170331 ΑΝΕΞΕΡΕΥΝΗΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Έρευνες, έρευνες, έρευνες...

Έχουν ενδιαφέρον οι έρευνες, ιδίως όταν ερευνούν πράγματα ενδιαφέροντα!

Σας κούφανα, έτσι; Τι να κάνουμε, το ρίχνουμε και λίγο στο εύκολο χιούμορ, μήπως και μπορέσουμε να δούμε τα πράγματα πιο... χιουμοριστικά.

Δεν είναι εύκολο (το εύκολο χιούμορ) στις μέρες που ζούμε. Και που δεν χρειαζόμαστε καμιά έρευνα να μας πει ότι πάμε κατά διαόλου. Παρ’ όλα αυτά, τέτοιες έρευνες υπάρχουν πολλές, η μια πιο μαύρη από την άλλη, όμως δεν θα μιλήσουμε για κάτι τέτοιο.

Αν και, φαινομενικά, κάπου εκεί θα κινηθούμε, ο στόχος μας είναι άλλος. Μη βιάζεστε, θα τα μάθετε όλα, όταν έρθει η ώρα. Πρώτα πρώτα, ας πούμε κάτι γενικότερο για τις έρευνες. Είναι να τις εμπιστεύεται κανείς;

Όχι, βέβαια! Τουλάχιστον, όχι πάντα. Όμως, αν θέλει να είναι συνεπής με τον εαυτό του, δεν μπορεί να το κάνει α λα καρτ, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για έρευνες που μετρούν και ξαναμετρούν ίδια πράγματα.

Θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. Ξέρετε όλοι ότι υπάρχουν έρευνες που μετρούν τις προτιμήσεις των τηλεθεατών στα διάφορα τηλεοπτικά... προϊόντα. Μπορεί να συμφωνεί κανείς μαζί τους, μπορεί και όχι. Εκείνο που δεν μπορεί είναι να επιλέγει με ποια αποτελέσματα θα συμφωνεί, κατά περίπτωση.

Ας δούμε ένα κλασικό παράδειγμα. Σήμερα, λένε οι μετρήσεις, όλος ο κόσμος παρακολουθεί το «Σουρβάιβορ» -συγχωρήστε με αν δεν το προφέρω καλά. Προσωπικά, δεν το έχω δει ποτέ μου, αλλά ούτε και γνωρίζω κάποιον που να το παρακολουθεί.

Ωστόσο, δεν αμφισβητώ τα αποτελέσματα των μετρήσεων. Διαφωνώ με… τον τρόπο που λαμβάνονται αυτά τα αποτελέσματα. Πώς γίνεται αυτό; Ακούστε και θα καταλάβετε.

Για παράδειγμα, πιστεύω πως δεν υπάρχει κάποιος από τους γνωστούς μου, από αυτούς που ΔΕΝ βλέπουν «Σουρβάιβορ», που θα δεχόταν να πάρει δώρο μια τοστιέρα, προκειμένου να εγκαταστήσει μετρητή τηλεθέασης στον δέκτη του.

Φαντάζομαι πως άλλοι θα το έκαναν ευχαρίστως και (θέλω να) πιστεύω ότι αυτοί βλέπουν περισσότερο τέτοιου είδους εκπομπές και λιγότερο πράγματα που προβάλλει, ας πούμε, η κρατική τηλεόραση.

Καταλάβατε πού το πάω.

Φαντάζομαι (και πάλι, δεν το επιλέγω τυχαία το ρήμα) ότι αυτός ο λόγος, η διαφορετική... ποιότητα τηλεθεατών, είναι που δίνει και τα αμφιλεγόμενα αποτελέσματα των μετρήσεων τηλεθέασης. Ξαναλέω αμφιλεγόμενα, όχι αμφισβητούμενα!

Το άλλο πουλάκι:

Τα αμφισβητεί η ΕΡΤ!

Ζήτησε, μάλιστα όπως μαθαίνω να μην συμπεριλαμβάνονται πλέον τα δικά της προγράμματα (συγκεκριμένα τα δελτία ειδήσεων) στα αποτελέσματα των μετρήσεων. Εδώ έχουμε να κάνουμε δυο παρατηρήσεις.

Η πρώτη είναι πως η ΕΡΤ έχει την πολυτέλεια να το παίζει «υπεράνω», αφού δεν είναι αναγκασμένη να επιδεικνύει στους διαφημιστές τα νούμερα τηλεθέασης που πιάνει. Δεν τους έχει ανάγκη, αφού την πληρώνουμε εμείς.

Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με την α λα καρτ αντιμετώπιση των μετρήσεων από την ΕΡΤ. Όταν της έδιναν υψηλά ποσοστά τηλεθέασης, κατά την μετάδοση κάποιων αθλητικών γεγονότων, καμάρωνε και το διατυμπάνιζε. Τώρα που πατώνει στις μετρήσεις, στις σνομπάρει.

Πώς είπατε; Δεν το κάνει αυτό η ΕΡΤ, αλλά το συνδικαλιστικό όργανο που ακούει στο όνομα ΠΟΣΠΕΡΤ; Ελάτε, τώρα! Μην γίνεστε παιδιά. Όλοι ξέρουμε ποιος διοικεί στην πραγματικότητα την κρατική ραδιοτηλεόραση.

Το είπε η ΠΟΣΠΕΡΤ, αλλά δεν είδα από την διοίκηση της ΕΡΤ καμιά διάθεση να την συγκρατήσει ή να πει πως διαφωνεί με όσα υποστηρίζει το συνδικαλιστικό όργανο των εργαζομένων εκεί και πως έχει εμπιστοσύνη στις μετρήσεις.

Ξεφύγαμε όμως και πρέπει να επανέλθουμε στις έρευνες γενικότερα, και σε μια πιο ειδικά, που έχει να κάνει με τη διατροφή μας: Μειώθηκαν, λέει, τα ποσά που ξοδεύουμε στα σούπερ μάρκετ για τρόφιμα.

Αυτό δεν πρέπει να μας παραξενεύει, αφού όχι μόνο «τρώμε», λιγότερο, αλλά το έχουμε ρίξει και στις οικονομικές προσφορές, πράγμα που φαίνεται από τις πολλές… οικονομικές προσφορές των σούπερ μάρκετ.

Ναι, αλλά η ίδια έρευνα λέει πως αυξήθηκαν οι παραγγελίες στα διάφορα φαστφουντάδικα. Και μάλιστα όχι μόνον σ’ αυτά, αλλά και στα ντιλίβερι που προσφέρουν (μεταφέρουν) μαγειρεμένα φαγητά.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πώς εξηγείται κάτι τέτοιο;

Για να το εξηγήσει κανείς, θα πρέπει να διαβάσει λίγο πιο προσεκτικά την έρευνα. Πρώτα πρώτα να δει ότι μειώθηκαν οι δαπάνες (μας) στα… χύμα τρόφιμα, οι οποίες όμως ήταν τσιμπημένες, καθώς είχαμε καταφύγει σ’ αυτά, λόγω αύξησης του ΦΠΑ στα συσκευασμένα.

Έπειτα, να δει ότι είχαμε μεγάλη αύξηση στα τηλεμενού, αλλά… στις ονλάιν παραγγελίες. Δεν τρώμε δηλαδή περισσότερα έτοιμα, απλώς τα παραγγέλνουμε πιο συχνά μέσω… υπολογιστή ή κινητού τηλεφώνου. Να που πιάνουν τελικά τόπο τα λεφτά που δίνουμε στα σμάρτφον.

Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχουν και εταιρείες φάστφουντ που κάνουν εκπτώσεις, αν η παραγγελία γίνει ονλάιν! Τώρα, τι λέτε; Υπάρχει ή δεν υπάρχει λογική εξήγηση; Μη βιάζεστε ακόμη. Διότι έχουμε και άλλο παράδοξο να ερμηνεύσουμε.

Πώς γίνεται, σε μια χώρα που η τηλεόραση δείχνει όλη μέρα τόσες εκπομπές μαγειρικής, το βράδυ να παραγγέλνουν όλοι έτοιμα από έξω; Υπάρχει κι εδώ επιστημονική εξήγηση, πέρα από την κλασική τής καλοπέρασης του Έλληνα.

Οι εκπομπές μαγειρικής είναι από τις λίγες που μπορούν να βρουν χορηγούς, τις μεγάλες βιομηχανίες τροφίμων, κι έτσι συμφέρει στα κανάλια να έχουν πολλές στα προγράμματά τους.

Το παράδοξο βέβαια εξακολουθεί να ισχύει: Πτώση τζίρου στα τρόφιμα, (παρά τις) πολλές διαφημίσεις σε εκπομπές μαγειρικής, που έχουν (ή επειδή έχουν) τηλεθεατές, οι οποίοι όμως παραγγέλνουν (ονλάιν) από φαστφουντάδικα!

Έρευνες, τι περιμένεις;

 Τη φάγαμε! 

170330 ΠΡΟΣΒΕΒΛΗΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι ακριβώς μας πείραξε;

Θα έχετε παρατηρήσει ότι, πολλές φορές, άλλο είναι εκείνο που μας φταίει και εναντίον άλλου εμείς ξεσπαθώνουμε. Σου λέει ένας γείτονας, ας πούμε, πως το παιδί σου είναι ζωηρό, και εσύ γίνεσαι θηρίο. Για ποιον ακριβώς λόγο; Ξέρεις;

Πιθανότατα να τον κακιώνεις επειδή είναι αυστηρός με ένα μικρό παιδί, που... «παιδί είναι, δεν μπορεί να κάθεται και δεμένο σε ένα μέρος». Στην πραγματικότητα όμως δεν αποκλείεται να σε πείραξε που σε αποκάλεσε... κακό γονέα!

Αν καθίσεις και το καλοσκεφτείς, τότε αλλάζει όλη η εικόνα και, πιθανότατα και ο τρόπος αντίδρασής σου. Μπορεί να θυμώσεις και πάλι -αυτό δεν το γλιτώνουμε εύκολα. Υπάρχει όμως και μια... ελπίδα να προβληματιστείς σοβαρά για τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνεις το παιδί σου.

Αν είσαι «τυχερός» και συμβεί αυτό το δεύτερο, τότε η παρατήρηση που σου έγινε μπορεί να έχει ευεργετικά αποτελέσματα για το μέλλον. Του παιδιού, αλλά και το δικό σου. Αν με εννοείτε...

Το ίδιο μπορεί να συμβαίνει με ένα σωρό παρατηρήσεις και υποδείξεις που δεχόμαστε καθημερινά από φίλους και γνωστούς. Από ένα ρούχο που επιλέξαμε, μέχρι μια άποψή μας για τα πολιτικά πράγματα. Μπορεί να τις δεχτούμε με ανοιχτό μυαλό, ή μπορεί να καταφύγουμε και στο γνωστό κόλπο τής περιφρόνησης εκείνου που μας τις έκανε.

Στην καλύτερη περίπτωση, έτσι; Διότι το πιο συνηθισμένο είναι να του επιτεθούμε ευθέως και να τον λούσουμε με χαρακτηρισμούς για το δικό του γούστο ή τις δικές του πολιτικές πεποιθήσεις. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το πράγμα όταν αυτός ο... διάλογος γίνεται δημοσίως.

Τότε υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες, όπως η εικόνα που θέλουμε να δώσουμε στους «δικούς μας». Αν θέλουμε να φανούμε πολύ σκληροί, ή αν θέλουμε να δείξουμε πως δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας, περνάμε στην αντεπίθεση.

Για ένα όμως πιο αντικειμενικό παρατηρητή το ερώτημα πάντοτε θα παραμένει. Ξέρουμε τι ακριβώς είναι εκείνο που μας πείραξε;

Βέβαια, μεγάλη σημασία έχει και το πρόσωπο, ποιος είναι εκείνος που μας υποδεικνύει το σφάλμα μας.

Από έναν φίλο μας, από κάποιον που θεωρούμε δικό μας μπορούμε να ανεχτούμε περισσότερα. Από έναν «ξένο» όμως; Τότε το πράγμα αλλάζει. Ιδιαίτερα αν αυτός είναι και αντιπαθής στο κοινό που παρακολουθεί, τότε δεν χάνουμε την ευκαιρία να κερδίσουμε εμείς πόντους δημοφιλίας.

Γιατί όμως ξεκίνησα να τα λέω όλα αυτά; Α, ναι. Ήθελα να αναρωτηθούμε μαζί τι ακριβώς μας ενόχλησε στην περίφημη, πια, δήλωση του κυρίου Ντάισεμπλουμ για εκείνους που «ξοδεύουν όλα τα χρήματα σε ποτά και γυναίκες και ύστερα ζητούν βοήθεια».

Το άλλο πουλάκι:

Πέρασαν κάπως οι μέρες!

Δεν πειράζει όμως, καλό είναι να μην αντιδρούμε πάντοτε εν θερμώ. Τι ακριβώς μας πείραξε, λοιπόν; Τα ποτά και, κυρίως -για ορισμένες φεμινίστριες παλαιάς κοπής αυτό- οι... γυναίκες;

Ή μήπως απλώς ότι «τα φάγαμε», δηλαδή κατασπαταλήσαμε πόρους χωρίς, να τους αξιοποιήσουμε όπως θα έπρεπε και όπως οφείλαμε;

Τέλος, μήπως εκείνο που μας ενόχλησε είναι το γεγονός ότι τη συγκεκριμένη δήλωση την έκανε ο αντιπαθής -έως μισητός σε κάποιους κύκλους- Γερούν Ντάισελμπλουμ; Διότι, εδώ που τα λέμε, κάτι αντίστοιχο έχουν πει και πολλοί δικοί μας, χωρίς να ξεσηκωθεί το σύμπαν.

Ας δούμε τα πράγματα με τη σειρά. Για το θέμα των... γυναικών, δεν θέλω να το συζητήσω. Με εκνευρίζει αφάνταστα αυτή η νέα μόδα να μην αφήνουμε να πέσει κάτω το παραμικρό όταν δεν τηρεί όλες τις προδιαγραφές τού πολιτικώς ορθού.

Για μένα, είτε έλεγε τα τρώνε σε ταξίδια, είτε σε ακριβά αυτοκίνητα, είτε σε οτιδήποτε άλλο, η δήλωση θα είχε ακριβώς την ίδια -πώς να την πω;- βαρύτητα. (Και... ελαφρότητα να πω το ίδιο ακριβώς πράγμα να καταλάβετε εσείς.)

Δηλαδή, στο θέμα αυτό, μετά λύπης μου, θα διαφωνήσω με την αγαπητή κυρία Σία Αναγνωστοπούλου η οποία «αρπάχτηκε», κατά το κοινώς λεγόμενο, από μία έκφραση που... δεν λέγεται, διότι εννοεί -για όσους θέλουν να εννοήσουν- άλλα από αυτά που λέει.

