140919 ΚΟΠΑΝΙΣΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Πανελλήνιο ρεκόρ!

Μέχρι στιγμής, έτσι;

Διότι τα ρεκόρ υπάρχουν για να καταρρίπτονται και να είστε σίγουροι πως το ίδιο θα συμβεί και με το συγκεκριμένο πανελλήνιο ρεκόρ, που δεν αποκλείεται να αποτελεί και παγκόσμιο.

Υπάρχουν κάποιες ιδιαιτερότητες που αξίζει να τις επισημάνουμε.

Η πρώτη είναι πως, ενώ τα ρεκόρ καταρρίπτονται στο μέλλον, αυτό μπορεί να καταρριφθεί από επίδοση που σημειώθηκε στο παρελθόν!

Η άλλη ιδιαιτερότητα, αυτή με τον παγκόσμιο χαρακτήρα της επίδοσης, σκοντάφτει στο γεγονός ότι δεν γνωρίζουμε ποιες άλλες περιπτώσεις θα αποκαλυφθούν στο μέλλον, οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε παρά για «προσωρινό παγκόσμιο ρεκόρ».

Πώς είπατε; Δεν ανέφερα ακόμη το άθλημα για το οποίο μιλάμε;

Παράληψις! Μιλάμε για το ελληνικότατο άθλημα της απουσίας από την εργασία -εννοείται χωρίς άδεια.

Άθλημα στο οποίο έχουν σημειωθεί αξιοζήλευτες επιδόσεις και ένα απίστευτο, όπως είπαμε, ρεκόρ.

Εδώ θα κάνω μια παρένθεση.

Κάποτε συζητούσαμε για μια συγκριτική στατιστική έρευνα, η οποία υποστήριζε ότι οι Έλληνες υπάλληλοι δεν απουσιάζουν από την εργασία του περισσότερο από συναδέλφους τους άλλων χωρών. Ίσως μάλιστα να απουσιάζουν και λιγότερο.

Σχολιάζοντας αυτή την έρευνα, είπαμε ότι, όπως όλες οι επίσημες έρευνες, στηρίζονται στα στοιχεία που δίνουν οι ίδιες οι υπηρεσίες. Αυτές όμως καταγράφουν μόνο τις επίσημες άδειες.

Σε άλλες χώρες είναι αδιανόητο να λείψει υπάλληλος έστω και ένα τέταρτο, χωρίς να πάρει έγγραφη άδεια από τον προϊστάμενό του.

Θέλετε από ευσυνειδησία, θέλετε από ευθυνοφοβία, κανείς προϊστάμενος δεν δίνει προφορική άδεια στον υπάλληλο να «πεταχτεί για μια δουλίτσα του». Πόσω μάλλον να φύγει ο υπάλληλος χωρίς καν να ενημερώσει!

Εδώ όμως αυτό είναι μια πάγια τακτική που εφαρμόζεται κατά κόρον, ως κανόνας. Πώς να συγκρίνεις επομένως τις άδειες που παίρνουν οι έλληνες υπάλληλοι με εκείνες των ευρωπαίων συναδέλφων τους.

Το άλλο πουλάκι:

Ακούσαμε τα εξ αμάξης!

Κάποιοι φίλοι της στήλης θεώρησαν ότι θίγουμε το κύρος και την υπόληψη των δημοσίων υπαλλήλων και μας επιτέθηκαν με βρισιές –όπως συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια σ’ αυτές τις περιπτώσεις.

Δεν πειράζει. Έρχονται τώρα τα γεγονότα και οι επιδόσεις των πρωταθλητών τού είδους, για να μας δικαιώσουν.

Σημειώστε: 558 ημέρες, 703 ημέρες, 944 και, παρακαλώ χειροκρότημα, 1005 ημέρες!

Υπήρχε λοιπόν υπάλληλος ο οποίος δεν πήγε στην εργασία του, αδικαιολόγητα (για τους άλλους, ο ίδιος είχε ωραιότατη δικαιολογία), 558 ημέρες, κατά τα έτη 2012 και 2013, επειδή μετακόμισε στο εξωτερικό!

