170307 ΔΙΑΒΑΘΜΙΣΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τα πρόστιμα έχουν εισπρακτικό χαρακτήρα.

Αυτό λέγαμε χθες. Αν, επομένως, τους δώσουμε έναν «ταξικό» χαρακτήρα, αν τα συνδέσουμε με την οικονομική κατάσταση του παραβάτη, τότε ποιος μας λέει ότι η τροχαία δεν θα επιδοθεί σε ένα «κυνήγι (πλούσιων) μαγισσών», αφού οι εισπράξεις από αυτό θα είναι συμφέρουσες;

Αντί να στήνεσαι να γράψεις καμιά εικοσαριά «φουκαράδες» που περνούν με κόκκινο, σε συμφέρει να τη στήνεις και να γράφεις ένα Καγιέν 4.8 τούρμπο των διακοσίων χιλιάδων, που έχει ξεπεράσει κατά δέκα χιλιόμετρα το όριο. Τα έσοδα για το κράτος θα είναι πολλαπλάσια.

Βεβαίως τότε, και με βάση τα όσα είπαμε χθες για την βάση δεδομένων που διαθέτει το υπουργείο οικονομικών, πιθανότατα να διαπιστώσεις ότι το πανάκριβο όχημα ανήκει σε μια οφσόρ εταιρεία, ενώ ο οδηγός του είναι ένας πένητας που ζει κάτω από το αφορολόγητο όριο.

Το νέο, έτσι; Και τι θα κάνει τότε ο δυστυχής τροχονόμος, ο οποίος λειτούργησε κάτω από τον οίστρο των λόγων ενός αριστερού υπουργού; Πώς θα μπορέσει να συνδέσει την παράβαση με το όχημα και όχι με τον οδηγό;

Βλέπετε; Δεν μίλησα για την περίπτωση που ο ιδιοκτήτης κάθεται στο πίσω κάθισμα και δίνει εντολή στον μεροκαματιάρη σοφέρ να τρέχει και να περνά με κόκκινο. Τότε κάτι θα μπορούσε να γίνει.

Θα μπορούσαν, ας πούμε, οι κλήσεις να πηγαίνουν -με αυξημένο «τιμολόγιο»- στον καπιταλιστή ιδιοκτήτη τής αλυσίδας φαστ φουντ, κι όχι στον προλετάριο οδηγό τού… παπακίου που κάνει ντιλίβερι, ο οποίος μπήκε ανάποδα στον μονόδρομο.

Τότε όμως, όταν τα πρόστιμα θα έχουν αναπροσαρμοστεί «ταξικά», μήπως θα πρέπει να αναπροσαρμόσουμε, σε μια τέτοια κατεύθυνση και τα όρια, η υπέρβαση των οποίων συνιστά παράβαση; Θα σας εξηγήσω τι εννοώ. Και εδώ το πράγμα σοβαρεύει λίγο.

Βλέπουμε στον κεντρικό δρόμο μιας πόλης το ανώτατο όριο ταχύτητας να είναι τα πενήντα χιλιόμετρα. Γιατί αυτό το όριο να ισχύει το ίδιο για όλα τα οχήματα που κινούνται στον δρόμο;

Κρύβει τους ίδιους κινδύνους η υπέβασή του από ένα «κουρσάκι» εικοσαετίας, που εξακολουθεί να κυκλοφορεί κακήν κακώς, με εκείνη από ένα πανάκριβο νέο μοντέλο, που διαθέτει όλα τα σύγχρονα συστήματα ενεργητικής ασφάλειας;

Το άλλο πουλάκι:

Βλέπετε πώς μπερδεύεται το πράγμα;  

Ο ένας, αν πατήσει ξαφνικά φρένο, θα σταματήσει μετά από διπλάσια, και λίγο λέω, απόσταση από τον άλλο. Ο οποίος μπορεί να μην χρειαστεί να φρενάρει καθόλου, τουλάχιστον ο ίδιος. Θα το κάνει, αν προκύψει ανάγκη, το αυτοκίνητο από μόνο του.

Βλέπετε, όλα αυτά τα ACC, τα ABS, τα TCS, τα ESP και όλα τα άλλα καλούδια που διαθέτουν τα σύγχρονα (και πολύ πιο ακριβά) μοντέλα, δίνουν τη δυνατότητα στον (εύπορο) οδηγό τους να κινείται με ασφάλεια για τον ίδιο και τους άλλους, έστω και αν -καμιά φορά- ξεπερνά τα επιτρεπτά όρια.