(Βεβαίως, στην αντίδρασή της διακρίνω και μια, μόνιμη πλέον, αγωνία διαφόρων συριζαίων να κάνουν -έστω, να πούνε- επιτέλους και κάτι «αριστερό», μπας και... αλλά πού!)

 

Επομένως, μπορούμε να πάμε στο άλλο θέμα, το ότι «ξοδεύουν» αλόγιστα, και, μια και μιλάμε για εμάς, ότι… τα φάγαμε. Μαζί ή χώρια δεν έχει σημασία. Ή, μάλλον, έχει μια μικρή, αλλά θα το δούμε παρακάτω.

Ρωτάω: Ψέμα είναι; Υπάρχει κανείς που δεν γνωρίζει ότι, τις τελευταίες δεκαετίες «φαγώθηκαν» πολλά δισεκατομμύρια, τα οποία, αν πήγαιναν εκεί που έπρεπε και έπιαναν τόπο, τώρα δεν θα βρισκόμασταν στην ανάγκη κανενός Ντάισελμπλουμ;

Οπωσδήποτε υπάρχουν και αναλύσεις που θέτουν το ζήτημα σε πιο ευρεία βάση, όπως για παράδειγμα η ΜΗ χρεοκοπία της Ιρλανδίας. Αυτή κατάφερε να μην πέσει πρώτη σε... μνημόνια (παραλίγο να πω «στα τέσσερα»), πράγμα που δείχνει ότι το πρόβλημα είναι και δομικό.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εδώ πάντως ακόμη δεν καταλήξαμε.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας, μεγαλύτερο ίσως και από την ίδια την κρίση, είναι που δεν καταλήξαμε ακόμη στα αίτια. Αν συμφωνούσαμε σ’ αυτό από την αρχή (και δεν λέγαμε, για παράδειγμα, ότι την κρίση την έφεραν τα μνημόνια) τότε θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε και σε λύσεις.

Πάντως, οι συριζαίοι πρέπει οπωσδήποτε να συμφωνούν με τον Ντάισελμπλουμ! Ναι, δεν κάνω πλάκα. Αυτοί δεν λένε τόσα χρόνια ότι οι χώρα πήγε κατά διαόλου επειδή οι προηγούμενοι τα… «φάγανε»;

Οι προηγούμενοι, ντε, αυτοί που «κάνανε τα ίδια»! Συμφωνούν, λοιπόν, πρέπει να συμφωνούν μαζί του. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που τους ενόχλησαν μόνο οι… «γυναίκες».

 ΚΑΙ οι γυναίκες!

170329 ΣΧΟΛΙΑΣΤΙΚΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Πού είχαμε μείνει;

Α, ναι. Στον -νέου τύπου- «σχολιασμό» που σας προσφέραμε, ένεκα η ανάγκη. Αυτά που ακούσαμε χθες και που θα συνεχίσουμε να ακούμε και σήμερα είναι αποσπάσματα από μια συνέντευξη του Στέλιου Ράμφου.

Δόθηκε στον Δημοσθένη Γκαβές, πέρσι τέτοιον καιρό, και αναφέρεται στην επέτειο των ημερών, αλλά και για την κατάστασή μας γενικότερα. Με τους ρυθμούς που τρέχουν τα πράγματα μπορεί να θεωρηθεί λίγο παλιά. Αξίζει όμως τον κόπο. Ακούστε, για παράδειγμα, και τα παρακάτω:

«Πώς το καταφέρνεις αυτό σε μια κατεστραμμένη χώρα, πώς πατάς το κουμπί και μηδενίζεις για να ξαναρχίσεις από την αρχή;

Πώς το κατάφεραν πάρα πολύ λαοί που βρήκαν ισοπεδωμένες τις χώρες τους; Τα κατάφεραν, για παράδειγμα, η Γερμανία το 1945.

Θα μπορούσα να πω ότι είχαν ηγέτες.

Α, μπράβο! Και όταν λέμε ηγέτες, δεν εννοούμε ένα ταμπεραμέντο απλώς, αλλά μια καθαρή άποψη για το τι πρέπει να γίνει. Δεν πρέπει εγώ να νικήσω τον άλλον απλώς, αλλά πρέπει να φτιάξω κάτι μέσα στο οποίο χωράμε όλοι και από εκεί και πέρα οι διαφορές μας είναι απολύτως νόμιμες -αφού όμως χωράμε όλοι.

Την εγγύηση της συνοχής τη δίνουν οι θεσμοί και όχι η εξουσία. Εμείς σήμερα αντικαθιστούμε τους θεσμούς με την κατάκτηση της εξουσίας και κάθε φορά που η εξουσία αλλάζει, αλλάζει και τους γραμματείς και στην ουσία δεν υπάρχει συνέχεια.

Είναι στην πραγματικότητα κατάλοιπα της παλιάς απολυταρχίας, της προ-νεωτερικής. Δεν γίνεται με αυτόν τον τρόπο να προχωρήσουμε. Επομένως ούτε τα μνημόνια, όσο καλά και να είναι, δεν αποδίδουν. Αυτά αποδίδουν πολύ και γίνονται αναγκαία, όταν υπάρχει το κράτος. Όταν δεν υπάρχει το κράτος, τότε όλα αυτά προσθέτουν στοιχεία στην παρακμή.

Το πρόβλημα λοιπόν το ξέρουμε και το διατυπώνω με σαφήνεια. Το ελληνικό πρόβλημα είναι ένα κράτος, ένας τύπος πολιτικής συνοχής βάσει θεσμών και όχι βάσει εξουσιών, όπου εσείς και εγώ εκφράζουμε τη δική μας ιδέα για την εξουσία και ο καθένας προσπαθεί να την επιβάλλει στον άλλον δημιουργώντας προϋποθέσεις διχασμών και όλα αυτά που ζούμε και τα οποία αποβαίνουν εις βάρος μας.

 Όλα αυτά δείχνουν ότι δεν έχουμε μπει ακόμη ούτε στο 1300. Μεταξύ του 1300 που έγινε το ευρωπαϊκό κράτος με βάση τη Γαλλία και τη Γερμανία και ημών σήμερα στο 2015, είναι επτά αιώνες και δεκαπέντε χρόνια. Αυτή είναι η διαφορά μας από την Ευρώπη.

Γεφυρώνεται, χωρίς να απεμπολήσουμε την ελληνικότητά μας;

Γεφυρώνεται. Από τη στιγμή που κατανοείς και το πλαίσιο το επιτρέπει και το αποφασίσεις να κουραστείς, το χάσμα γεφυρώνεται. Μα, γιατί, οι Γάλλοι έχουν απεμπολήσει την γαλλικότητά τους ή οι Γερμανοί; Αυτά είναι θέματα δικών μας δυνατοτήτων. Αν το καλλιεργείς, δεν το απεμπολείς».

Ενδιαφέροντα, έτσι; Με την κουβέντα όμως ξεχαστήκαμε και δεν είπαμε τον λόγο για τον οποίο αλλάξαμε, υποχρεωθήκαμε να αλλάξουμε, στυλ αυτές τις μέρες.

Το άλλο πουλάκι:

Άσε θα τον πω εγώ.

Μάλιστα θα πω και όλη την αλήθεια στους φίλους μας, να μην νομίζουν ότι τους κοροϊδεύουμε. Τόσων χρόνων σχέση -συμπληρώνει τα 18, έχει δικαίωμα ψήφου!- δεν μπορεί να βασίζεται σε... μη αλήθειες.

