141003 ΕΓΚΑΙΡΟ

Το ένα πουλάκι:

Ρε, τι πλάκα έχουμε!

Δεν μ’ αρέσουν οι υπερβολές, δεν συμπαθώ τα μεγάλα λόγια, είμαι βέβαιος όμως πως αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει σε κανένα άλλο κράτος του κόσμου.

Όχι «πολιτισμένο», όχι «τριτοκοσμικό», πολύ απλά σε κανένα απολύτως.

Ξέρω τι σκέφτεστε.

Αναρωτιέστε από μέσα σας «ποιο απ’ όλα να εννοεί;», αφού το ίδιο ακριβώς πράμα μπορεί να ισχυριστεί κάποιος για μια σειρά από παγκόσμιες πρωτοτυπίες και ιδιαιτερότητες που διαθέτει η χώρα μας.

Δεν έχετε άδικο. Σήμερα όμως θέλω να μιλήσω ειδικά γι’ αυτό που γίνεται με τις προθεσμίες, τις κάθε είδους προθεσμίες, και ειδικότερα για όσες έχουν να κάνουν με πληρωμές προς το δημόσιο.

Αυτό, με αφορμή όσα ζήσαμε πάλι προχθές, όταν έληγε η προθεσμία για την πληρωμή της πρώτης δόσης του ΕΝΦΙΑ.

Κόσμος και ντουνιάς!

Πέσανε όλοι να πληρώσουν την τελευταία μέρα και, όπως ήταν φυσικό, «έπεσε» και το σύστημα.

Ατέλειωτες ουρές σε τράπεζες και ταχυδρομεία, άνθρωποι που μάλωναν για τη σειρά, σκηνές απίστευτου κάλλους.

Άλλοι περίμεναν υπομονετικά, άλλοι προσπαθούσαν να κάνουν τις γνωστές εξυπνάδες, είτε υπήρχε αριθμός προτεραιότητας είτε όχι, η ουσία ήταν πως έπρεπε να περάσουν ώρες για να εξυπηρετηθείς.

Πέσανε, βλέπετε, και πολλοί παππούδες, από αυτούς που τρέχουν να πάρουν τη σύνταξη μη τυχόν και χαθούν τα λεφτά.

Για να μην τα πολυλογούμε, ζήσαμε μια γενική πρόβα τού τι μπορεί να συμβεί έτσι και γίνει κάποτε κάποια στραβή (λέμε τώρα) και τρέξουμε όλοι μαζί στις τράπεζες.

Για ποιο λόγο όμως όλα αυτά;

Έληγε, λένε, η προθεσμία και, όσοι δεν προλάβαιναν να πληρώσουν τη συγκεκριμένη μέρα θα είχαν προσαύξηση με κάποιο πρόστιμο.

Ξέρετε για τι ποσό μιλάμε. Κρατηθείτε γιατί θα βάλετε τα γέλια. Μου το έλεγε την άλλη μέρα το πρωί κάποιος φίλος που είχε πάει στην τράπεζα, είδε τον κόσμο και είπε «δεν με παρατάτε, θα πληρώσω στο πρόστιμο».

Το άλλο πουλάκι:

Μιλάμε για κάτι λεπτά!

Όχι της ώρας, του ευρώ.

Στον συγκεκριμένο φίλο, που η δόση του ήταν γύρω στα 40 ευρώ, η προσαύξηση ήταν ούτε μισό ευρώ, περίπου 50 λεπτά.

Το φαντάζεστε; Πάρτε οποιονδήποτε πολίτη, από τον πιο φτωχό μέχρι τον πιο… τσιγκούνη και πείτε του στάσου σ’ αυτή την ουρά δυο ώρες (τόσο περίπου περίμεναν όλοι) κι εγώ θα σου δώσω μισό ευρώ, να δούμε τι θα σας απαντήσει.

