170330 ΠΡΟΣΒΕΒΛΗΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι ακριβώς μας πείραξε;

Θα έχετε παρατηρήσει ότι, πολλές φορές, άλλο είναι εκείνο που μας φταίει και εναντίον άλλου εμείς ξεσπαθώνουμε. Σου λέει ένας γείτονας, ας πούμε, πως το παιδί σου είναι ζωηρό, και εσύ γίνεσαι θηρίο. Για ποιον ακριβώς λόγο; Ξέρεις;

Πιθανότατα να τον κακιώνεις επειδή είναι αυστηρός με ένα μικρό παιδί, που... «παιδί είναι, δεν μπορεί να κάθεται και δεμένο σε ένα μέρος». Στην πραγματικότητα όμως δεν αποκλείεται να σε πείραξε που σε αποκάλεσε... κακό γονέα!

Αν καθίσεις και το καλοσκεφτείς, τότε αλλάζει όλη η εικόνα και, πιθανότατα και ο τρόπος αντίδρασής σου. Μπορεί να θυμώσεις και πάλι -αυτό δεν το γλιτώνουμε εύκολα. Υπάρχει όμως και μια... ελπίδα να προβληματιστείς σοβαρά για τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνεις το παιδί σου.

Αν είσαι «τυχερός» και συμβεί αυτό το δεύτερο, τότε η παρατήρηση που σου έγινε μπορεί να έχει ευεργετικά αποτελέσματα για το μέλλον. Του παιδιού, αλλά και το δικό σου. Αν με εννοείτε...

Το ίδιο μπορεί να συμβαίνει με ένα σωρό παρατηρήσεις και υποδείξεις που δεχόμαστε καθημερινά από φίλους και γνωστούς. Από ένα ρούχο που επιλέξαμε, μέχρι μια άποψή μας για τα πολιτικά πράγματα. Μπορεί να τις δεχτούμε με ανοιχτό μυαλό, ή μπορεί να καταφύγουμε και στο γνωστό κόλπο τής περιφρόνησης εκείνου που μας τις έκανε.

Στην καλύτερη περίπτωση, έτσι; Διότι το πιο συνηθισμένο είναι να του επιτεθούμε ευθέως και να τον λούσουμε με χαρακτηρισμούς για το δικό του γούστο ή τις δικές του πολιτικές πεποιθήσεις. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το πράγμα όταν αυτός ο... διάλογος γίνεται δημοσίως.

Τότε υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες, όπως η εικόνα που θέλουμε να δώσουμε στους «δικούς μας». Αν θέλουμε να φανούμε πολύ σκληροί, ή αν θέλουμε να δείξουμε πως δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας, περνάμε στην αντεπίθεση.

Για ένα όμως πιο αντικειμενικό παρατηρητή το ερώτημα πάντοτε θα παραμένει. Ξέρουμε τι ακριβώς είναι εκείνο που μας πείραξε;

Βέβαια, μεγάλη σημασία έχει και το πρόσωπο, ποιος είναι εκείνος που μας υποδεικνύει το σφάλμα μας.

Από έναν φίλο μας, από κάποιον που θεωρούμε δικό μας μπορούμε να ανεχτούμε περισσότερα. Από έναν «ξένο» όμως; Τότε το πράγμα αλλάζει. Ιδιαίτερα αν αυτός είναι και αντιπαθής στο κοινό που παρακολουθεί, τότε δεν χάνουμε την ευκαιρία να κερδίσουμε εμείς πόντους δημοφιλίας.

Γιατί όμως ξεκίνησα να τα λέω όλα αυτά; Α, ναι. Ήθελα να αναρωτηθούμε μαζί τι ακριβώς μας ενόχλησε στην περίφημη, πια, δήλωση του κυρίου Ντάισεμπλουμ για εκείνους που «ξοδεύουν όλα τα χρήματα σε ποτά και γυναίκες και ύστερα ζητούν βοήθεια».

Το άλλο πουλάκι:

Πέρασαν κάπως οι μέρες!