Μια μεγάλη ανάγκη μάς κράτησε μακριά όχι μόνο από το διαδίκτυο, αλλά και από αυτόν τον υπολογιστή μας. Επιπλέον, είχαμε «δεμένα χέρια» και δεν μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε ούτε τον παλιό καλό τρόπο, το χαρτί και το μολύβι. Ξεκλέβοντας, λοιπόν, μόνο λίγα λεπτά, βρήκαμε την ευκαιρία να ξαναδούμε κάτι πολύ επίκαιρο και πολύ ενδιαφέρον. Σας το παρουσιάζουμε και ελπίζουμε να δείξετε κατανόηση:

«Πώς μπορεί η παράδοση να μας βοηθήσει να πάμε μπροστά, όταν η λέξη παράδοση προκαλεί αντιδράσεις;

Όταν μιλάμε για το στοιχείο της παραδόσεως, ας πούμε της ελληνικής, που έχει τα δύο πασίγνωστα στοιχεία, τα οποία από τη μια μεριά είναι η γλώσσα και από τη άλλη η θρησκεία, το κλειδί είναι η δυνατότητα αυτά τα στοιχεία, εξελισσόμενα, να χωράνε τον υπεύθυνο άνθρωπο.

Όχι να υποκινούν και να θρέφονται από την παθητικότητα στο όνομα των πολλών, αλλά μια συλλογικότητα, η οποία είναι απαραίτητη, μέσα στην οποία υπάρχει χώρος για την πρωτοβουλία. Και οι ευρωπαϊκές παραδόσεις ήταν έτσι και σιγά σιγά είτε με σκληρότερο τρόπο, είτε με ηπιότερο, έγινε.

Για παράδειγμα, στις βόρειες χώρες, ο εκσυγχρονισμός έγινε κρατώντας τη βασιλεία. Όμως, στη Γαλλία έγινε αποκεφαλίζοντας. Επομένως, στη μια ή στην άλλη περίπτωση, το ζητούμενο ήταν ποια χωρητικότητα είναι εκείνη που επιτρέπει μια νέα μορφή συλλογικότητας, η οποία συλλογικότητα χωράει την ευθύνη και τη δημιουργικότητα ενός ανθρώπου, χωρίς να καταργεί τον εαυτό της.

Αυτό θα μπορούσε να είχε γίνει, εάν συνεχιζόταν το νεωτερικό στοιχείο μέσα στην ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Αυτό δεν έγινε και το πληρώνουμε τώρα. Όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει τώρα. Άλλωστε, στην πραγματικότητα, η κρίση στην οποία έχουμε περιπέσει σήμερα, οφείλεται στο γεγονός ότι δείχνουμε αδυναμία να αναπτυχθούμε.

Είναι μια παθογένεια, η οποία δημιουργήθηκε επειδή ακριβώς μπήκαμε στην Ευρώπη χωρίς να έχουμε λύσει τα προβλήματα της ταυτότητας. Με κρίση ταυτότητας δεν μπορείς να μπεις στην Ευρώπη. Ο Γάλλος ως Γάλλος γίνεται Ευρωπαίος, ο Γερμανός ως Γερμανός, ο Έλληνας ως Έλληνας, αλλά, εάν έχει κρίση ταυτότητας, τι θα γίνει;

Πρέπει να λυθεί το θέμα της ταυτότητας, δηλαδή της αυτοπεποιθήσεως και η ταυτότητα δεν αναζητείται στο παρελθόν, αλλά στο μέλλον, στη δυνατότητά μου να μπορώ.

Η κρίση η ελληνική οφείλεται στο ότι έχουμε παραιτηθεί από το μπορώ, ιδίως όλο αυτό το διάστημα που έβρεχε ευρώ και εμείς τα αξιοποιούσαμε όπως μας άρεσε. Ήρθε κάποια στιγμή που φάνηκε πως το πρόβλημα δεν είχε άλλα περιθώρια».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Καλά δεν περάσαμε και έτσι;

Σας αφήνουμε κάπως βιαστικά και ελπίζουμε να είμαστε γρήγορα σε ρυθμούς ρουτίνας.

 Κρίση με… βάθος!

170328 ΣΧΟΛΙΑΣΤΙΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Θα κάνω όπως όλοι οι άλλοι!

Τους ζηλεύω γιατί έχουν βρει την ευκολία τους. Δεν σκοτίζονται να στρωθούν να στρωθούν να κατεβάσουν καμιά δική τους ιδέα. Βρίσκουν κάτι έτοιμο και το αναπαράγουν, τις περισσότερες φορές ασχολίαστο.

Και αυτό θεωρείται... σχολιασμός!

Έτσι κάνουν καριέρα, κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, διάφοροι «σχολιαστές της επικαιρότητας». Να, για παράδειγμα, τι θα μπορούσα να… «σχολιάσω κι εγώ»:

«Θέτετε τις έννοιες κράτους και έθνους. Με εμάς τι συνέβη και εξακολουθούμε να λέμε σαν παράπονο ότι δεν έχουμε κράτος;

Εμείς είπαμε να φτιάξουμε κράτος, αλλά δεν ξέραμε τι ήταν και αυτό που φτιάξαμε ήταν ένα σχήμα νομικό, αλλά από κάτω κυβερνούσαν τα τζάκια, τα συνάφια και το αποτέλεσμα ήταν ότι το κράτος που φτιάξαμε μπορούσε να λειτουργήσει μόνο βάσει πελατειακών σχέσεων γιατί έπρεπε να υπηρετήσει τα επιμέρους τοπικά συμφέροντα.

Το κράτος το χρησιμοποιούσαν για να μοιράζουν τα λεφτά στους δικούς τους, να το αρμέγουν, διότι δεν μπορούσαν να το καταλάβουν το κράτος ως ισχυρότερη, πλατύτερη οντότητα από την οντότητα που λέγεται το χωριό ή η οικογένεια.

Όμως μετά ας πούμε το 1900 και κυρίως μετά τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν άρχισε να συζητιέται η Μεγάλη Ιδέα, άρχισε να μπαίνει ένα στοιχείο ιδεολογικό στο κράτος μας, το οποίο βοήθησε πάρα πολύ έναν πατριωτισμό -που έγινε και εθνικισμός μετά-, με σημαιοφόρο κατ’ εξοχήν τον Ελευθέριο Βενιζέλο, αλλά και με συνέπειες όπως τη μικρασιατική ιστορία.

Ναι, άλλα δεν ευθύνεται και ο τρόπος που δημιουργήθηκε το νεοελληνικό κράτος από τους δυτικούς, καθώς και το γεγονός ότι έμειναν έκτος πολλές περιοχές με ελληνικό πληθυσμό;

Αυτό ήταν θέμα συσχετισμού δυνάμεων. Αφού αποφάσισες να κάνεις επανάσταση και να σηκωθείς να αποχωριστείς από την Οθωμανική αυτοκρατορία, έπρεπε να πας κάπου, αυτό το κάπου ήταν η Ευρώπη, δεν υπήρχε άλλος δρόμος.

Έκαναν θεσμούς, συντάγματα τα οποία ήταν πρωτοποριακά, αντέγραφαν τα αμερικανικά συντάγματα, όμως άλλο να φτιάξεις σύνταγμα και άλλο να φτιάξεις νοοτροπία. Οι νοοτροπίες ήταν αρχαϊκές και είναι ακόμη και σήμερα σε μεγάλο βαθμό.

Δηλαδή έγινε εκδημοκρατισμός μετά το 1974, αλλά δεν έγινε εκδημοκρατισμός των νοοτροπιών. Πρέπει να λειτουργήσουν και οι νοοτροπίες, για να σταθεροποιηθεί ένα σύστημα θεσμών».