Θα μου πείτε, κανείς δεν ήξερε ποια θα ήταν ακριβώς η προσαύξηση. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Σ’ αυτό τον τόπο ποτέ δεν ξέρουμε την ουσία. Ξέρουμε όλα τα άλλα, εκτός από εκείνα που χρειαζόμαστε πραγματικά. Γιατί να ξέρουμε σε ποιο ποσό ανέρχεται η προσαύξηση; Για να κρατήσουμε τη δόση και να πάμε να την πληρώσουμε τον άλλο μήνα;

Το θέμα, φίλοι μου, αν θέλουμε να το δούμε πιο ψύχραιμα, είναι γενικότερο. Όλα ξεκίνησαν πριν από πολλά πολλά χρόνια, ποιος να θυμάται πότε ακριβώς, όταν άρχισαν να δίνονται παρατάσεις επί παρατάσεων. Έτσι μεγάλωσαν και ανατράφηκαν γενιές πολιτών που είναι βέβαιοι ότι κάθε προθεσμία έχει και την παράτασή της.

Αυτό, σε συνδυασμό με το «δε βαριέσαι» του Έλληνος και παράλληλα με τη σοφή ρήση «γιατί να κάνω σήμερα αυτό που μπορώ να αφήσω για αύριο;» ήρθε και έφερε τα αποτελέσματα που βλέπουμε όλοι μας.

Αυτό, όπως είπαμε, δεν έχει να κάνει μόνο με τις πληρωμές. Δεν υπάρχει εκδήλωση που να μην «εμπεριέχει» την καθιερωμένη καθυστέρηση στην ώρα έναρξης. Τόσο που όσοι επιλέγουν να πηγαίνουν εγκαίρως θεωρούνται αφελείς και κορόιδα, που χάνουν τον χρόνο τους χωρίς λόγο.

Το πρόβλημα είναι πως, ακόμα κι αν υπάρχουν κάποιοι από τους διοργανωτές τέτοιων εκδηλώσεων που θέλουν να τηρήσουν την ώρα έναρξης, δεν μπορούν να το κάνουν, διότι θα απευθύνονται μόνο σ’ αυτούς τους ελάχιστους «αφελείς» και τα «κορόιδα» που –στη συγκεκριμένη περίπτωση- είναι εντυπωσιακά λίγα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

«Καλές πρακτικές».

Αυτό μπορεί να αλλάξει μόνο όταν παρθούν κάποια μέτρα που θα διαπαιδαγωγήσουν τους πολίτες σε άλλες συνήθειες.

Γνωρίζω, ας πούμε, κάποιον ομιλητή, που ξεκινάει ακριβώς την κάθε ομιλία του, λέγοντας κάποια πράγματα «εκτός προγράμματος», έτσι ώστε να αποζημιώσει όσους προσήλθαν εγκαίρως.

Με τη συμπλήρωση του «ακαδημαϊκού τετάρτου», μπαίνει κατευθείαν στο θέμα του. Φαίνεται πως η μέθοδος αυτή έχει κάποια αποτελέσματα και καλά θα ήταν να την υιοθετήσουν και άλλοι.

Πιστεύω επίσης πως και το κράτος θα μπορούσε να κάνει ανάλογες ενέργειες, ειδικά στο θέμα των πληρωμών.

Αντί, ας πούμε, για παρατάσεις και πρόστιμα, θα ήταν καλό να έχει μια έκπτωση, σε όσους πληρώνουν κάποιες μέρες πριν εκπνεύσει η προθεσμία.

Αυτό όμως, χωρίς προειδοποίηση. Όχι όπως τα εισιτήρια που έχουν άλλη τιμή, μικρότερη, στην προπώληση και άλλη στην είσοδο.

Απλώς να πει πως όσοι πλήρωσαν μέχρι μία εβδομάδα πριν την τελευταία προθεσμία θα τύχουν αυτής της έκπτωσης, σε μελλοντική πληρωμή.

Ιδέες υπάρχουν, το ζήτημα είναι να ασχοληθεί κάποιος σοβαρά και να δει πώς μπορούν να υλοποιηθούν.

Ποιος ασχολείται όμως;

Τέλος χρόνου!