170328 ΣΧΟΛΙΑΣΤΙΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Θα κάνω όπως όλοι οι άλλοι!

Τους ζηλεύω γιατί έχουν βρει την ευκολία τους. Δεν σκοτίζονται να στρωθούν να στρωθούν να κατεβάσουν καμιά δική τους ιδέα. Βρίσκουν κάτι έτοιμο και το αναπαράγουν, τις περισσότερες φορές ασχολίαστο.

Και αυτό θεωρείται... σχολιασμός!

Έτσι κάνουν καριέρα, κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, διάφοροι «σχολιαστές της επικαιρότητας». Να, για παράδειγμα, τι θα μπορούσα να… «σχολιάσω κι εγώ»:

«Θέτετε τις έννοιες κράτους και έθνους. Με εμάς τι συνέβη και εξακολουθούμε να λέμε σαν παράπονο ότι δεν έχουμε κράτος;

Εμείς είπαμε να φτιάξουμε κράτος, αλλά δεν ξέραμε τι ήταν και αυτό που φτιάξαμε ήταν ένα σχήμα νομικό, αλλά από κάτω κυβερνούσαν τα τζάκια, τα συνάφια και το αποτέλεσμα ήταν ότι το κράτος που φτιάξαμε μπορούσε να λειτουργήσει μόνο βάσει πελατειακών σχέσεων γιατί έπρεπε να υπηρετήσει τα επιμέρους τοπικά συμφέροντα.

Το κράτος το χρησιμοποιούσαν για να μοιράζουν τα λεφτά στους δικούς τους, να το αρμέγουν, διότι δεν μπορούσαν να το καταλάβουν το κράτος ως ισχυρότερη, πλατύτερη οντότητα από την οντότητα που λέγεται το χωριό ή η οικογένεια.

Όμως μετά ας πούμε το 1900 και κυρίως μετά τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν άρχισε να συζητιέται η Μεγάλη Ιδέα, άρχισε να μπαίνει ένα στοιχείο ιδεολογικό στο κράτος μας, το οποίο βοήθησε πάρα πολύ έναν πατριωτισμό -που έγινε και εθνικισμός μετά-, με σημαιοφόρο κατ’ εξοχήν τον Ελευθέριο Βενιζέλο, αλλά και με συνέπειες όπως τη μικρασιατική ιστορία.

Ναι, άλλα δεν ευθύνεται και ο τρόπος που δημιουργήθηκε το νεοελληνικό κράτος από τους δυτικούς, καθώς και το γεγονός ότι έμειναν έκτος πολλές περιοχές με ελληνικό πληθυσμό;

Αυτό ήταν θέμα συσχετισμού δυνάμεων. Αφού αποφάσισες να κάνεις επανάσταση και να σηκωθείς να αποχωριστείς από την Οθωμανική αυτοκρατορία, έπρεπε να πας κάπου, αυτό το κάπου ήταν η Ευρώπη, δεν υπήρχε άλλος δρόμος.

Έκαναν θεσμούς, συντάγματα τα οποία ήταν πρωτοποριακά, αντέγραφαν τα αμερικανικά συντάγματα, όμως άλλο να φτιάξεις σύνταγμα και άλλο να φτιάξεις νοοτροπία. Οι νοοτροπίες ήταν αρχαϊκές και είναι ακόμη και σήμερα σε μεγάλο βαθμό.

Δηλαδή έγινε εκδημοκρατισμός μετά το 1974, αλλά δεν έγινε εκδημοκρατισμός των νοοτροπιών. Πρέπει να λειτουργήσουν και οι νοοτροπίες, για να σταθεροποιηθεί ένα σύστημα θεσμών».

Το άλλο πουλάκι:

Ε, λοιπόν, το ίδιο σκέφτομαι να κάνω κι εγώ.

Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που τα διαβάζω δεξιά και αριστερά (πολιτικό σχόλιο αυτό) και τα βρίσκω ενδιαφέροντα. Πώς θα σας φαινόταν να τα μοιραζόμουν μαζί σας, αντί άλλων σχολίων;

Εγώ μάλιστα δεν θα τα σερβίρω έτσι. Όλο και κάτι θα συμπληρώνω, όλο και κάποια παρατήρηση θα έχω να κάνω. Να δείχνω, ρε παιδί μου, ότι δεν είναι και σκέτο «κόπι πάστε»! Άσε που δεν θα βάζω ολόκληρα τα κείμενα.