Το άλλο πουλάκι:

Ε, λοιπόν, το ίδιο σκέφτομαι να κάνω κι εγώ.

Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που τα διαβάζω δεξιά και αριστερά (πολιτικό σχόλιο αυτό) και τα βρίσκω ενδιαφέροντα. Πώς θα σας φαινόταν να τα μοιραζόμουν μαζί σας, αντί άλλων σχολίων;

Εγώ μάλιστα δεν θα τα σερβίρω έτσι. Όλο και κάτι θα συμπληρώνω, όλο και κάποια παρατήρηση θα έχω να κάνω. Να δείχνω, ρε παιδί μου, ότι δεν είναι και σκέτο «κόπι πάστε»! Άσε που δεν θα βάζω ολόκληρα τα κείμενα.

Θα διαλέγω τον... αφρό! Εξάλλου, όλοι οι σοβαροί μελετητές θα σας πούνε ότι η επιλογή είναι κι αυτή μια μορφή δημιουργίας. Εδώ, έτσι γράφονται ολόκληρες διατριβές! Θυμάμαι έναν φίλο που ήταν μανούλα στο να κόβει και να ράβει από εργασίες άλλων.

Δημιουργούσε αξιοζήλευτες «δικές του» δουλειές. Τον λέγαμε ο... Συρραφάκος! Τότε μάλιστα που δεν υπήρχαν διαδίκτυα και τρόποι εντοπισμού τέτοιων λογοκλοπών, ήταν ο καλύτερος της σχολής. Πολλά είπαμε όμως. Ας περάσουμε στον σημερινό σχολιασμό που είναι...

«Η δικιά μας σχέση με την πραγματικότητα ποια είναι κατά τη γνώμη σας;

Εμείς έχουμε πολύ σοβαρό πρόβλημα με την πραγματικότητα. Πεθαίνουμε για παραμύθια, γιατί η έλλειψη αυτοπεποιθήσεως, η οποία μας συνοδεύει πολλούς αιώνες τώρα, μας κάνει να καταφεύγουμε σε φαντασιώσεις, προκειμένου αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε με τα χέρια μας να το κάνουμε με το μυαλό μας, ή να το αναθέτουμε σε φανταστικούς ήρωες. Μόνο με λύση του προβλήματος της ταυτότητας μπορούμε να οδηγηθούμε σε μια διαχείριση του προβλήματος πιο σοβαρή και πιο καρποφόρα.

Και πώς μπορεί να γίνει αυτή η ένεση πραγματικότητας;

Θα πρέπει το πολιτικό σύστημα να καταλάβει αυτή την ανάγκη και αυτό αρχίζει από τις υποσχέσεις των πολιτικών. Το ελληνικό πρόβλημα είναι το κράτος και κατ’ επέκταση η συνειδητοποίηση από τον πολιτικό κόσμο με ποιον τρόπο, με ποια μέσα και με τι κομματικούς και κοινωνικούς μηχανισμούς θα πάμε σε ένα κράτος -του οποίου ο χαρακτήρας ποιος είναι;

Να εγγυάται την κοινωνική συνοχή με πολιτικά μέσα, να υπηρετεί την κοινωνία, ενώ τώρα το κράτος υπηρετεί επί μέρους συμφέροντα.

Όταν το κράτος υπηρετήσει την κοινωνία όπως στη Γερμανία, στη Σουηδία και αλλού, με τις αδυναμίες και τις απάτες που μπορεί να γίνονται, αλλά που είναι κρούσματα και όχι καθεστώτα.

Όταν αυτό γίνει, τότε και η σχέση μας με το κράτος θα γίνει σχέση εμπιστοσύνης. Άρα το θέμα μας είναι αυτό: το κράτος. Πρέπει να πάμε σε μια κοινωνία, της οποίας ο δεσμός θα έχει να κάνει με πολιτικούς θεσμούς και όχι με τη συνεχή επανάληψη του παρελθόντος.

Εμείς πάμε να πετύχουμε κοινωνική συνοχή επαναλαμβάνοντας το μεγαλείο του παρελθόντος, στα λόγια και επομένως και στα όνειρα, ενώ χρειάζεται η πραγματικότητα εκείνη του εγγυητή της κοινωνικής συνοχής μέσα από θεσμούς, δηλαδή μέσα από υπηρεσίες που προσφέρουν στους ανθρώπους και στις κοινότητες τις ανθρώπινες και στις οικογένειες και στα χωριά…»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πώς σας φαίνεται η ιδέα;

Δεν προλάβαμε όμως να ολοκληρώσουμε, ούτε εξηγήσαμε για ποιο λόγο το ρίξαμε σε αυτού του είδους τους «σχολιασμούς».

Δεν πειράζει, θα το κάνουμε αύριο. Σας κρατάμε λίγο σε αγωνία, όμως είδατε ήδη ότι αξίζει λίγο το πράγμα.

Με… άλλα λόγια!

170327 ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Λόγω της ημέρας….

Δύο λογιών είναι τα σχόλια που επικρατούν. Το ντύσιμο (κούρεμα, χτένισμα κ.λπ.) των μαθητών που παρελαύνουν, και… οι γνώσεις των νέων για την ιστορία τής πατρίδας μας, που φαίνεται από τις απαντήσεις στο καθιερωμένο πια ερώτημα.

Πιο καθιερωμένο και από το παγωτό μετά την παρέλαση, και από τον μπακαλιάρο τού μεσημεριανού τής 25^ης Μαρτίου. Βλέπετε όμως πώς λειτουργεί η γλώσσα; Ενώ θα έπρεπε να πω και των μαθητριών, και των νεανίδων, χρησιμοποιώ μόνο το αρσενικό, αλλά δεν διαμαρτύρεται κανείς (/καμιά).

Αφήνω την εμφάνιση και πηγαίνω στο σημαντικότερο, τη γνώση στοιχειωδών ζητημάτων Ιστορίας, όπως το «για ποιον λόγο γίνεται η παρέλαση σήμερα». Πάντοτε έχω μια κρυφή ελπίδα ότι, όσοι απαντούν κάνουν λάθος επίτηδες. Κάνουν πλάκα!

Δεν θα έπρεπε οι νέοι μας -που ψηφίζουν, μην το ξεχνάμε- να μπορούν να απαντήσουν σε τέτοιου είδους ερωτήματα;  Για να το πω πιο σοβαρά, μήπως, για την απόκτηση εκλογικού δικαιώματος, θα έπρεπε να περνάμε και κάποιο τεστ;

Θυμήθηκα όμως τώρα (θα σας εξηγήσω και θα  καταλάβετε αύριο το γιατί) μια σχετική κουβέντα γύρω από ένα τέτοιου είδους καυτό ερώτημα, που κάναμε πριν από πέντε χρόνια. Το θυμίζω και σ’ εσάς: «Τι είναι η πατρίδα μας;

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, έρχονται ερωτήματα αυτού του είδους και με σκανδαλίζουν.

Άλλους τους μπερδεύουν πιο περίπλοκα ερωτήματα, όπως το “τι γιορτάζουμε την 25^η Μαρτίου” ή “πείτε μας έναν ήρωα του ’21”.

Αυτά έχουν μεγάλη δυσκολία, διότι απαιτούν βαθιά γνώση της Ιστορίας και, στη δική μας περίπτωση, που η ιστορία μας είναι τόσο πλούσια, υπάρχει ο κίνδυνος να πιαστείς αδιάβαστος.