Αξιοσημείωτη είναι η περίπτωση εκείνου με το ασημένιο μετάλλιο, ο οποίος βελτίωνε συνεχώς τις επιδόσεις του: 101 ημέρες το 2006, 252 ημέρες το 2007, 565 ημέρες από το 2008 ως το 2011, συνολικά 944 ημέρες.

Βλέπετε, αν ο αθλητής γυμνάζεται συστηματικά…

Το ρεκόρ όμως, όπως είπαμε είναι 1005 ημέρες και το σημείωσε υπάλληλος κατά τα έτη 2010 έως 2013, εν μέσω κρίσης, μνημονίων και τρόικας, αν με εννοείτε.

Τώρα τι λέτε, φίλοι μου; Ήταν αυτά τα ρεκόρ μέσα στη στατιστική που έδειχνε πόσες άδειες παίρνουν οι έλληνες υπάλληλοι;

Σκεφθείτε, αν κάποιοι άνθρωποι μπορούν να απουσιάζουν από την εργασία τους τόσες πολλές ημέρες χωρίς άδεια, τι γίνεται με άλλους που απλώς «τυχαίνει» να λείψουν κάποιες μέρες το χρόνο, λόγω «σοβαρής προσωπικής ή οικογενειακής υπόθεσής τους».

Κάτι που δεν χρειάζεται ιδιαίτερη έρευνα για να το διαπιστώσει οποιοσδήποτε πολίτης έχει επαφή με υπηρεσίες του δημοσίου.

Αφήστε που το δείχνουν και κάποιες άτυπες έρευνες, που μας λένε, ας πούμε, πόσα αυτοκίνητα φεύγουν για το Πάσχα τη Μεγάλη Εβδομάδα και πόσα επιστρέφουν πίσω πριν του Θωμά!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας επανέλθουμε στους ρέρκορμεν.

Τώρα, λέει, τους διώχνουν από την υπηρεσία, μαζί με άλλους που καταχράστηκαν τεράστια ποσά ή προσεληφθήσαν με πτυχία που πήραν από… τον εαυτό τους.

Το ερώτημα είναι, γιατί τώρα;

Όπως είδατε από τα παραδείγματα, κάποιοι απουσίαζαν αδικαιολόγητα επί χρόνια και έπρεπε να φτάσει το 2014 για να τιμωρηθούν, φαντάζομαι, κάτω από τις ασφυκτικές πιέσεις των δανειστών μας για απολύσεις στο δημόσιο.

Όλα αυτά τα χρόνια τι γινόταν; Ποιος τους κάλυπτε; Από πού έβρισκαν το θράσος να την κοπανάνε, χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες;

Θυμήθηκα τώρα την ιστορία που είχε πει κάποτε ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, όταν ήταν υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Τζαννετάκη:

Είχε δεχτεί, είπε, αφόρητες πιέσεις να προσλάβει στο υπουργείο του μια κυρία, «ατυχήσασα». Με τα πολλά και μετά από αρκετό καιρό, ενέδωσε και υπέγραψε την πρόσληψή της.

Σε λίγο καιρό όμως πήγε ο τμηματάρχης και του παραπονέθηκε ότι η «ατυχήσασα» δεν εμφανίζεται καθόλου στη θέση της, απουσιάζει συνεχώς.

Ο υπουργός την κάλεσε και της ζήτησε το λόγο για τον οποίο δεν πηγαίνει στη δουλειά της.

Ξέρετε τι του απάντησε;

«Κύριε Κωνσταντόπουλε, εμείς έναν διορισμό ζητήσαμε. Αν θέλαμε εργασία, βρίσκαμε και αλλού με πολύ καλύτερες μάλιστα αποδοχές».

Ευτυχώς, δεν είχε περάσει το διάστημα για τη μονιμοποίησή της και απολύθηκε, συμπλήρωνε την ιστορία ο υπουργός.

Και, αν θέλουμε, τον πιστεύουμε.

Καμιά άδεια δεν είναι ντροπή!