Θα διαλέγω τον... αφρό! Εξάλλου, όλοι οι σοβαροί μελετητές θα σας πούνε ότι η επιλογή είναι κι αυτή μια μορφή δημιουργίας. Εδώ, έτσι γράφονται ολόκληρες διατριβές! Θυμάμαι έναν φίλο που ήταν μανούλα στο να κόβει και να ράβει από εργασίες άλλων.

Δημιουργούσε αξιοζήλευτες «δικές του» δουλειές. Τον λέγαμε ο... Συρραφάκος! Τότε μάλιστα που δεν υπήρχαν διαδίκτυα και τρόποι εντοπισμού τέτοιων λογοκλοπών, ήταν ο καλύτερος της σχολής. Πολλά είπαμε όμως. Ας περάσουμε στον σημερινό σχολιασμό που είναι...

«Η δικιά μας σχέση με την πραγματικότητα ποια είναι κατά τη γνώμη σας;

Εμείς έχουμε πολύ σοβαρό πρόβλημα με την πραγματικότητα. Πεθαίνουμε για παραμύθια, γιατί η έλλειψη αυτοπεποιθήσεως, η οποία μας συνοδεύει πολλούς αιώνες τώρα, μας κάνει να καταφεύγουμε σε φαντασιώσεις, προκειμένου αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε με τα χέρια μας να το κάνουμε με το μυαλό μας, ή να το αναθέτουμε σε φανταστικούς ήρωες. Μόνο με λύση του προβλήματος της ταυτότητας μπορούμε να οδηγηθούμε σε μια διαχείριση του προβλήματος πιο σοβαρή και πιο καρποφόρα.

Και πώς μπορεί να γίνει αυτή η ένεση πραγματικότητας;

Θα πρέπει το πολιτικό σύστημα να καταλάβει αυτή την ανάγκη και αυτό αρχίζει από τις υποσχέσεις των πολιτικών. Το ελληνικό πρόβλημα είναι το κράτος και κατ’ επέκταση η συνειδητοποίηση από τον πολιτικό κόσμο με ποιον τρόπο, με ποια μέσα και με τι κομματικούς και κοινωνικούς μηχανισμούς θα πάμε σε ένα κράτος -του οποίου ο χαρακτήρας ποιος είναι;

Να εγγυάται την κοινωνική συνοχή με πολιτικά μέσα, να υπηρετεί την κοινωνία, ενώ τώρα το κράτος υπηρετεί επί μέρους συμφέροντα.

Όταν το κράτος υπηρετήσει την κοινωνία όπως στη Γερμανία, στη Σουηδία και αλλού, με τις αδυναμίες και τις απάτες που μπορεί να γίνονται, αλλά που είναι κρούσματα και όχι καθεστώτα.

Όταν αυτό γίνει, τότε και η σχέση μας με το κράτος θα γίνει σχέση εμπιστοσύνης. Άρα το θέμα μας είναι αυτό: το κράτος. Πρέπει να πάμε σε μια κοινωνία, της οποίας ο δεσμός θα έχει να κάνει με πολιτικούς θεσμούς και όχι με τη συνεχή επανάληψη του παρελθόντος.

Εμείς πάμε να πετύχουμε κοινωνική συνοχή επαναλαμβάνοντας το μεγαλείο του παρελθόντος, στα λόγια και επομένως και στα όνειρα, ενώ χρειάζεται η πραγματικότητα εκείνη του εγγυητή της κοινωνικής συνοχής μέσα από θεσμούς, δηλαδή μέσα από υπηρεσίες που προσφέρουν στους ανθρώπους και στις κοινότητες τις ανθρώπινες και στις οικογένειες και στα χωριά…»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πώς σας φαίνεται η ιδέα;

Δεν προλάβαμε όμως να ολοκληρώσουμε, ούτε εξηγήσαμε για ποιο λόγο το ρίξαμε σε αυτού του είδους τους «σχολιασμούς».

Δεν πειράζει, θα το κάνουμε αύριο. Σας κρατάμε λίγο σε αγωνία, όμως είδατε ήδη ότι αξίζει λίγο το πράγμα.

Με… άλλα λόγια!