Πού να θυμάσαι σε κάθε περίπτωση ποιοι ήταν οι φίλοι και ποιοι οι εχθροί; Άλλοτε σύμμαχοι, άλλοτε αντίπαλοι, πότε πολεμώντας πλάι πλάι και πότε απέναντι, διάφοροι λαοί γίνονται εχθροί ή φίλοι, αναλόγως με το τι γιορτάζουμε κάθε φορά.

Θα μου πείτε, δεν είναι ανάγκη να τα θυμάσαι και όλα! Αν ξέρεις για τους Τούρκους, τους Γερμανούς και τους Ιταλούς, έχεις πιάσει τη βάση και περνάς το μάθημα.

Διότι, άμα πας να εμβαθύνεις στην ύλη και μπερδευτείς με κάτι Βαλκανικούς Πολέμους, με τον Πρώτο Πόλεμο και με τους συμμάχους του γίνονταν εχθροί σε κάθε φάση, δεν βγάζεις άκρη.

Έλα όμως που εμείς, εδώ στην εσχατιά της Ελλάδας, έχουμε πολύ περισσότερους λόγους για να είμαστε μπερδεμένοι. Γιατί; Διότι η επίσημη σχολική ιστορία μάς έχει πετάξει στα αζήτητα.

Διδασκόμαστε στα σχολεία για την “απελευθέρωση της πατρίδας από τον τουρκικό ζυγό”, όμως κανείς δεν μας λέει πως αυτό, για κάθε περιοχή της χώρας έχει άλλη χρονολογία.

Διαβάζουμε στα βιβλία για τα «μαύρα χρόνια της γερμανικής Κατοχής» και ακούμε εδώ τους γονείς και τους παππούδες μας να θυμούνται μόνο Βουλγάρους. Αφήστε που οι κατοχές είναι πολύ περισσότερες!»

Το άλλο πουλάκι:

«Τι είναι η πατρίδα μας;

Αυτό είναι ένα “ανοιχτό” ερώτημα.

Αφήνει τον ερωτώμενο ελεύθερο να εκφράσει την άποψή του και μπορείς να το θέτεις με την ευκαιρία κάθε εθνικής εορτής, χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος να εκθέσεις κανέναν.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο καθένας μπορεί να απαντήσει κυριολεκτικά ό,τι θέλει, αφού, ακόμη κι αν ακολουθήσουμε τον “κανόνα” του ποιητή, θα καταλήξουμε στο… “όλα πατρίδα μας, κι αυτά κι εκείνα”. Οπότε…

Ωστόσο, το γεγονός ότι ακριβώς υπάρχουν τόσες πολλές πιθανές απαντήσεις και μάλιστα μπορούν να θεωρηθούν όλες σωστές, δεν σημαίνει ότι ο καθένας αποδέχεται δίπλα στη δική του, ισότιμα, και όλες τις άλλες εκδοχές.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από την πολύ πρόσφατη ιστορία μας. Θυμόσαστε πόσοι έπεσαν να φάνε τον πρώην πρωθυπουργό, τον Γιώργο Παπανδρέου ντε, όταν εξέφρασε την άποψη πως η πατρίδα μας είναι μια χώρα διεφθαρμένων;

Η απάντηση θεωρήθηκε απαράδεκτη και είναι μία από τις πολλές που είχαν τελικά ως αποτέλεσμα στο να μείνει ο… Γιωργάκης “στάσιμος”. Ούτε καν μετεξεταστέος!

Το περίεργο είναι πως την ίδια απάντηση δίνουν καθημερινά πολλές χιλιάδες Ελλήνων, άλλοι με τις πράξεις τους κι άλλοι απλώς και μόνο παρακολουθώντας κάποιες λίγες από αυτές τις πράξεις, όμως φαίνεται πως ο Γιώργος την πάτησε επειδή έδωσε σωστή απάντηση σε λάθος διαγώνισμα!»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

«Τελικά, τι είναι η πατρίδα μας;

Θα ήταν λάθος να επιχειρήσει να δώσει κανείς μια σοβαρή απάντηση σε ένα ερώτημα που τίθεται… λανθασμένα. Διότι, απλούστατα, δεν υπάρχει πατρίδα ΜΑΣ!

Ο καθένας έχει στο μυαλό του μια δική του πατρίδα και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ισχύει ότι “το όλον δεν ισούται με το άθροισμα των επιμέρους που το αποτελούν”.

Παρ’ όλο δηλαδή που ο καθένας έχει την προσωπική του πατρίδα μες στο μυαλό του, τελικά η πατρίδα μας μπορεί να είναι κάτι πολύ περισσότερο και πολύ διαφορετικό από αυτό που θα βρούμε, αν συγκεντρώσουμε όλες αυτές τις διαφορετικές απόψεις.

Το ερώτημα, λοιπόν, πρέπει να τεθεί ως εξής: Τι είναι η πατρίδα σου;

Ή, καλύτερα, τι είναι η πατρίδα… μου, αφού ο καθένας πρέπει να το θέσει στον εαυτό του και να κρατήσει την απάντηση για προσωπική του χρήση.

Παραδόξως όμως, έχω την εντύπωση πως, αν το θέσουμε έτσι, τότε, χωρίς να το καταλάβουμε, ίσως κάπου συναντηθούμε, ίσως οι απαντήσεις που θα δώσουμε ο καθένας χωριστά στον εαυτό μας να έχουν έναν κοινό τόπο.

Και ίσως αυτή η συνισταμένη να είναι που πρέπει να ακολουθήσουμε αν θέλουμε να βγούμε σε κάποιο ξέφωτο.

Λέτε να δοκιμάσουμε;»

 «Μικρή πατρίδα, σώμα μου κι αρχή…»

170324 ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΕΣ

Το ένα πουλάκι:

Ας ανοίξουμε τα λεξικά!

Από πού να ξεκινήσουμε; Ας κάνουμε αρχή από το Επίτομον Πλήρες Εγκυκλοπαιδικόν και Ερμηνευτικόν Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης «Πάπυρος – Λαρούς». (Σας διάβασα τον πλήρη τίτλο για να προσδώσω επιπλέον κύρος στο ιστορικό αυτό λεξικό.)

σκάνδαλον το, πράξις ή γεγονός κινούν την του κοινού αγανάκτησιν // αιτία διχονοίας // άτακτον παιδίον.

Δεν βρίσκετε κι εσείς ότι έχει μια ποιητικότητα αυτό το… «κινούν την του κοινού αγανάκτησιν;

Ας πάμε όμως στον «Δημητράκο», ο οποίος έχει επίσης έναν βαρύγδουπο τίτλο, από τον οποίο θα κρατήσω μόνο εκείνο το ωραίο «όλης της ελληνικής γλώσσης». Ωραίο γιατί δείχνει πράγματι την συνέχεια που τείνουμε, φορές, να ξεχνούμε. (Το είπα κι εγώ κάπως… ποιητικά!)

σκάνδαλον το, παγίς στηθείσα υπ’ εχθρού Α. 2 Α μτφ. πρόσκομμα. 3 αφορμή προς αμαρτίαν ή προς έριδας, πειρασμός. 4 Α πράξις ή γεγονός κινούν την κοινήν αγανάκτησιν και κατάκρισιν. 5 Δ άτακτο παιδί.

Ας δούμε όμως και το αντίστοιχο επίθετο, γιατί έχει ενδιαφέρον και μας ενδιαφέρει, όπως θα έλεγε και ο Μποστ. (Αν διακρίνετε μια περιπαιχτική διάθεση, ορθώς την διακρίνετε.)

σκανδαλώδης-ες, γεν. -ους, ΜΝ, ο κινών εις πειρασμόν. 2 Ν ο πλήρης σκανδάλων, ο προκαλών την γενικήν αγανάκτησιν και κατάκρισιν. Επιρρ. -ωδώς.