Δεν πειράζει όμως, καλό είναι να μην αντιδρούμε πάντοτε εν θερμώ. Τι ακριβώς μας πείραξε, λοιπόν; Τα ποτά και, κυρίως -για ορισμένες φεμινίστριες παλαιάς κοπής αυτό- οι... γυναίκες;

Ή μήπως απλώς ότι «τα φάγαμε», δηλαδή κατασπαταλήσαμε πόρους χωρίς, να τους αξιοποιήσουμε όπως θα έπρεπε και όπως οφείλαμε;

Τέλος, μήπως εκείνο που μας ενόχλησε είναι το γεγονός ότι τη συγκεκριμένη δήλωση την έκανε ο αντιπαθής -έως μισητός σε κάποιους κύκλους- Γερούν Ντάισελμπλουμ; Διότι, εδώ που τα λέμε, κάτι αντίστοιχο έχουν πει και πολλοί δικοί μας, χωρίς να ξεσηκωθεί το σύμπαν.

Ας δούμε τα πράγματα με τη σειρά. Για το θέμα των... γυναικών, δεν θέλω να το συζητήσω. Με εκνευρίζει αφάνταστα αυτή η νέα μόδα να μην αφήνουμε να πέσει κάτω το παραμικρό όταν δεν τηρεί όλες τις προδιαγραφές τού πολιτικώς ορθού.

Για μένα, είτε έλεγε τα τρώνε σε ταξίδια, είτε σε ακριβά αυτοκίνητα, είτε σε οτιδήποτε άλλο, η δήλωση θα είχε ακριβώς την ίδια -πώς να την πω;- βαρύτητα. (Και... ελαφρότητα να πω το ίδιο ακριβώς πράγμα να καταλάβετε εσείς.)

Δηλαδή, στο θέμα αυτό, μετά λύπης μου, θα διαφωνήσω με την αγαπητή κυρία Σία Αναγνωστοπούλου η οποία «αρπάχτηκε», κατά το κοινώς λεγόμενο, από μία έκφραση που... δεν λέγεται, διότι εννοεί -για όσους θέλουν να εννοήσουν- άλλα από αυτά που λέει.

(Βεβαίως, στην αντίδρασή της διακρίνω και μια, μόνιμη πλέον, αγωνία διαφόρων συριζαίων να κάνουν -έστω, να πούνε- επιτέλους και κάτι «αριστερό», μπας και... αλλά πού!)

 

Επομένως, μπορούμε να πάμε στο άλλο θέμα, το ότι «ξοδεύουν» αλόγιστα, και, μια και μιλάμε για εμάς, ότι… τα φάγαμε. Μαζί ή χώρια δεν έχει σημασία. Ή, μάλλον, έχει μια μικρή, αλλά θα το δούμε παρακάτω.

Ρωτάω: Ψέμα είναι; Υπάρχει κανείς που δεν γνωρίζει ότι, τις τελευταίες δεκαετίες «φαγώθηκαν» πολλά δισεκατομμύρια, τα οποία, αν πήγαιναν εκεί που έπρεπε και έπιαναν τόπο, τώρα δεν θα βρισκόμασταν στην ανάγκη κανενός Ντάισελμπλουμ;

Οπωσδήποτε υπάρχουν και αναλύσεις που θέτουν το ζήτημα σε πιο ευρεία βάση, όπως για παράδειγμα η ΜΗ χρεοκοπία της Ιρλανδίας. Αυτή κατάφερε να μην πέσει πρώτη σε... μνημόνια (παραλίγο να πω «στα τέσσερα»), πράγμα που δείχνει ότι το πρόβλημα είναι και δομικό.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εδώ πάντως ακόμη δεν καταλήξαμε.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας, μεγαλύτερο ίσως και από την ίδια την κρίση, είναι που δεν καταλήξαμε ακόμη στα αίτια. Αν συμφωνούσαμε σ’ αυτό από την αρχή (και δεν λέγαμε, για παράδειγμα, ότι την κρίση την έφεραν τα μνημόνια) τότε θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε και σε λύσεις.

Πάντως, οι συριζαίοι πρέπει οπωσδήποτε να συμφωνούν με τον Ντάισελμπλουμ! Ναι, δεν κάνω πλάκα. Αυτοί δεν λένε τόσα χρόνια ότι οι χώρα πήγε κατά διαόλου επειδή οι προηγούμενοι τα… «φάγανε»;

Οι προηγούμενοι, ντε, αυτοί που «κάνανε τα ίδια»! Συμφωνούν, λοιπόν, πρέπει να συμφωνούν μαζί του. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που τους ενόχλησαν μόνο οι… «γυναίκες».

 ΚΑΙ οι γυναίκες!