαζαν λεφτά;

Με τόσες ιδέες και τόσο κόπο…

Μαθήματα ζωής!