Υπάρχει κανείς από εσάς που να αμφιβάλλει ότι ΟΛΑ τα παραπάνω αναφέρονται στην υπόθεση που απασχόλησε την δικαιοσύνη και την κοινή γνώμη, αυτές τις μέρες;

Ας έρθουμε όμως και στα νεότερα χρόνια, όπου θα δούμε ότι μπαίνει πολύ πιο έντονα το αίσθημα της «ηθικής». Ο «Μπαμπινιώτης», για παράδειγμα, στέκεται πολύ σ’ αυτό. Διαβάζουμε, λοιπόν, ότι σκάνδαλο θεωρείται…

1. κάθε πράξη, γεγονός, κατάσταση κ.λπ. που αντιβαίνει στις καθιερωμένες αντιλήψεις περί ηθικής, θίγει το κοινό αίσθημα ή τις ηθικές αρχές (κάποιου) προκαλώντας δυσφορία και αγανάκτηση.

Προσπερνάμε τα υπόλοιπα, για να πάμε στην ετυμολογία και να δούμε ότι η αρχική σημασία ήταν «ξύλινο εξάρτημα (παγίδας)» και ότι η σημερινή της σημασία έχει την αφετηρία της στη χρήση τής λέξης στην Καινή Διαθήκη.

Το άλλο πουλάκι:

Κι εμείς από εκεί το γνωρίζουμε!

«Ο αγαπών τον αδελφόν αυτού εν τω φωτί μένει, και σκάνδαλον εν αυτώ ουκ έστιν». (1 Ιωαν. 2,10.)

Οι περισσότεροι όμως γνωρίζουμε το σχετικό απόσπασμα από τον Ματθαίο (5:29) «ει δε ο οφθαλμός σου ο δεξιός σκανδαλίζει σε έξελε αυτόν και βάλε από σου».

Ας έρθουμε όμως και στο περίφημε ΛΚΝ, στη «σχολή της Θεσσαλονίκης», όπως θα λέγαμε αν μιλούσαμε με… μουσικούς όρους. Και εκεί θα δούμε να τίθενται ζητήματα ηθικής ή αιδούς. Διαβάζω, λοιπόν:

σκάνδαλο το: αναστάτωση ή ανωμαλία που προκαλείται από λόγια, πράξεις, συμπεριφορές ή γεγονότα που έρχονται σε σύγκρουση με τους νόμους της ηθικής, της ευπρέπειας, της αιδούς κτλ.

Αλλά και… // υπόθεση, συμβάν, γεγονός που έρχεται σε σύγκρουση με την τρέχουσα ηθική και προκαλεί την αποδοκιμασία αλλά και το έντονο ενδιαφέρον και την περιέργεια της κοινής γνώμης, καθώς έχουν εμπλακεί σε αυτό πρόσωπα που θεωρούνται ευυπόληπτα.

Γιατί όμως καθόμαστε και τα συζητάμε όλα αυτά; Για τον απλούστατο λόγο: Από όπου και να την πιάσεις την υπόθεση Βατοπεδίου, είναι σκάνδαλο. Θα μου πείτε το δικαστήριο άλλα αποφάσισε.

Μήπως όμως κάνουμε κάποιο λάθος στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε τη δικαστική απόφαση, για την οποία μέχρι και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο επονομαζόμενος και «βραχύς», έσπασε την περιλάλητη σιωπή του;

Διότι το δικαστήριο, από τα λίγα νομικά που καταλαβαίνει ένας μέσος πολίτης, δεν ασχολήθηκε καθόλου με το αν η υπόθεση αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί σκάνδαλο. Μάλιστα, όπως ακούσατε και σε όσα σας διαβάσαμε από τα λεξικά, το σκάνδαλο πουθενά δεν έχει να κάνει με νόμους.

Εννοώ με νόμους του κράτους. Αντίθετα, τίθενται ζητήματα ηθικού νόμου, ηθικών αρχών, που προκαλούν το ενδιαφέρον αλλά/και την αποδοκιμασία της κοινής γνώμης.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι αποφάσισε το δικαστήριο;

Ότι… όσοι από την υπόθεση παραπέμφθηκαν, δεν είχαν δόλο! Το θέτουμε έτσι, διότι γνωρίζετε πολύ καλά πως τα πολιτικά πρόσωπα ΔΕΝ παραπέμφθηκαν, αφού, με το εσπευσμένο κλείσιμο της βουλής, τα (πιθανά και απίθανα) αδικήματά τους παραγράφηκαν.

Εγώ πάντως, που διαθέτω και μεγάλη φαντασία, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχει έλληνας εισαγγελέας, ο οποίος να μην είναι πεπεισμένος ότι μοναχοί, άνθρωποι δηλαδή της Εκκλησίας, εξ ορισμού, αποκλείεται να διαθέτουν δόλο.

Ωστόσο, όπως θα είδατε πολύ καλά στα λήμματα που παραθέσαμε, πουθενά δεν συνδέεται το σκάνδαλο με πιθανό δόλο. Το να δίνεις νερό, που μάλιστα, όπως είπε το δικαστήριο δεν σου ανήκει, και να παίρνεις «φιλέτα», είναι ένα θέμα.

Το ότι το θέμα αυτό απασχόλησε την κοινή γνώμη στην έκταση που την απασχόλησε, το καθιστά σκάνδαλο. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτό το είχαν παραδεχθεί και πολλοί από εκείνους που σήμερα πανηγυρίζουν με την απόφαση. 

Και ξέρετε πώς αποδεικνύεται ότι μια, οποιαδήποτε, ανταλλαγή δεν είναι σκανδαλώδης; Όταν οι εμπλεκόμενοι (ΔΕΝ) είναι έτοιμοι να την επαναλάβουν αντίστροφα. Να δώσουν πίσω αυτό που πήραν και να ξαναπάρουν το δικό τους.

Ή με το να δεχτούν πληρωθούν οι κριτές που αποφάσισαν ότι ήταν απολύτως φυσιολογική με κάτι από το «σκανδαλώδες» αντάλλαγμα. Δηλαδή δικαστικοί και δικηγόροι να πάρουν ως αμοιβή… παραλίμνια οικόπεδα, σε λίμνη που ανήκει στο δημόσιο!

Και τότε να τους δω!

 Κανονικά και με τον νόμο!

170323 ΠΑΡΑΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Μη στάξει η ουρά τού γαϊδάρου»!

Έτσι αντέδρασε ένας φίλος, όταν άκουσε την είδηση που θα σχολιάσουμε σήμερα. Εμείς διαφωνήσαμε. Για να καταλάβετε όμως ποιος είχε δίκιο, θα σας πούμε πρώτα από πού βγαίνει η φράση.

Μια φορά, λέει, έπεσε ο γάιδαρος του Ναστραντίν Χότζα μέσα σ’ ένα πηγάδι, από το οποίο έπαιρναν πόσιμο νερό, και δεν μπορούσε να βγει. Βρέθηκε όμως κάποιο παλικαράκι, κατέβηκε στο πηγάδι κι έδεσε τον γάιδαρο με ένα σχοινί.

Καθώς τον ανέβαζαν επάνω και ήταν έτοιμοι να τον τραβήξουν έξω, έτρεξε ο Ναστραντίν Χότζας και άρπαξε την ουρά του ζώου φωνάζοντας: «Προσέξτε, βρε, θα στάξει μέσα στο πηγάδι»!