Γιατί λοιπόν, για τα δύο οχήματα να ισχύουν τα ίδια όρια ταχύτητας; Είναι το ίδιο να τρέχει στην Εγνατία με εκατόν πενήντα χιλιόμετρα (βλέπετε; βάζω μια «φυσιολογική» τιμή) ένα αυτοκινητάκι των εξακοσίων κυβικών και το ίδιο μια τρίλιτρη κουρσάρα;

Και γιατί το πρόστιμο να είναι πολλαπλάσιο στο δεύτερο, πολύ πιο ακριβό, αυτοκίνητο; Στο κάτω κάτω, ο ιδιοκτήτης του πλήρωσε αρκετά στο κράτος -σε φόρους- αγοράζοντάς το και εξακολουθεί να πληρώνει πολλαπλάσια τέλη, και φόρους καυσίμων, προκειμένου να το κυκλοφορεί.

Αν όμως μπούμε σε μια τέτοια λογική, σ’ αυτήν δηλαδή που μας οδήγησε το σκεπτικό των «ταξικά προσδιορισμένων προστίμων», τότε το πράγμα μπερδεύεται ακόμη περισσότερο: Γιατί να ισχύουν τα ίδια όρια για όλους τους οδηγούς;

Ένας νέος άνθρωπος, ο οποίος έχει και πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα (χαμηλής) «πτήσης» στα πόδια του, δεν έχει τις ίδιες αντιδράσεις με έναν ηλικιωμένο οδηγό τού «σαββατοκύριακου». Ο δεύτερος θα έπρεπε να υποχρεώνεται να κινείται σε πολύ μικρότερα όρια από τον πρώτο.

Τίποτε όμως από όλα αυτά δεν ισχύει. Και, καλώς δεν ισχύει. Ξέρετε γιατί; Διότι -υποτίθεται πως- όλοι, μα όλοι, οι οδηγοί είμαστε άνθρωποι που έχουμε τη λογική να εκτιμήσουμε όχι μόνο τις δυνατότητες του αυτοκινήτου μας, αλλά και τις δικές μας.

Δυστυχώς, αυτό ακριβώς είναι που ΔΕΝ κάνουμε. Δεν εκτιμούμε σωστά ούτε τις δυνατότητες, τις δικές μας και του οχήματος, αλλά ούτε τις «επικρατούσες συνθήκες», κυκλοφορίας, κατάστασης του οδοστρώματος, καιρικών συνθηκών…

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έγινε λόγος όμως για τα περίφημα σούπερ καρ…

Ο βουλευτής που βιάστηκε να τους δώσει «ταξικό» πρόσημο και να διαπιστώσει ότι επηρεάζουν τον χαρακτήρα άρα/και την συμπεριφορά του οδηγού τους, θα έπρεπε να σκεφτεί το ρόλο που αυτά επιτελούν στην εξέλιξη του μέσου που λέγεται αυτοκίνητο.

Να ξεκινήσει από το δεδομένο ότι ένα σύγχρονο αυτοκίνητο, που απευθύνεται στον μικρομεσαίο αγοραστή, μπορεί να έχει συστήματα λειτουργίας και επιδόσεις που (δεν) είχαν κάποτε κάποια σούπερ καρ (για τα οποία διαβάζαμε στους «4τροχούς»).

Το εγγόνι του, λοιπόν, μπορεί να διαθέτει ένα αυτοκίνητο της μελλοντικής… μέσης κατηγορίας, που θα είναι τόσο εξελιγμένο, όσο η «ταξική» Πόρσε που κατηγορεί σήμερα ο βουλευτής.

Να σκεφτεί, δηλαδή, όχι και τόσο… «αριστερά». Ότι ο κόσμος (και του αυτοκινήτου) πηγαίνει μπροστά επειδή, σε όλες τις εποχές και σε όλες τις κοινωνίες, υπάρχουν άνθρωποι που  -ευτυχώς- δεν αρκούνται με όσα διαθέτει ο μέσος συνάνθρωπός τους και επιδιώκουν να αποκτήσουν κάτι καλύτερο.

Για το οποίο αγωνίζονται, όχι πάντοτε με νόμιμα και ηθικά μέσα, πράγμα που είναι μια άλλη, μεγάλη και πονεμένη συζήτηση.

Αν όμως δεν υπήρχαν και αυτοί, θα ζούσαμε ακόμη σε σπηλιές ή θα οδηγούσαμε όλοι Ζάσταβα.

 Ταξικό πρόσημο και πρόστιμο!