Άλλοτε πανέξυπνος, άλλοτε όμως αφελής ο Ναστραντίν Χότζας, στον οποίο αποδίδονται εκατοντάδες ιστορίες και παροιμιώδεις φράσεις, μας υποχρεώνει να σκεφτούμε την ουρά τού γαϊδάρου του, κάθε φορά που παραβλέπουμε το μείζον και δίνουμε σημασία στο ασήμαντο.

Ας έρθουμε όμως και στην είδηση. Αυστηρά πρόστιμα προβλέπονται σε όσους καπνίζουν μέσα στο αυτοκίνητό τους, την ώρα που επιβαίνουν και μικρά παιδιά. Πιο συγκεκριμένα, η σχετική ανακοίνωση έχει ως εξής:

«Απαγορεύεται το κάπνισμα στα πάσης φύσεως αυτοκίνητα ιδιωτικής και δημόσιας χρήσης, όταν επιβαίνουν ανήλικοι κάτω των 12 ετών. Για την ως άνω παράβαση επιβάλλεται διοικητικό πρόστιμο ποσού 1.500 ευρώ στον επιβαίνοντα».

Στον επιβαίνοντα -έτσι;- όχι μόνο στον οδηγό! Και μάλιστα όχι και μόνο στον κλασικό καπνιστή, αλλά σε όποιον «κάνει χρήση προϊόντων καπνού, νέων προϊόντων καπνού, ηλεκτρονικών τσιγάρων και φυτικών προϊόντων για το κάπνισμα».  

Το πρόστιμο «διπλασιάζεται στο ποσό των 3.000 ευρώ, αν αυτός που κάνει χρήση προϊόντων καπνού, νέων προϊόντων καπνού, ηλεκτρονικών τσιγάρων και φυτικών προϊόντων για το κάπνισμα οδηγεί αυτοκίνητο δημοσίας χρήσης.

Επιπλέον, στους οδηγούς των οχημάτων αυτών επιβάλλεται η αφαίρεση της άδειας ικανότητας οδήγησης για διάστημα ενός μηνός για κάθε παράβαση, έστω και αν δεν διέπραξαν οι ίδιοι την παράβαση αλλά πρόσωπο που επιβαίνει στο αυτοκίνητο. Η διαπίστωση της παράβασης και η επιβολή των προαναφερόμενων διοικητικών ποινών γίνεται από τα αστυνομικά όργανα».

Το άλλο πουλάκι:

Φαντάζεστε τη σκηνή;

Περνάει ένα αυτοκίνητο και ο τροχονόμος διαπιστώνει ότι κάποιος μέσα σ’ αυτό καπνίζει. Συγχρόνως παρατηρεί ότι στο όχημα επιβαίνει κι ένα παιδί μικρότερο των δώδεκα ετών. Τι κάνει;

Όχι το παιδί, για τον τροχονόμο ρωτάω. Διατάζει το όχημα να ακινητοποιηθεί και βεβαιώνει την παράβαση, με την οποία ο καπνιστής οφείλει να πληρώσει πρόστιμο χιλίων πεντακοσίων ευρώ! Πόσο πιθανό βλέπετε να είναι το να συμβεί κάτι τέτοιο;

Πριν απαντήσετε, ας επανέλθουμε στη διαφωνία μας με τον φίλο. Ο «γάιδαρος», όπως καταλαβαίνετε, είναι το τι συμβαίνει με το κάπνισμα σε όλους τους χώρους, όπου αυτό (υποτίθεται ότι) απαγορεύεται.

Η… «ουρά τού γαϊδάρου» είναι το κάπνισμα μέσα σε ένα αυτοκίνητο, παρουσία παιδιού ή παιδιών κάτω των δώδεκα ετών. Είναι όμως έτσι; Είναι «μικρό το κακό», όταν υποβάλλουμε παιδιά σε τέτοια δοκιμασία;

Προφανώς όχι, και μάλιστα για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι τα υποχρεώνουμε να αναπνέουν τον καπνό μας, να καπνίζουν δηλαδή μαζί μ’ εμάς. Ο άλλος είναι ότι τους δίνουμε το κακό παράδειγμα, τα κάνουμε εν δυνάμει μελλοντικούς καπνιστές.

Δεν πρόκειται, λοιπόν, καθόλου περί… «ουράς», αλλά για μια πράγματι πολύ σοβαρή παράβαση, και καλά κάνει ο νόμος που την αντιμετωπίζει με αυστηρότητα. Το ερώτημα είναι όμως αυτό που θέσαμε πριν. Πόσες τέτοιες παραβάσεις βλέπετε να βεβαιώνονται;

Όχι, ασφαλώς, επειδή δεν υπάρχουν ενήλικες που θα αδιαφορήσουν για την παρουσία παιδιών, πριν ανάψουν τσιγάρο μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Αλλά για τον λόγο ακριβώς που είπαμε. Είναι δύσκολο να… βεβαιωθεί κάτι τέτοιο.

Το αυτοκίνητο θα σταματά λίγο παραπέρα, το τσιγάρο θα σβήνεται, τα παράθυρα θα ανοίγουν, η ηλικία του παιδιού θα… παζαρεύεται, το πολύ πολύ να προκύπτει κανένα πρόστιμο για ζώνες, όπως άλλωστε συμβαίνει και με άλλες «ακριβές» παραβάσεις.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είναι κακό να υπάρχει ο νόμος;

Όχι, βέβαια, το ερώτημα είναι πώς θα τεθεί σε εφαρμογή. Όπως ο αντίστοιχος για τα κινητά τηλέφωνα; Όπου, στο κάτω κάτω, ο οδηγός θέτει σε άμεσο κίνδυνο και τις ζωές άλλων κι όχι μόνο την… υγεία του παιδιού του; (Δικό του είναι, ό,τι θέλει το κάνει!)

Υπάρχει όμως ένα ακόμη πιο σοβαρό ερώτημα. Τι σκοπεύει να κάνει το κράτος με το κάπνισμα; Έχει πραγματική βούληση να το ελέγξει, θέλει να προστατεύσει τους παθητικούς καπνιστές, ή μήπως ενδιαφέρεται απλώς να παρουσιάσει μια σύγχρονη και «εναρμονισμένη» νομοθεσία;

Αν στ’ αλήθεια θέλει να προστατέψει τη δημόσια υγεία, αν εννοεί να εφαρμόσει όσα νομοθετεί, υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό. Λόγια όπως «θα διενεργούνται τακτικές, αλλά και έκτακτες αιφνιδιαστικές επιθεωρήσεις προκειμένου να διαπιστωθεί ο βαθμός συμμόρφωσης με τις νέες διατάξεις…»

Ή «όργανα ελέγχου θα συντάσσουν μηνιαίες εκθέσεις με αναλυτικά στοιχεία σχετικά με τα αποτελέσματα των ελέγχων και τη διαπίστωση των παραβάσεων, ώστε να ελέγχονται τυχόν επαναλαμβανόμενες παραβάσεις χώρων υγειονομικού ενδιαφέροντος και να προβαίνει η υπηρεσία σε ανάκληση της άδειας λειτουργίας του καταστήματος σε περίπτωση μη συμμόρφωσης», τα ακούμε, πια, βερεσέ!

Όσο για το νέο ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι θα έχουν και διοικητικές κυρώσεις έτσι και «συλληφθούν» ακόμη και να… ατμίζουν στον χώρο εργασίας τους, εμάς δεν μας λέει τίποτε. Λες και υπάρχει κανείς που το κάνει κρυφά από τους προϊσταμένους του!

Από λόγια (και από νόμους) χορτάσαμε!

 Παφ και… δεν τρέχει τίποτα!